Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Η Πολυάννα εργαζόμενη μαμά - Ιστορίες προσαρμογής 28.5.2012

Ουφ! Μια βδομάδα μόνο που επέστρεψα στη δουλειά και ήδη κυνηγάω με το τουφέκι μισή ωρίτσα για να γράψω.... Πού και να μην είχα και τόση βοήθεια όση έχω. Ομολογώ ότι η προσαρμογή μετά από 11 μήνες απουσίας φάνταζε περισσότερο δύσκολη απ' ότι τελικά είναι. Ή μάλλον για να το θέσω πιο σωστά, δεν είναι η δουλειά ή οι αυξημένες υποχρεώσεις στο σπίτι λόγω περιορισμένου πια χρόνου αυτά στα οποία πρέπει να προσαρμοστώ όπως νόμιζα. Και πραγματικά για πρώτη βδομάδα τα πήγα εξαιρετικά πιστεύω. Και στο γραφείο ήμουν μια χαρά, και το σπίτι μας ήταν μαζεμένο, και νηστικοί δε μείνανε και από την ώρα που γυρνάω λυσσάμε στο παιχνίδι και λόγω εκδήλωσης που είχα το ΣΚ κατάφερα να φύγω με τον καλό μου οι δυό μας! Εντάξει, ομολογώ ότι με χάσανε οι φίλες μου οι μανούλες από το internet-ο-γκρουπάκι μας κι ότι μου λείπουν πολύ αλλά θα επανορθώσω κι ότι θα ήθελα να σας είχα γράψει 3-4 φορές μέσα στην εβδομάδα για διάφορα :) Θα προσαρμοστώ όμως πού θα πάει!?!?!? 

Και εξαιρετικά τα πήγαν και τα παιδάκια μου! Ο μικρός (γνωστός χάχας άλλωστε) το περίμενα ότι δε θα είχε θέμα. Για τη Λένα όμως ήταν μεγάλο τεστ γιατί εκτός όλων των άλλων αναγκαστήκαμε μια εβδομάδα πριν γυρίσω στη δουλειά να αλλάξουμε κοπέλα που τα προσέχει. Σημείωση ότι με την προηγούμενη κοπέλα ήταν κάθε μέρα μαζί από τη μέρα που γύρισε σπίτι από το μαιευτήριο :( (Αυτό είναι ένα ολόκληρο ποστ από μόνο του που θα το γράψω όταν ξεπεράσω το ψυχολογικό που μου άφησε γιατί είναι πονεμένη ιστορία). Ε λοιπόν, το πέρασε επάξια το τεστ το γοργονίδιο!!!!! Εντάξει το πρωί στραβώνει τα χείλια και μου λέει "Θα μου λείψεις μαμά" (και λιώνω εγώ) αλλά μετά όταν την Πέμπτη της είπα "Δε θ'αργήσω αγάπη μου, θα λείψω λίγες ώρες και το μεσημέρι θα έρθω" μου είπε (με το σχετικό μπουχουχουχου  για υπόκρουση): "Δε θέλω να έρθεις το μεσημέριιιιιι. Θέλω να μείνω πολλές ώρες με τη Γωγώωωωωω"

Εντάξει, μην περιμένετε να διαβάσετε εδώ πόσο ευτυχισμένη είμαι που γύρισα στη δουλειά, γιατί εγώ ψέμματα δε γράφω! Ναι, χάρηκα που τους ξαναείδα και με ξαναείδανε, ναι έρχομαι ευχάριστα κάθε πρωί και μου αρέσει αυτό που κάνω αλλά μέχρι εκεί. Ξέρω βέβαια ότι σε λίγο καιρό που θα έχω πιο πολλά project και το παλιό μου αντικείμενο θα μου αρέσει ακόμη περισσότερο οπότε περιμένετε νεώτερες δηλώσεις σε κάνα μήνα. Α, επίσης χαίρομαι πολύ που φοράω κανονικά ρούχα γιατί η φόρμα μου είχε γίνει η καλύτερη φίλη μου και με είχε κουράσει λίγο το ομολογώ!!!!

