Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

And so this is Christmas...

Πάει ένας μήνας από την τελευταία φορά που έγραψα και ομολογώ ότι δεν ήταν κι ο καλύτερος της ζωής μου, αν και ευτυχώς όχι και ο χειρότερος. Ο παππούς στο νοσοκομείο χωρίς να προβλέπεται να βγει κι εμείς σε μια δυσάρεστη διαρκή αναμονή του αναπόφευκτου, πολλή δουλειά (ναι, ναι ξέρω, ευτυχώς που υπάρχει θα μου πείτε αλλά αφήστε με λίγο να γκρινιάξω οκ?), λίγος χρόνος για τα παιδιά και τον καλό μου, 2-3 απανωτές αρρώστιες των παιδιών συνοδευόμενες με αυτή τη χαριτωμένη γκρίνια και μια επίσκεψη στο νοσοκομείο, πολλές μέρες χωρίς τη μαμά μου (είπαμε μαμόθρεφτο μην τα ξαναλέμε αυτά) και μέσα στη μέση τσουπ! Χριστούγεννα..... Ναι αλλά ποιά Χριστούγεννα? Όχι αυτά που έχω συνηθίσει, 31 χρόνια τώρα. Ο αδερφός μου στο Λονδίνο, ο παππούς στο νοσοκομείο, η γιαγιά φυσικά δίπλα του και το οικογενειακό τραπέζι με μισή οικογένεια. Α, και η Λένα με 38,9 ανά 12ωρο σαν το κοτόπουλο και μόλις της δίναμε πονστάν να μεταλλάσσεται σε τέρας ενέργειας. Α, και το σπίτι σα βομβαρδισμένο γιατί 1,5 μήνα τώρα δούλευα ασταμάτητα 7 μέρες τη βδομάδα. Πώς να μην ξυπνήσει ο Σκρούτζ μέσα μου μετά? 

Παρόλα αυτά (γιατί κάπως πρέπει να δικαιώσουμε και το όνομα της Πολυάννας) και κυρίως επειδή αν εξαιρέσεις το θέμα του παππού όλα τα υπόλοιπα ξεπερνιούνται και δεν είναι σοβαροί λόγοι Χριστουγεννιάτικης κατάθλιψης, φυσικά υπήρξαν και καλές στιγμές, όπως ας πούμε την παραμονή που ετοιμάσαμε το κέρασμα του Άι - Βασίλη, ή όταν φτιάξαμε με τη Λένα μαρεγκάκια για να μπουν σε όμορφα βαζάκια και να τα κάνουμε δώρα στους αγαπημένους μας:

Τα μαρεγκάκια μας έτοιμα
να μπουν στα βάζα
Όχι Προκόπη
δεν είναι για σένα αυτά!

Ή ακόμα το ζεστό και γεμάτο χαρά απόγευμα που περάσαμε τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων με αγαπημένους θείους και ξαδέρφια του καλού μου. 

Και κάπως έτσι κυλάνε οι Χριστουγεννιάτικες μέρες μου ως τώρα, έχοντας ποντάρει στην άδεια της επόμενης εβδομάδας μπας και ισιώσω και μείνω στο Polyanna mood. 

Και μετά κοιτάω το ημερολόγιο και βλέπω 28/12...η μέρα που έφυγε η Γωγώ τόσο άδικα και τόσο απότομα 5 χρόνια πριν στα 27 της. Έχω ακόμη στ' αυτιά μου τη φωνή της Αριάνας όταν με πήρε τηλέφωνο και μου το είπε κι ας μην καταλάβαινα τι έλεγε από την παγωμάρα μου... 


Και κάπου εκεί αποφασίζεις: ΘΑ ισιώσω! Γιατί είμαι καλά, γιατί όλοι οι δικοί μου άνθρωποι (εντάξει σχεδόν όλοι, είπαμε ο παππούς είναι το μόνο σοβαρό που αφήνουμε απέξω) είναι δίπλα μου, γιατί τα παιδιά μου χρειάζονται μια χαρούμενη μαμά και ο καλός μου μια ήρεμη σύντροφο κι όχι μια με τα νεύρα τσίτα. Γιατί αύριο δε θα έχω την ευκαιρία που ίσως έχω σήμερα και δεν θα τη δω βουτηγμένη στη γκρίνια μου. Γιατί στην ουσία, δεν έχω κάποιο πρόβλημα και ΝΑΙ γιατί είναι Χριστούγεννα κι έρχεται η Πρωτοχρονιά!!!! Και γιατί δυστυχώς τελικά αυτά που μετράνε τα αναγνωρίζουμε με τον άσχημο τρόπο και μόνο...

Υ.Γ. Επιφυλάσσομαι για πιο αισιόδοξα ποστ πριν το κλείσιμο της χρονιάς, αλλά το σημερινό το είχα ανάγκη...

      

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Το δέντρο είχε τη δική του ιστορία:-)

Λίγο νωρίτερα φέτος είναι η αλήθεια αλλά σήμερα στολίσαμε το δέντρο μας! Γενικά τη Χριστουγεννιάτικη σεζόν τη ζούμε πολύ, από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά και μεγαλύτερη και στα χρόνια χωρίς παιδιά. Έτσι ήταν αναμενόμενο το δέντρο μας να έχει ιστορία :-)

Όταν το 2006, με το Βασίλη μείναμε μαζί, η μετακόμιση συνέπεσε με την έναρξη της Χριστουγεννιάτικης σεζόν κι έτσι σκέφτηκα ένα άλλου τύπου home warming party για τους φίλους μας, που θα άφηνε σε όλους και κυρίως στο σπιτικό μας, ανεξίτηλο το σημάδι των ανθρώπων που αγαπάμε! Όλοι έλαβαν μια πρόσκληση που έλεγε ότι το σπίτι μας επιτέλους τελείωσε κι ότι τους περιμένουμε 15 Δεκέμβρη να μας βοηθήσουν να στολίσουμε το δέντρο μας. Ο κανόνας ήταν ένας: αντί για δώρα, γλυκά, ποτά κλπ. ο καθένας έπρεπε να έρθει με το στολιδάκι του ώστε να το βάλει στο δέντρο. Πρέπει από τα 78 τετραγωνικά μας να πέρασαν συνολικά καμιά 70αριά άτομα χωρίς υπερβολή (είμαστε και κοινωνικοί πανάθεμά μας) αλλά στο τέλος της βραδιάς, το δέντρο μας ήταν μαγικό!!!! 

Το Big Ben που μας έφερε η μαμά μου
και κάθε χρόνο μπαίνει πρώτο 

Την αξία εκείνης της ιδέας την καταλαβαίνω βέβαια χρόνο με το χρόνο, που κάθε φορά ανοίγω τα Χριστουγεννιάτικα και θυμάμαι πιο στολίδι είναι ποιανού. Εννοείται πως έχουν όλα θέση στο δέντρο μας και τα μιικρά και τα μεγάλα και τα κάπως πιο "μπουγιόζικα", και οι μπάλες και τα ζαχαρωτά και όλα: 

Η κρυστάλλινη μπάλα της Λίτσας
και ο φελλός από τη σαμπάνια που
ανοίξαμε εκείνο το βράδυ

Η τσαγιέρα της Ελευθερίας,
στολίδι από τα παιδικά της χρόνια




Μια καμπανούλα από τη Σοφία και το Στάθη

Η βενετσιάνικη μάσκα της Φανής

Το στολίδι που έφτιαξε η Ειρήνη
μαζί με τα παιδάκια στο ίδρυμα "Χαρά"
που δούλευε τότε

Our first Christmas από την Αριάνα
και τον Αλέξανδρο, δίδυμο με αυτό
του δικού τους δέντρου.
Το καλύτερο όλων είναι ότι στην πορεία των χρόνων και μετά την περσινή μετακόμιση, έχουν φυσικά προστεθεί και λίιιγα ακόμη (ω ναι, χωρούσε κι άλλα): Παιδικά μας στολίδια, στολίδια που έχω φτιάξει ως παιδί, στολίδια που έχουν αγοραστεί σε ταξίδια της κοινής μας ζωής, στολίδια baby's first Christmas επί δύο σε ροζ και γαλάζιο και από φέτος στολίδια που έχει φτιάξει η Λένα στο σταθμό. Το ακόμη πιο ωραίο στο φετινό στολισμό είναι ότι είπα στη Λένα την ιστορία με το πάρτυ κι έτσι κάθε στολίδι που βγάζαμε με ρωτούσε ποιός το έφερε ή από που το έχουμε και ανάλογα με το όνομα που της έλεγα ακολουθούσε και μια μικρή ιστορία ή επεξήγηση. 

