Sponsors' night….. ή αλλιώς οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγεις

Κοιτώντας ένα χρόνο πίσω μπορώ να σας περιγράψω την κατάστασή μας ως εξής: τα πράγματά μας όλα σε κούτες, το σπίτι μας γιαπί με μόνο όρθια την κρεβατοκάμαρα για να κοιμούνται οι γονείς μου, το σπίτι των γονιών μου πουλημένο να μας φιλοξενεί προσωρινά και το σπίτι που τώρα μένουμε γιαπί που για να γίνει σπίτι έπρεπε η τράπεζα να εγκρίνει επιτέλους το ρημάδι το στεγαστικό για το οποίο μας έχει δώσει προέγκριση από τον Αύγουστο. Μικρό στεγαστικό μη φανταστείτε τίποτα τρελό αλλά και πάλι από χαρτιά ζητούσαν ουκ ολίγα και πέφταμε και σε απανωτές απεργίες πρωτοδικείων, δικηγόρων κλπ. κλπ. Το ζουμί? Εμείς ψυχολογικά ράκη γιατί τίποτα δεν προχωρούσε από εργασίες χωρίς λεφτά και το deadline της 15^ης Οκτωβρίου που έπρεπε να αφήσουμε το σπίτι των γονιών μου να πλησιάζει απειλητικά. Μια βραδιά απελπισίας λοιπόν κι ενώ ετοιμαζόμαστε να βγούμε με φίλους για μια μπύρα μου λέει ο Βασίλης: «Ο αδερφός μου, θα μας δώσει Χ ποσό για να ξεκινήσουμε μέχρι να βγει το δάνειο για να προλάβουμε, μου το πρότεινε το πρωί». 1^η ανάσα αναπάντεχης αισιοδοξίας. Την ώρα που πίνουμε τις μπύρες μας και περιγράφουμε ως άλλοι Αστερίξ τις περιπέτειές μας με το ελληνικό δημόσιο και την τράπεζα, έρχεται αναπάντεχα ευπρόσδεκτη η πρόταση από το (μελλοντικό τότε) νονό του μικρού: «Εγώ κάτι λίγα έχω στην άκρη, να σας τα δώσω μέχρι να βγει το δάνειο να μην καθυστερείτε?». Δέκα μέρες μετά η κολλητή μου και η κουμπαροφιλενάδα μου τα ίδια κι εκείνες, ένα τηλέφωνο και: «Πες πόσα θέλετε να στα γυρισω…».  Έτσι απλά, χωρίς να το ζητήσουμε, χωρίς να είναι 1000% σίγουροι ότι τελικά η τράπεζα δε θα αλλάξει γνώμη και θα μείνουμε να τους χρωστάμε και σ’ αυτούς και στη Μιχαλού. Κι έτσι μπήκαμε (όπως μπήκαμε, θα σας τα πω σε επετειακό ποστ μετακόμισης αυτά) αισίως στο σπίτι 15/10 όπως έπρεπε. Να σας πω πότε πήραμε τα πρώτα λεφτά του δανείου στα χέρια μας?!? 10/11!!!! Το λιγότερο λοιπόν που μπορούσα να κάνω γι’ αυτούς τους φίλους ήταν ένα ευχαριστήριο τραπέζι – χορηγών όπως το ονόμασα, τώρα που κοντεύει χρόνος από την ανακαίνιση – μετακόμιση και όλο αυτό το χάος που αναστάτωσε τη ζωή μας.

Το τραπέζι έγινε το Σάββατο που μας πέρασε και ήθελα να είναι πολύ ιδιαίτερο και συγκινητικό. Ετοίμασα λοιπόν μια πρόσκληση - πρόγραμμα:

Η πρόσκληση

Το πρόγραμμα

Στη συνέχεια ασχολήθηκα με την οργάνωση του χώρου και την κατασκευή των πλακετών που θα τους απονείμαμε. Έφτιαξα ταμπέλες με τα ονόματά τους για να βάλω στην αντίστοιχη "πτέρυγα" του σπιτιού και τους χώρισα σε "κατηγορίες" ανάλογα με τη χορηγία τους: 

Οι ταμπέλες που μπήκαν σε κάθε χώρο
που αντιστοιχούσε σε "χορηγό"

Οι αναμνηστικές πλακέτες με το χρυσό κλειδί του σπιτιού

Τέλος και αφού αποφάσισα για το μενού, έφτιαξα και τύπωσα μενού που έβαλα σε κάθε πιάτο, πάνω στο τραπέζι:

Το μενού με λίγα ευχαριστήρια λόγια και την κατάταξη των χορηγών

Το Σάββατο λοιπόν έβαλα όλη μου την τέχνη και την αγάπη στο μαγείρεμα, έβγαλα το καλό μας σερβίτσιο και τα καλά μας ποτήρια κι έστρωσα, προετοίμασα το χώρο για το ποτό υποδοχής, τα παιδιά πήγαν εκδρομή στο Θησείο στους δικούς μου, βάλαμε και τα καλά μας και περιμέναμε τους "χορηγούς". Η βραδιά κύλησε πολύ όμορφα, με άφθονο ομολογώ αλκοόλ (αν και αυτό το κατάλαβα την άλλη μέρα το πρωί), πολύ συγκίνηση και όμορφους ανθρώπους. Εκείνοι επιμένουν ότι αυτό που έκαναν δεν ήταν τίποτα σπουδαίο..... εγώ ξέρω ότι μας βοήθησαν να αποκτήσουμε ένα ΣΠΙΤΙΚΟ όπως το θέλαμε αντί να μπούμε σε ένα σπίτι παλιό και κρύο. Και το κυριότερο, μας έδωσαν από τα λίγα που είχε ο καθένας τους χωρίς να το ζητήσουμε και χωρίς 100% εγγυήσεις. Ναι κι εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση τους αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αυτό που έκαναν για μας θα έπρεπε να το θεωρούμε δεδομένο. 

Τη βραδιά της βάφτισης της Λένας,2 χρόνια πριν ο Μιχάλης έγραψε στο βιβλίο ευχών: "Εύχομαι κάποτε να έχεις φίλους σαν αυτούς που είχαν οι γονείς σου μαζί τους απόψε". Πόσο δίκιο είχε και πόσο πολύ της το εύχομαι κι εγώ. Γιατί στ' αλήθεια οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις κι εμείς είμαστε πολύ περήφανοι κι ευγνώμονες για τη δική μας οικογένεια!!!! 

Τους υποσχέθηκα ότι ο εορτασμός θα κλείσει με αυτό το ευχαριστήριο ποστ γιατί το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους ευχαριστήσω όλους και δημόσια, όχι τόσο για την προσφορά τους στη συγκεκριμένη περίπτωση αλλά γιατί πάντα είναι εκεί ο καθένας με τον τρόπο του!!!