Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Η Πολυάννα μαμά - Crash test: Μόνη με τα παιδιά στο Αττικό Πάρκο!

"Τρία ε? Πωπω και πώς τα καταφέρνεις? Και σταμάτησες και να δουλεύεις ε? Και τώρα, αντέχεις? Τα νεύρα σου? Χαρά στο κουράγιο σου! κλπ. κλπ. κλπ." 

Ό,τι παραλλαγή μπορείτε να σκεφτείτε στα παραπάνω την ακούμε συχνά πυκνά και εγώ και ο καλός μου. Να σας πω ένα μυστικό? Πότε την παλεύουμε και πότε όχι. Υπάρχουν μέρες που τα νεύρα μας είναι τόσο τεντωμένα - όχι γιατί κάνουν κάτι τα παιδιά, απλά λόγω βαβούρας μέσα στο σπίτι - που μετά βίας γλυτώνουμε το να αρπαχτούμε κι εμείς. Υπάρχουν όμως και μέρες σαν την προχθεσινή:

Η μέρα δεν ξεκίνησε πολύ καλά. Ένα χαζό μικροτρακάρισμα στη διάρκεια του πρωινού πήγαινελα για τις γιορτές νηπιαγωγείου και δημοτικού, σηματοδότησε μια στραβή αρχή, την οποία όμως αρνήθηκα να δεχτώ. Αφού ήταν μόνο μια μικρή ζημιά στη λαμαρίνα, το πρόγραμμά μας θα συνεχιζόταν κανονικά. Δηλαδή: παραλαβή Λένας και Προκόπη από τα σχολεία τους και βουρ και με τα τρία για βόλτα στο Αττικό Πάρκο! Ξεπερνώντας λοιπόν την αρχική μου ταραχή και αναστάτωση, φορτώνω και τα τρία -το καρότσι είχε φροντίσει να μου το φορτώσει ο καλός μου από το βράδυ- και ξεκινάμε.

Αν ήμουν απολύτως σίγουρη για το εγχείρημά μου (μόνη με τα τρία στο πάρκο);;; Όχι ούτε κατά διάνοια. Θεωρούσα ότι θα αναγκαζόμαστε να φύγουμε άρον άρον αφού θα τα κυνηγούσα προς όλες τις κατευθύνσεις. Ε λοιπόν, με διέψευσαν πανηγυρικά και είμαι πολύ χαρούμενη που τους έδωσα την ευκαιρία να το κάνουν!

Ξεκινήσαμε φυσικά ταΐζοντας τις χελώνες και με μια μικρή βόλτα στα κοντινά με τα δελφίνια ζώα. Μετά από μια ώρα περίπου, κάτσαμε για κολατσιό ώστε να πάμε στα δελφίνια χορτάτοι και να μπορέσουμε μετά να συνεχίσουμε. 

Στα δελφίνια, ο Γιώργης βρήκε ευκαιρία να ρίξει έναν υπνάκο ενώ τα αδέρφια του παρακολουθούσαν εκστασιασμένα. Μόλις τέλειωσαν τα δελφίνια, με το μωρό να συνεχίζει τον ύπνο του πήγαμε και κάτσαμε στο γρασίδι να διαβάσουμε λίγο "Τρελαντώνη" που ο Προκόπης είχε φροντίσει να φέρει μαζί του "για όταν κοιμηθεί ο Γιώργης μαμά να χαλαρώσουμε λίγο". Περιττό να πω ότι αυτό το εικοσάλεπτο διαβάσματος στο γρασίδι ήταν για μένα highlight της ημέρας φυσικά. Εντάξει, δε θα σας πω ψέμματα, εκεί κάπου μετά το διάβασμα και αφού είχαν περάσει δύο ώρες που ήταν τύποι και υπογραμμοί, αποφάσισαν να παίξουν και λίγες αδελφικές μπουνίτσες, αλλά η κρίση ξεπεράστηκε γρήγορα μόλις τους είπα ότι μάλλον κουράστηκαν και πρέπει να φύγουμε.  

Με το μωρό φρέσκο φρέσκο και ξύπνιο, η Λένα αποφάσισε να αναλάβει χρέη οδηγού και με το χάρτη στο χέρι, συνεχίσαμε να βολτάρουμε και να θαυμάζουμε τα ζώα

Μετά και από ένα τελευταίο τέταρτο στην παιδική χαρά (όπου επίσης τα θαύμασα για τη συνέπειά τους στη συμφωνία που κάναμε για το χρόνο παραμονής) και έχοντας περάσει 4,5 σούπερ ώρες πήραμε το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι. 

