Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Χειροτέχνικα 2015 - Η εμπειρία μας

Τη σχέση μας με τη Χειροτέχνικα οικογενειακώς, είτε την ξέρετε είτε τη μαντεύετε από τις αναρτήσεις μας στο facebook. Τα τελευταία δύο χρόνια δε, έγινε εντελώς προσωπική μιας και η γνωριμία με τα κορίτσια του ftiaxto.gr, την Ελίνα και τη Βάλια εξελίχθηκε σε αγάπη μεγάλη. Επιπλέον φέτος, η Χειροτέχνικα φιλοξένησε και τις πρώτες επίσημες παρουσιάσεις του βιβλίου της Μάν(ι)ας οπότε καταλαβαίνετε ότι ήταν ΤΟ γεγονός του τελευταίου διμήνου, αφού μέχρι και στη Θεσσαλονίκη έφτασε η χάρη μας μάνας, κόρης και εγγονής!

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή! Όταν λίγες μέρες πριν τη Χειροτέχνικα της Αθήνας, τα κορίτσια με ρώτησαν αν μπορούσα να βοηθήσω τις μέρες της έκθεσης εννοείται πως δέχτηκα με χαρά. Κι έτσι βρέθηκα στο Εκθεσιακό Κέντρο Περιστερίου με καταρρακτώδη βροχή στις 22/10 για την προετοιμασία αλλά και στις 23,24 και 25 για την καθεαυτό έκθεση που είχε σούπερ επιτυχία! Αναλυτικά τον απολογισμό για την Αθήνα μπορείτε να τον δείτε εδώ. Εγώ απλά θα σας μεταφέρω τη δική μας εμπειρία, ξεκινώντας φυσικά από την παρουσίαση που έγινε την πρώτη μέρα (αυτή με την περισσότερη βροχή) και που ξεπέρασε κάθε προσδοκία μας σε προσέλευση! Υποκειμενικά να πω ότι ήμουν κατασυγκινημένη γιατί ήξερα από πρώτο χέρι όλη την κούραση, τη λαχτάρα και την αγωνία της Μάν(ι)ας για το βιβλίο!


Σε κλίμα ενθουσιασμού, συγκίνησης και απόλυτης επιτυχίας λοιπόν, έκλεισε η πρώτη μέρα. Την επόμενη, δε χόρταινα να βλέπω τον κόσμο που πηγαινοερχόταν ενθουσιασμένος στην έκθεση! Το Craft room δεν άδειασε λεπτό και ο χώρος των παρουσιάσεων ήταν συνέχεια γεμάτος. Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η μέρα! Και φτάσαμε πια στην Κυριακή, όπου είχα υποσχεθεί και στη Λένα ότι θα έρθει μαζί μας και θα κάνει χειροτεχνίες στο Krafty Kid's corner μια νέα γωνιά της Χειροτέχνικα μόνο για τα πιτσιρίκια που ελπίζω πως ήρθε για να μείνει!!!  Η Μάν(ι)α επίσης είχε να κάνει ένα workshop οπότε ξεκινήσαμε χαρωπές και οι τρεις πρωί πρωί με selfie στο photobooth στην είσοδο της έκθεσης. Εξίσου χαρωπές αν και κουρασμένες φύγαμε αργά το βράδυ, δίνοντας ραντεβού με όλους στη Θεσσαλονίκη. Εγώ είχα περάσει τέλεια, το workshop της Μάνιας πήγε εξαιρετικά και η Λένα ήταν νυσταγμένη δε, κατενθουσιασμένη δε με όσα είχε φτιάξει, γεμάτη μπογιές, κόλλες και ανείπωτη ευτυχία! 

