Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Ανάσες...

Τρίτη, όποια Τρίτη δεν έχει σημασία. Θα μπορούσε να είναι Τετάρτη, Πέμπτη, όλες οι μέρες ίδιες πια! Κοιτάς μπροστά σου τη λίστα με τις εκκρεμότητες που όλο μεγαλώνει. Κλείνεις τα μάτια.... Ανάσα:

Παιχνίδι με το γοργονόσπιτο


















Χτυπάει το τηλέφωνο. Ανοίγεις τα μάτια... Πραγματικότητα. Προθεσμίες, αλληλογραφία, συναντήσεις, λίστες όλα ένα κουβάρι. Κι αυτός ο πανικός που ανεβαίνει από τα πόδια κι όταν φτάσει στο κεφάλι νιώθεις ότι θα εκραγείς. Κλείνεις τα μάτια..... Ανάσα:

Οι γλάστρες στη βεράντα στο νησί


















Έρχεται mail. Ανοίγεις τα μάτια... Πραγματικότητα. Δε θα προλάβεις πρέπει να κάτσεις κι άλλο, και η κοπέλα δε μπορεί να κάτσει σήμερα, πρέπει κάποιον να βρεις. Αχ, αυτοί οι μπαμπάδες μ'έσωσε πάλι και μαγείρεψε και το αγαπημένο μας φαγητό. Φτάνεις σπίτι, όλοι έξαλλοι και κουρασμένοι. Νάτος πάλι ο πανικούλης, να φάτε, να κάνουν μπάνιο, να μη σε πάρει αμέσως ο ύπνος, να πεις καμιά κουβέντα και με τον καλό σου, να να να. Κλείνεις τα μάτια...Ανάσα:

ΤΟ Παράθυρο













Ανοίγεις τα μάτια...Πραγματικότητα. Και κάπως έτσι περνάνε οι μέρες, οι ανάσες τα Σαββατοκύριακα γίνονται λίιγο μεγαλύτερες και παίρνεις ίσα ίσα λίγη φόρα ακόμη να συνεχίσεις να κολυμπάς. Και περνάν οι μέρες, οι βδομάδες και φορτώνεις: Τύψεις που αργείς να γυρίσεις, τύψεις που κάποιες μέρες ΔΕΝ μπορείς να αργήσεις να γυρίσεις και μένει πίσω η δουλειά σου, τύψεις που σε παίρνει ο ύπνος και δεν έχεις χρόνο για τον καλό σου, για τους φίλους σου, για σένα. Άγχος αν θα προλάβεις, άγχος αν θα είσαι καλή, άγχος αν τα έκανες σωστά. 

Κλείνεις τα μάτια..... Ανάσα:




Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Κι αν με βγαλανε Ελένη... (Λ.Κ. 1/7/51 - 19/10/2000)

Ιούνιος 1999: Έχω μόλις δώσει Ιστορία, Πανελλήνιες και μετά έχουμε ραντεβού σπίτι της να   τα πούμε. Αφήνω το μπλοκάκι που σημειώνω τόση ώρα στα πόδια μου και τη ρωτάω: 

- Γιατί ταλαιπωρείστε μ' αυτά; Γιατί κουράζετε το μυαλό σας, αφήστε τα. Γιατί τόσες λίστες;

- Το μυαλό μου είναι το μόνο πράγμα που ορίζω πια. Αν το αφήσω χωρίς γυμναστική χάθηκα, δε θα έχω πια τίποτα. Εγώ το μυαλό μου το χρειάζομαι όρθιο κι ας είμαι εγώ ξάπλα. Πού είχα μείνει; Α ναι, γράφε: Μια κουβέρτα πλεχτή με κίτρινα λουλούδια δώρο της γιαγιάς της Ε. για το Β. όταν γεννήθηκε που είναι στην πάνω αριστερή ντουλάπα, πηγαίνει στο Β....