Κάποια στιγμή βαρέθηκε, όπως είναι λογικό για την ηλικία της να στολίζει, αλλά έκατσε να μου κάνει παρέα και να της λέω την "ιστορία των στολιδιών" κι αυτό έκανε τη διαδικασία ακόμη πιο μοναδική. Αυτό και οι στιγμές που μοιραστήκανε τα μαλακά στολίδια για τα κάτω κλαδιά με τον αδερφό της και στόλιζαν παρέα τραγουδώντας.

Η μπάλα με άμμο και κοχύλια
που φέραμε από το ταξίδι
μας στην Καραϊβική

Μικροσκοπικό αρκουδάκι - δωράκι
σε advent-calender από τα χρόνια του Γυμνασίου

Ζυμαροστολιδάκι φτιαγμένο
από τα χεράκια μου καμιά
20αριά χρόνια πίσω

Ξύλινο στολιδάκι χαρισμένο
από τη δασκάλα μου των Γερμανικών
στα 6 μου. Νομίζω ότι μυρίζει ακόμη
όπως το σπίτι της τα Χριστούγεννα

Το πιο καινούριο μας στολίδι.
Φτιαγμένο από τα χεράκια της Ελένης,
εξαιρετικής μαμαδοφίλης, δώρο για μια
υπέροχη συνάντηση!


















Κατασκευή της Λένας στο
σταθμό. Τσόχα, μάτια
κι ένα μανταλάκι κι
έτοιμο το μηλαράκι!





















Όλη αυτή η ιεροτελεστία του δέντρου και οι αναμνήσεις που ξεπήδησαν μέσα από τα κουτιά, την ίδια ώρα που μπροστά στα μάτια μου έφτιαχνα καινούριες με τα παιδιά μου, μου έφτιαξαν αρκετά τη διάθεση. Είχε μεσολαβήσει κι ένα πολύ ωραίο Σαββατοκύριακο, αλλά νομίζω το στόλισμα ήταν αυτό που το απογείωσε!!! Και τώρα, ξεκινάμε να καταστρώνουμε σχέδια για κατασκευές, δώρα, γλυκά, τραγούδια, μυρωδιές και αγκαλιές!!!! Α, κι ένα πρόχειρο συμπέρασμα..... Τις αναμνήσεις δεν τις φτιάχνουμε μόνοι μας! Πίσω από κάθε καλή ανάμνηση υπάρχει ένας καλός φίλος οπότε.... τους φίλους σας και τα μάτια σας και μέρες που έρχονται μαζευτείτε σε σπίτια, πείτε τραγούδια, πιείτε κρασάκια, παίξετε επιτραπέζια, συζητήστε, ό,τι σας αρέσει! Και αν θέλετε τη γνώμη μου, πάρτε και τα παιδιά σας μαζί. Δε νομίζω ότι υπάρχει καλύτερος τρόπος για ένα παιδί να καταλάβει την αξία και το νόημα της φιλίας από το να δει τους γονείς του με την παρέα τους να περνάνε όμορφα. Χώρια που οι μέρες των γιορτών είναι μέρες για να είναι όλοι μαζί:-0

Φιλιά από την οικογένεια Κιούση και το Κιουσόδεντρο:

From all of us to all of you, a very merry Christmas
Y.Γ. Η ανάρτηση εκτός των άλλων είναι και συμμετοχή στο διαγωνισμό του ParentsLandGr, για το πιο όμορφο στολίδι, χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρη για την εγκυρότητά της. Ο διαγωνισμός βλέπετε αναφέρεται σε κατασκευή στολιδιού κι εγώ σας έγραψα για το δέντρο μας αλλά.... για μας ολόκληρο το δέντρο μας είναι ένα ολόκληρο στολίδι!!!!!! 

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Που είναι τώρα οι φοιτητές μαμά;

Ανέκαθεν η επέτειος του Πολυτεχνείου ασκούσε πάνω μου μια περίεργη γοητεία. Να σας δηλώσω εδώ, ότι δυστυχώς ή ευτυχώς (δεν έχω καταλήξει ακόμη) είμαι ένα πλήρως απολιτίκ ον. Δεν πέρασα ούτε στην εφηβεία μου ούτε μεγαλώνοντας καμία φάση πολιτικής αναζήτησης, παρόλο που οι παρέες μου θα μπορούσαν να με είχαν τραβήξει προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Σε κατάληψη έχω πάει μια φορά στη ζωή μου και σε πορεία καμία. Είμαι δειλή, βολεμένη, φοβιτσιάρα πείτε το όπως θέλετε. Το Πολυτεχνείο όμως με μαγεύε πάντα. Ένιωθα και νιώθω απεριόριστο θαυμασμό και δέος μπροστά σε αυτό που ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα φοιτητών. Από την ηλικία του δημοτικού ακόμη, διάβαζα ό,τι βιβλίο έπφετε στα χέρια μου, έβλεπα ότι αφιέρωμα υπήρχε και φρόντιζα πάντοτε να συμμετέχω με πάθος σε όλες τις σχετικές σχολικές γιορτές. Τις δύο γιορτές του Κλασσικού Αναβρύτων στην Α και τη Β Λυκείου αν κλείσω τα μάτια μου τις βλέπω μπροστά μου. Στην πρώτη, βάλαμε εμβόλιμα στα τραγούδια της χορωδίας και το "Δεν παν να μας χτυπάν" του Άσιμου και ο λυκειάρχης μας που νόμιζε ότι είχε εγκρίνει την πραγματική λίστα τραγουδιών κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό! Στη δεύτερη, ο λόγος του εκπροσώπου των μαθητών, φίλου και τωρινού κουμπάρου Μιχάλη με έκανε να κλαίω με λυγμούς για την αμεσότητα και την αφοπλιστική ειλικρίνειά του.
 
Ήταν αναμενόμενο λοιπόν για όσους με ξέρουν, ότι η Λένα (και ο Προκόπης μετέπειτα) θα μάθαιναν την ιστορία του Πολυτεχνείου από νωρίς. Όταν λοιπόν η Λένα ήταν 4 μηνών, στο πρώτο Πολυτεχνείο της ζωής της, την έβαλα μπροστά στον υπολογιστή και της έβαλα τραγούδια από τα τραγούδια της εποχής και της διηγήθηκα την ιστορία πολύ απλά. Όχι ότι κατάλαβε πολλά πράγματα αλλά έτσι ένιωθα έτσι έκανα. Την επόμενη χρονιά, 16 μηνών καταλάβαινε αρκετά και μιλούσε οπότε έμαθε 1,2 από τα τραγούδια και τα λέγαμε μαζί. Πέρσυ, σχεδόν 2.5 χρονών πια μου είπε κάποια στιγμή: "Μαμά θέλω να μου πεις την ιστορία με τους φοιτητές" και την είπαμε πάλι, πιο εμπλουτισμένη αυτή τη φορά. Έπρεπε να την ακούσετε να τη λέει στον μόλις 4 μηνών αδερφό της και μετα να τραγουδάει με τη φωνούλα της το "Λεβέντης εροβόλαγε". Από τον περσινό Νοέμβρη μέχρι φέτος, μου τη ζητούσε συχνά πυκνά την ιστορία και ποτέ δεν της είπα όχι. Της την έλεγα και σιγά σιγά είχε κι απορίες μιας και άρχισα να της λέω και καινούριες λέξεις χούντα, δικτατορία κλπ. Πριν κανένα μήνα λοιπόν, περνούσαμε με το αμάξι έξω από το Πολυτεχνείο και της έδειξα το χώρο, την πόρτα... Φαίνεται τότε μέσα στο μυαλουδάκι της συνειδητοποίησε ότι η "ιστορία με τους φοιτητές" δεν είναι απλώς παραμυθάκι κι έτσι γύρισε και με ρώτησε: "Και μαμά, όσοι δεν πέθαναν που είναι τώρα; Τι κάνανε μετά που έφυγε η χούντα και οι κακοί άνθρωποι;" Εδώ σε θέλω κάβουρα! Δαγκώθηκα, σκέφτηκα λίγο και μετά της είπα ό,τι κάποιοι συνέχισαν τη ζωή τους στην Ελλάδα, κάποιοι στο εξωτερικό, κάποιοι έγιναν σπουδαίοι και συνέχισαν να βοηθάνε τον κόσμο, κάποιοι συνέχισαν να αγωνίζονται και αρκετοί δυστυχώς ξέχασαν όλα όσα έγιναν εκείνες τις μέρες και προσπάθησαν απλά να ανέβουν με κάθε τρόπο.
 