Και έφτασε πια η ώρα της Θεσσαλονίκης! Τα του ταξιδίου μας θα σας τα πω άλλη φορά, σήμερα είναι η μέρα της Χειροτέχνικα. Εντάξει ό,τι και να σας πω είναι λίγο, ξεσαλώσαμε κυριολεκτικά! 3 μέρες σχεδόν πρώτες μπαίναμε και τελευταίες βγαίναμε!!!! Το δε craft room ήταν απέναντι από το krafty kid's οπότε μαμά και κόρη μπορέσαμε άνετα να χαρούμε δημιουργικές στιγμές. Είδαμε και φτιάξαμε ένα σωρό πράγματα!!!! Και πήραμε ιδέες ένα σωρό για το τι θα κάνουμε και μόνες μας σπίτι με πρώτα πρώτα τα στολίδια από πλαστικές χάντρες που μας έδειξαν η Βάλια και η Ελίνα. Αν θέλετε δείτε τα κι εσείς εδώ! Ενθουσιαστήκαμε επίσης με το ψηφιδωτό κολλιέ που φτιάξαμε με την Καλλιόπη και φυσικά με τις χιονόμπαλες που μας έμαθε η Άννα ή αλλιώς το πολυαγαπημένο ντουλαπάκι! Στα δε παιδικά workshops έγινε χαμός!!! Η μικρή μου crafter δε χόρταινε να μαθαίνει τεχνικές!!!

Η παρουσίαση κι εδώ πήγε εξαιρετικά, ήρθαν αγαπημένοι φίλοι και όχι μόνο και το workshop ήταν γεμάτο! Όλοι έφυγαν με καινούρια πορτοφολάκια που έραψαν μόνοι τους γεμάτοι καμάρι! Επίσης μεγάλη χαρά πήραμε που είδαμε φίλες που τόσο καιρό τα λέμε μόνο διαδικτυακά!!!! Είπαμε η Χειροτέχνικα ενώνει crafters και μη. Ευχαριστηθήκαμε και την έκθεση, κάναμε και τα ψώνια μας και γενικά δε βλέπουμε την ώρα για την επόμενη καθώς εννοείται ανανεώσαμε με όλους το ραντεβού μας!!! 

Θα μου επιτρέψετε να ευχαριστήσω πολύ και ιδιαιτέρως τη Βάλια και την Ελίνα για τη φιλοξενία στο craft room, τη Ρία που υπομονετικά έκανε τις εγγραφές στα workshops, τον Κώστα, την Τόνια, τη Βανέσσα και το Γιάννη για τη φιλοξενία στο γραφείο τους όταν τη χρειαστήκαμε αλλά και την υπομονή τους με τη μικρή "ουρά" (Λένα) που τους κυνηγούσε όπου τους έβρισκε!!! Πάντα τέτοια παιδιά, ευχαριστούμε πολύ και we love you κάργα που έλεγε κι ένας φίλος!!!! 





  


 

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

Το Αττικό Πάρκο αλλιώς: Ακολουθώντας το πρόγραμμα ταϊσματος των ζώων

Για το Αττικό Πάρκο, δε θα σας τα ξαναπώ τα βασικά, τα είπαμε άλλωστε πρόσφατα. Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας, έναν εναλλακτικό τρόπο επίσκεψης όπως την κάναμε χθες με τα πιτσιρίκια αφού λόγω γιορτών σχόλασαν πολύ νωρίς και η μέρα ήταν εξαιρετική για να τη χαραμίσουμε μέσα στο σπίτι! Αφού λοιπόν τα φόρτωσα και τα τρία και το καρότσι, χωρίς υλικά για πικ νικ μαζί μας αλλά με σνακ για μικρές στάσεις ξεκινήσαμε! 

Φτάνω, παρκάρουμε, βγάζω το καρότσι και ουπς! Η πρόκληση της ημέρας με κοίταζε κατάματα. Βλέπετε είχα το μικρό καρότσι μαζί μου μιας και ήταν αυθόρμητη η απόφαση για τη βόλτα και σα να μην έφτανε αυτό, κατά τη διάρκεια της γιορτής του δημοτικού που ο Γιώργης τεντωνόταν και προσπαθούσε να αποδράσει, έκοψε το λουρί που τον δένει στο καρότσι -χωρίς φυσικά εγώ να πάρω χαμπάρι-. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια σκέφτηκα, οπλίστηκα με θάρρος και υπομονή, εξήγησα και στα μεγάλα ότι θα πρέπει να είναι έξτρα συνεργάσιμα και μετά φόβου ξεκινήσαμε! Την ώρα που περιμέναμε να μπούμε και αφού είχα ήδη συμφωνήσει να ξεκινήσουμε με δελφίνια, αφού προλάβαμε, έπεσε το μάτι μου στο πρόγραμμα ταΐσματος των ζώων και τότε μου ήρθε η ιδέα να διαμορφώσουμε τη χθεσινή μας επίσκεψη με βάση αυτό κι όχι με τον κλασσικό γύρο από όλα τα ζώα.

