Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Όταν η Polyanna συνάντησε τον Teacher Tom

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι ο τίτλος αδικεί τους άλλους δύο εξίσου χαρισματικούς ομιλητές της προχθεσινής εκδήλωσης, αλλά η χαρά μου που αυτή τη φορά εκτός από το να τον ακούσω είχα και την ευκαιρία να γνωρίσω τον Teacher Tom και να έχω μια πεντάλεπτη κατ' ιδίαν συνομιλία μαζί του, είναι αρκετά μεγάλη ώστε ο τίτλος του ποστ να του είναι αφιερωμένος. Στο κείμενο θα είμαι αντικειμενική όμως το υπόσχομαι :)  

Για όσους δεν το είχαν πάρει χαμπάρι, προχθές το πρωί στο Ρομάντσο, συνέβη κάτι μαγικό με πρωτοβουλία του Dorothy Snot preschool


Ο Teacher Tom, ο Σπύρος Κασιμάτης και ο Άγγελος Πατσιάς (ή ο Έλληνας Teacher Tom όπως εύστοχα παρατήρησε ο Γιάννης) αφού μίλησαν λίγα λεπτά ο καθένας συμμετείχαν σε μια συζήτηση με το κοινό που κράτησε πάνω από 2 ώρες με αμείωτο ενδιαφέρον και πολύ πάθος. Μπορείτε να δείτε βίντεο της συζήτησης στο κανάλι του Dorothy Snot στο youtube εδώ. Εγώ θα σας πω μόνο κάποια σημεία στο οποία στάθηκα λίγο περισσότερο: 

Όλα ξεκινάνε από το παιχνίδι και καταλήγουν σε αυτό. Η φράση - μότο του Teacher Tom που δεν υπάρχει μέρα που να μη συνειδητοποιήσω πόσο αληθινή είναι. Είναι εκπληκτικό πόσα μπορούμε να μάθουμε παρακολουθώντας απλά ένα παιδί ή ακόμη καλύτερα μια ομάδα παιδιών να παίζει.

Εκπαιδεύτηκα για να ψαλιδίζω μυαλά... Αυτή η φράση του Σπ. Κασιμάτη (clip ήταν το ρήμα που χρησιμοποίησε στα αγγλικά) μου καρφώθηκε στο μυαλό. Να ακούς ένα δάσκαλο, με αγάπη και για τους μαθητές του και γι' αυτό που κάνει να σου λέει ότι το σύστημα ήταν και παραμένει τέτοιο 35 χρόνια τώρα που αντί ο δάσκαλος να μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να ανοίξουν τα φτερά τους, τον αναγκάζει να τους τα κόβει.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ο εαυτός μου, είπε ο Άγγελος Πατσιάς στην αναμενόμενη ερώτηση για το ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που συνάντησαν με τους συναδέλφους του όταν ξεκίνησαν την καταπληκτική δουλειά τους στο Φουρφουρά. Έχει σου λέει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα του το "εκπαιδευτικό" μας σύστημα, που ενώ έχει περάσει μια καταπληκτική μέρα και άκρως παραγωγική με τα παιδιά στο σχολείο, γυρνάει σπίτι και τον βασανίζει το ερώτημα: "μα τι δάσκαλος είμαι που δεν τους έβαλα ούτε μια εργασία για το σπίτι;;;"     

photo credits to Christos Loufopoulos 
Η συζήτηση που ακολούθησε μου προξένησε πολλές σκέψεις (αυτός ήταν και ο στόχος άλλωστε) αλλά και πολλά συναισθήματα:

Θυμό που δυστυχώς ακόμη στην Ελλάδα, τα αυτονόητα και τα θετικά παραδείγματα όπως αυτό του Φουρφουρά αποτελούν ακόμη τις εξαιρέσεις. Φωτεινές μεν, εξαιρέσεις δε...