Σε κάποιο από τα πρόσφατα συλλαλητήρια, έφευγα από τη δουλειά και πέρασα με τα πόδια από την κάτω πλατεία του Συντάγματος για να περπατήσω μέχρι Ακρόπολη να πάρω το μετρό. Την ώρα που περνούσα έπεφταν δακρυγόνα. Στάθηκα λίγο κοίταξα τον κόσμο που ήταν μαζεμένος και έφυγα. Όσο περπατούσα έβλεπα κόσμο, άσπρα πρόσωπα, δακρυσμένα (μαζί και το δικό μου από τα δακρυγόνα), και όλο αυτό κάπως μου έκατσε. Έκλαιγα όταν έφτασα στο μετρό, όχι όμως πια από τα δακρυγόνα, αλλά από θυμό, ντροπή και νεύρα. Θυμό για όσα συμβαίνουν κάθε μέρα γύρω μας και κυρίως ντροπή γιατί εγώ, εμείς όπως θέλετε πείτε το, ζω στο συννεφάκι μου! Δεν κατεβαίνω σε κανένα συλλαλητήριο γιατί φοβάμαι. Ντρέπομαι που το λέω αλλά έτσι είναι. Έχω μια δυο blogoφίλες που μου υποσχέθηκαν ότι την επόμενη φορά που θα νιώσω την ανάγκη να κατέβω αλλά θα φοβάμαι θα μου κρατάνε το χέρι. Όχι μόνο για μένα, αλλά να, η Λένα σήμερα ρώτησε για τους φοιτητές και μπόρεσα να της απαντήσω, όταν θα με ρωτήσει που ήμουν όταν άλλοι αποφάσιζαν για το μέλλον της τι θα της πω; Προσπαθώ να μάθω τα παιδιά μου να ενδιαφέρονται για τους γύρω τους, να τους αγαπάνε όλους, να μην είναι ρατσιστές, να, να, να..... αλλά και πάλι νιώθω πώς πρέπει να είμαι το παράδειγμα κι όχι απλά να τους λέω τι πρέπει να κάνουμε.
 
Στα εφηβικά μου χρόνια άκουγα Ξυλούρη κι αναρωτιόμουν πώς ήταν άραγε να ακούς αυτά τα τραγούδια και να ζεις τις εποχές για τις οποίες γράφτηκαν. Το καλοκαίρι παρακαλούθησα την παράσταση "Το Μεγάλο μας τσίρκο" κι έκλαιγα σα μωρό παιδί γιατί τα ένιωθα στο πετσί μου.
 
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι την επόμενη χρονιά, θα πάω να αφήσω ένα γαρύφαλλο στο Πολυτεχνείο. Χθες η Λένα μου είπε ότι είπαν στον παιδικό για το Πολυτεχνείο: "Τα ήξερε η δασκάλα μαμά σαν κι εσένα μου τα είπε. Μόνο μας είπε και για τους γαρύφαλλους!". Του χρόνου θα πάω μαζί της κι ελπίζω να είναι η χρονιά που θα τηρήσω την υπόσχεσή μου 
 
Υ.Γ. Συγγνώμη αν ήταν ασυνάρτητη λίγο η σημερινή ανάρτηση. Φορτίζομαι μέρες τώρα και η σημερινή επέτειος σε συνδυασμό με διάφορα που έχω διαβάσει από το πρωί με φόρτισαν λίγο ακόμη. Σας αφήνω με το αγαπημένο μας επετειακό μαμάς και κόρης:

      

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Μια αφιέρωση που δεν έγινε ποτέ....

Το παρακάτω ποστ αποτελεί φιλική "εισβολή" στο διιστολογικό Αφιέρωμα με αφορμή τις 100 "Αφιερώσεις Συγγραφέων" που ξεκίνησα να διαβάζω και το ζήλεψα μιας κι αμέσως σκέφτηκα τη δική μου ιστορία αφιέρωσης, με την ευγενική ανοχή της @nefosis του Rubies and Clouds και του @bibliothekarios:  

Οκτώβρης 1994 και η φιλόλογος της Β' Γυμνασίου μας χωρίζει σε ομάδες και μας δίνει από ένα βιβλίο με ποιήματα του Ελύτη στο πλαίσιο εργασίας για τη Νεοελληνική Λογοτεχνία. Το σχολείο μας ήταν πρότυπο βλέπετε και η συγκεκριμένη καθηγήτρια με εξαιρετικό μεράκι για τη δουλειά της κι έτσι συμμετείχαμε ως τμήμα σε ένα πιλοτικό πρόγραμμα. Είχαμε 2 μήνες να ετοιμαστούμε πάνω στο έργο του ποιητή και μετά θα το παρουσιάζαμε ολοκληρωμένο ανά ομάδες σε φοιτητές. Το βιβλίο που έτυχε στη δική μου ομάδα ήταν η "Μαρία - Νεφέλη".  Η καθηγήτριά μας, μας έδωσε δικά της βιβλία γι'αυτή την εργασία και το συγκεκριμένο από την πρώτη σελίδα μου έκλεισε το μάτι και με πήρε από το χέρι. Ήταν διαβασμένο πολύ, με τριμμένη ράχη, με σημειώσεις, με διάσπαρτα τετραγωνάκια με λουλουδάκια που έκανε πάντα η κυρία Σοφία όταν μιλούσε ή όταν σκεφτόταν... Φαινόταν βιβλίο που ο κάτοχός του το αγαπάει, που έχει πολλά να πει και που έπρεπε να το διαβάσω καλά... 


Για 2 μήνες, όσο κράτησε η προετοιμασία για την εργασία, ζούσα κι ανέπνεα Ελύτη χωρίς καμία υπερβολή. Ακόμη και τώρα αν κλείσω τα μάτια και γυρίσω πίσω στο μυαλό μου το χρόνο για 1-2 λεπτά είμαι σίγουρη ότι μπορώ να απαγγείλω νεράκι τις τρεις πρώτες σελίδες διαλόγου της Μαρίας - Νεφέλης με το Νεφεληγερέτη κι αν ζοριστώ λίιιγο παραπάνω μπορώ να θυμηθώ και τα πιο πολλά από τα μονόστιχα, τα γραμμένα με πλάγια γράμματα κάτω από τα ποιήματα, μικρά αλλά με τόσα νοήματα. Περιττό να σας πω ότι οι δόλιοι που ήταν στην ομάδα μου μαρτύρησαν με τις συναντήσεις, αναλύσεις κλπ. στις οποίες τους υπέβαλα. Με αφορμή την εργασία, διάβασα όλα τα ποιήματα, είδα ότι είχε γραφτεί ως τότε, άκουσα όλα τα μελοποιημένα και γενικά έπαθα την εμμονή που κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του μπορεί να πάθει όταν καταπιαστεί τόσο έντονα με κάτι. Μου έμεινε όμως κι αγάπη για την ποιήση, με αφορμή αυτή την εργασία διάβασα κι άλλους ποιητές, άσχετα που πάντα στον Ελύτη ξαναγύριζα... Και τώρα ακόμη, εχω ένα ράφι μόνο με δικά του κι εκεί ανατρέχω συχνά πυκνά στα ζόρια. 