Το πιο εντυπωσιακό για μένα ήταν το πόσο καλά συνεχίστηκε το απόγευμα μας και στο σπίτι και το πόσο καλύτερη ήταν η διάθεση όλων μας. Τα αγόρια έριξαν κι έναν υπνάκο, μετά φτιάξαμε όλοι μαζί λουκανικοπιτάκια και όταν γύρισε ο Βασίλης τον περικύκλωσαν (και τα τρία) για να του πουν όλα όσα είχαμε κάνει και τι ωραία που πέρασαν. Κι όταν έστρωσαν τη στρωματσάδα τους για "ξενύχτι στο καθιστικό" και τα ρώτησα για την αγαπημένη τους στιγμή της ημέρας, δε μπορούσαν να ξεχωρίσουν και είπαν απλώς: "Όλη η μέρα μαμά ήταν τέλεια!"

Και θα μου πεις, οκ και είναι θέμα αυτό τώρα για ποστ? Μπορεί και όχι, αλλά ήθελα να υπάρχει κι εδώ αυτή η μέρα. Για να τη θυμηθούν κάποια στιγμή που θα το διαβάσουν αλλά κυρίως για να το διαβάζω εγώ τις μέρες που δεν την παλεύω επειδή δεν ξέρουν τι να κάνουν την ενέργειά τους και να θυμάμαι ότι με το κατάλληλο ερέθισμα και κίνητρο όχι απλά συνεργάζονται αλλά περνάμε και τέλεια! Ναι, τρία παιδιά. Ναι, είμαι όλη μέρα μαζί τους (συνήθως). Όχι, δεν είναι πάντα σα διαφήμιση του Βιτάμ αλλά ναι, είναι πάντα στο χέρι μας να γίνει!       

Υ.Γ. Αν θέλετε να δείτε περισσότερα για το Πάρκο, μπορείτε να δείτε τη σχετική ανάρτηση της Μάγδας εδώ που είναι κατατοπιστικότατη. Εμείς το προτιμάμε απ' όταν ήταν η Λένα μωρό και κάθε χρόνο βγάζουμε ετήσια κάρτα ώστε να πηγαίνουμε όποτε θέλουμε. Κατά καιρούς έχουν και πολύ αξιόλογα εκπαιδευτικά προγράμματα, τα οποία μπορείτε να δείτε αναλυτικά εδώ 

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Οικογενειακές Ιστορίες - Η Πολυάννα περήφανη κόρη!

Από πάντα τη θυμάμαι με ένα πλεκτό στο χέρι. Το πρώτο αγαπημένο ρούχο, το κόκκινο πουλόβερ που ακόμη φοράω, είναι από τα δικά της χέρια. Το πρώτο μπλουζάκι με έξω την κοιλιά των εφηβικών μου χρόνων επίσης. Κάθε είδους κατασκευή και χειροτεχνία, την τραβάει χρόνια τώρα σα μαγνήτης. Κεριά, Ντεκουπάζ, Πλέξιμο, Κέντημα, Ράψιμο, Φελτ, Κόσμημα και ότι μπορείτε να φανταστείτε. Για χαλάρωση, για χόμπι, για να περνάει η ώρα όσο περίμενε εμένα και τον αδερφό μου σε προπονήσεις, μαθήματα κλπ.  
Στην πορεία, το χόμπι μπλέκεται με το επάγγελμα, μιας και λαμπάδες σαν τις δικές της δύσκολα έβρισκε να βάλει στο μαγαζί ο καλός της (και μπαμπάς μου). Από το άγχος και την πίεση για όλα όσα «έπρεπε» να φτιάχνει, σχεδόν ξεχνάει την ευχαρίστηση που μέχρι τότε αντλούσε από όλα αυτά κι αφήνει τα πλεκτά της μισοτελειωμένα. Και κάπου εκεί, μαζί με την κρίση που μπήκε στη ζωή της και την έκανε άνω κάτω, ήρθαν και τα κουρελάκια... Εκείνη, που με πλήρωνε στο δημοτικό για να ράβω ότι κουμπί ξηλωνόταν γιατί ήταν το χειρότερό της, τώρα ξαφνικά έχει ερωτευτεί τη ραπτομηχανή. Και φυσικά, φτιάχνει αριστουργήματα! Λίγο σπρωγμένη από την κρίση που λέγαμε και πολύ περισσότερο από την αγάπη που ανέπτυξε γι’αυτό έκανε για ακόμη μια φορά «στροφή» στην καριέρα της και πλέον διδάσκει αποκλειστικά Πάτσγουορκ.