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Και τώρα που δεν έχω πατρικό?!?!

Με αφορμή αυτή την πολύ όμορφη και συγκινητική ανάρτηση που διάβασα σήμερα το πρωί, λέω να σας πω τον "πόνο" μου (αλλά και τη λύση του - μην ξεχνιόμαστε με την Πολυάννα μιλάτε) για το δικό μου πατρικό.

Μέχρι τον Οκτώβρη που μετακομίσαμε στο πατρικό του καλού μου, μέναμε πόρτα - πόρτα με τους δικούς μου. Δηλαδή το πατρικό μου και γωνία το δικό μας διαμέρισμα. Από τότε που γεννήθηκε η Λένα δε και για να μην ανοιγοκλείνουμε συνέχεια τις πόρτες, με τη σύμφωνη γνώμη της πολυκατοικίας βάλαμε μια πόρτα πιο έξω από τις πόρτες των διαμερισμάτων για να μπορούμε να αφήνουμε ανοιχτά. Άρα όπως καταλαβαίνετε μέχρι και που μετακόμισα, ουσιαστικά έμενα στο πατρικό μου με την ευρεία έννοια.

Όπως σας έχω πει ήταν μια δύσκολη χρονιά για μας κι έτσι το σπίτι των γονιών μου δε μας ανήκει πια καθώς χρειάστηκε να πουληθεί κι εκείνοι μένουν τώρα στο σπίτι που μέναμε εμείς, μετά από κάποιες μικροαλλαγές που έκαναν. Έτσι όπως έλεγα και στη μαμά μου την προηγούμενη εβδομάδα εγώ τώρα δεν έχω πατρικό και ακόμη και το πρώτο μου σπίτι είναι ένα τελείως διαφορετικό σπίτι :( Σε γενικές γραμμές και με τις δυσκολίες που υπήρχαν, είπα δόξα τω Θεώ που υπήρχε αυτή η δυνατότητα, είπαμε και τα κλασσικά "τα ντουβάρια είναι ντουβάρια, οι άνθρωποι και οι αναμνήσεις μετράνε"¨και συνεχίσαμε αλλά..... τώρα που δεν έχω πατρικό?!?!?! 

Τελικά, την απάντηση τη βρήκα σε 2 διαφορετικές φάσεις στο καινούριο σπίτι. Η πρώτη ένα από τα βράδια που η Λένα έχει πέσει για ύπνο πτώμα και δε με βομβαρδίζει με ερωτήσεις την ώρα της βραδινής συναυλίας - νανουρίσματος κι έτσι τραγουδάω και περιεργάζομαι το δωμάτιό της (για το οποίο σας έχω μιλήσει και εδώ ). Τα έπιπλά της είναι τα έπιπλα από το εφηβικό μου δωμάτιο και μάλιστα με την ίδια σχεδόν διάταξη. Γυρνάω να την κοιτάξω και συνειδητοποιώ ότι κοιμάται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που κοιμόμουν κι εγώ σε αυτό το κρεβάτι με το πόδι ανεβασμένο στο πλαϊνό ξύλο και πάνω που έχω αρχίσει να χαμογελάω, σηκώνεται μισοκοιμισμένη και φωνάζει: "Μπαμπάααααα νερό παρακαλώ!!!!" κι εγώ στ' αυτιά μου ακούω εμένα μικρή (αλλά και μεγάλη έως και την παραμονή του γάμου μου μη σας πω) να φωνάζω το ίδιο και ξέρω και τη συνέχεια... Ο μπαμπάς έρχεται με το νερό, το μικρό χεράκι φέρνει το ποτήρι στο στόμα, πίνει μισή γουλιά και το αφήνει. Ξαπλώνει και σε δευτερόλεπτα κοιμάται ευτυχισμένο :) Κι έτσι με το τραγούδι μισοτελειωμένο, κοιτώντας τα έπιπλα συνειδητοποιώ ότι το πατρικό μου δεν έχει χαθεί όλο, ένα κομμάτι του έχει μεταφερθεί εδώ στο σπίτι μας και μάλιστα ένα κομμάτι του από τα πολύ αγαπημένα!!!!!!!

