Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Η Πολυάννα σε κρίση πανικού - πώς θα γίνει να τα προλαβαίνω όλα!?!

Αρχικά να σας δηλώσω κάτι. Είμαι άνθρωπος φύσει οργανωτικός. Αποδίδω απείρως καλύτερα όταν έχω να κάνω με λίστες, προθεσμίες και συγκεκριμένα καθήκοντα προς εκτέλεση. Στη δουλειά μου λοιπόν τα εφαρμόζω όλα αυτά και πιστεύω ότι είμαι καλή. Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να τα εφαρμόσω και στο σπίτι, μπας και καταφέρω να βρω μια ισορροπία και λίιιγο χρόνο και για μένα. 

Και για να σας βάλω στο κλίμα... Εχθές άφησα τα παιδιά με τους γονείς μου στο νησί και ακολουθούν 2 εβδομάδες μέχρι να αρχίσει η άδειά μας, αφιερωμένες σε μένα και τον καλό μου αλλά και στην αναδιοργάνωση του σπιτιού και στην τακτοποίηση κάποιων πραγμάτων που μου έχουν ξεμείνει από τη μετακόμιση. Οκ, αυτό το'χω! Μόλις τελειώσω με αυτό το post, θα φτιάξω μια ωραιότατη λίστα εργασιών με στόχο μέχρι τις 10/8 να τις έχω διαγράψει όλες. Έστω λοιπόν, αγαπημένε αναγνώστη, φίλη μανούλα, συναγωνιστή πατέρα ότι θα έχω ξεκαθαρίσει τα παιχνίδια, θα έχω τακτοποιήσει τα παιδικά δωμάτια, θα έχω φτιάξει έναν πίνακα επιβράβευσης χάρη στη βοήθεια της φοβερής Άσπας, θα έχω ετοιμάσει μια λίστα για το super market σύμφωνα με το εξαιρετικό υπόδειγμα της Στέλλας και γενικά θα είμαι πανέτοιμη κι εγώ και το νοικοκυριό μας για το Σεπτέμβρη και όλες του τις προκλήσεις. 

Εδώ έρχεσαι να βοηθήσεις εσύ και κυρίως στο να διαχειριστώ το άγχος μου. Πώς θα γίνει το σπίτι να παραμείνει σχετικά τακτικό (εννοείται ότι δε θέλω να ζούμε σε αποστειρωμένο περιβάλλον), πώς θα γίνει να μπορώ να κάνω μπάνιο τις ώρες που κάνει ο νορμάλ κόσμος κι όχι αξημέρωτα ή μαύρα μεσάνυχτα, πώς θα γίνει να έχουμε κάθε μέρα φρέσκο φαγητό, πώς θα γίνει να μάθει η Λένα να μαζεύει τα παιχνίδια της και και και και ουφ!!!!! Τέλος πάντων πώς θα γίνει στο τέλος της μέρας να μου μένει μισή ωρίτσα να πάρω το βιβλίο μου και να κάτσω στο σαλόνι ή να πάρω το lap top μου και να γράψω ένα post. Αααααααααααααααα!!!!!!! Όπως καταλαβαίνετε αυτές τις μέρες ζούμε με μεγάλη επιτυχία το έργο "Η Πολυάννα σε κρίση πανικού - πώς θα γίνει να τα προλαβαίνω όλα!?!?!?"

ΟΚ - μπορεί να έχω παραφρονήσει, αλλά.... αν έχετε καμιά ιδέα είτε δοκιμασμένη είτε που να σας έρχεται τώρα έτσι που με διαβάζετε, παρακαλώ μοιραστείτε τη μαζί μου. Δε μπορεί, κάτι δεν κάνω σωστά κάτι δεν έχω προγραμματίσει καλά, δε γίνεται να μη μου μένουν ούτε 5 λεπτάκια για μένα. Έχω 3 μήνες σκάρτους που γύρισα στη δουλειά οπότε μου αναγνωρίζω τη δοκιμαστική περίοδο χάριτος. Όμως έχω ορκιστεί στον εαυτό μου ότι αυτές τις 10 μέρες θα τις εκμεταλλευτώ για να βάλω το σπίτι και το πρόγραμμά μου σε τάξη και θα βρω και τρόπους για όλους μας να λειτουργήσουμε από Σεπτέμβρη. Please help :-) Μικρή είμαι ακόμη άλλωστε θα μάθω...



Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Η Πολυάννα και ο Ελληνικός Στρατός :-)

Κυριακή βράδυ ανεβάζουμε ποστ με τις εμπειρίες μας από τις θητείες των αγαπημένων μας, έλεγε το μήνυμα που μου έστειλε η γλυκύτατη και αγαπημένη nefosis του Rubies and Clouds. Θέλεις να συμμετέχεις με ένα ποστ? Όπως καταλαβαίνετε άλλο που δεν ήθελα :-) Ομολογουμένως δεν είχα δραματικές εμπειρίες μιας και τα έφεραν έτσι οι συγκυρίες αλλά γενικά έζησα διάφορα και σε διάφορες θητείες αγαπημένων. Σας παρουσιάζω λοιπόν την Πολυάννα και τον Ελληνικό Στρατό σε διάφορες φάσεις και ηλικίες:

10 ετών - ο θείος μου ο πεζοναύτης!

Η μαμά μου δεν έχει αδέρφια, έχει όμως 2 ξαδέρφια με τα οποία μεγάλωσαν μαζί και είναι σαν αδέρφια. Ο μικρότερος από αυτούς, ο Θοδωρής, όταν γεννήθηκα εγώ ήταν 15 χρονών οπότε καταλαβαίνετε ότι εύκολα αναπτύξαμε μια αδυναμία ο ένας για τον άλλο. Στα 10 μου λοιπόν, ο Θοδωρής πήγε στρατό και μάλιστα στους πεζοναύτες. Ουάου, με στολή, με μπερέ με τα όλα του. Θεός στα παιδικά μου μάτια. Περίμενα με αγωνία τον ταχυδρόμο να μου φέρει γράμμα και διάβαζα για ασκήσεις, σκηνάκια, μπάνιο στη θάλασσα μέσα στο καταχείμωνο με χιόνι γύρω γύρω και ήμουν σίγουρη ότι ο Θοδωρής μας είναι τουλάχιστον σούπερ ήρωας που αντέχει τα πάντα!!! Εννοείται ότι σε κάθε άδεια και έξοδο τον έβαζα να έρχεται με τη στολή να με παίρνει από το σχολείο. Φρόντιζα μάλιστα να το διαφημίσω στις φίλες μου από το πρωί κι έτσι την τελευταία ώρα στην τάξη μου χαζεύαμε όλες από το παράθυρο ποιά θα δει πρώτη τη στολή. Στο δρόμο μέχρι το σπίτι κορδωνόμουν δίπλα του και μασούλαγα γαλέτες που τον έβαζα να μου φέρνει και που για κάποιο ανεξήγητο λόγο μου φαίνονταν η καλύτερη νοστιμιά του κόσμου.... Η δε φωτογραφία που βγάλαμε στο επισκεπτήριο στο Μεγάλο Πεύκο μπήκε σε περίοπτη θέση στο γραφείο μου και έμεινε εκεί μέχρι σχεδόν που έφυγα από το σπίτι. 

15 ετών - η Πολυάννα στο Ναυτικό!