Και επειδή όπως με όλα όσα κάνει, στοχεύει ψηλά (και τα καταφέρνει), αυτή τη βδομάδα εξέδωσε και το πρώτο της βιβλίο, το πρώτο στα ελληνικά για το Πάτσγουορκ & το Quilting!


Καλωσορίσατε, στη φωτεινή πλευρά της ..... μαμάς μου!!! Πέρα από το πόσο μαμμόθρεφτο είμαι όπως πολλάκις σας έχω δηλώσει (που είμαι πολύ), δεν μπορώ παρά αντικειμενικά να της βγάλω το καπέλο! You did it για ακόμη μια φορά - Είμαστε όλοι μας πολύ πολύ περήφανοι για σένα!
  • Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο όπως και τους χώρους στους οποίους θα διατίθεται θα ακολουθήσουν σε επόμενο ποστ, μαζί φυσικά με διαγωνισμό. Η πρώτη επίσημη παρουσίαση θα γίνει στο πλαίσιο της φετινής Χειροτεχνικά, την Παρασκευή 23/10/2015 και ώρα 19:30. 
  • Το Πάτσγουορκ είναι μια μορφή χειροτεχνίας τόσο παλιάς αλλά και τόσο καινούριας ταυτόχρονα, η οποία τα τελευταία χρόνια γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη στην Ελλάδα. Φέτος ιδρύθηκε και ο Ελληνικός Σύλλογος Πάτσγουορκ (www.papalomatoudes.gr ). Περισσότερα  μπορείτε να δείτε και στη σελίδα μας στο FB Και στην Ελλάδα αγαπάμε το Πάτσγουορκ αλλά και στο blog της συγγραφέως και μαμάς μου βεβαίως βεβαίως!

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Παπιά, ρομπότ και ... ζόρια - Ιστορίες προσαρμογής: Το Πολυαννάκι πάει δημοτικό!

Ένα συνηθισμένο απόγευμα στην προπόνηση του τένις. Από τα εύκολα μιας και το μωρό κοιμάται στο καρότσι οπότε μπορώ να την καμαρώνω με την ησυχία μου. Παίζει στο μικρό δίχτυ με τη φίλη της σα να είναι στην παραλία κι όχι στην προπόνηση. Τη βλέπω και θέλω να της κάνω παρατήρηση, κρατιέμαι… Προχωράνε στην επόμενη άσκηση και πάλι είναι αλλού, σχεδόν δεν κοιτάει την προπονήτρια. Πάλι κρατιέμαι…. Θυμάμαι κάτι γονείς όταν πήγαινα τον αδερφό μου το μπάσκετ, να φωνάζουν να κοκκινίζουν, να μην αφήνουν ούτε τα παιδιά να χαρούν κι ούτε τον προπονητή να δουλέψει. Αρνούμαι να κάνω τα ίδια… Σε δυο λεπτά η προπονήτρια έχει τελειώσει με το προηγούμενο ζευγάρι και πάει κοντά τους. Της λέει δυο κουβέντες και ξαφνικά μεταμορφώνεται στην πιο υπάκουη αθλήτρια! Τελειώνει την προπόνηση πανευτυχής! Μαζί κι εγώ γιατί κατάφερα να συγκρατηθώ και δεν ακύρωσα στα μάτια της την προπονήτρια, την άφησα μόνη της να καταλάβει ότι εκείνη είναι ο "αρχηγός" στο γήπεδο. 

