Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Ωραία που'ναι η Κυριακή...

μα να'ταν πιο -ο-ο-ο μεγάλη. Γιατί περνάει γρήγορα - α - α κι αργεί να έ -έρθει η άλλη :-)  Τραγουδούσε κι η Αλίκη κι απορούσα εγώ πριν μερικά χρόνια. "Καλά χαζή είναι αυτή? Τι ωραία η Κυριακή κι αηδίες! Χάλια μέρα. Ξυπνάς αργά γιατί έχεις βγει ή και να μην έχεις βγει έχεις ξενυχτήσει, κι από το μεσημέρι και μετά σκέφτεσαι ότι έρχεται η Δευτέρα και ξενερώνεις. Χαρά στην ωραία μέρα για να τη θέλουμε και μεγαλύτερη". 


Τα πάντα όμως εν σοφία εποίησε, ή αλλιώς ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι, στην περίπτωση της Κυριακής με την καλή έννοια. Τον τελευταίο καιρό παρατήρησα ότι όλος ο σχεδιασμός του ΣΚ μας όπως και η προσμονή μου επικεντρωνόταν για ένα περίεργο λόγο στην Κυριακή. Θέατρο με τη Λένα, βόλτες στην πλατεία για ποδήλατο, βόλτα η δύο μας με τον καλό μου, παιχνίδι, χαλάρωση, όλα με ένα μαγικό τρόπο βρίσκουν πια τη θέση τους στην Κυριακή. Το συζητούσα και με τη Ρ. εχθές στον απογευματινό μας καφέ στην πλατεία ότι ξαφνικά "άλλαξε νόημα κι η Κυριακή δεν είναι πια μελαγχολική" (άρα αυτό εννοούσε ο Φοίβος τόσα χρόνια, έπρεπε να παντρευτώ και να κάνω παιδιά για να τον καταλάβω :P ). Από τότε που κάναμε παιδιά, οι μουρτζούφλικες Κυριακές βάλανε ροζ παντόφλες και έγιναν απλά χουχουλιάρες και αγαπησιάρες που τους αρέσει η παρέα, το σπίτι και τα παζλ :-) 

Εντάξει δε θα σας πω ότι πού και πού δε θέλω να βγω κι ένα Σάββατο βράδυ να πάρω σβάρνα τα μπαράκια και να γυρίσω ό,τι ώρα θέλω και να ξυπνήσω ό,τι ώρα θέλω, ειδικά τώρα που επαναπατρίστηκε η ιδανική μου παρέα για τέτοιες εξορμήσεις, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο ποστ :P  

H αλήθεια είναι πως τώρα με τα μικρά και με τις άπειρες δουλειές και τον ελάχιστο χρόνο σε καθημερινή βάση, το Σάββατο έχει μετατραπεί στη μέρα που τρέχουμε να στριμώξουμε λαϊκή, σούπερ μάρκετ, φασίνα, σπανίως τίποτα ψώνια κλπ. κλπ. κλπ., τόσο που όταν πια έχουν γίνει όλες οι δουλειές το μόνο που θέλουμε είναι να ξεκουραστούμε. Μοιραία λοιπόν, όλες μας οι προσδοκίες μεταφέρονται στην Κυριακή. Για παράδειγμα χθες, το πρωί πήγα με τη Λένα θέατρο, μετά πήγαμε στον πεθερό μου για φαγητό, μετά για καφέ και ποδήλατο στην πλατεία και μετά ήρθαν οι γονείς μου σπίτι για καφέ. Μετά είδα και Grey's Anatomy αφού κοιμήθηκαν τα παιδιά. Υπερπαραγωγή οι Κυριακές πια σας λέω, ποιος να μου το' λεγε πόσα πράγματα χωράνε μέσα τους και πόσο καλύτερες είναι τώρα που έχουν ροζ αντί για γκρι απόχρωση!!! 

Όπως ήταν αναμενόμενο λοιπόν, με το που βούτηξα σήμερα πάλι σε λίστες, προθεσμίες, χρονοδιαγράμματα, ατέλειωτα mails κλπ. κλπ. δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο παρά να τραγουδάω από μέσα μου ως άλλη Αλίκη το γνωστό σκοπό και να περιμένω να βραδιάσει για να μοιραστώ μαζί σας αυτή μου τη σκέψη. Α, και μια ατάκα της Λένας από χθες: "Μαμά, όταν μεγαλώσω θα πηγαίνουμε πάλι μαζί θέατρο σε θέατρο για μεγάλους και θα σε πηγαίνω και στις συναυλίες του Μίλτου, εντάξει?  :-)" Είναι να μην τις αγαπώ τέτοιες Κυριακές?
       

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Ένα αντίο που άργησε...

Την προηγούμενη Κυριακή, πήγαμε με τον καλό μου στο θέατρο να δούμε "Το κοροϊδάκι της δεσποινίδας". Κλασσική και αγαπημένη ως ταινία και μπαίνοντας στο θέατρο το σκηνικό με έντονο άρωμα Παλιάς Αθήνας. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι αυτή είναι μια παράσταση που υπό "κανονικές" συνθήκες θα έβλεπα με τον παππού.... Για τις εξόδους μας με τον παππού σας έχω μιλήσει άλλωστε κι εδώ. Το είχε καμάρι ο παππούς, που βγαίναμε παρέα, σε ένα κύριο μάλιστα στην τελευταία μας έξοδο το είπε: "Εγώ την έχω μάθει την εγγόνα μου και την πηγαίνω πάντα στις ωραίες παραστάσεις" - παρόλο που τα τελευταία χρόνια εγώ τον πήγαινα αλλά τι να κάνεις το χούι δεν αλλάζει -. 

