Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Ταξίδι στη Χώρα του Ποτέ

Κάθε χρόνο στα γενέθλια διαλέγουμε μαζί με τη Λένα το θέμα του πάρτυ. Φέτος λοιπόν με το "κόλλημα" που έχει με τον Πήτερ Παν, ήμουν σίγουρη ότι θα κάναμε πάρτυ στη Χώρα του Ποτέ!

Και τι καλύτερο για να μετατραπεί σε Χώρα του Ποτέ από το πάρκο δίπλα στο σπίτι μας. Για το ντεκόρ επιστρατεύτηκε η θεία Ράνια που μας έφτιαξε πολλά χάρτινα σημαιάκια για να οριοθετήσουμε το χώρο, για τα φαγητά, την τούρτα και τα καπέλα αλλά και για τα δωράκια των καλεσμένων συμπράξαμε με τη φοβερή μαμά μου και τη Λένα (φουλ Marmalena team δηλαδή), φτιάξαμε τη λίστα των Χαμένων παιδιών και των πειρατών και τέλος, φωνάξαμε την Tinkerbell και... περάσαμε τέλεια!!!

Το πάρτυ έγινε Σάββατο απόγευμα κι έτσι Παρασκευή ασχοληθήκαμε κυρίως με τις κατασκευές και τα ψώνια, φτιάξαμε και την τούρτα και το Σάββατο κάναμε το κυρίως μαγείρεμα. Το μενού ήταν απλό: κεφτεδάκια, κοτομπουκίτσες, λουκανικάκια, πίτσα, τυροπιττάκια και πατατάκια - κανονικό μενού πικ νικ δηλαδή. Μπύρες, χυμοί και αναψυκτικά και έτοιμοι!

Χρησιμοποιήσαμε δύο ξύλινα τραπεζάκια, ένα για μπουφέ και ένα για "τραπέζι δραστηριοτήτων" που βάλαμε τα καπέλα Πήτερ Παν και Ινδιάνων, τη μεγάλη πινιάτα για πιο αργά και δύο καμβάδες για να ζωγραφίσουν. Στα δέντρα γύρω γύρω κρεμάσαμε τα δωράκια για τους καλεσμένους μας, που ήταν ατομικές πινιάτες και μέχρι να μοιραστούν έδωσαν χρώμα στη διακόσμηση


Μόλις έφταναν οι καλεσμένοι μας, (μικροί μεγάλοι εννοείται) διάλεγαν καπέλο για να πάρουν το ρόλο τους στη Χώρα του Ποτέ και μετά έπαιρναν τη θέση τους στην καλύβα των Χαμένων Αγοριών. Μόλις μαζεύτηκαν όλοι ήρθε και η Τίνκερμπελ και ξεκινήσαμε χορό, τραγούδι και παιχνίδι!




Κι όταν άρχισε να νυχτώνει και όλα τα ινδιανάκια και οι μικροί Πήτερ είχαν βάψει τις μουρίτσες τους, ήρθε ή ώρα της τούρτας! Σας καλωσορίζουμε στη Χώρα του Ποτέ (και ναι δε σας το κρύβω είμαι πολύ περήφανη για την τούρτα που φτιάξαμε!):


Για να κλείσει πανηγυρικά η βραδιά μας, σπάσαμε τη μεγάλη πινιάτα και έξαλλα πιτσιρίκια γέμιζαν καλούδια τα σακουλάκια τους και μετά όλοι μαζί ζωγράφισαν τους καμβάδες για τα δωμάτια των παιδιών. 



Ευχαριστήθηκα να καληνυχτίζω χαρούμενα και ξεθεωμένα μουτράκια :-) Και του χρόνου παιδάκια μου!!!

Υ.Γ. Και μερικά πρακτικά: 
  • Τα πάρκα είναι ιδανικά για πάρτυ αλλά όχι πάντα τόσο καθαρά, οπότε πηγαίνετε νωρίτερα και να έχετε οπωσδήποτε μαζί σας γάντια και σακούλες σκουπιδιών για να μαζέψετε.
  • Για ένα πάρτυ με περίπου 20 παιδάκια, αν έχετε σκοπό να τα κάνετε όλα μόνοι σας όπως εμείς, υπολογίστε μια ολόκληρη μέρα για κατασκευές και μια ολόκληρη μέρα για μαγείρεμα για να είστε άνετα χρονικά.
  • Αφήστε τα παιδιά να σας βοηθήσουν σε όλη τη διαδικασία, ακόμη κι αν ώρες ώρες είναι λίγο πιο κουραστικό, το ευχαριστιούνται πολύ, καταλαβαίνουν ότι όλα γίνονται με κάποιο κόπο αλλά πολλή αγάπη και στο τέλος το ευχαριστιούνται διπλά! 
  • Δεν είναι ανάγκη να είναι όλα πανάκριβα για να κάνετε ένα πάρτυ - υπερπαραγωγή. Εμείς είχαμε ένα αρκετά σφιχτό budget και παρόλα αυτά κάναμε ένα πάρτυ που θα μας μείνει αξέχαστο. Επίσης συνδυάσαμε κάποια από τα δώρα (θείων, νονών κλπ.) με κόστη του πάρτυ και αυτό βοήθησε πολύ.
  • Έχετε κατά νου ότι σε πικ νικ πάρτυ τελικά αυτοί που τρώνε περισσότερο είναι οι μεγάλοι κι όχι τα πιτσιρίκια οπότε υπολογίστε τους ανάλογα στις ποσότητες του φαγητού που θα ετοιμάσετε. 





Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Η Πολυάννα μαμά - Ο μπομπίκος παιδάκι ετών... 2

Το βιαστικό αγοράκι της φωτογραφίας, πριν δύο χρόνια αποφάσισε ότι 7,5 μήνες που έμεινε στην κοιλιά της μαμάς του ήταν μια χαρά, τα 2.160 γραμμάρια βάρους του ήταν σε απόλυτη αναλογία με τους 45 πόντους ύψος του κι έτσι άρχισε να διεκδικεί με πυγμή την έξοδό του στον κόσμο. 

Και εγένετο... μπομπίκος (το Προκόπης Γεώργιος Κιούσης του Βασιλείου ο 3ος ήρθε αργότερα)! Δεύτερο παιδάκι στη χαρούμενη φαμίλια μας, με ένα πρώτο τις χάρες του οποίου έχουμε εκθειάσει πολλάκις οπότε δε θα επεκταθούμε, ήρθε σε μια περίοδο γεμάτη αλλαγές για μας κι έκανε το χαμόγελό μας μόνιμο.

Μην τον βλέπετε έτσι μικρούλη, έχει κάνει επίβλεψη στο γιαπί από μάρσιπο τον καιρό της ανακαίνισης, διαβολοβδομάδα και σκηνάκια το 5νθήμερο που αλλάζαμε τα κουφώματα, δίαιτα κατά λάθος όταν η μάνα - γκουρού του θηλασμού (τρομάρα μου) τα έκανε ρόιδο, επιβίωσε των επιθέσεων αγάπης της αδερφής του που δεν ήταν και λίγες στην αρχή, μια βρογχιολίτιδα που τον έστειλε στο νοσοκομείο 7 μηνών, ένα ανοιγμένο κεφάλι με 2 ράμματα, ένα ξυρισμένο χείλι γιατί αποφάσισε ότι πρέπει να ξυριστεί τώρα που μεγάλωσε, άπειρες τούμπες γιατί είναι και λίγο μπουρντουβαλάκι - βιάστηκα να την κάνω την περπατόπιττα βιάστηκα -  και διάφορα άλλα. 

Έχει 1,5 μήνα περίπου που εκτός από την παντομίμα πλέον λέει και τα πάντα με το δικό του μοναδικό τρόπο και συνεννοούμαστε απίθανα. Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι επειδή η Λένα από 1 έτους έκανε προτάσεις, αυτό το στάδιο που περνάμε τώρα με τον Προκόπη δεν το ήξερα και ομολογώ αν και μερικές φορές δυσκολεύομαι να αποκωδικοποιήσω τι θέλει, το απολαμβάνω! Κάθε νέα λέξη, κάθε προσπάθεια να κάνει πρόταση, να συνεννοηθεί και να επικοινωνήσει είναι μοναδική.

Να πω σε αυτό το σημείο επίσης, πώς πλέον δε θα ξαναπώ τίποτα για τα δεύτερα παιδιά και θα σταματήσω να τη λέω στον αδερφό μου ότι "πατούσε για όλα στην πλάτη μου και τα έκανε όλα νωρίτερα από μένα". Τώρα που το βλέπω από την άλλη πλευρά καταλαβαίνω ότι είναι λογικό κι επόμενο αυτό που συμβαίνει. Από τη μια τα δεύτερα αναγκάζονται να γίνουν πιο διεκδικητικά πιο γρήγορα κι από την άλλη οι γονείς είναι (είμαστε) πιο εκπαιδευμένοι και στις μισές περιπτώσεις ξέρουν τι να περιμένουν. Συγγνώμη αδελφούλη λοιπόν!

Και κάπως έτσι ο Μπομπίκος έγινε Προκόπης και το μωράκι που ήταν σαν κοτοπουλάκι μέσα στη θερμοκοιτίδα έγινε αγοράκι που το Σεπτέμβρη θα πάει και παιδικό σταθμό. Κανονικό παιδάκι λοιπόν το αγοράκι μας κι εμείς συνταξιδιώτες του στους δρόμους που θα διαλέξει!

ΝΑ ΣΕ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΠΡΟΚΟΠΗ ΜΑΣ!

Υ.Γ. Η πρώτη μας αγκαλιά με την πράσινη ρομπίτσα "ήμουν κι εγώ εκεί" (που λέει κι η φίλη μου η Χριστίνα), 15 μέρες αφού γεννήθηκε , είναι από τις πιο δυνατές αγκαλιές της ζωής μου ως τώρα κι ακόμη κι όταν γίνει 2 μέτρα σαν τον μπαμπά του έτσι θα τον σκέφτομαι.

Άλλωστε είπαμε ..... από το "αγορομάνα" δεν ξεφεύγει καμιά τελικά! 

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Η Πολυάννα μαμά - Τέσσερα (4) χρόνια μετά


"Μαμά, εσύ θα πας προνήπιο?"

"Όχι αγάπη μου εγώ πήγαινα προνήπιο πολύ παλιά"
"Πότε; Τότε που ήταν οι δεινόσαυροι;;;;"

"Θείε, με τόση διασκέδαση εδώ, εμείς λέμε να πάμε πάνω και να σας αφήσουμε με το μπαμπά να τελειώσετε μόνοι σας το πλύσιμο του αυτοκινήτου!!!!"

Τάδε έφη γοργονίδιο, ετών πλέον.... τεσσάρων (4)

Κι εμείς με τον καλό μου, τους θείους και τις θείες της, γιαγιάδες, παππούδες, νονούς και νονές μένουμε να αναρωτιόμαστε πώς πέρασαν αυτά τα χρόνια σα νερό μπροστά μας και πώς μεγάλωσε έτσι το γοργονάκι μας.

Το γοργονάκι, που ήταν το πρώτο μωρό της παρέας και ο Μ. της μίλαγε με τις ώρες στην κοιλιά μου πριν να βγει. Που βγήκε από το μαιευτήριο, μια σταλίτσα αλλά trendy με την αλυσιδίτσα της νονάς Ε. στο πόδι και από 19 ημερών έγινε βαλιτσάκι και η καλύτερη παρέα στις βόλτες μας και τώρα μας κοιτάει με ύφος, έχει άποψη για τα πάντα, δεν αφήνει τίποτα μα τίποτα να πέσει κάτω και -σαν τη μαμά της οκ το παραδέχομαι - μιλάει ασταμάτητα και ακούει ακόμη και υπερήχους.

Στα 4 της και είναι ήδη τόσο ανεξάρτητη που μερικές φορές με αγχώνει, τόσο πεισματάρα που μερικές φορές με φέρνει εκτός εαυτού και με μια αυτοπεποίθηση απίστευτη που σε κάποιον σαν εμένα με αρκετές ανασφάλειες φαντάζει άθλος από αυτή την ηλικία. Παρόλα αυτά ένα άγχος το έχω μήπως "παραπάρει το μυαλό της αέρα", μήπως της παραλέμε καλά λόγια και φάει αργότερα τα μούτρα της, μήπως μήπως μήπως... Σαν κάθε χρόνος που περνάει, μαζί με τα άπειρα χαμόγελα και τις ευτυχισμένες μας στιγμές να μας γεμίζει και με αγωνία αν οι δρόμοι που της δείχνουμε είναι αρκετοί, αν θα καταφέρει να ξεχωρίσει στο μυαλό της αυτά που της χρειάζονται κι αυτά που θα τη βοηθήσουν και τόσα άλλα αν. Έχω καταλήξει όμως ότι αυτά πάνε πακέτο με το ρόλο του γονέα, είμαι πεπεισμένη χρόνια τώρα ότι γεννήθηκα για να γίνω μαμά -καλή, κακή θα δείξει δεν ξέρω- οπότε σαν γνήσια Πολυάννα, κρατάω μόνο τα καλά και σας δηλώνω..... κλείσαμε τα τέσσερα και κολυμπάμε για τα πέντε της γοργονίτσας μας!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΝΟΥ ΜΑΣ !!! 

Υ.Γ. Το πρώτο μας βράδυ στο μαιευτήριο όταν έφυγαν όλοι και μείναμε οι δυο μας, θήλασες και κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου με αυτό το τραγούδι. Νομίζω ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, είτε το ακούω, είτε της το τραγουδάω είτε μου το τραγουδάει εκείνη -γιατί πλέον συμβαίνει κι αυτό- μπροστά στα μάτια μου θα έχω αυτό το ήσυχο, στρουμπουλό και αλλήθωρο μωράκι που κράτησα στην αγκαλιά μου στις 9 Ιουλίου του 2009.