Είναι αυτή η ηλικία, που πρέπει να καταρρίψει μέσα της το μύθο ότι η μαμά είναι η αυθεντία για όλα (έχω τις αμφιβολίες μου βέβαια για το αν έτσι κι αλλιώς πιστεύει κάτι τέτοιο αλλά άλλο είναι τώρα το θέμα μας). Και καλά, με το τένις καλά τη βγάλαμε με το σχολείο όμως τι κάνω;;;

Τρίτη μεσημέρι μετά το φαγητό, το πρωτάκι μου κάθεται να διαβάσει. Ή μάλλον ΔΕΝ κάθεται να διαβάσει. «Μαμά, εγώ δε διαβάζω. Είναι βαρετό. Μια σελίδα με τη λέξη παπί στο σχολείο κι άλλη μια στο σπίτι γιατί?!?!?! Άλλος τρόπος δεν υπάρχει να μάθουμε? Όλο τα ίδια και τα ίδια?????» Και ο διάλογος συνεχίζει:

Μ: Μα Λένα μου τον πρώτο καιρό πρέπει να τα γράφετε αρκετές φορές για να συνηθίσει το χέρι σας. Είστε πολλά παιδάκια και δεν ξέρετε όλα τα ίδια πράγματα οπότε και η κυρία θέλει το χρόνο της για να σας μάθει κι εσείς το χρόνο σας για να εξασκηθείτε. 
Λ: Εγώ βαριέμαι και δεν τα κάνω! Θα πάω στο μπαλκόνι να λιώσω το παλιό air condition, θα πω και στο μπαμπά να μου φέρει ένα τσιπακι από τη δουλειά και θα φτιάξω ένα ρομπότ να τα κάνει. Αυτές είναι ασκήσεις για ρομπότ όχι για παιδιά ακούς?!?!?! (αμ δεν ακούω η δόλια μάνα, ακούω…. και το κακό είναι ότι συμφωνώ αλλά και τι να κάνω?)
Μ: Είμαι σίγουρη ότι μια μέρα θα καταφέρεις να φτιάξεις ένα ρομπότ και θα είναι τέλειο αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να ξέρεις να γράφεις και να διαβάζεις οπότε πρέπει να κάνεις τις ασκήσεις σου.
Λ: Ξέρω να γράφω!!!!
Μ: Για γράψε μου σκουληκομυρμιγκότρυπα (ε δε θα με τρελάνει εσύ)
Λ: Μόνο το σκου δεν ξέρω και κάτι λίγα ακόμη…. Ουφ, καλά!!!!















Η σελίδα με το παπί γέμισε όπως κι αυτή με το 9, παρόλα αυτά γέμισε και η δόλια μάνα με σκέψεις και άγχη. 

Γιατί, (στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον) έχει δίκιο!!! Δε θέλω να είμαι από τους γονείς που βλέπουν οι δάσκαλοι και λένε «Ωχ, πάλι αυτή με τις παρατηρήσεις της» και ξεκάθαρα το μήνυμα που θέλω να περάσει στη Λένα είναι ότι στην τάξη και στο σχολείο το πρόσταγμα είναι της δασκάλας. Από την άλλη όμως ομολογώ ότι την προέτρεψα αν συνεχίσουν να της φαίνονται βαρετές οι ασκήσεις να το συζητήσει και με τη δασκάλα της (οι φίλες μου δασκάλες μη βαράτε αλήθεια πιστεύω ότι μπορεί και να τη βοηθήσει) όπως και να ρωτήσει και τις φίλες της αν κι αυτές έχουν το ίδιο ή αντίστοιχο πρόβλημα (ελπίζοντας ότι από τις απαντήσεις θα καταλάβει ότι δεν ξέρουν όλα τα παιδάκια τα ίδια πράγματα και δεν είμαι εγώ και η δασκάλα μόνο που το λέμε αυτό). Σωστές συμβουλές, λάθος, δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι δε μπορούσα με τίποτα να της πω ένα ξερό, "θα τα κάνεις γιατί έτσι θα μάθεις"! Διαβάζω και χθες την ανάρτηση της Μάγδας και ενώ χαίρομαι τόσο μα τόσο πολύ για τον Άρη και τους συμμαθητές του με πιάνει κι ένα παράπονο...

Την αμαρτία μου θα σας την πω, έχοντας ακούσει τον Άγγελο Πατσιά να λέει ότι το σύστημα μπορείς να το «παρακάμψεις» μένοντας στην ύλη απλά προσαρμόζοντάς το μάθημα στα μέτρα και τις ανάγκες των παιδιών, αναρωτιέμαι…. Πώς γίνεται να είναι τόσοι οι γονείς που συμμερίζονται και είναι πρόθυμοι να στηρίξουν τέτοιους δασκάλους κι όμως αυτοί οι δάσκαλοι να είναι ακόμη η εξαίρεση; Γιατί ακόμη να πρέπει να εύχεσαι να πέσεις σε ένα τέτοιο δάσκαλο; Ίσως η επετηρίδα, ο τρόπος που γίνονται οι διορισμοί κλπ. να είναι ένας λόγος και απλά να περιμένουν τη σειρά τους. Ίσως πλέον τα προβλήματα της κοινωνίας μας να είναι τόσα που κάνεις πια δεν αντέχει να κάνει το κάτι παραπάνω πόσο μάλλον σε μια δουλειά απαιτητική όσο αυτή. 