Η δεύτερη είναι και πιο πρόσφατη, έως και σημερινή μη σας πω, και στην πραγματικότητα συνδυάζει 2 πράγματα. Και να μου θυμίζει το εφηβικό μου δωμάτιο στο πατρικό μου αλλά και να κρατάει κοντά μου την κουμπαροφιλενάδα μου. Ξεκαθαρίζοντας τις τελευταίες κούτες που είχα αφήσει από τη μετακόμιση με τα χαρτιά μου, τις φωτογραφίες μου κλπ. Βρήκα μια φωτογραφία - κατασκευή που είχα κάνει στην Α' Λυκείου, μια από τις πρώτες φορές που πήγα μόνη μου σινεμά με την καινούρια μου φίλη τότε, κολλητή και νονά της Λένας σήμερα. Είχαμε πάει να δούμε το "Ο οργασμός τις αγελάδας" και το σλόγκαν της ταινίας ήταν το "Τα κορίτσια τολμούν να διαλέξουν....μια στιγμή πριν γίνουν γυναίκες" Στο πρόγραμμα λοιπόν στο σημείο που είχε τις δύο ηρωίδες, έβαλα μια φωτογραφία μας και το κρέμασα πάνω από το κεφάλι μου στο κρεβάτι μου. Σήμερα λοιπόν η μικρή μου αυτή κατασκευή βρήκε τη θέση της κάτω από τον καθρέφτη της γιαγιάς της Μαρίας και πάνω από την τουαλέτα της γιαγιάς της Ελένης. 



Όπως ίσως θα έχετε καταλάβει είμαι άνθρωπος που αντλώ πολύ δύναμη από το παρελθόν μου και δένομαι πολύ και με πρόσωπα και με πράγματα. Μετά λοιπόν την αμηχανία που ένιωσα την προηγούμενη βδομάδα όταν συνειδητοποίησα ότι πια δεν έχω πατρικό, με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα πως πέρα από τα κομμάτια του πατρικού μου που έχω μέσα μου και θα τα έχω για πάντα, πέρα από τις άπειρες φωτογραφίες, κατάφερα χωρίς καν να το καταλάβω να έχω και γωνιές εδώ μέσα που να μου θυμίζουν από που ξεκίνησα, με ποιούς και πού πάω :)

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Χρόνια πολλά μαμά μου!!!

Καλημέρα σας :) Ναι, σήμερα είναι η γιορτή της μητέρας και ως μανούλα δύο πλέον θα έπρεπε να γιορτάζω ήδη. Τα μικράκια μου όμως ακόμη είναι αρκετά μικρά για να οργανώσουν μόνα τους τη γιορτή κι έτσι όσο περιμένω να δω τι έχουν σκαρώσει με το μπαμπά τους για σήμερα, είπα να ευχηθώ από δω στη δική μου μανούλα:)

Δεν ξέρω αν όταν γίνεσαι μαμά καταλαβαίνεις πιο πολύ τη μαμά σου. Εγώ ξέρω σίγουρα ότι τη θαυμάζω πιο πολύ!!! Για την υπομονή της, για τον τρόπο που μας μεγάλωσε και μας έκανε ανεξάρτητους, για το ότι ήταν και είναι πάντα εκεί για μας. Από τα 5 μου, όταν ο καλός μου στο νηπιαγωγείο μου είπε ότι δε με θέλει πια και θέλει ένα άλλο κοριτσάκι γιατί έχει στρασάκια στη φούστα του, μου γέμισε τη φούστα μου στρασάκια χωρίς δεύτερη σκέψη, μέχρι τα 25 που αφού συνειδητοποίησε καλύτερα κι από μένα πόσο δυστυχισμένη ήμουν με τη σχολή στην οποία είχα περάσει μου άνοιξε το δρόμο και φυσικά με ενίσχυσε και οικονομικά ώστε να κάνω κάτι άλλο που μου ταίριαζε και μου άρεσε. Από τα 14 που καθότανε και άκουγε την ερωτική μου απογοήτευση και τρώγαμε παγωτό παρέα (είπαμε γενιά Beverly Hills τι να κάνουμε?) μέχρι τα 24 που πάλι καθόταν κι άκουγε όλο το μπέρδεμα που είχα τότε μέσα μου και ενώ ήξερε από την αρχή και τι θα αποφασίσω και τι είναι το "σωστό" δεν μου είπε ποτέ κάνε αυτό ή κάνε εκείνο.

