Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Πάμε..... θέατρο!

Ένα πράγμα θα σας πω.... Αν θέλετε να ξεχάσετε και άγχος και νεύρα και γκρίνια και όλα, απλά πάρτε ότι σε παιδάκι σας βρίσκετε πρόχειρο (δικό σας, ανήψι, βαφτηστήρι, της γειτόνισσας) και πηγαίνετέ το στο θέατρο!!! Για να μη μιλήσω για το καλό που θα κάνετε στο ίδιο το παιδάκι με αυτή σας την κίνηση και το πόσο καλές βάσεις θέτετε για τη μελλοντική του σχέση με το θέατρο και τον πολιτισμό γενικότερα.

Η σκηνή λίγο πριν την έναρξη

Θέλω εδώ και πολύ καιρό να γράψω μια ανάρτηση σχετικά με το θέμα παιδί και θέατρο. Συγκεκριμένα κάθε φορά που γυρνάω από παράσταση με τη μικρή, είμαι τόσο γεμάτη εικόνες και συναισθήματα και όλο λέω ότι θα κάτσω να γράψω κι όλο το αφήνω. Σήμερα λοιπόν ήρθε η ώρα. Η χθεσινή μέρα, χωρίς να είναι ιδιαίτερα δύσκολη, ήταν αρκετά φορτισμένη. Μάλλον μάζευα κούραση αρκετό καιρό και χθες για ασήμαντο όπως συμβαίνει συνήθως λόγο ξέσπασα πολύ. Τι να κάνεις, στο πρόγραμμα είναι κι αυτά. Δεν κατάφερα να καλοκοιμηθώ και το μεσημέρι κι έτσι το ότι είχαμε βγάλει εισιτήρια για το Disney on Ice το απόγευμα μου φαινόταν βουνό! Η Λένα επιπλέον, δεν κοιμήθηκε λεπτό για μεσημέρι και την ώρα που έπρεπε να ντυθεί για να ξεκινήσουμε έγινε πανηγύρι. Ξεκινήσαμε λοιπόν με μια διάθεση μούρλια όπως καταλαβαίνετε. Η δε Λένα (εννοείται) στο αυτοκίνητο κοιμήθηκε παρόλο που ήταν μαζί και η ξαδέρφη της και μιλούσαν κι έτσι φτάσαμε και φορτωμένη τα 17,5 κιλά παραμάσχαλα, μπήκαμε, πήρα πρόγραμμα και το ασορτί καπελάκι με τα αυτιά του Μίκυ, την ξύπνησα, με λίγη ευτυχώς δυσκολία, πήραμε κι ένα κουβά ποπ κορν και ήμαστε πανέτοιμες.
Λίγο νυσταγμένη αλλά... ετοιμοπόλεμη!

