Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Η Πολυάννα θυμάται και περιμένει: Πάσχα τότε... και τώρα

Κάτι που ετοίμαζα τα παιδιά, που φεύγουν αύριο για Πάσχα στο νησί. Κάτι η Παρασκευή του Λαζάρου και το Πάσχα στο νησί του Ερυθρού Καγκουρώ που τα λάτρεψα. Κάτι η  Άνοιξη που μπήκε απότομα και πήρε παραμάζωμα τις αναμνήσεις μου και μου τις πέταξε ανάκατα στα πόδια... Δεν ξέρω τι απ' όλα είναι ή αν είναι όλα μαζί και άλλα ακόμη που δεν τα έχω εντοπίσει. Μπορεί και που το περσινό Πάσχα, η Ανάσταση μας προσπέρασε στο κρύο παρεκκλήσι του Αγίου Σάββα, να έχει φορτώσει με προσδοκίες και ελπίδα το φετινό. Μπορεί  και γι'αυτό να την "έπεσα" τόσο πολύ στο μπαμπά μου για να είναι όλα όπως "πρέπει" - συγγνώμη γι'αυτό Πα. όπως σε λέει ο εγγονός σου :-)


Πάσχα λοιπόν για μένα είναι: 
  • Οι λαμπάδες μου, μια και μια διαλεγμένες από τη νονά μου με πολύ φροντίδα και αγάπη στολισμένες στο ξύλινο επιπλάκι τότε στον Ωρωπό και τώρα στη Τζιά.
  • Καινούρια ρούχα, καινούρια παπούτσια και κολώνια Joue 
  • Η γιαγιά η Ελένη και η θεία η Ευδοκία να ασπρίζουν τα παρτέρια στον Ωρωπό 
  • Ο μπαμπάς μου και οι θείοι μου να σουβλίζουν κι εγώ να κουβαλάω όλο καμάρι τις μπύρες. 
  • Ο παππούς ο "κοπελάρας" όση ώρα ψήνεται το αρνί να κόβει ξύλα και να φτιάχνει το πιο ωραίο δεντρόσπιτο!
  • Γιρλάντες από βιολέτες που στολίζουν τον Επιτάφιο της Οσίας Ξένης και ψιλοκουβεντούλα όση ώρα περνάμε τις βιολέτες στην κλωστή. 
  • Το αρνί και το κοκορέτσι όρθια και περασμένα στη σούβλα μέσα στη μπανιέρα. 
  • Ποδήλατο, σκαρφάλωμα και παιχνίδι με τα χώματα από το πρωί μέχρι και τη δύση του ήλιου.
  • Τα πρώτα παγωτά και αρκετές φορές τα πρώτα μπάνια.
  • Αυγά, κουλούρια και τσουρέκια στο μεγάλο, βαρύ ξύλινο τραπέζι (ευτυχώς σώθηκε και το έχουμε και στη Τζιά γι'αυτή και άλλες δουλειές).
  • Μανέστρα αλάδωτη τη Μεγ. Τετάρτη. Τέτοια που όσες φορές και να τη φτιάξω, σαν της θείας δε θα την κάνω ποτέ. Και πατάτες τηγανητές, πολλές πατάτες τηγανητές, τόσες που σε έκθεση "Πώς πέρασα το Πάσχα" στη δευτέρα δημοτικού αφιέρωσα όλο το κείμενο στη νοστιμιά τους :-) 
  • Επιτάφιο τη Μεγ. Παρασκευή,με τους γονείς μας αλλά και την παρέα, που μεγαλώνοντας το σκάγαμε στη μέση της περιφοράς.
  • Ανάσταση στον Άγιο Φανούριο στις 23:00 γιατί ο παππάς είχε να πάει κι αλλού κι εμείς προτιμούσαμε να φάμε και να κοιμηθούμε (ή να βγούμε μεγαλώνοντας) λίιγο νωρίτερα.
  • Αυγά βραστά, ατέλειωτα αυγά βραστά κι όλοι να μου φωνάζουν ότι θα γεμίσω σπυριά. Και κάθε χρόνο να τους αγνοώ και να μην παθαίνω τίποτα :-) 
  • Ο πρώτος μου έρωτας. 
κι αργότερα όταν (καλώς ή κακώς) ο Ωρωπός μας τελείωσε και όλοι μεγαλώσαμε:
  • Βόλτες στη χώρα της Άνδρου και ούζα με μεζέ στο λιμάνι κι ανήμερα αυτοσχέδιο γλέντι με σούβλες και ψητά στα ενοικιαζόμενα.
  • Πάσχα στο Λαγονήσι και στο καπάκι με το starletάκι φορτωμένο ταπεράκια, στη σκοπιά στο στρατόπεδο στην Κατεχάκη για να φάει κι ο Βασίλης το κάτι τι του.
  • Πάσχα και Πρωτομαγιά μαζί στην Πάρο, να πλέκουμε στεφάνια με προβάτσες κι ο μπαμπάς μου να αρνείται να με μάθει να οδηγώ.
  • Πάσχα στη Δημητσάνα με το γοργονάκι στην κοιλιά και μια πασχαλίτσα να σουλατσάρει πάνω της.
  • Επιτάφειος στη Δημητσάνα, πομπή με τα κεριά μέχρι το νεκροταφείο σε μια από τις ωραιότερες περιφορές της ζωής μου.
  • Πάσχα στη Τζιά με τη Λένα να ζυμώνει με μικροσκοπικά χεράκια και να χαμογελάει ευτυχισμένη!
  • Σουρεάλ Πάσχα με αγαπημένους φίλους (και παιδί πια), να ψιλοκόβουμε αντεράκια στη μαγευτική Σκουληκαριά με Μαραβέγια στη διαπασών, να πηγαίνουμε στην Ανάσταση με τις Αλκοολικές λαμπάδες μας και μετά να τρώμε την πιο νόστιμη μαγειρίτσα που έχω φάει ποτέ!       