Χαρά & Ανακούφιση γιατί είδα μια αίθουσα γεμάτη τόσο με γονείς όσο και με εκπαιδευτικούς, στο ίδιο μήκος κύματος, με ανησυχία για τα παιδιά τους και τα πνευματικά αλλά και συναισθηματικά εφόδια που τους δίνονται (όλα ξεκινούν από τη συναισθηματική ισορροπία όπως εύστοχα τόνισε ο Σπύρος Κασιμάτης)

Προβληματισμό γιατί ενώ σε άλλες χώρες οι αλλαγές στην παιδεία ξεκινάνε από τη βάση της, δηλαδή τα νηπιαγωγεία, εδώ όλοι αλλάζουν το Λύκειο και για την ακρίβεια το εξεταστικό σύστημα, αφήνοντας όλα τα άλλα ίδια κι απαράλλαχτα. 

Ελπίδα γιατί συνειδητοποίησα (για ακόμη μια φορά γιατί έχω και φίλες δασκάλες που είναι στο ίδιο μήκος κύματος) ότι πλέον ο Άγγελος δεν είναι ο μόνος. Υπάρχουν κι άλλοι, ο διευθυντής του 4ου Δημοτικού Νέας Σμύρνης , όλοι οι εκπαιδευτικοί που ήταν στο κοινό το Σάββατο, και πόσοι άλλοι σε διάσπαρτα σχολεία σε όλη την Ελλάδα που πασχίζουν να "παρακάμψουν" το σύστημα χωρίς να βγουν εκτός του "εγκεκριμμένου προγράμματος" (αυτό μας μάρανε....)  

Μεγαλώνοντας είχα την τύχη (μην τα ξαναλέμε στην Ελλάδα δυστυχώς από την τύχη εξαρτάται), να έχω εξαιρετικούς δασκάλους, ξεκινώντας από το δημοτικό και φτάνοντας μέχρι και το Λύκειο. Έτσι έχω και ίδια πείρα από το πόσο βοηθητικό και καλό είναι ο δάσκαλος να κεντρίζει και το συναίσθημα του μαθητή, να τον διδάσκει βιωματικά και να είναι πραγματικά δίπλα του. Απλό παράδειγμα: με τη δασκάλα των τριών τελευταίων τάξεων του δημοτικού, τη Μαρία (πλέον για όλους μας καθώς το κυρία το χάσαμε κάπου στη διαδρομή των ετών), συνεχίσαμε να μαζευόμαστε η μισή και παραπάνω τάξη και να πηγαίνουμε σε θεατρικές παραστάσεις και σε όλο το γυμνάσιο.    

Σκέφτηκα αρκετά και συζήτησα και με 2-3 ανθρώπους τι, πώς και πόσο μπορεί να συμβάλει ο καθένας μας για να γίνουν πράγματα και για τα δικά μας και για όλα τα παιδιά από δω και πέρα, προς αυτή την κατεύθυνση. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μια βασική παράμετρος είναι και οι γονείς. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε τα παιδιά μας, ούτε την εκπαίδευση αν δεν αλλάξουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Ο Teacher Tom σε σχετική ερώτηση είπε ότι αν και συνεργατικό σχολείο, δηλαδή σχολείο που κάθε μέρα κάποιοι γονείς είναι εκεί και βοηθάνε το δάσκαλο, όλοι ο γονείς είναι εργαζόμενοι, που όμως βρίσκουν το χρόνο να είναι και εκεί. Καταλαβαίνω ότι μπορεί στην Ελλάδα της κρίσης αυτό να ακούγεται ουτοπικό, αλλά μπορούμε να ξεκινήσουμε από τα πιο απλά, τι λέτε; Με το χέρι στην καρδιά, πόσοι πάτε κάθε μήνα στη συνάντηση του παιδικού σταθμού και μάλιστα και οι δύο; (μπαμπάς και μαμά μαζί). Ελάτε τώρα μια φορά το μήνα είναι, είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να το ρυθμίσετε :) 

Όταν είπα στον Teacher Tom τον καημό μου, που κατάλαβα αργά την κλίση μου και τώρα έτσι όπως είναι τα συστήματα στην Ελλάδα δε μπορώ να γίνω νηπιαγωγός και να δουλέψω με παιδιά μου είπε αυτό που είχε πει και στην ομιλία του λίγο πριν: Τίποτα δεν είναι αδύνατο! Join these people, they have something really good going on :). Ο Γιάννης, έκλεισε την εκδήλωση με μια ευχή: Να γίνουμε μια κοινότητα, κάτι χειροπιαστό, κάτι που θα μπορέσει να δώσει ώθηση στα πράγματα να αλλάξουν προς το καλύτερο, να απ-εκπαιδευτούμε (DE-educate) για να επαν-εκπαιδευτούμε (RE-educate)! 