Σίγουρα πάντως όταν γίνεσαι μαμά, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνεις απόλυτα τη μαμά σου, έρχεσαι σίγουρα ακόμη πιο κοντά της! Ναι, μπορεί παράλληλα να της "χτυπάς" καμιά φορά και μερικά παράπονα που σου έχουν μείνει αλλά κυρίως τη νιώθεις πιο κοντά σου. Ρωτάς τη γνώμη της, όπως ρωτούσες πάντα αλλά πια έχει άλλη βαρύτητα. Ακόμη κι αν αποφασίσεις να κάνεις τα δικά σου, πάλι στο πίσω μέρος του μυαλού σου κρατάς αυτό που σου είπε...

Φέτος ήταν για μας μια αρκετά δύσκολη χρονιά. Νόμιζα ότι για μένα το πιο δύσκολο κομμάτι θα ήταν το ότι μετά από 30 χρόνια (25 που μέναμε στο ίδιο σπίτι και 5 που μέναμε πόρτα πόρτα) μετακομίσαμε και δεν είμαι δίπλα στη μαμά μου. Ο καλός μου με κορόιδευε και μου έλεγε ότι τα 30 είναι μια καλή ηλικία για να απογαλακτιστώ αλλά νομίζω του την έσκασα!!! Ήταν και είναι μεγάλο σχολείο για μένα το ότι έφυγα από δίπλα της και πατάω σίγουρα πιο γερά στα πόδια μου αλλά στο μεταξύ μας δεσμό δεν άλλαξε τίποτα. Μάλλον τελικά υπάρχουν δύο ομφάλιοι λώροι, ένας που κόβεται κι ένας αόρατος που μας δένει για πάντα:) 

Δε σε έχω πει μαμά ποτέ αλλά για σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!!!!

Υ.Γ. 1) Επειδή της αρέσει τόσο και επειδή είναι απίστευτο τραγούδι ακούστε κι αυτό αφιερωμένο:)     
       

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Η Πολυάννα μαμά ή Ιστορίες Οικογενειακής Τρέλλας - 4.5.2012

Ξυπνάς στις 7:30 από το μικρό Προκόπη ο οποίος έχει ανεβάσει 38,5 πυρετό :( Θυμάσαι ότι χθες έκανε εμβόλιο και το αποδίδεις εκεί. Δε δίνεις με τη μια depon για να δεις πώς θα συμπεριφερθεί, τον ταϊζεις το πρωινό του γαλατάκι και κάπου εκεί ξυπνάει και η Λένα και έρχεται να χουζουρέψει μαζί σας. Φιλάς τον καλό σου που φεύγει για τη δουλειά και η μέρα ξεκινά..... 