Η έκφραση τόσο η δική της όσο και της ξαδέρφης της μόλις βγήκαν οι αγαπημένοι τους ήρωες απλά έσβησε όλα μου τα νεύρα, την κούραση, τα πάντα!!! "Μαμά κοίτα, ο Πήτερ! Και η Γιασμίν!!!! Κοίτα! Κοίτα!!! Είναι τέλεια :-)" Και δώς του να χειροκροτάει και να λάμπουν τα μάτια της.... Όσο συνέχιζε δε η παράσταση και δυνάμωνε το κέφι και η μουσική, περιττό να σας πω ότι δεν έβαλε τον πωπό της κάτω και χόρευε όλη την ώρα. Ομολογουμένως το θέαμα ήταν αρκετά εντυπωσιακό ακόμη και για τους μεγάλους και σε συνδυασμό με τη μουσική σε βοηθούσε να περάσεις ένα ευχάριστο δίωρο. Ο λόγος όμως που τα γράφω όλα αυτά δεν είναι για τη συγκεκριμένη μόνο παράσταση, αφορά ένα γενικότερο δικό μου συμπέρασμα.
Δεν έχει σημασία το ότι είναι μόνο 3 ή 4 ή 5 χρονών τα παιδάκια και μπορεί να φοβάστε ότι δε θα θυμούνται τίποτα κι ότι είναι χαμένος χρόνος και χρήματα το θέατρο σε αυτή την ηλικία. Είναι απίστευτο πόσα πράγματα "μιλάνε" σε ένα παιδί σε μια παράσταση. Το Σεπτέμβρη πήγαμε στον Οδυσσεβάχ, πολύ αγαπημένο δικό μου έργο από όταν ήμουν παιδί που όμως θεωρούσα ότι δεν είναι για την ηλικία της Λένας και ίσως την κουράσει. Μάλιστα σε κάποια στιγμή μου φάνηκε πολύ βαριεστημένη και τη ρώτησα: "Βαρέθηκες"? Η απάντησή της ήρθε αποστομωτική: "Όχι μαμά είναι πολύ ωραία παράσταση κι έχω αγωνία αν θα πάει σπίτι του ο Οδυσσεβάχ!". Στον Ηρακλή που είδαμε, όταν γυρίσαμε σπίτι με έβαλε να κατεβάσω τη Μυθολογία του καλού μου να της ξαναδιαβάσω την ιστορία και μετά βάφτισε τις κούκλες της Ιφικλή και Αλκμήνη. Όταν είδαμε την Τενεκεδούπολη, τραγουδούσε στον αδερφό της το τραγούδι και όταν είδαμε "Την ακρίδα που δε μπορούσε να πει το Ρο" μας έβαλε να τη λέμε Μάβγκαβετ (Μάργκαρετ δηλαδή) κι εγώ δε θυμάμαι για πόσο καιρό. Και τόσα άλλα, που κάνουν εμφανές ότι κάθε παράσταση είναι μια μοναδική εμπειρία για εκείνη κι ότι την ευχαριστιέται όχι μόνο για το 2ωρο που είναι στο θέατρο αλλά για πολύ καιρό ακόμη μιας και της δίνει τροφή για παιχνίδι, για διήγηση αλλά και όρεξη να μάθει παραπάνω πράγματα για την εξέλιξη της ιστορίας που είδε. 

Ακόμη πιο σημαντικό βέβαια, είναι η κάθε παράσταση να είναι μια ολοκληρωμένη εμπειρία για το παιδί. Δεν αρκεί απλά να το πάμε, να κάτσουμε δίπλα του και μετά να το γυρίσουμε. Ανάλογα με την ηλικία του, για να μπορέσει να καταλάβει καλύτερα ίσως χρειαστεί να του εξηγούμε λίγο παραπάνω την πλοκή, να το ενθαρρύνουμε να συμμετέχει με χειροκρότημα, τραγουδάκια κλπ. Σίγουρα όμως και ανεξαρτήτου ηλικίας, καλό είναι να συζητάμε μαζί του για την παράσταση, να το βοηθάμε να θυμάται την ιστορία, να το ρωτάμε τι του άρεσε και τι δεν του άρεσε κλπ. Με τη Λένα, έχουμε καθιερώσει να αγοράζουμε το πρόγραμμα της παράστασης και στο γυρισμό το ξεφυλλίζει και διηγείται ό,τι θυμάται κι εγώ τη συμπληρώνω. Μετά στο σπίτι, ο μπαμπάς της τη ρωτάει κι εκείνος και συνήθως για τις επόμενες 1-2 μέρες την ακούς να αλλάζει ονόματα στις κούκλες της σύμφωνα με την παράσταση που είδαμε. Αν δε μιλήσεις με το παιδί για αυτό που είδε, να του πεις τη γνώμη σου και να ακούσεις τη δική του, αν δεν το βοηθήσεις να κάνει κτήμα του την εμπειρία που μόλις απέκτησε τότε ναι σε 1 εβδομάδα θα το έχει ξεχάσει και όσοι σου λένε "είναι μικρό για θέατρο, δε θα καταλάβει, πού να τρέχεις τώρα..." θα μοιάζει να έχουν δίκιο. Για πάρτο λίγο αλλιώς να δεις όμως τι θαύματα που γίνονται :-)

Ήμουν τυχερή και οι γονείς μου πίστευαν το ίδιο κι έτσι από πολύ μικρή έβλεπα θέατρο. Ακόμα θυμάμαι το βράδυ που μετά από άπειρες παιδικές παραστάσεις η μαμά μου μου ανακοίνωσε: "Σήμερα θα έρθεις μαζί μας στο κανονικό θέατρο για τους μεγάλους" και είδα τη Λοκαντιέρα με την Καλογεροπούλου και το Φέρτη. Ήμουν ακόμη πιο τυχερή και είχα δασκάλους με Δ κεφαλαίο που δαπανούσαν χρόνο κι ανεβάζαμε παραστάσεις κανονικές, και μας πηγαίνανε και σε παραστάσεις κανονικές πολλές φορές και εκτός του σχολικού ωραρίου. Για το πρώτο νιώθω σίγουρη για τα παιδιά μου ότι από μας τουλάχιστον θα έχουν όλη την παρότρυνση και τα ερεθίσματα που είχαμε κι εμείς. Για το δεύτερο απλά ελπίζω αν και είναι μια τεράστια κουβέντα.

