Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Η Ύβρις της Αράχνης

Με τούτα και με κείνα, πέρασε ένας ολόκληρος μήνας χωρίς να γράψω λέξη, παρόλο που το κεφάλι μου είναι μέρες που είναι γεμάτο ποστ. Θα προσπεράσω λοιπόν κάποια από τα ποστ που χρωστάω, για να μοιραστώ μαζί σας αυτή την ιστορία από τη μυθολογία που έμαθε η Λένα σήμερα στο σχολείο και την οποία ομολογώ ότι αγνοούσα. Σας παρουσιάζω λοιπόν την Ύβρι της Αράχνης:



Την εποχή που οι θεοί βασίλευαν γαλήνιοι και παντοδύναμοι στα συννεφένια κάστρα του Ολύμπου, σε μια μικρή πολιτεία της Λυδίας, τα Ύπαιπα, ζούσε η Αράχνη, υφάντρα ξακουστή σε όλον τον κόσμο για τα υφαντά που έφτιαχνε στον αργαλειό της αλλά και για την απαράμιλλη ομορφιά της. Ήταν τέτοια η τέχνη της Αράχνης στην υφαντική που ο κόσμος πίστευε ότι την είχε διδαχθεί από την ίδια τη θεά Αθηνά που ήταν και προστάτιδα της Χειροτεχνίας. Αυτό, όμως, δεν άρεσε στην Αράχνη που δεν σταματούσε όχι μόνο να διατυμπανίζει ότι την τέχνη την είχε μάθει μόνη της, αλλά και να καυχάται ότι τα δικά της υφαντά ήταν ασυγκρίτως καλύτερα από εκείνα της θεάς. Και σε μια στιγμή έπαρσής της, τόλμησε να καλέσει την ίδια την Αθηνά σε αγώνα υφαντικής. Αυτή η πρόκληση δεν μπορούσε, βέβαια, ν' αφήσει αδιάφορη την κόρη του Δία, πολύ περισσότερο αφού προερχόταν από μια θνητή. Κατέβηκε, λοιπόν, η Αθηνά στη γη και παρουσιάστηκε στην Αράχνη σε όλο της το θεϊκό μεγαλέιο. Και ο αγώνας άρχισε: ύφαινε και κεντούσε η Αθηνά την Ακρόπολη και τον αγώνα της με τον Ποσειδώνα, που θα έκρινε ποιος απ' τους δύο θα κέρδιζε την Αθήνα, την όμορφη και πλούσια αυτή πόλη της Αττικής. Κι ακόμη, κεντούσε την ιστορία του βασιλιά της Θράκης Αίμου που μαζί με τη γυναίκα του Ροδόπη περηφανεύτηκαν πως είχαν τη δύναμη του Δία και της Ήρας και γι' αυτή τους την ασέβεια ο βασιλιάς του Ολύμπου τους μεταμόρφωσε σε βουνά.Ύφαινε και κεντούσε η Αθηνά τα όμορφα παραμύθια των θεών και των ανθρώπων, ύφαινε και κεντούσε κι η Αράχνη διάφορες ιστορίες των θεών και έδειχνε σ' αυτές τις πολλές μεταμορφώσεις του Δία, που άλλοτε γινόταν ταύρος, άλλοτε κύκνος, άλλοτε χρυσή βροχή... Κι όταν τελείωσε ο αγώνας και η Αθηνά πήρε στα χέρια της το κέντημα της Αράχνης, άδικα προσπάθησε να βρει κάποιο ψεγάδι. Ήταν πραγματικά το καλύτερο που είχε δει ποτέ της και ασφαλώς καλύτερο από το υφαντό που είχε φτιάξει η ίδια. Όμως, παρόλο που σε τούτον τον πρωτότυπο αγώνα είχε νικήσει η Αράχνη, η Αθηνά δεν ήταν δυνατό ν' αφήσει ατιμώρητη την ασέβεια και την αλαζονεία της. Γι' αυτό την άγγιξε στο μέτωπο με τη χρυσή σαΐτα της κι εκείνη, τρελλή απ' το κακό της, τύλιξε στο λαιμό της όση κλωστή είχε περισσέψει στο αδράχτι της και μ' αυτήν κρεμάστηκε από το ταβάνι του σπιτιού της. Τη λυπήθηκε τότε η θεά και την άφησε να ζήσει, καταδικασμένη, όμως, να κρέμεται πάντα από τα ταβάνια και τους τοίχους των σπιτιών κι έτσι κρεμμασμένη να υφαίνει τον ιστό της. Κι από τότε η Αράχνη έπαψε να είναι όμορφη κοπέλα κι έγινε ένα μικρό κι άσχημο έντομο που κρέμεται άλλοτε στο ταβάνι, άλλοτε στις γωνίες των τοίχων κι άλλοτε ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων. Απλώνει εκεί τις κλωστές της και υφαίνει αδιάκοπα, γιατί, παρόλο που μεταμορφώθηκε σε έντομο, δεν μπόρεσε να ξεχάσει την παλιά της τέχνη.

Για όποιον θέλει υπάρχει και αυτό το βιντεάκι που είναι και αυτό που είδε η Λένα στο σχολείο και μου μίλησε για την ιστορία. Είναι λίγο διαφορετικό από τα παραπάνω αλλά η γενική ιδέα της ιστορίας αποδίδεται. 

Πέρα από τη χαρά μου που έμαθα ένα καινούριο μύθο, καθώς η μυθολογία είναι από τα αγαπημένα μου, θέλω να μοιραστώ μαζί σας για ακόμη μια φορά την ικανοποίησή μου για την τύχη που είχαμε με το νηπιαγωγείο και τις δασκάλες της Λένας. Μου αρέσει που το ψάχνουν, που δίνουν στα παιδιά υλικό πολύ και ενδιαφέρον. Στην τελευταία μας συνάντηση στο σχολείο, το "παράπονό" τους ήταν ότι τα παιδιά δεν τις "τσιγκλάνε" αρκετά για να τους μάθουν περισσότερα και με συγκίνησαν πολύ! Μου θύμισαν επίσης για ακόμη μια φορά πώς η μισή δουλειά γίνεται στο σχολείο αλλά αν δε βοηθάμε κι εμείς από το σπίτι τζίφος αλλά αυτό είναι για άλλο ποστ μην τα μπλέξουμε όλα μαζί. 

Και να πω τέλος, μιας και ο μύθος καταπιάνεται με τη χειροτεχνία αλλά και με τις "αράχνες", και επειδή πολλά βλέπουν τα μάτια μας τον τελευταίο καιρό, να προτιμάτε τις.... μελισσούλες! Δουλεύουν ομαδικά και για το κοινό καλό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα σε τσιμπήσουν αν δεν τις πειράξεις ;)