Ίσως απλά έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρω, τι να πω?!? Ουφ…. Δύσκολα για τα πρωτάκια αλλά κι οι μάνες πρωτακίων δεν πάμε πίσω! Αγωνιστικούς Χαιρετισμούς :)



Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

Νάνι νάνι.. το παιδάκι μου θα κάνει????


Το τελετουργικό του ύπνου στο Πολυαννόσπιτο, εδώ και 6 χρόνια έχει περάσει από σαράντα κύματα. Αν με ρωτούσατε να σας πω ένα πράγμα στο οποίο ως μαμά δε νιώθω ότι έχω τον απόλυτο έλεγχο είναι αυτό: η ρουτίνα του βραδινού ύπνου. Και δε μιλάω για τώρα που τα παιδιά είναι τρία, μιλάω από την αρχή τότε που στη ζωή μας υπήρχε μόνο η Λένα. Με το που κάπως φτιάξαμε μια ρουτίνα, τσουπ! να σου ο Προκόπης και μετά μόλις φτιάχναμε μια ρουτίνα και με τα δύο, τσουπ! να σου ο Γιώργης οπότε... καταλαβαίνετε. Να πω εδώ επίσης, ότι είμαστε ως οικογένεια υπέρ του attachment parenting και της συγκοίμισης οπότε αυτό που σας περιγράφω καταλαβαίνετε ότι είναι το πέφτουμε στο κρεβάτι 2 και δεν ξέρουμε αν θα ξυπνήσουμε 3, 4 ή ... 5! Ευτυχώς προνοήσαμε από πολύ νωρίς και το στρώμα μας είναι 180Χ200. Παρόλα αυτά τον τελευταίο καιρό είμαστε σε καλό δρόμο και μετά από πολύ καιρό έχουμε άπλα στο κρεβάτι. Δεν ήταν όμως η πολυκοσμία στο κρεβάτι το πρόβλημά.

Το βασικό πρόβλημα -κυρίως όσο δούλευα γιατί τώρα ομολογώ είναι λίγο πιο απλά τα πράγματα - ήταν/είναι το να ξεκινάω να κοιμίζω παιδιά στις 9 και να τελειώνω στις 11. Κι αυτό γιατί: α) μετά από δύο ώρες όσο να πεις μια χαλάρωση με έπιανε κι εμένα και κατέληγα να κοιμάμαι αμέσως άρα προσωπικός χρόνος μηδέν και β) όσο ωραία και γλυκά και να είναι, μετά από δύο ώρες τα νεύρα μου χορεύανε κλακέτες. 

Εδώ και ένα μήνα λοιπόν, που ελπίζω ότι επιτέλους αποκτήσαμε μια ρουτίνα ύπνου και για τους τρεις και η όλη διαδικασία μας παίρνει από 15 μέχρι 30 λεπτά έχω ξαναθυμηθεί πόσο πολύ όμορφη είναι η διαδικασία του καληνυχτίσματος, της ψιλοκουβέντας πριν τον ύπνο κλπ. Μετά τις καθιερωμένες ερωτήσεις για το τι μας άρεσε περισσότερο και τι λιγότερο στη μέρα που φεύγει και τη σύντομη αναφορά στο πρόγραμμα της επόμενης ημέρας, έχουμε μουσικό πρόγραμμα. Δηλαδή, η μαμά βγάζει το απωθημένο της που ποτέ δεν κυνήγησε την επιθυμία της να τραγουδήσει έστω ερασιτεχνικά και τα παιδιά κάνουν παραγγελιές τα αγαπημένα τους τραγούδια. Μετά και όταν τα παιδιά έχουν αρχίσει να κοιμούνται, η μαμά ξεφεύγει λίγο και κάνει πρόγραμμα μόνη της. Έτσι το κοίμισμα των πιτσιρικιών λειτουργεί και ως ψυχοθεραπεία. 