Άρχισε η παράσταση, η οποία ήταν ομολογουμένως πολύ προσεγμένη και καλή κι εκεί που προσπαθούσα να θυμηθώ ποιός έπαιζε στην ταινία το μπαμπά, ξαφνικά άκουσα στο μυαλό μου τη φωνή του: "Στην ταινία αυτόν τον έκανε ο Παπαγιαννόπουλος. Και ήταν γυρισμένη...... μπλα μπλα μπλα". Γιατί έτσι έκανε ο παππόυς, για όλα είχε να σου πει κάτι παραπάνω, μια ιστορία, ένα παραλειπόμενο, κάτι να σε βάλει μέσα στην εποχή. Δεν τα πάω καλά με το θάνατο, δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένη και δεν μπορώ να τον χωρέσω καθόλου στη λογική μου. Και κάπου εκεί, μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα, παρακολουθώντας μια αγαπημένη κωμωδία, που όλα της μου τον θύμιζαν, το συνειδητοποίησα. Δε θα μπορέσει να με ξαναπάει στις παραστάσεις που του άρεσαν, δε θα τον ξανακούσω να τραγουδάει παρέα με το ραδιόφωνό του, ούτε θα μου ξαναπεί για τότε που ταξίδευε στα πλοία, για το ζαχαροπλαστείο του μπαμπά του στην Αίγινα, για τα τσολιαδάκια που πουλούσε σε πάγκο στην Ακρόπολη και για όταν πρωτοάνοιξε το μαγαζί στην Πλάκα. Ούτε θα τον ξανακούσω ποτέ να με φωνάζει "κοπελάρα του"...... 

Έπρεπε να βρεθώ σε κάτι τόσο οικείο και τόσο δικό μας για να μπορέσω να ψιθυρίσω μέσα μου: Αντίο παππού....       


Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Καλωσόρισες 2013!

Ας μην επαναλαμβανόμαστε, η χρονιά δεν έκλεισε καλά κι η φετινή παραμονή Πρωτοχρονιάς σετάκι με ψαρόσουπα, μαύρα και θλίψη δεν ήταν η καλύτερη.... Παρόλα αυτά, αλλάξαμε χρόνο όλοι μαζί και βρήκαμε μικροχαρές, όπως το βράδυ μετά την αλλαγή που γυρίσαμε σπίτι με τα παιδιά κοιμισμένα να τσακώνονται για το ποιος θα κοιμηθεί πάνω στη δόλια μάνα:

Καλωσόρισες 2013!
Ή ανήμερα, που φάγαμε όλοι μαζί το μεσημέρι και γιορτάσαμε τον καλό μου, κόψαμε την πίττα μας και τα παιδιά μαζί με το Βασίλη σπάσανε το ρόδι μας χίλια μικρά κομματάκια και το θεώρησα πολύ καλό σημάδι για το σπίτι μας και τη χρονιά που έρχεται!!! Βοήθησε σίγουρα επίσης το γεγονός ότι την πρώτη βδομάδα του χρόνου είχαμε άδεια και ευχαριστηθήκαμε ο ένας τον άλλον (καλέ πόσο καιρό είχαμε να πάμε οι δύο μας για καφέ?!?!), ο καθένας τον εαυτό του και οι δύο μαζί τα παιδάκια μας. Έτσι μπορώ να πω ότι ξεκινήσαμε αρκετά αισιόδοξα και με πολύ καλή ψυχολογία. 

Επιπλέον, τηρήσαμε την παράδοση πια της παρέας μας - "Αλκοολικά μίτινγκ Πέμπτης" και κόψαμε την πίττα μας (από τα χεράκια μου βεβαίως βεβαίως) με τσιπουράκι, κουβεντούλα και κέφι. Το όνομα η παρέα μας το πήρε από την προ παιδιών (για εμάς) και προ μετανάστευσης (για 2-3 από την παρέα) εποχή, που κάθε Πέμπτη μαζευόμαστε, πίναμε και κάναμε την ψυχοθεραπεία μας. 

Η πίττα μας απ' τα χεράκια μου
Αλκοολικά Μίτινγκ Πέμπτης 2013

Το ένα από τα 2 νικητήρια κομμάτια
& η κάρτα που κόπηκε επίσης στη μέση
 
Το ότι ακόμη και φέτος καταφέρνουμε όσοι έχουμε μείνει Αθήνα να βρισκόμαστε που και που αλλά και το ότι καταφέραμε την περίοδο των γιορτών να μαζέψουμε και τις ξενιτεμένες και να κόψουμε και την "αλκοολική" μας πίττα μου θύμισε πόσο τυχερή είμαι που έχω ανθρώπους σαν αυτούς και σαν μερικούς ακόμη στη ζωή μου και με βοήθησε να ξεκινήσω τη χρονιά μου αισιόδοξα! Άλλωστε το 13, χρόνια τώρα είναι ο αριθμός μου, επομένως και το 2013 θέλει δε θέλει θα είναι η χρονιά μου!!!!

Δε θα σας πω τα New Year's Resolutions μου, θα σας πω μόνο ότι είναι μόνο ένα - δύο στοιχήματα με τον εαυτό μου και ότι αν τα καταφέρω έστω και στο μισό, τότε πραγματικά θα έχω καταφέρει να έχω μια καλή χρονιά. Να είμαστε όλοι καλά :-) 

Κ Α Λ Η    Χ Ρ Ο Ν Ι Α    ! ! !