Όσο πηγαίναμε προς τα δελφίνια, μετά την απαραίτητη στάση στις χελώνες και αφού μάζεψα δυό - τρεις φορές το Γιώργη που το έσκαγε από το καρότσι, είπα και στα παιδιά την ιδέα μου και ενθουσιάστηκαν. Η Λένα ορίστηκε αρχηγός της αποστολής με το χάρτη στο χέρι κι ο Προκόπης βοηθός της στη χάραξη πορείας καθώς εκείνοι θα διάλεγαν από ποιό δρόμο θα φτάναμε κάθε φορά στα ζώα που θέλαμε να παρακολουθήσουμε να τρώνε το φαγητό τους! Η αρχή της βόλτας μας στα δελφίνια ήταν όπως πάντα φαντασμαγορική!

Μετά, και καθώς είχαμε λίγο χρόνο πριν αρχίσουν τα ταΐσματα, πήγαμε απαραιτήτως στα λιοντάρια να τα δούμε και να οδηγήσουν το τζιπ, κάναμε μια βολτίτσα στη σαβάνα και συγκρίναμε το ύψος μας με τις νεογέννητης καμηλοπάρδαλης, κάναμε μια σύντομη στάση να φάνε το κουλούρι τους και μετά, πήγαμε μια βόλτα από το εκπαιδευτικό κέντρο για ζωγραφική και να δούμε τα ζωάκια που είχαν εκεί για παρακολούθηση. Ευχαριστούμε πολύ την ευγενική κυρία Τζωρτζίνα που ήταν εκεί και μας βοήθησε αλλά μας έλυσε και τις απορίες μας! Επίσης η Λένα είδε κάτι παιδάκια γυμνασίου που ήταν εκεί ως εθελοντές και βοηθούσαν στο εκπαιδευτικό κέντρο και μόνο που δε ζήτησε να της δώσουν να συμπληρώσει κι εκείνη αίτηση!

Μετά πήγαμε βουρ στους χιμπατζήδες! Με τη Λένα είχαμε ξαναπάει σε τάισμα και μάλιστα σε μια από τις δραστηριότητες του πάρκου που τα παιδιά ετοιμάζουν τα φαγητά σε πακέτα και μετά παρακολουθούν τους γίβωνες να ανοίγουν τα δώρα τους αλλά τώρα και τα τρία μαζί είχαν πολύ πλάκα, σκαρφαλωμένα να παρακολουθούν! Σα μικρά χιμπατζάκια όπως τους είπα χε! χε! χε! Ο δε μικρός, απελευθερωμένος από τα δεσμά του καροτσιού και κύριος στη συμφωνία μας (μετά από δυο τρια μπες βγες και τις σχετικές νουθεσίες, φάνηκε να καταλαβαίνει ότι όσο κινείται το καρότσι θα πρέπει να μένει μέσα και μόλις σταματάμε θα τον κατεβάζω να βλέπει τα ζώα και να ανεβαίνει όπου και τα αδέρφια του), απολάμβανε το θέαμα αλλά και την πρωτόγνωρη ελευθερία του.

Ε, μετά νύσταξε, εννοείται ταυτόχρονα με μια πρώτη κούραση που έπιασε τα άλλα δύο, οπότε χαρίσαμε απλόχερο γέλιο στους περαστικούς που παρακολουθούσαν συγκαταβατικά τις διαπραγματεύσεις ώστε να καταφέρω να τον κοιμίσω. Τελικά, με έσωσαν οι πυγμαίοι ιπποπόταμοι που αποφάσισαν να κάνουν ένα μικρό σόου στη λασπολιμνούλα τους κι έτσι τα βλαστάρια μου έκατσαν και χάζευαν όσο χρόνο χρειάστηκε ο αδερφός τους για να κοιμηθεί! Thank you hippos!!!  