Καταλαβαίνετε λοιπόν, τη χαρά μου, όταν αφού τελείωσε η εργασία μας, η ομάδα μου τα είχε πάει περίφημα και το σχολείο μας είχε πάρει ειδική μνεία για το αφιέρωμα στον Ελύτη στο πλαίσιο του προγράμματος που συμμετείχαμε, πήγα να επιστρέψω στη δασκάλα μου το βιβλίο και αντ' αυτού  γυρνώντας από το επόμενο διάλειμμα το βρήκα πάνω στο θρανίο μου με μια αφιέρωση:  Επειδή σου αρέσει τόσο...

Αρχές Μαρτίου του 1996, παρόλο που δεν την είχα καθηγήτρια κι εκείνη τη χρονιά, είχαμε άριστες σχέσεις και πάντα έβρισκε χρόνο για κουβέντα κι επειδή το πρόγραμμα θα έτρεχε πάλι μου είπε ότι είχε κανονίσει να πάμε στο σπίτι του Ελύτη, να τον γνωρίσουμε από κοντά και να μιλήσουμε για την εργασία που είχαμε κάνει και για τη δουλειά του όπως τη γνωρίσαμε μέσα από την εργασία. 

Δυστυχώς δεν προλάβαμε ποτέ μια και στις 18/3/96 έφυγε από τη ζωή και η "Μαρία - Νεφέλη" μου έμεινε με μια αφιέρωση πολύ πολύ αγαπημένη κι άλλη μια που δεν έγινε ποτέ αν κι έφτασα τόσο κοντά.....  

Στο αφιέρωμα συμμετέχουν με εξαιρετικά κείμενα οι:

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Επειδή και οι γκουρού κάνουν λάθη.... ενημερωθείτε σωστά!

Ας ξεκινήσουμε με λίγη Ιστορία: To 1992 καθιερώνεται διεθνώς ο εορτασμός της Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού από την WABA (Παγκόσμια συμμαχία για την προώθηση του θηλασμού), τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και τη UNICEF, στις 1-7 Αυγούστου. Στην Ελλάδα, η εβδομάδα αυτή εορτάζεται 1-7 Νοεμβρίου και φέτος έχει θέμα «Κατανοώντας το Παρελθόν, Σχεδιάζουμε το μέλλον». Φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την πρώτη Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού και δέκα χρόνια από τον Σεπτέμβριο του 2002, όπου ο ΠΟΥ και η UNICEF θέσπισαν την Παγκόσμια Στρατηγική για την Βρεφική και Νηπιακή Διατροφή ή Διεθνές Σχέδιο Δράσης (Global Strategy on Infant and Child Feeding ή GS).

Τις τελευταίες μέρες έχει γεμίσει το διαδίκτυο με άρθρα, ποστς και σελίδες σχετικά με τη φετινή Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού και το θηλασμό γενικότερα, πράγμα το οποίο με χαροποίησε ιδιάιτερα αλλά μου δίνει και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να καταγράψω και τη δική μου (ή μάλλον τη δική ΜΑΣ, μιας και ο θηλασμός εξ' ορισμού αφορά τη δυάδα μητέρας - παιδιού) εμπειρία.
 
Ο τίτλος του ποστ εμπνεύστηκε από τον τίτλο που μου έχει απονείμει η φίλη μου Ιωαννούλα, ως "γκουρού" του θηλασμού στον οποίο ανατρέχει για κάθε της απορία τους 6 μήνες που είναι μανούλα. Αν και όπως της έχω εξηγήσει πολύ απέχω από αυτόν, μου αρέσει και τον κρατώ. Όταν γεννήθηκε η Λένα το 2009, δεν είχα διαβάσει τίποτα για το θηλασμό, θεωρούσα απλά δεδομένο ότι θα θηλάσω την κόρη μου αποκλειστικά όπως τόνιζα παντού στο μαιευτήριο και για καλή μου τύχη και η Λένα ήρθε σ'αυτό τον κόσμο αποφασισμένη να "ξεζουμίσει" τη μανούλα κανονικότατα. Έτσι, αν εξαιρέσει κανείς τις ματωμένες θηλές το πρώτα 20ήμερο και κάτι "μαραθώνιους" θηλασμούς μέχρι να 40ίσει, κατά τα άλλα 40 ημερών είχα ένα μωρό που έπαιρνε 200 - 250 γραμμάρια βάρος στο τριήμερο (αντί 100 που μου είχε πει η παιδίατρος), που κοιμόταν κάτι υπέροχα 5ωρα και 6ωρα το βράδυ και την ημέρα θήλαζε ευχαριστημένο όποτε και όσο ήθελε. Επιπλέον και επειδή όταν θα ήταν 4 μηνών θα επέστρεφα στη δουλειά, έκανα παράλληλες αντλήσεις κι έτσι η παραγωγή μου ήταν άψογη, η μικρή πάντα ευχαριστημένη κι εγώ στον πλανήτη happy!!! Κάπως έτσι λοιπόν, η Λένα θήλασε 11 μήνες κι ένα ωραίο πρωί ενώ την έβαλα στο στήθος, εκείνη έδειξε την κουζίνα, είπε "μαμ!" και δεν ξαναήπιε ποτέ και κανένα γάλα. Δε θα σας περιγράψω την απογοήτευσή μου για το φτύσιμο που μου έριξε έτσι στην ψύχρα μιας κι εγώ υπολόγιζα ότι θα θηλάσω αρκετά ακόμη, θα σας πω μόνο ότι από αυτή την επιτυχημένη πορεία με τη Λένα, μου έμεινε ο τίτλος του "γκουρού".

Δύο χρόνια μετά γεννήθηκε ο Προκόπης, πρόωρα στις 34 +2 ημέρες, 2.160 και με αναπνευστικό σύνδρομο οπότε και μπήκε θερμοκοιτίδα, οξυγόνο και σωληνάκι για σίτηση. Η επιλογή μου αυτή τη φορά φυσικά ήταν πέρα από όλα τα άλλα και απαίτηση του παιδιού για να συνέλθει πιο γρήγορα οπότε με το που είδα τη μαία στο δωμάτιο της ζήτησα θήλαστρο κι άρχισαν τα όργανα: "Δεν έχεις γάλα ακόμη, σε 2 μέρες!!!!". Διαβασμένη ούσα, την έκραξα πολύ ευγενικά και πήρα το θήλαστρο κι άρχισα να στέλνω γάλα στο μικρό. 17 μέρες στη θερμοκοιτίδα, δεν πήρε ούτε σταγόνα ξένο. Ούτε καν όταν με ύφος η παιδίατρος εκεί μου είπε "Δεν πήρε βάρος από χθες, μάλλον δεν είναι θρεπτικό το γάλα σου είπα να του δώσουν λίγο ξένο". Πρέπει να με φοβήθηκε λίγο ομολογώ έτσι που της απάντησα κι επίσης τους μπαστακώθηκα από εκείνη την ώρα σε κάθε τάισμα για να είμαι σίγουρη. Όταν τον πήραμε σπίτι, μας είπαν αν δεν πάει 3 κιλά να μην τον βάλω στο στήθος και τους έγραψα μη σας πω που είμαι και μάνα και δεν κάνει. Ο μικρός έπιασε σα βεντουζίτσα και όλοι ήμαστε πανευτυχείς!!! Μέχρι και τον 3ο με 4ο μήνα, όλα πήγαιναν ρολόι όπως και στη Λένα, μόνο που ο μικρούλης μας ξυπνούσε και το βράδυ δυό τρεις φορές, πράγμα πολύ λογικό κι αναμενόμενο.

