Που είναι τώρα οι φοιτητές μαμά;

Ανέκαθεν η επέτειος του Πολυτεχνείου ασκούσε πάνω μου μια περίεργη γοητεία. Να σας δηλώσω εδώ, ότι δυστυχώς ή ευτυχώς (δεν έχω καταλήξει ακόμη) είμαι ένα πλήρως απολιτίκ ον. Δεν πέρασα ούτε στην εφηβεία μου ούτε μεγαλώνοντας καμία φάση πολιτικής αναζήτησης, παρόλο που οι παρέες μου θα μπορούσαν να με είχαν τραβήξει προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Σε κατάληψη έχω πάει μια φορά στη ζωή μου και σε πορεία καμία. Είμαι δειλή, βολεμένη, φοβιτσιάρα πείτε το όπως θέλετε. Το Πολυτεχνείο όμως με μαγεύε πάντα. Ένιωθα και νιώθω απεριόριστο θαυμασμό και δέος μπροστά σε αυτό που ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα φοιτητών. Από την ηλικία του δημοτικού ακόμη, διάβαζα ό,τι βιβλίο έπφετε στα χέρια μου, έβλεπα ότι αφιέρωμα υπήρχε και φρόντιζα πάντοτε να συμμετέχω με πάθος σε όλες τις σχετικές σχολικές γιορτές. Τις δύο γιορτές του Κλασσικού Αναβρύτων στην Α και τη Β Λυκείου αν κλείσω τα μάτια μου τις βλέπω μπροστά μου. Στην πρώτη, βάλαμε εμβόλιμα στα τραγούδια της χορωδίας και το "Δεν παν να μας χτυπάν" του Άσιμου και ο λυκειάρχης μας που νόμιζε ότι είχε εγκρίνει την πραγματική λίστα τραγουδιών κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό! Στη δεύτερη, ο λόγος του εκπροσώπου των μαθητών, φίλου και τωρινού κουμπάρου Μιχάλη με έκανε να κλαίω με λυγμούς για την αμεσότητα και την αφοπλιστική ειλικρίνειά του.

 

Ήταν αναμενόμενο λοιπόν για όσους με ξέρουν, ότι η Λένα (και ο Προκόπης μετέπειτα) θα μάθαιναν την ιστορία του Πολυτεχνείου από νωρίς. Όταν λοιπόν η Λένα ήταν 4 μηνών, στο πρώτο Πολυτεχνείο της ζωής της, την έβαλα μπροστά στον υπολογιστή και της έβαλα τραγούδια από τα τραγούδια της εποχής και της διηγήθηκα την ιστορία πολύ απλά. Όχι ότι κατάλαβε πολλά πράγματα αλλά έτσι ένιωθα έτσι έκανα. Την επόμενη χρονιά, 16 μηνών καταλάβαινε αρκετά και μιλούσε οπότε έμαθε 1,2 από τα τραγούδια και τα λέγαμε μαζί. Πέρσυ, σχεδόν 2.5 χρονών πια μου είπε κάποια στιγμή: "Μαμά θέλω να μου πεις την ιστορία με τους φοιτητές" και την είπαμε πάλι, πιο εμπλουτισμένη αυτή τη φορά. Έπρεπε να την ακούσετε να τη λέει στον μόλις 4 μηνών αδερφό της και μετα να τραγουδάει με τη φωνούλα της το "Λεβέντης εροβόλαγε". Από τον περσινό Νοέμβρη μέχρι φέτος, μου τη ζητούσε συχνά πυκνά την ιστορία και ποτέ δεν της είπα όχι. Της την έλεγα και σιγά σιγά είχε κι απορίες μιας και άρχισα να της λέω και καινούριες λέξεις χούντα, δικτατορία κλπ. Πριν κανένα μήνα λοιπόν, περνούσαμε με το αμάξι έξω από το Πολυτεχνείο και της έδειξα το χώρο, την πόρτα... Φαίνεται τότε μέσα στο μυαλουδάκι της συνειδητοποίησε ότι η "ιστορία με τους φοιτητές" δεν είναι απλώς παραμυθάκι κι έτσι γύρισε και με ρώτησε: "Και μαμά, όσοι δεν πέθαναν που είναι τώρα; Τι κάνανε μετά που έφυγε η χούντα και οι κακοί άνθρωποι;" Εδώ σε θέλω κάβουρα! Δαγκώθηκα, σκέφτηκα λίγο και μετά της είπα ό,τι κάποιοι συνέχισαν τη ζωή τους στην Ελλάδα, κάποιοι στο εξωτερικό, κάποιοι έγιναν σπουδαίοι και συνέχισαν να βοηθάνε τον κόσμο, κάποιοι συνέχισαν να αγωνίζονται και αρκετοί δυστυχώς ξέχασαν όλα όσα έγιναν εκείνες τις μέρες και προσπάθησαν απλά να ανέβουν με κάθε τρόπο.