Μερικές φορές πραγματικά απορώ με την ψυχραιμία των γονιών μου κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου. Παράλληλα βέβαια ομολογώ ότι τους θαυμάζω και ελπίζω να τους μοιάσω για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν κάποια γεγονότα. Ένα από αυτά είναι και η..... θητεία μου στο Ναυτικό και συγκεκριμένα σε μια μικρή μονάδα, βάση του ΝΑΤΟ στη Σαλαμίνα :-) Ο τότε καλός μου όπως όλοι καταλαβαίνουμε από τον πρόλογο, υπηρετούσε τη θητεία του στη συγκεκριμένη μονάδα κι εγώ κάθε Σάββατο ή Κυριακή- μιας και η μονάδα ήταν χαλαρή- ως άλλη Αλίκη ζωνόμουν τα ταπεράκια που με βοηθούσε η μαμά μου να γεμίσω, έπαιρνα εξοπλισμό παραλίας καθότι καλοκαίρι και τσουπ... τρενάκι για Πειραιά, λεωφορείο για Πέραμα και καραβάκι για Παλούκια Σαλαμίνας. Όπως καταλαβαίνετε, η μονάδα ήταν κάτι παραπάνω από χαλαρή κι έτσι σ' αυτές τις επισκέψεις μου έκανα βόλτα και είδα όλες τις απομακρυσμένες σκοπιές με θέα, έκανα μπάνιο σε μια φανταστική παραλιούλα του στρατοπέδου, έφαγα με τους υπόλοιπους ναύτες, πήγα βόλτα με καναδέζα και γενικά ήμουν τελείως Βουγιούκλω!!!! Επίσης κατά τη διάρκεια εκείνης της θητείας, το Πάσχα βάψαμε αυγά μπλε με φατσούλες και φτιάξαμε άσπρα καπελάκια που γράφανε Κ.Ε. Πόρος και στα γενέθλια του καλού μου φτιάξαμε τούρτα που έλεγε Ζήτω το Π.Ν.! Ναι ήταν μια τρελλή τρελλή θητεία που εγώ λόγω της αθωότητας των 15 μου χρόνων την καταδιασκέδασα και με το παραπάνω. Απ' ότι έμαθα αργότερα κι από το Λευτέρη όλη αυτή η μούρλα μου τον βοήθησε κι εκείνον να την περάσει πιο χαλαρά :-)

21 ετών - Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα...

Γενάρης 2002. Ο τότε καλός μου και νυν άντρας μου, έχει μόλις 4 μήνες που έχει επιστρέψει από Αγγλία (που μας φάγαν τα πήγαινέλα) και μόλις έχω ξανασυνηθίσει να τον βλέπω συνέχεια και τσουπ! Να σου ο Ελληνικός Στρατός έρχεται να μας τα χαλάσει όλα. Κι έτσι την αποφράδα Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2002, μπαίνουμε στο σταρλετάκι μου, φορτωνόμαστε και τον πάω στο κέντρο Διαβιβάσεων στο Χαϊδάρι να παρουσιαστεί. Μπαίνουμε μέσα και με το που ανοίγει η πόρτα για να κατέβει, από τα μεγάφωνα του στρατοπέδου ακούγεται Σάκης (ναι ο γνωστός) στη διαπασών: "Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα". Κάπου εκεί σκέφτηκα για πρώτη φορά την παροιμία "Εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει ο Ε.Σ." Όσο ήταν στο Χαϊδάρι ήταν καλά, πρώτο επισκεπτήριο και κάθε φορά που βλέπω με τι μαλλί κομμωτηρίου έσκασα μύτη σκάω και στα γέλια. Τριάδα φοβερή ο πεθερός μου, ο αδερφός του Βασίλη κι εγώ, φορτωμένοι με όλες τις παραγγελίες και ο καθένας με την αγωνία του. Διάσπαρτες παρέες στο στρατόπεδο αλλά όλες οι "αγαπημένες" ξεχωρίζαμε από την ανυπομονησία στο βλέμμα, από το μαλλί και από το πόσο προσεγμένες ήμαστε. Ομαδικές φωτογραφίες που το χακί εναλλάσσεται με χρώμα ανά ζεύγος :-) Κάποια στιγμή έφτασε κι η πολυπόθητη άδεια ορκομωσίας και φύγαμε άρων άρων για Ναύπλιο, τι ωραία εκδρομή. Μετά πάλι μέσα κι εγώ να μετράω τις μέρες και τις ώρες. Όλο το πρόγραμμα της εβδομάδας φτιαχνόταν φυσικά με τις εξόδους του Βασίλη. Πάσχα, μέσα και μάλιστα σε άλλο στρατόπεδο στην Κατεχάκη. Άρων άρων έφυγα από Λαγονήσι εκείνη την Κυριακή του Πάσχα για να τον δω δέκα λεπτά. 