Από κει και πέρα παραδέχομαι και δημοσίως ότι ο γκουρού την έχασε τη μπάλα κι άρχισε μια περιπέτεια άνευ προηγουμένου. Παρόλο που αυτή τη φορά ήμουν πιο διαβασμένη και πιο έμπειρη, αγνόησα πλήρως το γεγονός ότι ο Προκόπης ήταν προωράκι και του έδωσα πιπίλα (όπως δηλαδή είχα κάνει και στη Λένα). Ξαφνικά ο μικρός λοιπόν άρχισε να μένει στάσιμος στο βάρος, να τρώει 2 λεπτά και να κλαίει, να μην κοιμάται καλά, να γκρινιάζει και και και..... Πανικός! Επιστρατεύω τις διαδικτυακές αλλά και πραγματικές πλέον φίλες μου θηλάζουσες για να βρω τι φταίει (Κασσιανή, Σίλια και Κλαίρη αλλά και τα κορίτσια στο γκρουπάκι του 2011 ευτυχώς που ήσαστε κι εσείς αυτό λέω μόνο). Και τη βρίσκουμε την πατάτα. Πάνω που το δόλιο έκανε άλμα ανάπτυξης και έπρεπε να θηλάζει παραπάνω για να αυξήσει την παραγωγή, τσουπ η πιπίλα το νάρκωνε κι έτσι και αυτό δεν έτρωγε και η παραγωγή μειωνόταν. Εξοπλίζομαι φουλ χάρη στη Γιώτα και την Πολίνα, αρχίζω πρωτόκολλο αντλήσεων λοιπόν, αναγκαστικά δίνω και μερικά μπουκάλια συμπλήρωμα γιατί φυσικά δε θα άφηνα το παιδί να πεινάει επειδή είχα κάνει εγώ βλακεία και σιγά σιγά την ξαναφέρνω την παραγωγή στα ίσα της! Πάρτυ στο σπίτι, χαρά εγώ και το θήλαστρο αγκαλιά παρόλο που ο μικρός ξαναγύρισε στο στήθος μην τυχόν και τα κάνω πάλι σαλάτα. Δυστυχώς μετά χρειάστηκε να μπει νοσοκομείο ο μικρός με βρογχιολίτιδα κι εκεί κάπου την έχασα τη μπάλα με τις αντλήσεις, το θηλασμό και το νοσοκομείο. Οπότε πάμε για δεύτερο επαναγαλακτισμό. Ομολογώ επειδή κάπου εκεί αρχίσανε και οι στερεές και επειδή με είχε ταλαιπωρήσει πολύ η όλη διαδικασία ότι το κράτησα με νύχια και με δόντια μέχρι που ο Προκόπης πήγε 8 μηνών και μετά σταμάτησα τις αντλήσεις οπότε και σταδιακά αποθήλασα.

Αυτό που θα'θελα να πω γράφοντας όλο αυτό, είναι ότι ο θηλασμός είναι μεν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, θέλει όμως πέρα από πολύ αφοσίωση και την κατάλληλη ενημέρωση γιατί κυκλοφορεί μεγάλη παραφιλολογία γύρω από αυτόν. Η φράση "θήλαζε και μη ερεύνα" που κυκλοφορεί ευρέως δε με βρίσκει 100% σύμφωνη γιατί από την πείρα μου είδα ότι αυτό που με ένα παιδί δουλεύει και το κάνει να θηλάζει 10, 11, 20 και 30 μήνες με ένα άλλο μπορεί να έχει τα άκρως αντίθετα αποτελέσματα. Αν ένα πράμα είναι να σας μείνει από αυτό το ποστ, θα ήθελα να είναι ότι ο θηλασμός είναι υποχρέωση της μάνας προς το παιδί και όχι επιλογή της ή όπως λέει και η φίλη Κασσιανή: Το γάλα είναι του παιδιού. Το παιδί το φέρνει μαζί του και το χρειάζεται!!!  Προσπαθήστε λοιπόν όσο και όπως μπορείτε καλύτερα να του το δώσετε. Και αν για χ, ψ λόγους δεν τα καταφέρετε όπως θα θέλατε όπως συνέβη σε μένα με τον Προκόπη, να ξέρετε που να το αποδώσετε και να μη βολευτείτε σε δικαιολογίες. Αν χρειάζεστε οποιαδήποτε βοήθεια, υλικό, κατεύθυνση, συμπαράσταση ή απλά παρέα και γυναίκες που να βιώνουν το ίδιο με σας, υπάρχουν ομάδες υποστήριξης θηλασμού σχεδόν σε κάθε πόλη (εδώ της Αττικής), υπάρχουν πιστοποιημένοι σύμβουλοι γαλουχίας και ευτυχώς πλέον υπάρχουν και αρκετοί παιδίατροι αλλά και γυναικολόγοι πραγματικά υπέρμαχοι του μητρικού θηλασμού. 

Στα πλαίσια του εορτασμού της Παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού*, 1-7 Νοεμβρίου 2012, το Δίκτυο των Ομάδων Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας, σας προσκαλεί την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012, σε μια εκδήλωση γιορτή για τον μητρικό θηλασμό, στην πόλη σας! Η ‘’Ομάδα Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας Αττικής’’ σας περιμένει στις 11.00 πμ, στο Ζάππειον Μέγαρο, στο συντριβάνι. Αν και ο θηλασμός είναι ελεύθερος και δεν υπακούει σε ωράρια, τα μωράκια που θα θέλουν να θηλάσουν γύρω στις 12.00 θα καταμετρηθούν στον Πανελλαδικό Ταυτόχρονο Θηλασμό που θα γίνει την ίδια ώρα σε όλες τις πόλεις!

 
 

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Πάμε..... θέατρο!

Ένα πράγμα θα σας πω.... Αν θέλετε να ξεχάσετε και άγχος και νεύρα και γκρίνια και όλα, απλά πάρτε ότι σε παιδάκι σας βρίσκετε πρόχειρο (δικό σας, ανήψι, βαφτηστήρι, της γειτόνισσας) και πηγαίνετέ το στο θέατρο!!! Για να μη μιλήσω για το καλό που θα κάνετε στο ίδιο το παιδάκι με αυτή σας την κίνηση και το πόσο καλές βάσεις θέτετε για τη μελλοντική του σχέση με το θέατρο και τον πολιτισμό γενικότερα.

Η σκηνή λίγο πριν την έναρξη

Θέλω εδώ και πολύ καιρό να γράψω μια ανάρτηση σχετικά με το θέμα παιδί και θέατρο. Συγκεκριμένα κάθε φορά που γυρνάω από παράσταση με τη μικρή, είμαι τόσο γεμάτη εικόνες και συναισθήματα και όλο λέω ότι θα κάτσω να γράψω κι όλο το αφήνω. Σήμερα λοιπόν ήρθε η ώρα. Η χθεσινή μέρα, χωρίς να είναι ιδιαίτερα δύσκολη, ήταν αρκετά φορτισμένη. Μάλλον μάζευα κούραση αρκετό καιρό και χθες για ασήμαντο όπως συμβαίνει συνήθως λόγο ξέσπασα πολύ. Τι να κάνεις, στο πρόγραμμα είναι κι αυτά. Δεν κατάφερα να καλοκοιμηθώ και το μεσημέρι κι έτσι το ότι είχαμε βγάλει εισιτήρια για το Disney on Ice το απόγευμα μου φαινόταν βουνό! Η Λένα επιπλέον, δεν κοιμήθηκε λεπτό για μεσημέρι και την ώρα που έπρεπε να ντυθεί για να ξεκινήσουμε έγινε πανηγύρι. Ξεκινήσαμε λοιπόν με μια διάθεση μούρλια όπως καταλαβαίνετε. Η δε Λένα (εννοείται) στο αυτοκίνητο κοιμήθηκε παρόλο που ήταν μαζί και η ξαδέρφη της και μιλούσαν κι έτσι φτάσαμε και φορτωμένη τα 17,5 κιλά παραμάσχαλα, μπήκαμε, πήρα πρόγραμμα και το ασορτί καπελάκι με τα αυτιά του Μίκυ, την ξύπνησα, με λίγη ευτυχώς δυσκολία, πήραμε κι ένα κουβά ποπ κορν και ήμαστε πανέτοιμες.
Λίγο νυσταγμένη αλλά... ετοιμοπόλεμη!