Μετά από αρκετό χουζούρι, σηκωνόμαστε κι οι τρεις και πάμε στο καθιστικό - κουζίνα για να φάμε πρωινό τα κορίτσια. Ο πυρετός του μικρού έχει πάει 37,3 οπότε σίγουρη πια ότι είναι από το εμβόλιο και αφού δεν έχει κανένα άλλο σύμπτωμα και χασκογελάει με την αδερφή του παύω να ανησυχώ και φτιάχνω καφέ. Ακολουθεί ένα ήρεμο 3ωρο με ζωγραφική, μουσική, χορό, το καθιστικό - κουζίνα να γίνεται μπάχαλο τα πιτσιρίκια να τρώνε ενδιαμέσως τα φρούτα τους και άλλα τετριμμένα με τα οποία δε θα σας κουράσω. Κατά τις 12 λέμε να κατεβούμε στο πεζοδρόμιο κάτω από το σπίτι να κάνει η Λένα λίγο ποδήλατο στη σκιά. Ντύνεται μοντελάκι - σουργελάκι, βάζει καπέλο και γυαλιά ηλίου, τσακώνει κι ένα βάτραχο που έχει από τη μέρα που γεννήθηκε, καπελώνω και τον Προκόπη και κατεβαίνουμε. Ως δώ καλά, μέχρι που ο μικρός αρχίζει να γκρινιάζει ασύστολα και ανεβαίνουμε πάνω όπου και (ούπς!) θυμάμαι ο θέμα πυρετός και ξαναβάζω θερμόμετρο. 38,9! Μαγεία σκέφτομαι και του δίνω λίγο ντεπόν. Παίρνω τη γιατρό τηλέφωνο να τη ρωτήσω αν τόσος πυρετός είναι όντως παρενέργεια του εμβολίου και μου λέει ότι το συγκεκριμένο εμβόλιο δεν κάνει καθόλου πυρετό άρα...... με γειά την ιωσούλα! Και τι να κάνω η δόλια μάνα που έρχεται και ΣΚ? Τηλεφωνώ στο πολυαγαπημένο πια 184, κλείνω ραντεβού στο ΙΚΑ για το απόγευμα και παίρνω και τις μεγάλες δυνάμεις (δηλαδή τους γονείς μου) για να έρθουν να κάτσουν με τη μεγάλη. 

Ε, από εκείνη την ώρα και μετά και για ένα 2ωρο περίπου ζήσαμε κωμικοτραγικές καταστάσεις τα 3 μας:) Η Λένα με το που συνειδητοποίησε ότι ο Προκόπης είναι άρρωστος αποφάσισε να γυρίσει προληπτικά σε mode ζήλιας και να κάνει ό,τι της κατεβαίνει στο κεφάλι, συμπεριλαμβανομένου και του να αντιμιλάει σε μένα και να χαϊδεύει τον αδερφό της μόλις τον κοίμιζα, τόσο ώστε να ξυπνήσει. Το αποκορύφωμα ήταν όταν όσο εγώ προσπαθούσα να κοιμήσω το μικρό και τον κρατούσα αγκαλιά, πήρε καρέκλα άνοιξε το ψυγείο και έβγαλε το τάπερ με τις φακές για να με πείσει να της βάλω να φάει. Αν και της είπα να περιμένει κι ότι το τάπερ είναι βαρύ, εννοείται ότι έκανε του κεφαλιού της και........... ξεκαπακώθηκαν οι φακές, λούστηκε η Λένα και το πάτωμα, ξύπνησε ο μικρός από το θόρυβο και μόλις (με όλη την ψυχραιμία που κατάφερα να συγκεντρώσω) της είπα πολύ γλυκά: "Είδες τώρα τι έγινε?" έσκασε στα γέλια και μου είπε "Έκανα μπάνιο με τις φακές!!!!!!"

Στο σημείο αυτό θέλω να ευχαριστήσω τον αδερφό μου γι'αυτή τη μοναδική ιδιότητά του που άθελά του γονιδιακά μεταφέρθηκε στην κόρη μου. Κάνει την πιο μεγάλη ζημιά, σου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι και μόλις πας να τη μαλώσεις λέει κάτι ή σε κοιτάει με τρόπο τέτοιο που το καθιστά αδύνατο. Thanks George!!!!! 