Και μετά ήρθε ο Έβρος, η Λυκόφη για την ακρίβεια για την οποία όπως μου είπε ο καλός μου όταν του είπα για το ποστ που θα γράψω δεν δικαιούμαι να μιλήσω μιας και σε κείνη τη φάση, we were on o break (όχι τύπου Ρος και Ρέιτσελ αλλά κανονικό) κι έτσι ομολογουμένως έφαγε το πακέτο μόνος του. Βέβαια επειδή η ιστορία μας δεν είναι συνηθισμένη (αλλά αυτό είναι θέμα άλλου ποστ) μιλάγαμε συνεχώς και τον καιρό της Λυκόφης και εννοείται ότι σε κάθε άδεια που κατέβαινε Αθήνα ο πρώτος καφές ήταν μαζί μου.

Το τελευταίο διάστημα της θητείας του που ήρθε πάλι Αθήνα, σχεδόν τα είχαμε ξαναβρεί (επίσημα τα ξαναβρήκαμε κανα μήνα αφού απολύθηκε). Τη μέρα που πήρε απολυτήριο τη θυμάμαι με πολύ χαρά και μια ωραία νυχτερινή βόλτα γεμάτη εξομολογήσεις :-)

Υ.Γ. 1) Θα ήθελα να είχα να σας γράψω κι ένα κομματάκι για την εμπειρία της αδελφής του φαντάρου, αλλά ο αδερφούλης μου αντιστέκεται πεισματικά... 

2) Mental note: Να θυμηθώ να επιστρέψω σε 20 χρόνια να συμπληρώσω το κομμάτι με την εμπειρία της ελληνίδας μάνας του φαντάρου :-)
     

Διπλά γενέθλια - Διπλή χαρά !!!!

Λένα

9 Ιουλίου 2009 και ώρα 9:50 ήταν η πρώτη φορά που την κρατήσαμε στην αγκαλιά μας και κλάψαμε και οι δυό από χαρά. Μετά από 4 μέρες πήγαμε σπίτι μας με ένα μωρό μια σταλίτσα χωρίς όμως καθόλου άγχος. Είμαστε οι γονείς της είπαμε και σίγουρα ξέρουμε τι να κάνουμε :-)

Το γοργονάκι μερικών ωρών στο μαιευτήριο















9 Ιουλίου 2010 έσβησε το πρώτο της κεράκι, έκανε το πρώτο της πάρτυ γενεθλίων στο Λαγονήσι με τους φίλους της και φύτεψε μια πορτοκαλιά για να μεγαλώνουν παρέα. Μέσα σε ένα χρόνο είχε μάθει τόσα πολλά: Έλεγε 20 λέξεις, έτρωγε μόνη της (κάνοντας το σύμπαν χάλια βέβαια), περπατούσε κι έτρεχε χωρίς πια να μας κρατάει, έκανε το πρώτο της κάμπινγκ, πήγε πολλές εκδρομές και ήταν πλέον πανέτοιμη για τις πρώτες μας διακοπές.

Η πρώτη της τούρτα - φυσικά γοργόνα
Μια πορτοκαλιά να μεγαλώνει μαζί της 
Πόσο μεγάλωσε σε ένα χρόνο

9 Ιουλίου 2011 έγινε 2 και περίμενε το αδελφάκι της!!!! Πλέον μιλούσε κανονικότατα και μας έστελνε με τις ατάκες της και περίμενε πώς και πώς το μπομπίκο. Έτρωγε σαν κυρία, έφτιαχνε απίθανα πράγματα με τις πλαστελίνες της και της άρεσαν τα βιβλία και τα παζλ

Εννοείται γοργόνα η τούρτα μας και πάλι :-)
Αδερφούλη ένα-δύο ακούς?!?!
9 Ιουλίου 2012 έγινε 3 και έχει τον αδελφούλη της σύμμαχο στα πιο τρελλά παιχνίδια και τα καλύτερα έρχονται!!!! Πλέον είναι παιδάκι κανονικό και δεν τη χορταίνω. Λέει τα απίστευτα, με βοηθάει σε όλα είναι μέσα σε όλα και ίσως το Σεπτέμβρη να πάει και σχολείο. Πόσο γρήγορα πέρασαν αυτά τα 3 χρόνια..... 