Η έκφραση τόσο η δική της όσο και της ξαδέρφης της μόλις βγήκαν οι αγαπημένοι τους ήρωες απλά έσβησε όλα μου τα νεύρα, την κούραση, τα πάντα!!! "Μαμά κοίτα, ο Πήτερ! Και η Γιασμίν!!!! Κοίτα! Κοίτα!!! Είναι τέλεια :-)" Και δώς του να χειροκροτάει και να λάμπουν τα μάτια της.... Όσο συνέχιζε δε η παράσταση και δυνάμωνε το κέφι και η μουσική, περιττό να σας πω ότι δεν έβαλε τον πωπό της κάτω και χόρευε όλη την ώρα. Ομολογουμένως το θέαμα ήταν αρκετά εντυπωσιακό ακόμη και για τους μεγάλους και σε συνδυασμό με τη μουσική σε βοηθούσε να περάσεις ένα ευχάριστο δίωρο. Ο λόγος όμως που τα γράφω όλα αυτά δεν είναι για τη συγκεκριμένη μόνο παράσταση, αφορά ένα γενικότερο δικό μου συμπέρασμα.
Δεν έχει σημασία το ότι είναι μόνο 3 ή 4 ή 5 χρονών τα παιδάκια και μπορεί να φοβάστε ότι δε θα θυμούνται τίποτα κι ότι είναι χαμένος χρόνος και χρήματα το θέατρο σε αυτή την ηλικία. Είναι απίστευτο πόσα πράγματα "μιλάνε" σε ένα παιδί σε μια παράσταση. Το Σεπτέμβρη πήγαμε στον Οδυσσεβάχ, πολύ αγαπημένο δικό μου έργο από όταν ήμουν παιδί που όμως θεωρούσα ότι δεν είναι για την ηλικία της Λένας και ίσως την κουράσει. Μάλιστα σε κάποια στιγμή μου φάνηκε πολύ βαριεστημένη και τη ρώτησα: "Βαρέθηκες"? Η απάντησή της ήρθε αποστομωτική: "Όχι μαμά είναι πολύ ωραία παράσταση κι έχω αγωνία αν θα πάει σπίτι του ο Οδυσσεβάχ!". Στον Ηρακλή που είδαμε, όταν γυρίσαμε σπίτι με έβαλε να κατεβάσω τη Μυθολογία του καλού μου να της ξαναδιαβάσω την ιστορία και μετά βάφτισε τις κούκλες της Ιφικλή και Αλκμήνη. Όταν είδαμε την Τενεκεδούπολη, τραγουδούσε στον αδερφό της το τραγούδι και όταν είδαμε "Την ακρίδα που δε μπορούσε να πει το Ρο" μας έβαλε να τη λέμε Μάβγκαβετ (Μάργκαρετ δηλαδή) κι εγώ δε θυμάμαι για πόσο καιρό. Και τόσα άλλα, που κάνουν εμφανές ότι κάθε παράσταση είναι μια μοναδική εμπειρία για εκείνη κι ότι την ευχαριστιέται όχι μόνο για το 2ωρο που είναι στο θέατρο αλλά για πολύ καιρό ακόμη μιας και της δίνει τροφή για παιχνίδι, για διήγηση αλλά και όρεξη να μάθει παραπάνω πράγματα για την εξέλιξη της ιστορίας που είδε. 

Ακόμη πιο σημαντικό βέβαια, είναι η κάθε παράσταση να είναι μια ολοκληρωμένη εμπειρία για το παιδί. Δεν αρκεί απλά να το πάμε, να κάτσουμε δίπλα του και μετά να το γυρίσουμε. Ανάλογα με την ηλικία του, για να μπορέσει να καταλάβει καλύτερα ίσως χρειαστεί να του εξηγούμε λίγο παραπάνω την πλοκή, να το ενθαρρύνουμε να συμμετέχει με χειροκρότημα, τραγουδάκια κλπ. Σίγουρα όμως και ανεξαρτήτου ηλικίας, καλό είναι να συζητάμε μαζί του για την παράσταση, να το βοηθάμε να θυμάται την ιστορία, να το ρωτάμε τι του άρεσε και τι δεν του άρεσε κλπ. Με τη Λένα, έχουμε καθιερώσει να αγοράζουμε το πρόγραμμα της παράστασης και στο γυρισμό το ξεφυλλίζει και διηγείται ό,τι θυμάται κι εγώ τη συμπληρώνω. Μετά στο σπίτι, ο μπαμπάς της τη ρωτάει κι εκείνος και συνήθως για τις επόμενες 1-2 μέρες την ακούς να αλλάζει ονόματα στις κούκλες της σύμφωνα με την παράσταση που είδαμε. Αν δε μιλήσεις με το παιδί για αυτό που είδε, να του πεις τη γνώμη σου και να ακούσεις τη δική του, αν δεν το βοηθήσεις να κάνει κτήμα του την εμπειρία που μόλις απέκτησε τότε ναι σε 1 εβδομάδα θα το έχει ξεχάσει και όσοι σου λένε "είναι μικρό για θέατρο, δε θα καταλάβει, πού να τρέχεις τώρα..." θα μοιάζει να έχουν δίκιο. Για πάρτο λίγο αλλιώς να δεις όμως τι θαύματα που γίνονται :-)

Ήμουν τυχερή και οι γονείς μου πίστευαν το ίδιο κι έτσι από πολύ μικρή έβλεπα θέατρο. Ακόμα θυμάμαι το βράδυ που μετά από άπειρες παιδικές παραστάσεις η μαμά μου μου ανακοίνωσε: "Σήμερα θα έρθεις μαζί μας στο κανονικό θέατρο για τους μεγάλους" και είδα τη Λοκαντιέρα με την Καλογεροπούλου και το Φέρτη. Ήμουν ακόμη πιο τυχερή και είχα δασκάλους με Δ κεφαλαίο που δαπανούσαν χρόνο κι ανεβάζαμε παραστάσεις κανονικές, και μας πηγαίνανε και σε παραστάσεις κανονικές πολλές φορές και εκτός του σχολικού ωραρίου. Για το πρώτο νιώθω σίγουρη για τα παιδιά μου ότι από μας τουλάχιστον θα έχουν όλη την παρότρυνση και τα ερεθίσματα που είχαμε κι εμείς. Για το δεύτερο απλά ελπίζω αν και είναι μια τεράστια κουβέντα.

Πραγματικά όμως, δεν ξέρετε πόσο καλό θα κάνετε στο παιδί σας αν από τις 5 φορές που θα πάτε παιδότοπο, λούνα πάρκ ή κάτι άλλο τη 1 πάτε και στο θέατρο. Υπάρχουν παραστάσεις για όλες τις ηλικίες με μουσική ή χωρίς και ευτυχώς πλέον σε λογική τιμή. Δεν έχουν όλα τα δώρα υλική υπόσταση και το να μάθεις ένα παιδί να αγαπάει το θέατρο,τη μουσική, την τέχνη είναι ένα από τα πιο πολύτιμα. 
Καλημέρα σας :-)


   

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Η Πολυάννα σε κρίση πανικού – Λίστες σε εφαρμογή


Αν θυμάστε το καλοκαίρι σε αυτό το πολύ χαριτωμένο ποστ είχα μοιραστεί μαζί σας την κρίση πανικού μου αναφορικά με τις δουλειές, τα παιδιά και τη διαχείριση χρόνου γενικότερα. Επιστρέφοντας από τις διακοπές μας, είχα όλες μου τις λίστες έτοιμες (Δουλειές, Πίνακας Επιβράβευσης για τη Λένα, Ημερολόγιο με όλες μας τις υποχρεώσεις, Ημερήσιο πρόγραμμα Λένας κλπ.) και ατένιζα με συγκρατημένη αισιοδοξία το μέλλον μου ως μαμάς, συζύγου και εργαζόμενης. Όπως ξέρετε ήμαστε τυχεροί και η Λένα ξεκίνησε σχολείο, οπότε αφού τις προσάρμοσα λίγο στο νέο πρόγραμμα τις κόλλησα στην τροφιμοθήκη και ξεκινήσαμε:

Οι λίστες μας

Πίνακας επιβράβευσης
Λένας συμπληρωμένος
Ο Σεπτέμβρης, κύλησε αρκετά καλά και σχεδόν κάθε μέρα όλα τα κουτάκια με τις δουλειές που είχε αναλάβει ο καθένας μας συμπληρώνονταν με περισσή χαρά. Όταν δε σε ανύποπτο χρόνο, ο μπαμπάς μου ανέφερε «Τι καθαρό και τακτικό που είναι το σπίτι σας κοριτσάκι μου» και η μαμά μου επιδοκίμασε χαμογελώντας είπα «Αυτό είναι! Μου φυτρώνει ξανθιά περούκα με πουά κορδέλα, Στέπφορντ σου έρχομαι!!!». Ομολογώ ότι σε αυτό βοήθησε το ότι η Λένα έπεφτε για ύπνο από τις 7 το απόγευμα λόγω του σχολείου κι έτσι μετά μου έμενε αρκετός χρόνος για δουλειές. Επίσης τις ώρες που ήταν ξύπνια το σύστημα με τον πίνακα επιβράβευσης δούλεψε άψογα κι έτσι στο τέλος του μήνα ο πίνακας – χάρτης θησαυρού που τύπωσα από τη Supernanny  ήταν γεμάτος αστεράκια, λουλουδάκια κλπ.  Φυσικά με τη συμπλήρωσή του, πήγαμε να πάρει το δωράκι της και με μεγάλη χαρά κι περηφάνεια έχω να σας δηλώσω ότι ενώ ξεκίνησε για κουκλάκι μου είπε : «Καλύτερα να πάρω ένα βιβλίο μαμά ε?»



Η πρώτη επιβράβευση
της Λένας
Όταν έφτιαχνα τις λίστες για τον Οκτώβρη, εννοείται ότι είχα προσθήκες, αλλαγές κλπ. αλλά σίγουρα ένιωθα πολύ πιο σίγουρη για το σύστημα και για την τήρηση του προγράμματός μας. Ομολογώ ότι κάτι 3 απανωτές ιώσεις, κάτι που ο καλός μου λόγω δουλειάς αυτό το μήνα γυρνάει από τις 21:30 και μετά κάθε βράδυ, κάτι που είμαι ένα τσικ πιο κουρασμένη δε βοηθάνε ώστε να είμαστε 100% τυπικοί σε όλα μας. Είμαι τυχερή και η Γωγώ τα πρωινά τις ώρες που κοιμάται ο Προκόπης βάζει ένα χεράκι (και κυρίως ένα σιδεράκι και δεν έχω βουνά ασιδέρωτα που απεχθάνομαι). Η Λένα μάλιστα θέλει να βάζουμε και στη Γωγώ αστεράκια και δεν έχει άδικο μεταξύ μας!!! Πάντως σίγουρα πλεόν δε νιώθω ότι δεν έχω τον έλεγχο κι αυτό είναι βασικό για μένα. Ακόμη πιο βασικό είναι ότι η Λένα τώρα πια ξέρει ότι θα πρέπει να μαζέψουμε το δωμάτιο της πριν κοιμηθεί και η πλάκα είναι ότι κι ο μικρός μόλις μας δει να μαζεύουμε έρχεται και πετάει κι εκείνος παιχνίδια στο καλάθι. Οκ, μερικές φορές όπως χθες εξαντλείται τόσο από το παιχνίδι που δεν προλαβαίνει, αλλά τώρα πια δε με νοιάζει!

Αυτό που έχω πια καταλάβει είναι ότι το μόνο που χρειάζεται για να περνάμε ήρεμα απογεύματα και να προλαβαίνω να κάνω και τις δουλειές μου, είναι ότι δεν πρέπει τα παιδιά να νιώθουν ότι εκτός από την πρωινή μου δουλειά που τους στερεί τη μαμά τους, το ίδιο κάνουν και οι δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα. Έτσι έχουμε κανόνα: Μια ώρα παιχνίδι με το που γυρνάω και μετά όλα τ’ άλλα! Από τότε που εφαρμόσαμε αυτό, η Λένα είναι χαρούμενη και μόνη της μου λέει «Πάμε τώρα να μαγειρέψουμε θα είμαι βοηθός!». Υπάρχουν και οι μέρες που παίζουμε τόσο ωραία που κι εγώ αφήνω κάποια πράγματα. Ξέρω όμως ότι το Σάββατο θα τα φέρω πάλι σε λογαριασμό και τα κουτάκια στις λίστες μου θα είναι σωστά! 

Οκ, για να μη λέτε ότι ζω στο συννεφάκι μου υπάρχουν και μέρες (Δευτέρες κυρίως) που πραγματικά φτάνω τα όριά μου και μιλάω στη μαμά μου όχι και τόσο κολακευτικά για τα «αγγελούδια μου». Προχθές ας πούμε αν μου έπαιρνες πίεση κατά τις 19:30 έσπαγα ρεκόρ είμαι σίγουρη. Ισχύει όμως 1000% αυτό που έγραψα στο δεύτερο μου ποστ στο μπλογκ πέρσι το Φλεβάρη και αυτό προσπαθώ να έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Εγώ ήμουν ήδη κουρασμένη κι ο τρόπος που χειριζόμουν εγώ τη συμπεριφορά τους ήταν που τα έκανε να αντιδρούν και να τσιτώνουν τα δικά μου νεύρα. Κύκλος είναι κι έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε. Καλές οι λίστες και οι πίνακες και οι κατηγορίες αλλά όλα ξεκινούν από εμάς τις μαμάδες και τους μπαμπάδες καλώς ή κακώς. Κι έτσι αποφάσισα ότι δεν πειράζει, το κουτάκι για το σφουγγάρισμα ή την τακτοποίηση ας μείνει κενό μια μέρα αν έχω κερδίσει παιχνίδι στη Χώρα του Ποτέ με τη Λένα σε ρόλο Πίτερ, τον Προκόπη σε ρόλο Σμη κι εμένα Κάπτεν Χουκ και δύο ενθουσιασμένες φατσούλες να ξεκαρδίζονται!


Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Sponsors' night….. ή αλλιώς οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγεις


Κοιτώντας ένα χρόνο πίσω μπορώ να σας περιγράψω την κατάστασή μας ως εξής: τα πράγματά μας όλα σε κούτες, το σπίτι μας γιαπί με μόνο όρθια την κρεβατοκάμαρα για να κοιμούνται οι γονείς μου, το σπίτι των γονιών μου πουλημένο να μας φιλοξενεί προσωρινά και το σπίτι που τώρα μένουμε γιαπί που για να γίνει σπίτι έπρεπε η τράπεζα να εγκρίνει επιτέλους το ρημάδι το στεγαστικό για το οποίο μας έχει δώσει προέγκριση από τον Αύγουστο. Μικρό στεγαστικό μη φανταστείτε τίποτα τρελό αλλά και πάλι από χαρτιά ζητούσαν ουκ ολίγα και πέφταμε και σε απανωτές απεργίες πρωτοδικείων, δικηγόρων κλπ. κλπ. Το ζουμί? Εμείς ψυχολογικά ράκη γιατί τίποτα δεν προχωρούσε από εργασίες χωρίς λεφτά και το deadline της 15ης Οκτωβρίου που έπρεπε να αφήσουμε το σπίτι των γονιών μου να πλησιάζει απειλητικά. Μια βραδιά απελπισίας λοιπόν κι ενώ ετοιμαζόμαστε να βγούμε με φίλους για μια μπύρα μου λέει ο Βασίλης: «Ο αδερφός μου, θα μας δώσει Χ ποσό για να ξεκινήσουμε μέχρι να βγει το δάνειο για να προλάβουμε, μου το πρότεινε το πρωί». 1η ανάσα αναπάντεχης αισιοδοξίας. Την ώρα που πίνουμε τις μπύρες μας και περιγράφουμε ως άλλοι Αστερίξ τις περιπέτειές μας με το ελληνικό δημόσιο και την τράπεζα, έρχεται αναπάντεχα ευπρόσδεκτη η πρόταση από το (μελλοντικό τότε) νονό του μικρού: «Εγώ κάτι λίγα έχω στην άκρη, να σας τα δώσω μέχρι να βγει το δάνειο να μην καθυστερείτε?». Δέκα μέρες μετά η κολλητή μου και η κουμπαροφιλενάδα μου τα ίδια κι εκείνες, ένα τηλέφωνο και: «Πες πόσα θέλετε να στα γυρισω…».  Έτσι απλά, χωρίς να το ζητήσουμε, χωρίς να είναι 1000% σίγουροι ότι τελικά η τράπεζα δε θα αλλάξει γνώμη και θα μείνουμε να τους χρωστάμε και σ’ αυτούς και στη Μιχαλού. Κι έτσι μπήκαμε (όπως μπήκαμε, θα σας τα πω σε επετειακό ποστ μετακόμισης αυτά) αισίως στο σπίτι 15/10 όπως έπρεπε. Να σας πω πότε πήραμε τα πρώτα λεφτά του δανείου στα χέρια μας?!? 10/11!!!! Το λιγότερο λοιπόν που μπορούσα να κάνω γι’ αυτούς τους φίλους ήταν ένα ευχαριστήριο τραπέζι – χορηγών όπως το ονόμασα, τώρα που κοντεύει χρόνος από την ανακαίνιση – μετακόμιση και όλο αυτό το χάος που αναστάτωσε τη ζωή μας.