Με το μωρό κοιμισμένο και σκεπασμένο στο καρότσι, τίποτα δε μας εμπόδιζε να συνεχίσουμε να ακολουθούμε το πρόγραμμά μας! Σειρά είχε η επίδειξη πτήσης αρπακτικών πουλιών. Ναι, ήταν τόσο ουάου όσο ακούγεται! Γύπες, αετοί κι ένας γλυκούλης μπούφος πέταξαν πάνω από τα κεφάλια μας. Κι όταν απογειώθηκε το μαραμπού ο ενθουσιασμός μικρών και μεγάλων κορυφώθηκε!!! Τελευταίος μας σταθμός ήταν οι πολυαγαπημένοι λεμούριοι, που όμως τους πετύχαμε στο τέλος του φαγητού κι έτσι χάσαμε το μεγάλο σαματά! Παραδοσιακά όμως, τους τραγουδήσαμε "Γουστάρω να χορεύω! Γουστάρω να χορεύω! Γουστάρεις? Δώσεεεε"

Για το τέλος, αφήσαμε φυσικά ένα πέρασμα από την κουνελοχώρα να χαϊδέψουμε λίγο τα λαγουδάκια και την κλασσική μικρή μας στάση στην παιδική χαρά γιατί "Ε, δεν έχουμε παίξει και καθόλου βρε μαμά!!!" (Σωστά μόνο περπατάμε πέντε ώρες τώρα και μαθαίνουμε ένα σωρό πράγματα) 

Και κάπως έτσι, κάναμε μια εντελώς διαφορετική επίσκεψη στο αγαπημένο μας Πάρκο, μάθαμε πράγματα για τα οποία συζητήσαμε πολύ και στο γυρισμό και στο σπίτι και περάσαμε σούπερ! Αν λοιπόν κι εσείς όπως εμείς είστε από τους τακτικούς θαμώνες στο Αττικό Πάρκο, προτείνω μια από τις επόμενες επισκέψεις σας να την οργανώσετε έτσι. Την επόμενη φορά δε, σκοπεύω να είμαι πιο οργανωμένη μιας και το Αττικό Πάρκο ανακοινώνει και στο site του τις ώρες ταϊσμάτων, οπότε να έχουμε διαβάσει λίγα πράγματα για το κάθε ζώο και να πάμε "διαβασμένοι". Αφήστε που έτσι καλύπτω και τις απογευματινές δραστηριότητες κάποιας μέρας! 

Επίσης, να μοιραστώ εδώ μαζί σας, το ότι αν και κώλωσα στην αρχή μόλις είδα ότι δε μπορούσα να έχω το μικρό δεμένο, χαίρομαι τελικά που δεν τα μάζεψα να φύγουμε. Σίγουρα αν είχα κι άλλον έναν ενήλικα μαζί μου θα ήταν πιο εύκολο, μιας και στις 5,5 ώρες που κάτσαμε υπήρξαν και φορές που ένα φούντωμα το έπαθα, λίγο καπνό από τα αυτιά τον έβγαλα αλλά ο τελικός απολογισμός ήταν πολύ πολύ καλός! Μεγαλώνει κι αυτό το ανθρωπάκι...σνιφ! Μπορεί σε μερικούς να φαίνεται βουνό που τα φορτώνω τρία και τρέχω, μπορεί κάποιοι να με θεωρούν λίγο λοξή, αλλά όσο υπέροχα περνάμε όταν είμαστε όλοι μαζί άλλο τόσο με γεμίζουν κάτι τέτοιες μέρες που οι τέσσερις μας βολτάρουμε ανέμελοι κι όταν το βράδυ τα ρωτάω ποια ήταν η αγαπημένη τους στιγμή της ημέρας, επειδή δε μπορούν να διαλέξουν μου λένε: "Όλη η μέρα μαμά όλη!!! Και εκεί που πήγαμε μόνοι μας και μετά που τα λέγαμε στο μπαμπά και γελάγαμε! "