Ακολούθησε φυσικά μπάνιο της Λένας με το μικρό να ουρλιάζει στην κούνια, ντύσιμο Λένας, αγκαλιά το μικρό, ταϊσμα και τα δύο, κοίμισμα και τα δύο (έχω γίνει εξπέρ στο ταυτόχρονο κοίμισμα μιλάμε) και μετά φυσικά μάζεμα - καθάρισμα του καθιστικού - κουζίνας. Κι εκείνη την ώρα πέφτω πάνω σε αυτή την ανάρτηση: http://mikroimegaloi.gr/blog/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1  και συνειδητοποιώ πόσο δίκιο έχει και πόσο το χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή!!! Χαίρομαι τόσο πολύ που δεν τις έβαλα τις φωνές, που δεν έπαθα υστερία, που γελάσαμε και οι δύο και ήρεμα μετά το μπάνιο της εξήγησα γιατί συνέβη αυτό και ειλικρινά πιστεύω ότι κατάλαβε :) Ελπίζω τη σημερινή μέρα μεγαλώνοντας να τη θυμάται ως "τη μέρα που λούστηκε με φακές και γελάσαμε" κι ας έκανα εγώ τον Κοντο(φακο)ρεβυθούλη μέσα στο σπίτι στη διαδρομή κουζίνα - μπάνιο την ώρα που κοιμόνταν κι ας έχασα εσωτερικά την ψυχραιμία μου και την ξαναβρήκα 8 φορές μέσα σε 10 λεπτά. Άλλωστε είπαμε: Όλα είναι τόσο πιο απλά και όμορφα μέσα από τα μάτια των παιδιών μας :)

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Κι εσείς πικ νικ?!!?!? (Μα τι ωραία Πρωτομαγιά φέτος)

Καλημέρες και καλό μήνα:) Κάτι τα βαφτίσια, κάτι οι δουλειές στο σπίτι, κάτι δυό guest που έκανα για δυό μέρες στη δουλειά για να μπαίνω πάλι σιγά σιγά στο κλίμα, έχω καιρό να γράψω. Δεν ξέρω αν σας έλειψα, εμένα μου έλειψε το blogάκι μου πάντως κι έχω μαζέψει αρκετό υλικό να μοιραστώ. Λέω να ξεκινήσω από τα πρόσφατα κι επίκαιρα, δηλαδή τη χθεσινή υπέροχη Πρωτομαγιά!!!!! 

Μέχρι και τη Δευτέρα το βράδυ, δεν είχαμε ακριβώς καταλήξει στο τι θα κάνουμε κι έτσι δε μπορώ να πω ότι είχα ξεδιπλώσει όλο μου το μαγειρικό ταλέντο στην προετοιμασία του πικ νικ. Έτσι, όταν μας πήρε το πρωί η νονά της Λένας και καταλήξαμε στο ότι θα κάνουμε πικ νικ βούτηξα στο ψυγείο για να αυτοσχεδιάσω  και να γεμίσω το καλαθάκι μας όση ώρα ο καλός μου αποφάσιζε το μέρος με τους κουμπάρους. Η ιδέα του Τατοΐου απορρίφθηκε φοβούμενοι την κίνηση (και αν κρίνω από το αγαπημένο συννεφάκι http://www.kidscloud.gr/ μάλλον σωστή ήταν η απόφασή μας) κι έτσι η παρέα έδωσε ραντεβού στο Άλσος Βεΐκου στο Γαλάτσι. Μέχρι πατέρας και κόρη να τσεκάρουν τα λάδια του αυτοκινήτου και να λύσουν τις απορίες της Λένας για το "πού είναι τα αλογάκια στο αυτοκίνητό μας μπαμπά?", ετοίμασα με τον Προκόπη τις προμήθειες με ό,τι βρήκα στο ψυγείο, κατέβασα και την κουβερτούλα του πικ νικ και έτοιμοι για δρόμο!!!! Εντάξει, μπορεί να μην είχαμε γκουρμεδιές αλλά.... χάρη στην προνοητικότητα της (one and only τα έχουμε πει αυτά μην τα ξαναλέμε) μαμάς μου, είχαμε στυλ (η φωτογραφία είναι από παλιότερο πικ νικ εχθές το καλάθι μας δε φωτογραφήθηκε) : 