Πραγματικά όμως, δεν ξέρετε πόσο καλό θα κάνετε στο παιδί σας αν από τις 5 φορές που θα πάτε παιδότοπο, λούνα πάρκ ή κάτι άλλο τη 1 πάτε και στο θέατρο. Υπάρχουν παραστάσεις για όλες τις ηλικίες με μουσική ή χωρίς και ευτυχώς πλέον σε λογική τιμή. Δεν έχουν όλα τα δώρα υλική υπόσταση και το να μάθεις ένα παιδί να αγαπάει το θέατρο,τη μουσική, την τέχνη είναι ένα από τα πιο πολύτιμα. 
Καλημέρα σας :-)


   

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Η Πολυάννα σε κρίση πανικού – Λίστες σε εφαρμογή


Αν θυμάστε το καλοκαίρι σε αυτό το πολύ χαριτωμένο ποστ είχα μοιραστεί μαζί σας την κρίση πανικού μου αναφορικά με τις δουλειές, τα παιδιά και τη διαχείριση χρόνου γενικότερα. Επιστρέφοντας από τις διακοπές μας, είχα όλες μου τις λίστες έτοιμες (Δουλειές, Πίνακας Επιβράβευσης για τη Λένα, Ημερολόγιο με όλες μας τις υποχρεώσεις, Ημερήσιο πρόγραμμα Λένας κλπ.) και ατένιζα με συγκρατημένη αισιοδοξία το μέλλον μου ως μαμάς, συζύγου και εργαζόμενης. Όπως ξέρετε ήμαστε τυχεροί και η Λένα ξεκίνησε σχολείο, οπότε αφού τις προσάρμοσα λίγο στο νέο πρόγραμμα τις κόλλησα στην τροφιμοθήκη και ξεκινήσαμε:

Οι λίστες μας

Πίνακας επιβράβευσης
Λένας συμπληρωμένος
Ο Σεπτέμβρης, κύλησε αρκετά καλά και σχεδόν κάθε μέρα όλα τα κουτάκια με τις δουλειές που είχε αναλάβει ο καθένας μας συμπληρώνονταν με περισσή χαρά. Όταν δε σε ανύποπτο χρόνο, ο μπαμπάς μου ανέφερε «Τι καθαρό και τακτικό που είναι το σπίτι σας κοριτσάκι μου» και η μαμά μου επιδοκίμασε χαμογελώντας είπα «Αυτό είναι! Μου φυτρώνει ξανθιά περούκα με πουά κορδέλα, Στέπφορντ σου έρχομαι!!!». Ομολογώ ότι σε αυτό βοήθησε το ότι η Λένα έπεφτε για ύπνο από τις 7 το απόγευμα λόγω του σχολείου κι έτσι μετά μου έμενε αρκετός χρόνος για δουλειές. Επίσης τις ώρες που ήταν ξύπνια το σύστημα με τον πίνακα επιβράβευσης δούλεψε άψογα κι έτσι στο τέλος του μήνα ο πίνακας – χάρτης θησαυρού που τύπωσα από τη Supernanny  ήταν γεμάτος αστεράκια, λουλουδάκια κλπ.  Φυσικά με τη συμπλήρωσή του, πήγαμε να πάρει το δωράκι της και με μεγάλη χαρά κι περηφάνεια έχω να σας δηλώσω ότι ενώ ξεκίνησε για κουκλάκι μου είπε : «Καλύτερα να πάρω ένα βιβλίο μαμά ε?»