Ιούνιος 2010: Είμαι στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης μου και η Ρ. στον 7ο. Ξεκαθαρίζουμε το σπίτι πριν μπουν οι μάστορες για την ανακαίνιση. Στο δωμάτιο του Β. έχει έρθει η ώρα της πάνω αριστερής ντουλάπας κι εγώ με μια λίστα στο χέρι διπλώνω μια πλεχτή κουβέρτα με κίτρινα λουλούδια και κλαίω... Η Λένα που της αρέσει με ρωτάει που τη βρήκαμε κι εγώ εξαιτίας της λίστας που κρατάω μπορώ να της πω όλη την ιστορία της.

Δυστυχώς άργησα να τη γνωρίσω... Όταν τη γνώρισα ήταν ήδη σε καροτσάκι κι όσο περνούσε ο καιρός χειροτέρευε. Στα 2 χρόνια που την έζησα όμως, την αγάπησα σα μάνα μου και τη θαύμασα όσο δεν έχω θαυμάσει κανένα. Για το θάρρος της, για την αντοχή της, για τα όσα κατάφερε από το 1994 που ξεκίνησε η περιπέτειά της υγείας της, για την όχι και τόσο εύκολη και άνετη πορεία της από τη στιγμή που γεννήθηκε ακόμη -όπως την έμαθα από διηγήσεις δικές της κι της οικογένειας της- για τα ποιήματα της, τις μεταφυσικές της ανησυχίες και τους αστρολογικούς της χάρτες. Για τα ημερολόγιά της που βρήκα στο σπίτι και διάβασα και για τα κομμάτια τους που δε διάβασα γιατί ήταν μόνο δικά της. Για τα δύο παιδιά που μεγάλωσε, που τους έριχνε και καμιά όταν κάρφωνε ο ένας τον άλλο γιατί όπως τους έλεγε: "εγώ ρουφιάνους δε μεγαλώνω". Και για τη Barbie - Άριελ που μου αγόρασε όταν άκουσε το Β. να μου λέει ότι δε θα μου την πάρει γιατί είμαι πολύ μεγάλη.

Στο ασθενοφόρο ένα βράδυ (είχα μπει εγώ πίσω μαζί της γιατί μπορούσα να διαβάζω τα χείλη της) με είδε που έτρεμα από το φόβο μου κι επειδή δε μπορούσε να μιλήσει μου έσφιγγε το χέρι για να μου δώσει κουράγιο... Σύνδρομο Guillain - Barré. Το σύνδρομο   Guillain - Barré  είναι μια σπάνια νόσος, η οποία επηρεάζει τα περιφερικά νεύρα, δηλαδή αυτά που βρίσκονται εκτός  του κρανίου και της σπονδυλικής στήλης.  Αν και αυτή η νόσος είναι πολύ σπάνια, προκαλεί μεγάλη ανησυχία, επειδή συχνά ο ασθενής παρουσιάζει κάποιου βαθμού παράλυση. Παρουσιάζεται σε 1-2 άτομα για κάθε 100,000 πληθυσμού. Οι περισσότεροι άνθρωποι που αναπτύσσουν το σύνδρομο αναρρώνουν πλήρως.

Εκείνη δεν ανάρρωσε ποτέ... Ήταν 49 ετών και δεν πρόλαβε να γνωρίσει τα εγγόνια της. Εκείνα όμως ήδη την ξέρουν και την αγαπάνε κι όλοι μας δεν τη ξεχνάμε πότε.


Το παραπάνω κείμενο, αποτελεί τη συμμετοχή μου στο αφιέρωμα που εμπνεύστηκε το Ξωτικό  με αφορμή την ημέρα της γυναίκας και μας κάλεσε να μιλήσουμε για τις ηρωίδες της ζωής μας. Στο αφιέρωμα συμμετέχουν επίσης οι:

A mother's diary: Οι ηρωίδες μου
Οξύ: αντί-
Jaquou vs l' Utopie: Η Μάνιουσκα

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

17 χλμ.

17 χιλιόμετρα που αν αθροίσω τις φορές που τα έχω κάνει απλά για βόλτα, άνετα περνάω τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα...

Εικόνες ανάμεικτες, χρονολογίες ανάκατες  άνθρωποι άσχετοι μεταξύ τους και μόνο αυτή η διαδρομή σταθερή. 17 χιλιόμετρα...

Με όλη την οικογένεια στο δρόμο για τη γιαγιά και τον παππού στο Λαγονήσι κι εμένα και τον αδερφό μου να θυμίζουμε στο μπαμπά μου να κορνάρει στην τρύπα του Καραμανλή.

Με την Ε. Νοέμβρη με ήλιο μετά τη δουλειά. Στάση με μετρημένα λεφτά στις Αλκυονίδες για ούζο με μεζέ και να μας χύνεται το μισό...  Συνεπιβάτης στο bross του Κ. με τον ήλιο να διαπερνάει το κράνος και να με τυφλώνει. Να χαμηλώνουμε στις στροφές και να νιώθω πως γίνομαι ένα με τη θάλασσα... Και μετά με την άλλη Ε. στολισμένες με τα καλά μας στο δρόμο για νυχτερινή έξοδο σε παραλιακό κλαμπάκι να αναλύουμε και να λέμε, να λέμε....

Με το Β. όταν χάσαμε την πεθερά μου, από το αεροδρόμιο κατευθείαν εκεί , στα 17 μας χιλιόμετρα, να δοκιμάζουμε τις αντοχές μας και τις αντοχές του punto στο μπάσιμο της μεγάλης στροφής... Κι όταν ερχόταν από Αγγλία, πάλι εκεί η πρώτη βόλτα μας, τα πρώτα νέα, οι πρώτες αγκαλιές .. Κι οι πρώτες κλωτσιές της Λένας μέσα από την κοιλιά μου εκεί, στη θέα της θάλασσας...

Και μόνη μου... Πόσες και πόσες φορές μόνη μου, παρέα με τις μουσικές μου και με τη φωνή μου να τραγουδάει στη διαπασών. 17 χιλιόμετρα, εγώ, ο δρόμος και η θάλασσα και το μυαλό να καθαρίζει...

Κυριακή βράδυ μέσα στο αυτοκίνητο. Ακούω τη φωνή του Β. από δίπλα: "Κοιμήθηκαν και τα δύο, να ξεκινήσουμε για πίσω;" Τα 17 μου χιλιόμετρα έκαναν πάλι το θαύμα τους....

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Απόκριες, 1 βραβείο και 10 ακόμη πράγματα για μένα


Είχα σκοπό η σημερινή ανάρτηση να αφορά τις Απόκριες και το πώς ντυνόμαστε κάθε χρόνο θεματικά. Μετά όπως μου έδωσε η αγαπημένη Σοφία του Share your likes ένα βραβειάκι κι έτσι έπρεπε να μοιραστώ μαζί σας 11 πράγματα για μένα. Σκέφτηκα λοιπόν να τα συνδυάσω, δίνοντας μεγαλύτερη έκταση στο 1ο, τη σχέση μου με τις Απόκριες δηλαδή, και αναφέροντας στο υστερόγραφο του post τα άλλα 10:

Η Πολυάννα μαμά και οι Απόκριες
Πάντα το διασκέδαζα τις Απόκριες, πάντα ντυνόμουν και πάντα έδινα μεγάλη σημασία στο όλο event. Από κάποια ηλικία και μετά δε, παράσερνα μαζί μου και τον καλό μου και από κάποιο σημείο και μετά ντυνόμαστε οι δυό μας θεματικά. Κι ύστερα ήρθε η Λένα, το γοργονάκι μας! Κι όταν πλησίασαν οι πρώτες τις Απόκριες φυσικά η στολή της δε μπορούσε να είναι τίποτα άλλο εκτός από γοργόνα. Άρα…. Όλη η οικογένεια αποφάσισε να ντυθεί Βυθός και να αφεθεί στα έμπειρα χέρια της χρυσοχέρας μαμάς μου. Συγκεκριμένα η Λένα γοργόνα, ο Β. Τρίτωνας κι εγώ Βυθός. Ομολογώ ότι το αποτέλεσμα μας ενθουσίασε όλους:


















Την επόμενη χρονιά τις Απόκριες, ήμουν ήδη έγκυος στον Προκόπη και το χιτάκι της Λένας ήταν το «Γαρύφαλλο στ’ αυτί» οπότε πάλι η οικογενειακή μεταμφίεση ήταν μονόδρομος: Λατέρνα, Φτώχεια και Γαρύφαλλο / Φιλότιμο. Εκείνη την Τσικνοπέμπτη δε, το μαγαζί που πήγαμε ήταν και το τέλειο σκηνικό για τη φωτογραφία μας, η οποία πλέον έχει μπει πάνω στη λατέρνα και κοσμεί το σαλόνι μας:

 
















Πέρσι, ρωτήσαμε τη γνώμη της Λένας, η οποία ζήτησε να ντυθεί Κοκκινοσκουφίτσα όπερ και εγένετο με εμάς τους τρεις υπόλοιπους να μοιραζόμαστε λίγο «ανορθόδοξα» για να κάνουμε και πλάκα τους ρόλους. ΟΚ, το παραδέχομαι, ο καλός μου ως γιαγιά μας επισκίασε λιγάκι, αλλά το ευχαριστηθήκαμε όλοι πολύ:


















Και κάπως έτσι φτάσαμε στη φετινή χρονιά κι εκεί που έλεγα ότι η Λένα θα ζητήσει να ντυθεί κάτι άσχετο μόνη της, πριν τη ρωτήσω εγώ μας ανακοίνωσε ότι φέτος θέλει να ντυθούμε Η Χρυσομαλλούσα και οι 3 Αρκούδες. Ομολογώ ότι η ιδέα μας ενθουσίασε και αν και ζοριστήκαμε και τις στολές τις τελειώσαμε στο παρά πέντε (πάντα ας είναι καλά η σούπερ μαμά μου) κάναμε και φέτος την εμφάνισή μας:


















Υ.Γ. Και για να είμαι σύμφωνη με τους κανόνες του βραβείου που παρέλαβα ορίστε και τα υπόλοιπα 10 πράγματα για μένα – δείτε το σαν τις άχρηστες πλην όμως ενδιαφέρουσες  πληροφορία της ημέρας –. Επειδή είμαι από τις τελευταίες που το παρέλαβαν δε θα το προωθήσω παραπέρα συγχωρήστε με.
  1. Μικρή ήθελα να γίνω αρχαιολόγος αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα πρέπει να ταξιδεύω και δε θα μπορώ να κάνω οικογένεια και εγκατέλειψα την ιδέα
  2. Η τωρινή μου δουλειά αν και με αγχώνει πολύ κατά βάθος μου αρέσει όσο τίποτα άλλο
  3. Από τα 6 μου ως τα 23 μου πήγαινα φανατικά κατασκήνωση και κάθε καλοκαίρι μου λείπει αφάνταστα
  4. Δεν έχω δει ποτέ και κανένα Star Wars, Star Trek κλπ.
  5. Δε μου αρέσει καθόλου η Coca Cola
  6. Είμαι φρικτά μαμόθρεφτο και μπαμπόθρεφτο και το απολαμβάνω (οκ κλέβω λίγο αυτό σας το έχω ξαναπεί)
  7. Μιλάω σε όλα τα αντικείμενα γύρω μου και συχνά μιλάω μόνη μου. Μάλλον επειδή είμαι πολυλογού και δε μπορώ να μένω πολύ ώρα σιωπηλή.
  8. Δε μπορώ να βήχω και να αναπνέω ταυτόχρονα με αποτέλεσμα να τρομοκρατώ τον κόσμο γατί πνίγομαι (κατά βάθος ξανθιά μάλλον:P)
  9. Πάντα ονειρευόμουν να έχω ένα σπίτι πάνω στη θάλασσα, γι’ αυτό και νιώθω απέραντα τυχερή που αποκτήσαμε τη Τζιά
  10. Μ’ αρέσει πολύ να τραγουδάω και θα ήθελα να το είχα κυνηγήσει περισσότερο (ή τουλάχιστον να είχα ανέβει στη σκηνή σ’ εκείνη τη συναυλία του Μίλτου)