 

Σε κάποιο από τα πρόσφατα συλλαλητήρια, έφευγα από τη δουλειά και πέρασα με τα πόδια από την κάτω πλατεία του Συντάγματος για να περπατήσω μέχρι Ακρόπολη να πάρω το μετρό. Την ώρα που περνούσα έπεφταν δακρυγόνα. Στάθηκα λίγο κοίταξα τον κόσμο που ήταν μαζεμένος και έφυγα. Όσο περπατούσα έβλεπα κόσμο, άσπρα πρόσωπα, δακρυσμένα (μαζί και το δικό μου από τα δακρυγόνα), και όλο αυτό κάπως μου έκατσε. Έκλαιγα όταν έφτασα στο μετρό, όχι όμως πια από τα δακρυγόνα, αλλά από θυμό, ντροπή και νεύρα. Θυμό για όσα συμβαίνουν κάθε μέρα γύρω μας και κυρίως ντροπή γιατί εγώ, εμείς όπως θέλετε πείτε το, ζω στο συννεφάκι μου! Δεν κατεβαίνω σε κανένα συλλαλητήριο γιατί φοβάμαι. Ντρέπομαι που το λέω αλλά έτσι είναι. Έχω μια δυο blogoφίλες που μου υποσχέθηκαν ότι την επόμενη φορά που θα νιώσω την ανάγκη να κατέβω αλλά θα φοβάμαι θα μου κρατάνε το χέρι. Όχι μόνο για μένα, αλλά να, η Λένα σήμερα ρώτησε για τους φοιτητές και μπόρεσα να της απαντήσω, όταν θα με ρωτήσει που ήμουν όταν άλλοι αποφάσιζαν για το μέλλον της τι θα της πω; Προσπαθώ να μάθω τα παιδιά μου να ενδιαφέρονται για τους γύρω τους, να τους αγαπάνε όλους, να μην είναι ρατσιστές, να, να, να..... αλλά και πάλι νιώθω πώς πρέπει να είμαι το παράδειγμα κι όχι απλά να τους λέω τι πρέπει να κάνουμε.

 

Στα εφηβικά μου χρόνια άκουγα Ξυλούρη κι αναρωτιόμουν πώς ήταν άραγε να ακούς αυτά τα τραγούδια και να ζεις τις εποχές για τις οποίες γράφτηκαν. Το καλοκαίρι παρακαλούθησα την παράσταση "Το Μεγάλο μας τσίρκο" κι έκλαιγα σα μωρό παιδί γιατί τα ένιωθα στο πετσί μου.

 

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι την επόμενη χρονιά, θα πάω να αφήσω ένα γαρύφαλλο στο Πολυτεχνείο. Χθες η Λένα μου είπε ότι είπαν στον παιδικό για το Πολυτεχνείο: "Τα ήξερε η δασκάλα μαμά σαν κι εσένα μου τα είπε. Μόνο μας είπε και για τους γαρύφαλλους!". Του χρόνου θα πάω μαζί της κι ελπίζω να είναι η χρονιά που θα τηρήσω την υπόσχεσή μου 

 

Υ.Γ. Συγγνώμη αν ήταν ασυνάρτητη λίγο η σημερινή ανάρτηση. Φορτίζομαι μέρες τώρα και η σημερινή επέτειος σε συνδυασμό με διάφορα που έχω διαβάσει από το πρωί με φόρτισαν λίγο ακόμη. Σας αφήνω με το αγαπημένο μας επετειακό μαμάς και κόρης: