Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Η Πολυάννα κάνει σκόρπιες σκέψεις - 9.6.2015: Ο καφές μου έχει κρυώσει

Παραφράζω το στίχο από το γνωστό και αγαπημένο βεβαίως βεβαίως τραγουδάκι στον τίτλο της σημερινής ανάρτησης για να μοιραστώ μαζί σας μια συνήθεια που έχω αποκτήσει τελευταία και κυρίως κάποιες σκόρπιες σκέψεις μου γύρω από αυτή - και όχι μόνο-. 

Κάθε πρωί -χαράματα συγκεκριμένα- και πριν ξυπνήσουν τα θηριάκια κι αρχίσει το "πάρτυ" της πρωινής προετοιμασίας, ανοίγω το ράδιο και φτιάχνω καφέ να ανοίξει το μάτι. Ο καφές αυτός όπως πιθανότατα φαντάζεστε, μένει πάντα μισός, μιας και είναι ζήτημα αν τελικά προλαβαίνω να πιω τρεις γουλιές. (Όπως μισά μένουν πολλά πράγματα στη ζωή μου αυτόν τον καιρό μιας και ο χρόνος τρέχει απίστευτα κι εγώ κοιτάω) Παρόλα αυτά, με ευλάβεια τον ετοιμάζω κάθε μέρα και είναι και πρώτος πρώτος στην πρωινή μου checklist (για τα κολλήματά μου με τις λίστες τα έχουμε πει ας μην επαναλαμβανόμαστε).

Ο ίδιος καφές λοιπόν, με περιμένει κρύος πια την ώρα που επιστρέφω το μεσημέρο-απόγευμα με τα δύο από τα τρία πιτσιρίκια. Και κάπως έτσι με κρύο καφέ, ξαναπιάνω το νήμα που αφήνω κάθε πρωί και βρίσκομαι με χαρακτηριστική άνεση να παλεύω ανάμεσα στο παιχνίδι, το μαγείρεμα της ημέρας, κάποιες πολύ βασικές δουλειές, ένα - δυο τηλεφωνήματα κλπ. κλπ.  

Και τελικά, καταλήγω - έτσι καταπληκτικά που μας έχει πάει ο μήνας (και μη χειρότερα να λέμε βέβαια) - ότι όλες οι μέρες και οι ώρες κάπως έτσι κυλάνε. Και είτε είναι ο κρύος πρωινός καφές που σε ξαναβάζει στο ρόλο του σπιτιού, ή η ανοιχτή excel που σε περιμένει το πρωί στο γραφείο να σε ξαναβάλει στο ρόλο του γραφείου, ή ακόμη κι αυτό το μισοτελειωμένο mail με την κουμπαροφιλενάδα σου που ψάχνεις να βρεις λίγο χρόνο να συνεχίσεις, πάντα κάτι υπάρχει να σου θυμίζει αυτά που έχουν μείνει στη μέση, πάντα από κάπου πιανόμαστε και προχωράμε.  

Άλλωστε να, χθες ας πούμε, ο καφές μου μπορεί να ήταν κρύος αλλά είχε και συνοδευτικό μαζί: 



Ε λοιπόν, να το το μυστικό! Αυτά τα μικρά γλυκά συνοδευτικά είναι που εμένα τουλάχιστον με βοηθάνε και την παλεύω - τις περισσότερες φορές - . Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στα cupcakes, αλλά σε τόσα άλλα μικρά αλλά σημαντικά που μας συμβαίνουν κάθε μέρα κι ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε ή προς στιγμήν το αγνοούμε, είναι αυτά που μας κρατάνε και μας σπρώχνουν να συνεχίζουμε! Ένα βλέμμα, ένα χάδι, ή μια ατάκα του καλού μου την ώρα που είμαι έτοιμη να εκραγώ από νεύρα και κούραση, μια γκριμάτσα του Προκόπη, ένα χάδι του Γιώργη ή λίγο μποτέ με τη Λένα, ένα πρωί Κυριακής με τη Μάνια, ένα τηλέφωνο με την Ε. ή την Ε., μια όμορφη συναυλία με φίλους, μια καλή κουβέντα από έναν ευχαριστημένο πελάτη, μια επιτυχία στη δουλειά, είναι μερικά από αυτά για μένα. Βρείτε κι εσείς τα δικά σας, κρατήστε τα γερά και πού θα πάει.... θα φύγει κι ο Ανάδρομος, έρχεται και καλοκαίρι, όλα θα είναι πιο φωτεινά :)  

Κι επειδή περί καφέ ο λόγος και με μένα όπως έχετε καταλάβει παντού κολλάει κι ένας Μίλτος να σας κεράσω κι ένα καφεδάκι αλλιώτικο αλλά πολύ πολύ αγαπημένο