Το τραπέζι έγινε το Σάββατο που μας πέρασε και ήθελα να είναι πολύ ιδιαίτερο και συγκινητικό. Ετοίμασα λοιπόν μια πρόσκληση - πρόγραμμα:

Η πρόσκληση
Το πρόγραμμα
Στη συνέχεια ασχολήθηκα με την οργάνωση του χώρου και την κατασκευή των πλακετών που θα τους απονείμαμε. Έφτιαξα ταμπέλες με τα ονόματά τους για να βάλω στην αντίστοιχη "πτέρυγα" του σπιτιού και τους χώρισα σε "κατηγορίες" ανάλογα με τη χορηγία τους: 


Οι ταμπέλες που μπήκαν σε κάθε χώρο
που αντιστοιχούσε σε "χορηγό"
Οι αναμνηστικές πλακέτες με το χρυσό κλειδί του σπιτιού



















Τέλος και αφού αποφάσισα για το μενού, έφτιαξα και τύπωσα μενού που έβαλα σε κάθε πιάτο, πάνω στο τραπέζι:

Το μενού με λίγα ευχαριστήρια λόγια και την κατάταξη των χορηγών
Το Σάββατο λοιπόν έβαλα όλη μου την τέχνη και την αγάπη στο μαγείρεμα, έβγαλα το καλό μας σερβίτσιο και τα καλά μας ποτήρια κι έστρωσα, προετοίμασα το χώρο για το ποτό υποδοχής, τα παιδιά πήγαν εκδρομή στο Θησείο στους δικούς μου, βάλαμε και τα καλά μας και περιμέναμε τους "χορηγούς". Η βραδιά κύλησε πολύ όμορφα, με άφθονο ομολογώ αλκοόλ (αν και αυτό το κατάλαβα την άλλη μέρα το πρωί), πολύ συγκίνηση και όμορφους ανθρώπους. Εκείνοι επιμένουν ότι αυτό που έκαναν δεν ήταν τίποτα σπουδαίο..... εγώ ξέρω ότι μας βοήθησαν να αποκτήσουμε ένα ΣΠΙΤΙΚΟ όπως το θέλαμε αντί να μπούμε σε ένα σπίτι παλιό και κρύο. Και το κυριότερο, μας έδωσαν από τα λίγα που είχε ο καθένας τους χωρίς να το ζητήσουμε και χωρίς 100% εγγυήσεις. Ναι κι εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση τους αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αυτό που έκαναν για μας θα έπρεπε να το θεωρούμε δεδομένο. 

Τη βραδιά της βάφτισης της Λένας,2 χρόνια πριν ο Μιχάλης έγραψε στο βιβλίο ευχών: "Εύχομαι κάποτε να έχεις φίλους σαν αυτούς που είχαν οι γονείς σου μαζί τους απόψε". Πόσο δίκιο είχε και πόσο πολύ της το εύχομαι κι εγώ. Γιατί στ' αλήθεια οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις κι εμείς είμαστε πολύ περήφανοι κι ευγνώμονες για τη δική μας οικογένεια!!!! 


Τους υποσχέθηκα ότι ο εορτασμός θα κλείσει με αυτό το ευχαριστήριο ποστ γιατί το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους ευχαριστήσω όλους και δημόσια, όχι τόσο για την προσφορά τους στη συγκεκριμένη περίπτωση αλλά γιατί πάντα είναι εκεί ο καθένας με τον τρόπο του!!!





Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Crafting weekend IΙ - Η ζούγκλα του Προκόπη

Κοντεύει να κλείσει χρόνος από τη μετακόμιση και -επιτέλους- πριν τις καλοκαιρινές διακοπές βάλαμε και τις κουρτίνες στο δωμάτιο του Προκόπη και ολοκληρώθηκε το project ώστε με χαρά να μπορώ να σας το παρουσιάσω, όπως έκανα και για το δωμάτιο της Λένας στο Crafting Weekend I - Το γοργονοδωμάτιο της Λένας

Το δωμάτιο πριν, στη φάση του
ξεκαθαρίσματος προ ανακαίνισης
Το δωμάτιο αυτό, προ μετακόμισης ήταν το δωμάτιο των γονιών του Βασίλη και επειδή είναι και η μεγαλύτερη του σπιτιού θέλαμε να είναι παιδικό, σκεπτόμενοι μακροπρόθεσμα :) Αφού λοιπόν η Λένα διάλεξε μόνη της το παλιό δωμάτιο του μπαμπά της, αυτό έμεινε για τον Προκόπη. Έμενε μόνο να διαλέξουμε το θέμα της διακόσμησης και η αγαπημένη μου σούπερ μαμά να το φανταστεί έτοιμο, ώστε να το υλοποιήσουμε μετά κατά την προσφιλή μας συνήθεια όλοι μαζί. Μια κολώνα που υπάρχει στη γωνία ανάμεσα στις δύο μπαλκονόπορτες και το πόσο φωτεινό είναι το δωμάτιο, μας έδωσε την ιδέα για τη ζούγκλα!!! 

Η όλη διακόσμηση βασίστηκε σε ένα δέντρο που ζωγραφίσαμε χρησιμοποιώντας την κολώνα για κορμό και στους τοίχους που βάφτηκαν ένα πολύ ανοιχτό πράσινο και απλώσαμε τα κλαδιά του:
Το δέντρο μας που μόνο του φαντάζει λίγο στοιχειωμένο
Στη συνέχεια, προμηθευτήκαμε από το Cosy Corner μια σειρά αυτοκόλλητα βινυλλίου με θέμα ζούγκλα (έχει ποικιλία σε τιμές και μεγέθη και είναι πολύ εύκολα στην τοποθέτηση) και με τη βοήθεια της Λένας φυσικά που διάλεγε τη θέση των ζώων τα βάλαμε γύρω γύρω στο δωμάτιο. Μεταφέραμε επίσης ότι είχαμε σε λούτρινο ζώο της ζούγκλας και ό,τι αξεσουάρ από την αγαπημένη μας σειρά Rainforest της Fischer Price είχαμε και μερικούς μήνες μετά επιτέλους βάλαμε και κουρτίνες:






Έτσι τώρα όπως λέει και η Λένα: "Όταν θέλουμε να παίξουμε τις γοργόνες και τους γοργόνους πάμε στο θαλασσινό δωμάτιό μου κι όταν θέλουμε να είμαστε ο Ταρζάν κι η Τζέιν πάμε στη ζούγκλα του Πλοκόπη" 

Υ.Γ. Μη νομίζετε ότι η δική μας κρεβατοκάμαρα είναι ουδέτερη ζώνη, θα ακολουθήσει και part III στο ποστ.