ΛΕΝΟΥ ΜΟΥ ΝΑ ΣΕ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ!!!!



Προκόπης

11 Ιουλίου 2011 και ώρα 09:50, 6 εβδομάδες νωρίτερα από το αναμενόμενο αποφάσισε να βγει στον κόσμο και ο Προκόπης μας. 2.160 και 45,5 εκ. σαν κοτοπουλάκι! Παρόλα αυτά με κοίταξε στα μάτια όταν τον πήρα αγκαλιά πριν τον πάνε στη θερμοκοιτίδα κι αυτό το βλέμμα μου τα είπε όλα. Τον πήρα αγκαλιά πρώτη φορά μετά από 10 μέρες που απλά έβαζα τα χέρια μου μέσα στο κουτί και από κείνη την ημέρα έγινε ο "αγκαλίτσας" όπως τον λέμε τώρα όλοι:


Στη θερμοκοιτίδα


Ένα ποδαράκι μια σταλιά 
Μέσα σε ένα χρόνο έχει κάνει τόσα πολλά και είχε και δρόμο να καλύψει! Ψήλωσε και πήρε βάρος και τώρα είναι 75 πόντους και 10 κιλά παιδάκι !!! Λέει μαμά και μπαμπά και φωνάζει Λέα την αδερφή του! Είναι ένας γελαστός μπομπιράκος, ήσυχος και καλόβολος που πιστοποιημένα αντέχει στις κακουχίες. Μ' αυτόν είχα άγχος όταν τον φέραμε σπίτι, λογικό όμως. Τώρα τα έχω ξεπεράσει όλα. Η θερμοκοιτίδα λες και δεν υπήρξε ποτέ για το αντράκι μας. Προχθές τον κουρέψαμε για πρώτη φορά. Όπου βρεθεί κι όπου σταθεί πιάνεται και σηκώνεται και είμαι σίγουρη ότι σύντομα θα περπατήσει και μόνος του χωρίς να κρατιέται από κάπου! 

Η πρώτη μας κανονική αγκαλιά
11 Ιουλίου 2012 και ο Προκόπης μας έγινε κιόλας ενός έτους!!!! 


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΠΟΜΠΙΚΟ ΜΑΣ ΝΑ ΣΕ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ!!!!!!


Μεγάλωσα κι εγώ


Mom's note: Η εβδομάδα μας όπως καταλαβαίνετε ήταν άκρως εορταστική μιας και εκτός από τα γενέθλια στις 8 Ιουλίου ο Προκόπης μας είχε και τη γιορτή του. Η εορταστική μας εβδομάδα θα ολοκληρωθεί πανηγυρικά σήμερα το απόγευμα με ένα καταπληκτικό (ελπίζω) γενέθλιο πικ νικ πάρτυ για το οποίο θα ακολουθήσει άλλο ποστ. Μετά από 3 χρόνια που είμαι μαμά λοιπόν έχω να δηλώσω: χαρούμενη, περήφανη, ευτυχισμένη, κουρασμένη αρκετές φορές, στα όριά μου από νεύρα μερικές άλλες, γεμάτη καμάρι για κάθε τι καινούριο που καταφέρνουν τα παιδιά, καλύτερη σύζυγος και σύντροφος, σούπερ ικανοποιημένη με τη ζωή και την οικογένειά μας και γεμάτη ανυπομονησία και ευχάριστο άγχος για τη συνέχεια! Α! Και έτοιμη να κάνω άλλο ένα και να γίνουμε 5 σε κάνα δυο χρόνια ελπίζω :-)