Το σούπερ καλάθι μας 














Αφού φτάσαμε και παρκάραμε με σχετική ομολογουμένως δυσκολία, βρήκαμε το πευκάκι που είχαν κατασκηνώσει οι κουμπάροι και με χαρά διαπιστώσαμε ότι η παρέα είχε μεγαλώσει μιας και είχε έρθει ακόμη μια φίλη με το κοριτσάκι της και περιμέναμε και τους έτερους κουμπάρους (τη βαφτιστήρα του καλού μου δηλαδή). Στρώσαμε κι εμείς την κουβερτούλα μας, βγάλαμε παπούτσια και απλωθήκαμε. Γύρω γύρω ζουζουνίζανε άπειρα παιδάκια όλων των ηλικιών, στην παιδική χαρά τα ίδια, ποδήλατα κάνανε βόλτες στο δρομάκι, ο ήλιος μας έκλεινε το μάτι και γενικά ήταν αυτό που λέμε "ανοίγει η ψυχή σου"!!!!!! Μέχρι κι ο Προκόπης, αποφάσισε ότι η μέρα είναι πολύ όμορφη ώστε να τη χάσει με ύπνο κι έτσι έκατσε ωραία ωραία στην κουβερτούλα, έφαγε απ'όλα, έπαιξε και μοίραζε παντού χαμόγελα. Η δε Λένα χαρούμενη έπαιζε και με τις μικρές τις φίλες αλλά και με τους πιο μεγάλους και χοροπηδούσε όλο χαρά με μικρά διαλείμματα αράγματος για μασούλημα:)




















Πέρα από τα παιδιά όμως που το καταδιασκέδασαν, κι εμείς οι μεγάλοι δεν πήγαμε πίσω.... Εντάξει κάποια στιγμή έπεσε στο τραπέζι (ή μάλλον στο χορτάρι) η αγαπημένη ατάκα του κουμπάρου "Ποιος να μου το έλεγε 10 χρόνια πριν ότι θα ήμαστε με τόσα πιτσιρίκια?!?!?" για να εισπράξει κλασσικές ατάκες - πειράγματα από τον καλό μου και τους υπόλοιπους. Βλέπετε, η χθεσινή παρέα είναι στην ουσία η σχολική - εφηβική παρέα του καλού μου που μετά από τόσα χρόνια νομίζω δικαιούμαι να τη λέω και δική μου:) Ξεκινήσαμε πριν από 15 χρόνια με εκδρομές και πικ νικ με ούζα, ξενύχτια, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς να πρέπει να τα προγραμματίσουμε όλα από πριν. Και με απώλειες και προσθήκες στην πορεία, με μερικούς στην ξενιτιά και μερικούς να φεύγουν και να έρχονται, με ζευγάρια να χωρίζουν, να τα βρίσκουν, να παντρεύονται, με κουμπαριές κλπ. συνεχίσαμε και συνεχίζουμε μαζί!!!! Απλώς από Beverly Hills έχουμε μετατραπεί σε My Big Fat Greek Wedding αλλά έχει την ομορφιά του και την αξία του:)  Και το πιο σημαντικό, μαθαίνουμε και στα παιδιά μας την έννοια του μαζί και της παρέας. Και κάτι τέτοιες μέρες σαν τη χθεσινή που μαζεμένοι κάτω από τον ήλιο χαζεύαμε τα παιδάκια μας να παίζουν και παράλληλα λέγαμε και τα δικά μας, ένιωσα πιο πλούσια από ποτέ και για 3 ώρες δεν είχα το άγχος του αν και πόσο θα μειωθούν οι μισθοί, τι θα γίνει με τα παιδιά τώρα που θα γυρίσω στη δουλειά κλπ. κλπ. Είχα τους φίλους μου, τον καλό μου και τα παιδιά μας και ήμουν ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου!!!!!!! (κλισέ το παραδέχομαι αλλά πέρα για πέρα αλήθεια)

Υ.Γ. Στεφάνι δε φτιάξαμε χθες. Υποσχεθήκαμε στην προγιαγιά και τον σούπερ προπάππου που βγήκε από το νοσοκομείο να πάμε Λαγονήσι και να το φτιάξουμε παρέα οπότε θα το φτιάξουμε σε 2-3 μέρες :)