Εγώ είμαι μέσα - εσείς;;;

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

Πάσχα 2015 στο Πολυαννόσπιτο

Αν και ο καιρός φέτος αρχικά μας τα χάλασε και Τετάρτη - Πέμπτη μας έκλεισε μέσα στο σπίτι (μέχρι χαλάζι έριχνε την Πέμπτη στη Τζιά) και κράτησε και το μπαμπά Βασίλη στην Αθήνα μέχρι Παρασκευή απόγευμα, παρόλα αυτά πιστοί στην εμμονή μας να βλέπουμε πάντα τη θετική πλευρά των πραγμάτων, όλοι εμείς στο Πολυαννόσπιτο κάναμε ένα Πάσχα με τα όλα του: 

Βγάλαμε τα κουτιά μέσα από το ξύλινο σεκρετέρ (το ίδιο τόσα χρόνια, τόσο αγαπημένο και χαρακτηριστικό των διακοπών μας έπιπλο που ήρθε στη Τζιά από το παλιό εξοχικό του Ωρωπού) και στολίσαμε τις λαμπάδες μας, παλιές και καινούριες και τα προσεκτικά κρατημένα αυγά - υπερπαραγωγές στα οποία φέτος προσθέσαμε και τα πρώτα αυγά των παιδιών από τα σχολεία: 


Μοσχομυρίσαμε το σπίτι κουλούρια και τσουρέκια και βάψαμε όλοι και τα φετινά μας αυγά. Μας πέτυχαν πολύ (κυρίως φυσικά γιατί βάλαμε πολλή αγάπη όπως μου υπενθύμισαν τα παιδιά):


Ε, από Παρασκευή και μετά που έφτιαξε κι ο καιρός, του δώσαμε και κατάλαβε. Τα παιδιά ευχαριστήθηκαν παιχνίδι στην αυλή, η Λένα με τη μαμά μου γίνανε χορταρούδες και η Λένα όλο καμάρι μου έλεγε ότι έμαθε να ξεχωρίζει και να μαζεύει αγκιναράκια, τα αγόρια με το μπαμπά μου το ρίξανε στα χωματουργικά και ο Προκόπης μέχρι και για μπάνιο στη θάλασσα ζήτησε να πάει: 


Με τις ετοιμασίες αλλά και με τη μέρα που περάσαμε ανήμερα το Πάσχα, ολοκληρώθηκε το εορταστικό κλίμα. Περάσαμε όλοι τόσο όμορφα και όπως όλοι φαντάζομαι φάγαμε τόσο πολύ! Είχαμε και καλό τέμπο πανάθεμά μας κι έτσι τρώγαμε αργά μεν σταθερά δε:


Φέτος δημιουργήσαμε και μια καινούρια οικογενειακή παράδοση, μιας και κάναμε το πρώτο μας Πασχαλινό κυνήγι αυγών! (Μπορείτε να δείτε περισσότερα στα σχετικά ποστ των αγαπημένων κοριτσιών του Ανθομέλι και της Άσπας). Η μαμά μου έφτιαξε από ένα πασχαλινό καλαθάκι για το καθένα τους κι εγώ έκρυψα τα αυγά και έδωσα τις κατάλληλες οδηγίες για να αρχίσει το κυνήγι. Είχαμε δύο κατηγορίες μια για τη Λένα, τον Προκόπη και τους λίγο μεγαλύτερους φίλους μας και μια μόνο για το Γιώργη γιατί φυσικά έπρεπε κι εκείνος να συμμετέχει:


Και το καλύτερο; Για μας τους γονείς (αλλά και για τα μεγάλα μας παιδιά) οι διακοπές συνεχίζονται μιας και μείνανε στο νησί με τους δικούς μου και για αυτή την εβδομάδα κι εμείς είμαστε εδώ μόνο με το Γιώργη :) :) :) Και ναι, πιστέψτε με αν η καθημερινότητά σου είναι τρία, ένα ίσον ΚΑΝΕΝΑ!!!!


Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Η Πολυάννα και το Πάσχα


 
Το ψητό ψωμί στη μασίνα με λαδορίγανη και λίγο ξύδι....
Η μανέστρα της θείας Ευδοκίας...
Τα πεζουλάκια της αυλής ασπρισμένα με ασβέστη..
Η γιαγιά η Ελένη και η θεία η Ευδοκία να μπαινοβγαίνουν στην κουζίνα ζεματίζοντας συκωτάκια, διπλώνοντας μπόλιες και ψιλοκόβοντας άνιθο και κρεμμυδάκι...
Η καμπάνα της Οσίας Ξένης...
Η πασχαλιά μας στην αυλή...
Το αρνί μέσα στη μπανιέρα περασμένο στη σούβλα...
Η θεία να γυρνάει Μεγάλη Τετάρτη από το ευχέλαιο και να μας σταυρώνει στο μέτωπο...
Ματσάκια δεντρολίβανο κι αγριολούλουδα....
Η καινούρια τζην φούστα, το φουλάρι και η πρώτη κανονική κολώνια, δώρο της νονάς μαζί με τη λαμπάδα...
Ώρες ατέλειωτες με το ποδήλατο πάνω κάτω, μέχρι το φάρο και πάλι πίσω...
Το στόλισμα του Επιταφίου, οι γιρλάντες από βιολέτες και η ψιλοκουβέντα... 
Η περιφορά του Επιταφίου, η γυναίκα του κυρ-Λάκη και οι υπόλοιπες κυρίες να ψάλλουν "Ω γλυκύ μου Έαρ"....
Ανάσταση στις 23:00 στον Άγιο Φανούριο και να κρύβομαι στην αγκαλιά του μπαμπά μου από τα βεγγαλικά...
Μια Κυριακή του Πάσχα ολόκληρη, ο παπούς ανεβασμένος πάνω στη συκιά να φτιάχνει το δεντρόσπιτο...
Αυγά, πολλά αυγά, η μόνη μέρα που κανείς δε μου λέει δεν κάνει να φας άλλο αυγό...
Μεγάλα οικογενειακά τραπέζια, γέλια, σούβλες χωρίς μοτεράκι, μπύρες κι άλλες μπύρες και πέτσες που ξεκολλάνε από το αρνί...
Αυγά βαμμένα κλασσικά, αυγά ζωγραφιστά στο χέρι, αυγά ναύτες, αυγά χίπις, αυγά πιτσιλωτά...
Καλάθια με κουλούρια, ζελατίνες με τσουρέκια και σοκολατένιες ελίτσες...
 
αλλά και...
 
Μια πασχαλίτσα πάνω στην έξι μηνών κοιλιά μου στη Δημητσάνα...
Το Χριστός Ανέστη στο κρύο προαύλιο του Αγίου Σάββα ...
Η μαγειρίτσα του Μιχάλη στη Σκουλικαριά...  
Η Ειρήνη να γυρνάει τη σούβλα με απαράμιλλο στυλ και γυαλί κι όλοι μαζί να ψιλοκόβουμε αντεράκια τραγουδώντας Μαραβέγια...
Η Λένα ντυμένη παπάκι να δοκιμάζει πρώτη φορά κοκορέτσι...
Η Λένα να ζυμώνει τσουρέκια με το ριγέ φουστανάκι της...
Ο Προκόπης μετά τον Επιτάφιο να θέλει να πετάξει "βαρελότες" παρέα με τον καπετάνιο στο λιμάνι...
Ο Γιώργης, 10 ημερών να λιάζεται δίπλα στη σούβλα, παρέα μας στο τραπέζι... 
Η Μάνια να φτιάχνει σαρμάδες με την οικογενειακή συνταγή...
Προσκύνημα στην Καστριανή τη Δευτέρα του Πάσχα για να κάψουμε τις λαμπάδες μας...
Ο μπαμπάς μου, ο Βασίλης κι ο Προκόπης να δένουν το αρνί στη σούβλα...
 
τελικά δίκιο έχει ο αγαπημένος, η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος
 
Καλό Πάσχα να έχουμε, να το γεμίσουμε όμορφες στιγμές κι οι λίστες μας με τα ωραία πράγματα και τις αναμνήσεις να μακραίνουν!