Υ.Γ. Εντάξει μεταξύ μας είμαστε θα σας το πω: και που γυρίσαμε και τα δύο από τα τρία κοιμήθηκαν ξερά δυό ώρες και ήπια καφέ και μαγείρεψα ήσυχα κι αυτό πολύ το εκτίμησα :) :) :) 

   

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

Ε ναι λοιπόν, 34!


Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου περιμένω πάντα με ενθουσιασμό τα γενέθλια μου! Θέλω χαμό τη μέρα εκείνη, ευχές απο παντού, κόσμο, τούρτα, πυροτεχνήματα, όλο το πακέτο! Όλοι οι κοντινοί μου άνθρωποι το ξέρουν και πάντα είναι το γεγονός του μήνα για όλους μας. Ε τώρα που έχω δικό μου blog θα αφήσω τέτοιο γεγονός να περάσει έτσι;

Έχω να θυμάμαι πολλές ωραίες στιγμές: το πάρτυ στη δευτέρα λυκείου που ακόμη συζητάμε, τον αδερφό μου που στην τρίτη λυκείου έβαλε το πρωί στο σχολικό την κασέτα που εγω τριών χρόνων τραγουδάω για να μου ευχηθεί, τα γενέθλια των 18 στου Ψυρρή που απηυδισμένοι οι μουσικοί απο την παραγγελιά "Σε βλέπω στο ποτήρι μου" απάντησαν στην Ειρήνη "κι εγω"... Ένα τρελό πάρτυ στη Σουίτα πάλι στου Ψυρρή, μια βραδιά στη Στοά, ένα διπλό πάρτυ στο Barfly, μια βραδιά με μύδια και μπυρα και τους πολύ κολλητούς στο Αβαλον, μια τούρτα με μονόπετρο στην καφετέρια του αεροδρομίου επιστρέφοντας απο Μόναχο, αλλά και γενέθλια στην εστία στο Portsmouth με μπουγατσα αντί για τούρτα. Μέχρι και στη γραμματεία του Χειρουργικού στο Hilton έχει σβήσει κεράκια η χάρη μου αφού τα γενέθλια μου ήταν στη μέση του Συνεδρίου!

Και φυσικά όλα τα οικογενειακά γενέθλια που κρατάνε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Απο τα παιδικά μου πάρτυ με του φοβερούς μπουφέδες της μαμάς μου απο τα βιβλία της Βέφας και τις σούπερ τούρτες, την οικογενειακή εκδρομή που τους έτρεχα όλους (και τους κουμπάρους και κολλητούς των γονιών μου) στα Γρεβενά, μέχρι τα καθιερωμένα πλέον Κυριακάτικα διπλά γενέθλια (με τον αδερφό μου έχουμε δυο μέρες διαφορά) στην ταβέρνα δίπλα στο μαγαζί. Αυτό το τελευταίο το συνεχίζουμε ανελλιπώς κάθε χρόνο μόνο που γίνεται πια σπίτι απο τότε που κλείσαμε το μαγαζί. Γονείς, η γιαγιά και η θεία μας, νονοί, κουμπάροι, όλοι οι αγαπημένοι άνθρωποι που μεγάλωσα κι ακόμη μεγαλώνω μαζί τους!!!

Και φυσικά τα πρώτα μου γενέθλια ως μαμά με τη Λένα να βάζει τα δαχτυλάκια της στην τούρτα και να φυσάει μαζί μου το κερί, με τον Προκοπή τέσσερις πια στο καινούριο μας σπίτι και πέρσι με το Γιώργη να μας κοιτάει καλά καλά εφτά μηνών μωράκι :-) Και τα καλύτερα έρχονται.... 

Σας αφήνω τώρα, έχω και τούρτα να φτιάξω για το βράδυ και φαγητά και να στολισω και το σπίτι! Ε, και ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ λοιπόν!!!!!