Μέχρι τώρα αυτό συνέβαινε με τα 2 μεγάλα, ενώ το μωρό, μόλις έπαιρνε ο ύπνος τον Προκόπη, μου έκανε σουτ! για να θηλάσει με την ησυχία του και να κοιμηθεί. Την προηγούμενη εβδομάδα το βράδυ όμως, μόλις κοιμήθηκε ο Προκόπης και σταμάτησα το τραγούδι, σήκωσε το κεφαλάκι του και μου είπε "λαλά?!?!" οπότε και άρχισα να του τραγουδάω....

Όλα ξεκίνησαν με τη Λένα, μια σταλίτσα να μου κρατάει το μάγουλο και να μου λέει "γλυκούλα μου" όταν της τραγουδούσα το Χριστινάκι - όπως έκανε και η δικιά μου μαμά - και μετά να μου ζητάει "Ζήλεια μου" και "..με κάρβουνα μην παίζεις".  (ε, μη μου πείτε ότι περιμένατε διαφορετικά νανουρίσματα, για μένα μιλάμε). Και μετά, όταν άρχιζε να βυθίζεται τη σκυτάλη έπαιρνε η Πιρόγα, και φυσικά το Φωτιά μου που είναι το τραγούδι της από την πρώτη φορά που την κοίμισα στο μαιευτήριο. Συνεχίστηκε με τον Προκόπη να μου δίνει παραγγελιές για την "Αγαπία Καρδούλα" κι εμένα να σπάω το κεφάλι μου μέχρι να καταλάβω τι εννοεί, να μη θέλει να του τραγουδάω τα παιδιά που ζωγραφίζουν στον τοίχο και να ζητάει επίμονα κάθε με κάθε βράδυ την Αργυρώ, μετά τη Τζαμάικα και μετά το Χριστινάκι και πριν καλά καλά τελειώσω να έχει κοιμηθεί... Και τώρα, στο Γιώργη που προς το παρόν λέει μόνο "λαλά" και ακούει ότι κι αν του τραγουδήσω. Δεν ξέρω ακόμη τι παραγγελιές θα κάνει σε λίγο καιρό, ξέρω όμως ότι δε θα χάσω άλλο βράδυ με γκρίνιες και φωνές. Μόνο τραγούδια.... σαν την Αργυρώ που σιγοτραγουδάει ο Προκόπης μαζί μου πριν τον πάρει ο ύπνος :) 

Να καταθέσω βέβαια εδώ -ελπίζοντας μεγαλώνοντας η κόρη μου να το διαβάσει- ότι πλέον η Λένα θέλει να την κοιμίζει ο μπαμπάς της "Γιατί ευτυχώς εσένα πια μαμά σε βλέπω όλη μέρα ενώ ο μπαμπάκας γυρίζει αργά..." κι έτσι δεν της τραγουδάω τόσο και μου λείπει. Πότε μεγάλωσε ήδη και δεν της κάνουν τα τραγούδια μου.... Τέλος πάντων γι' αλλού την ξεκίνησα την ανάρτηση, αλλού την πήγα. Το θέμα είναι ότι μετά από ένα μήνα, έχω πειστεί πλέον -για ακόμη μια φορά- ότι όλα ξεκινάνε από μας. Άπαξ και τους είπαμε ότι πλέον το πρόγραμμα το βράδυ είναι αυτό και κάθε βράδυ θα γίνεται έτσι.. μαγικά όλα μπήκαν στη θέση τους. Εννοείται ότι ακόμη έχουμε νυχτερινές επισκέψεις και καθόλου δε μας ενοχλεί αλλά... τα βράδια μας κλείνουν μελωδικά και ήρεμα.  Σταμάτησα να είμαι η ημίτρελλη μάνα που προσπαθεί φωνάζοντας να πείσει παιδιά να κοιμηθούν (seriously τώρα τι σκεφτόμουν αλήθεια?!?!?!?) Κερασάκι στην τούρτα? Έχουμε πια χαλαρά ένα δίωρο - τρίωρο δικό μας. Και ειλικρινά δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από αυτή που κάππου διάβασα στο internet και δε θυμάμαι που για να σας το βάλω αυτούσιο: Αν θες να ηρεμήσεις από μια άθλια μέρα, τραγούδα στο παιδί σου (ή διάβασέ του ή ό,τι σας χαλαρώνει) μέχρι να κοιμηθεί