Η πρώτη επιβράβευση
της Λένας
Όταν έφτιαχνα τις λίστες για τον Οκτώβρη, εννοείται ότι είχα προσθήκες, αλλαγές κλπ. αλλά σίγουρα ένιωθα πολύ πιο σίγουρη για το σύστημα και για την τήρηση του προγράμματός μας. Ομολογώ ότι κάτι 3 απανωτές ιώσεις, κάτι που ο καλός μου λόγω δουλειάς αυτό το μήνα γυρνάει από τις 21:30 και μετά κάθε βράδυ, κάτι που είμαι ένα τσικ πιο κουρασμένη δε βοηθάνε ώστε να είμαστε 100% τυπικοί σε όλα μας. Είμαι τυχερή και η Γωγώ τα πρωινά τις ώρες που κοιμάται ο Προκόπης βάζει ένα χεράκι (και κυρίως ένα σιδεράκι και δεν έχω βουνά ασιδέρωτα που απεχθάνομαι). Η Λένα μάλιστα θέλει να βάζουμε και στη Γωγώ αστεράκια και δεν έχει άδικο μεταξύ μας!!! Πάντως σίγουρα πλεόν δε νιώθω ότι δεν έχω τον έλεγχο κι αυτό είναι βασικό για μένα. Ακόμη πιο βασικό είναι ότι η Λένα τώρα πια ξέρει ότι θα πρέπει να μαζέψουμε το δωμάτιο της πριν κοιμηθεί και η πλάκα είναι ότι κι ο μικρός μόλις μας δει να μαζεύουμε έρχεται και πετάει κι εκείνος παιχνίδια στο καλάθι. Οκ, μερικές φορές όπως χθες εξαντλείται τόσο από το παιχνίδι που δεν προλαβαίνει, αλλά τώρα πια δε με νοιάζει!

Αυτό που έχω πια καταλάβει είναι ότι το μόνο που χρειάζεται για να περνάμε ήρεμα απογεύματα και να προλαβαίνω να κάνω και τις δουλειές μου, είναι ότι δεν πρέπει τα παιδιά να νιώθουν ότι εκτός από την πρωινή μου δουλειά που τους στερεί τη μαμά τους, το ίδιο κάνουν και οι δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα. Έτσι έχουμε κανόνα: Μια ώρα παιχνίδι με το που γυρνάω και μετά όλα τ’ άλλα! Από τότε που εφαρμόσαμε αυτό, η Λένα είναι χαρούμενη και μόνη της μου λέει «Πάμε τώρα να μαγειρέψουμε θα είμαι βοηθός!». Υπάρχουν και οι μέρες που παίζουμε τόσο ωραία που κι εγώ αφήνω κάποια πράγματα. Ξέρω όμως ότι το Σάββατο θα τα φέρω πάλι σε λογαριασμό και τα κουτάκια στις λίστες μου θα είναι σωστά! 

Οκ, για να μη λέτε ότι ζω στο συννεφάκι μου υπάρχουν και μέρες (Δευτέρες κυρίως) που πραγματικά φτάνω τα όριά μου και μιλάω στη μαμά μου όχι και τόσο κολακευτικά για τα «αγγελούδια μου». Προχθές ας πούμε αν μου έπαιρνες πίεση κατά τις 19:30 έσπαγα ρεκόρ είμαι σίγουρη. Ισχύει όμως 1000% αυτό που έγραψα στο δεύτερο μου ποστ στο μπλογκ πέρσι το Φλεβάρη και αυτό προσπαθώ να έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Εγώ ήμουν ήδη κουρασμένη κι ο τρόπος που χειριζόμουν εγώ τη συμπεριφορά τους ήταν που τα έκανε να αντιδρούν και να τσιτώνουν τα δικά μου νεύρα. Κύκλος είναι κι έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε. Καλές οι λίστες και οι πίνακες και οι κατηγορίες αλλά όλα ξεκινούν από εμάς τις μαμάδες και τους μπαμπάδες καλώς ή κακώς. Κι έτσι αποφάσισα ότι δεν πειράζει, το κουτάκι για το σφουγγάρισμα ή την τακτοποίηση ας μείνει κενό μια μέρα αν έχω κερδίσει παιχνίδι στη Χώρα του Ποτέ με τη Λένα σε ρόλο Πίτερ, τον Προκόπη σε ρόλο Σμη κι εμένα Κάπτεν Χουκ και δύο ενθουσιασμένες φατσούλες να ξεκαρδίζονται!