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Μικροί χημικοί: εσείς ξέρετε το μαγικό λαχανόζουμο;

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν γεμάτο δραστηριότητες και κέφι για μικρούς και μεγάλους στο Πολυαννοσπιτο και κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος! Το κλείσιμο όμως μας επιφύλασσε από το πουθενά, διασκέδαση και για τους πέντε μαζί.

Η Λένα που όπως σας έχω πει έχει αναπτύξει μια φοβερή αγάπη για τη χημεία και τα πειράματα, κατα τις 19:00 το απόγευμα της Κυριακής αποφάσισε ότι θέλει να κάνει ένα πείραμα. Παρακάλεσε λοιπόν τον μπαμπά της και καλό μου να της βρει κάποιο στο internet με υλικά που είχαμε ήδη. Και βρήκε ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΛΑΧΑΝΟΖΟΥΜΟ!!! Δείτε το και κάντε το κι εσείς:

1. Κόβετε ένα κομμάτι κόκκινο λάχανο και το χτυπάτε με λίγο νερό στο μπλέντερ: 


2. Σουρώνετε το ζουμί και το μοιράζετε σε δυο ποτήρια:


3. Στο ένα ρίχνετε σιγά σιγά υγρή αμμωνία ή (αν δε σας βρίσκεται όπως εμάς) μαγειρική σόδα. Ως δια μαγείας το ζουμί γίνεται μπλε:


4. Στο άλλο ρίχνετε ξύδι ή χυμό λεμόνι και ταραταταμ, έχετε ένα ωραίο ροζακι:


5. Μετά μπορείτε να κάνετε δοκιμές αυξομειώνονται τις ποσότητες για να δείτε τις διάφορες αποχρώσεις αλλά και εναλλαγές στα μείγματα για να τα δείτε να επανέρχονται στο μωβ ή και να αφρίζουν:


Το σίγουρο είναι ότι θα το διασκεδάσετε και αν τα πιτσιρίκια σας έχουν και απορίες όπως τα δικά μας μπορείτε με απλό τροπο να τους κάνετε μια εισαγωγή στις βάσεις, τα οξέα και τους διαλύτες! 

Διάβασα επίσης ότι αν βρέξεις ένα φίλτρο καφετιέρας με το μαγικό λαχανόζουμο και το αφήσεις να στεγνώσει, ρίχνοντας του μετά λεμόνι η αμμωνία κάνει ψυχεδελικά χρώματα και σχέδια όποτε ανυπομονούμε να το δοκιμάσουμε και αυτό!

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Ιστορίες ΠροΝηπίου - Το Κουτί: Τιμώμενο πρόσωπο για μια μέρα // Η σειρά του Προκόπη

Όσοι θυμάστε την αντίστοιχη ανάρτηση για τη Λένα πέρσι καταλαβαίνετε από τον τίτλο περί τίνος πρόκειται. Ο Προκόπης φέτος, πάει προνήπιο (Πρώτη Προνηπίου για την ακρίβεια απαντάει σε όποιον τον ρωτάει) στο δημόσιο νηπιαγωγείο που πήγε και η Λένα. Οι δασκάλες έκαναν καταπληκτική δουλειά κι έτσι για μας δεν υπήρχε δίλημμα εφόσον έμειναν θέσεις για προνηπιάκια. 

Για να γνωριστούν τα παιδιά καλύτερα, αλλά και για να ενισχυθεί η αυτοπεποίθησή τους, οι δασκάλες χρησιμοποιούν "το κουτί". Κάθε παιδί με κλήρωση παίρνει την Παρασκευή το κουτί και τη Δευτέρα πρέπει να το πάει γεμάτο με αγαπημένα του πράγματα. Επίσης με τη βοήθεια των γονιών, συμπληρώνει μια μικρή παρουσίαση του εαυτού του και υπαγορεύει μια μικρή έκθεση για εκείνο που τη διαβάζει η δασκάλα στην τάξη. Επιπλέον εκείνη τη μέρα είναι βοηθός της δασκάλας και στο τέλος όλοι οι φίλοι του, του κάνουν από μια φιλοφρόνηση, τις οποίες η δασκάλα γράφει σε ένα "αναμνηστικό" που παίρνει το παιδί μαζί του! Έχοντας δει τη Λένα, ο Προκόπης το περίμενε πώς και πώς, οπότε καταλαβαίνετε τη χαρά του την Παρασκευή που κληρώθηκε: 


Μέχρι να φτάσουμε σπίτι εννοείται συζητούσαμε μόνο για το τι θα βάλουμε στο κουτί. Ήθελε να το ετοιμάσουμε αμέσως και "να το βάλεις κάπου ψηλά μαμά μη μου το χαλάσει ο Γιώργης!". Το τι ευχαριστιόμουν τη χαρά του δε λέγεται. Όπως έκανα και στη Λένα είχα αποφασίσει να τον αφήσω να διαλέξει ό,τι θέλει εκείνος και σε αυτά που έπρεπε να γράψουμε να λειτουργήσω μόνο σαν δακτυλογράφος χωρίς να επέμβω καθόλου στη σκέψη του. Για ακόμη μια φορά, αυτά που άκουσα (και έγραψα) με συγκίνησαν και με εξέπληξαν! Ας δούμε όμως πρώτα τι διάλεξε να παρουσιάσει στους φίλους του: 



- Τη συλλογή με τα αυτοκινητάκια του (με τέτοια μανία σιγά μη δεν τα έβαζε πρώτα πρώτα)
- Μια μπάλα McQueen (εντάξει είπαμε ό,τι κυκλοφορεί με το McQueen το αγαπάμε διπλά)
- Μια μπουμπουνιέρα από τη βάφτισή του (εντάξει εδώ έβαλα το χέρι μου για να αποφύγω τα δράματα. Βλέπετε το βλαστάρι μου ήθελε το βραχιολάκι του από το μαιευτήριο για να τους δείξει πόσο μικρούλης ήταν - ναι αυτό του ήρθε να θέλει- και εκεί που το είχα δεν ήταν πολύ εύκολο να του το δώσω, οπότε αντιπρότεινα τη μπουμπουνιέρα και ευτυχώς δέχτηκε)
- Τα Ψηλά Βουνά (δικό μου βιβλίο από το 1988) που τα διαβάζουμε το βράδυ, για να διαβάσουν λίγο αλλά και για να τους πει για την παράσταση που είδε
- Τα αλμπουμάκια του, λέγοντας μου κιόλας: "Μαμά, είμαι τέσσερα που είναι το τέταρτο αλμπουμάκι μου?!?!?!" Υπενθυμίζοντάς μου έτσι ότι δεν έχω φτιάξει ακόμη τα περσινά τους και πρέπει να το βάλω στο πρόγραμμα. 
- Το "Νυχτόπαιδο", όπως λέει το αρκουδάκι που του είχε φέρει ο μπαμπάς του από ένα επαγγελματικό ταξίδι και είναι το αγαπημένο του.

Και αφού γεμίσαμε το κουτί, ξεκινάμε να συμπληρώνουμε τα χαρτιά με τις πληροφορίες:
Του αρέσει να παίζει με αυτοκινητάκια, αγαπάει όλα τα ζωάκια, του αρέσει ο χορός και το θεατρικό παιχνίδι (σας έχω ξαναπεί ότι μεγαλώνω ένα μικρό Δημήτρη Χορν άλλωστε), το αγαπημένο του φαγητό είναι το παστίτσιο και η μοσχαρίσια γλώσσα, πάει κολυμβητήριο, του αρέσει η θάλασσα και ψαρεύει με το καλάμι, του αρέσει να παίζει με τα αδέρφια του. Ως εδώ μια χαρά, είναι πράγματα που τα ξέρουμε, τα βλέπουμε, μας τα λέει συχνά. Θα σταθώ όμως σε τρία που με συγκίνησαν και με εξέπληξαν: 

- Την ώρα που γράφουμε την έκθεση για τον εαυτό του η Λένα του λέει: "πες της να γράψει ότι έχεις δύο πολύ καλά αδέρφια!" (μη χάσει). Οπότε γυρνάει ο Προκόπης και λέει και σε κείνη και σε μένα: "Όχι! Μαμά, γράψε: Έχω μια καλή οικογένεια!!!" Αλοιφή έγινα η μάνα σας το λέω...
- Στο φύλλο "Το παζλ του εαυτού μου" έχει ένα κομμάτι που λέγεται Εγώ και η οικογένειά μου. Μέχρι πολύ πρόσφατα, ο Προκόπης έλεγε ότι η οικογένειά του είμαστε μόνο οι υπόλοιποι τέσσερις, δηλαδή οι γονείς και τα αδέρφια του. Μάταια προσπαθούσαμε να του εξηγήσουμε ότι και οι παππούδες κλπ. είναι οικογένεια και μερικοί μάλιστα το έφεραν βαρέως που δεν τους συμπεριλαμβάνει στην οικογένεια. Τώρα λοιπόν όταν του είπα εδώ πρέπει να γράψουμε για την οικογένειά σου, μου είπε και έγραψα τα εξής:


Όπως βλέπετε δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο το αγόρι μου! Επιπλέον διάσπαρτους στο παζλ του εαυτού του ζωγράφισε ένα ένα κάποια από τα μέλη της καλής και μεγάλης οικογένειάς του :) 
- Και για το τέλος σας φυλάω το καλύτερο. Στην ερώτηση Όταν μεγαλώσω..... η απάντησή του ήταν κατηγορηματική και στα δύο φυλλάδια: Θέλω να γίνω ένας μπαμπάς που θα κάθεται στο σπίτι με τα παιδιά του!!!
Τον ρωτάω: "Δηλαδή δεν έχεις σκεφτεί ακόμη τι δουλειά θα σου άρεσε να κάνεις?" και απαντάει: "Όχι μαμά, θέλω απλά να γίνω γονείς!!!!" Εντάξει όποια αμφιβολία υπήρχε διαλύθηκε είναι δικό μου κατάδικό μου αυτό το παιδί!!!

Η παρουσίασή του πήγε περίφημα και αν κι εκείνος δεν πολυμιλάει "αφού τα ξεχνάω αμέσως βρε μαμά", η δασκάλα του μου είπε ότι ήταν πανευτυχής και έδωσε ολόκληρη παράσταση παρουσιάζοντας τα πράγματα του!!! Μου παρέδωσε δε τις φιλοφρονήσεις του πολύ πολύ περήφανος: 


Όπως και με τη Λένα, έτσι και με τον Προκόπη ευχαριστήθηκα πολύ τη διαδικασία με το κουτί, όλες τις κουβεντούλες που ξεπήδησαν από αυτή και αυτές που θα προκύψουν μιας και είμαι σίγουρη ότι σε ανύποπτο χρόνο θα θυμηθεί κι άλλες λεπτομέρειες από τη μέρα του ως τιμώμενο πρόσωπο! 

Ομολογώ ότι θα ήθελα να ψάξω λίγο περισσότερο την κατασταλαγμένη του άποψη για το ότι θα γίνει μπαμπάς που θα κάθεται σπίτι με τα παιδιά του. Το πρώτο που σκέφτομαι είναι ότι ίσως θα ήθελε περισσότερο χρόνο με το μπαμπά του, αν και ειδικά αυτό το διάστημα περνάνε πολύ καιρό μαζί. Ένα άλλο ότι ίσως έχει πρόσφατη τη δική μου απόφαση να μείνω σπίτι μαζί τους και θέλει να ακολουθήσει το παράδειγμά μου προσαρμοσμένο στο φύλο του. Ίσως και να λανσάρει Σουηδικό μοντέλο στην ελληνική οικογένεια μεγαλώνοντας. Σίγουρα πάντως η ερώτηση: Όταν μεγαλώσω θέλω να..... θα είναι αυτή που θα περιμένω με αγωνία όταν του χρόνου νηπιάκι πια θα ξαναπάρει το κουτί :)