Πάσχα 2010 
Και πάντα, μα πάντα, όπου κι αν ήμαστε, με όποια σύνθεση, όσοι κι αν έχουν φύγει από κοντά μας κι όσοι κι αν είναι πάντα εκεί, Πάσχα για μένα είναι η μυρωδιά και το μωβ χρώμα της Πασχαλιάς. Που όποια Πασχαλιά κι αν είναι, θα μου θυμίζει, αυτή της αυλής του Ωρωπού, εκεί που ξεκίνησαν όλα μου τα Πάσχα. Εκεί που συγκρίνονται όλα μου τα Πάσχα! 



Καλή Μεγάλη Εβδομάδα και Καλή Ανάσταση σε όλους!!!

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Η Πολυάννα κουμπάρα - 24.4.2013: Έρχονται οι νονοί :-)

Μεγάλη μέρα σήμερα στο Κιουσόσπιτο, μια και ήταν η μέρα που περιμέναμε τις νονές της Λένας (αφού ο νονός είναι μακρυά) και το νονό του Προκόπη. Οι προετοιμασίες μας είχαν ξεκινήσει από τη Δευτέρα που με τα παιδιά, ζυμώσαμε τσουρέκια και ζωγραφίσαμε και μερικά αυγά για να ετοιμάσουμε τα καλαθάκια που θα τους κάναμε δώρο.

Μικροί καλλιτέχνες
Χαμός όπως καταλαβαίνετε, αλεύρια παντού, ζυμάρια, μπογιές,  μυρωδιές και γέλια, πολλά γέλια! Το σύνολο συμπλήρωσαν την Τρίτη τέσσερα πολύχρωμα μπαλόνια που έφερε ο καλός μου και η Λένα χάρηκε που θα έκανε "πάρτυ για τους νονούς" με μπαλόνια! Σήμερα ο Προκόπης από το πρωί φώναζε "νονό! νονό!"και η Λένα είχε μεγάλη χαρά που μετά τη δουλειά θα πηγαίναμε να πάρουμε καλαθάκια για να τα στολίσουμε, θα έστηνε και τα φλυτζάνια και τα μπαλόνια και θα περίμενε τους νονούς για το μεγάλο πάρτυ. Στο δρόμο για το σχολείο με ρώταγε αν ξέρω τι λαμπάδα θα της φέρει η νονά της και αν θα είναι Barbie και μη αφήνοντας την ευκαιρία να πάει χαμένη (πώς θα μπορούσα άλλωστε) την έκανα μια μίνι-κατήχηση αναφορικά με το θέμα και της υποσχέθηκα μόλις φτάσουμε στο νησί να της δείξω όλες μου τις λαμπάδες -ναι τις έχω κρατημένες σχεδόν όλες από την πρώτη μέχρι και την περσινή - για να καταλάβει ακριβώς τι εννοώ όταν λέω ότι άλλο πράγμα τα παιχνίδια και άλλο η λαμπάδα. 

Κι έφτασε το πολυπόθητο απόγευμα, όπου τα καλαθάκια ετοιμοπόλεμα στήθηκαν στη σειρά:
Για τη νονά Ν., για το νονό Μ., για τη νονά Ε. με αγάπη :-)
Πρώτη ήρθε η νονά Ν. "Μαμά! Κοίτα! Αχλητικά παπούτσια κι ένα τέλειο φούτερ! Να τα βάλω αύριο? Σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ!" Είπαμε στα γρήγορα τα νέα μας όσο τα πιτσιρίκια μας παίζανε γιατί είχε αφήσει και το μωρό στο σπίτι. Κι όμως αυτός ο καφές στα γρήγορα και οι δέκα κουβέντες που ανταλλάξαμε, αρκούσε για να σβήσει μονομιάς την απόσταση από την προηγούμενη φορά που είχαμε βρεθεί. Μαγικό το συναίσθημα στ' αλήθεια! Και πάνω στην ώρα που έφευγε ντριν! ντριν! ντριν! κουδούνι. "Νονόοοο!!!!" φώναξε ο Προκόπης και όρμησε στη σκάλα μαζί με τη Λένα. Πανδαιμόνιο στο σπίτι, λαμπάδες, παπούτσια, τα μικρά σε υπερένταση να μην ξέρουν με τι να πρωτοασχοληθούν! Η Λένα φόρεσε κατευθείαν τα σανδάλια και κορδονόταν: "Μαμά κοίτα, αυτά είναι παπούτσια για πάρτυ!" Και ούτε να το ήξερε η καλή μου φιλένάδα ότι πρόσφατα αποκτήσαμε δεύτερο κατοικίδιο ένα σαλιγκάρι κι η λαμπάδα της Λένας έχει πάνω μια όμορφη σαλιγκαρούλα! Ο δε Προκόπης ενθουσιάστηκε με τη χαρούμενη σκουληκαντέρα του:

Έτοιμοι για την Ανάσταση 
Αφού έφυγαν, ετοιμαστήκαμε για ύπνο και η Λένα σκαρφάλωσε στην αγκαλιά μου και μου είπε: "Είμαι πολύ νυσταγμένη τώρα μαμά αλλά περάσαμε τέλεια. Κρίμα που δεν ήρθε σήμερα και ο νονός ο Β. από τη Σκωτία. Είναι οι καλύτεροι νονοί όλοι, ευχαριστώ που μου τους διαλέξατε!!!"      

Ο κουμπάρος μας και νονός Β. είναι ο κολλητός του Βασίλη από το σχολείο και η νονά Ν. είναι επίσης παιδική φίλη του καλού μου αλλά μετά από 15 χρόνια είναι και φίλοι και εξομολογητές δικοί μου επίσης. Η νονά Ε. και ο νονός του Προκόπη ο Μ. είναι δικοί μου παιδικοί (ή για την ακρίβεια εφηβικοί) φίλοι και αντίστοιχα μετά από 15 χρόνια φίλοι και του καλού μου. Όλες μας οι κουμπαριές ήταν πολύ συνειδητές και επιλεγμένες. Η χαρά που είδα σήμερα στα μάτια και στα γέλια των παιδιών μου, επιβεβαίωσε αυτό που ήξερα από την αρχή λοιπόν για αυτές τις κουμπαριές: Ήθελα αυτοί οι άνθρωποι να είναι και πραγματικά μέλη της οικογένειάς μας. Κάθε φορά που βγαίνουμε, είναι η παρέα μου, οι σταθερές μου, άνθρωποι που με κρατάνε συνδεδεμένη με μένα. Όταν βρισκόμαστε όμως όλοι μαζί και τους βλέπω με τα παιδιά μου, είναι η συνέχεια αυτών μας των εξόδων, η προέκταση της παρέας μου, πάντα οι σταθερές μου και άνθρωποι που μεγαλώνουν μαζί με μένα και την οικογένεια μου! Κι αυτό για μένα είναι ανεκτίμητο. Το καμάρι με το οποίο έδειχνε στη Ν. η Λένα τον πύργο που έφτιαξε με τα τουβλάκια της, το πώς έπεσε στην αγκαλιά του Μ. ο Προκόπης ή το πως καθόταν η με τη Λένα η Ε. στο πάτωμα για να φτιάξουν το αγαπημένο της παζλ, μπορεί να φαίνονται απλά, αλλά εμένα σήμερα με έκαναν ευτυχισμένη!!! 

Γιατί είμαι σίγουρη ότι και στα 18 τους θα τα πάνε για ποτό και θα τους δώσουν και λαμπάδα όπως θα κάνω φέτος εγώ με το δικό μου βαφτιστήρι αλλά και στα 30 τους, θα τα πάρουν τηλέφωνο όπως εμένα σήμερα η νονά μου για να τα ρωτήσουν "Τι θα κάνουμε? Πάσχα έρχεται, λαμπάδα θα έχεις φέτος?!"  


Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Η Πολυάννα blogger - Σε γειτονιές... Ψηφιακές!

Το ραντεβού είχε οριστεί για τις 20 του μήνα και όλοι στη blogoγειτονιά το περιμέναμε πώς και πώς! Είχαμε κανονίσει, να στριμώξουμε όλες τις δουλειές και τις υποχρεώσεις στις υπόλοιπες μέρες και να κρατήσουμε τη μέρα για τη γιορτή που με πολύ κόπο και μεράκι οργάνωσε για μας η ορεξάτη ομάδα των αγαπημένων Μικρών Μεγάλων

Είχε ζεσταθεί άλλωστε η ατμόσφαιρα από την προηγούμενη μέρα στον Teacher Tom κι ήμαστε όλοι και όλες γεμάτοι όρεξη! Το πρόγραμμα ήταν περιεκτικό και πολύ πολύ ενδιαφέρον και μου άρεσε πολύ που η αίθουσα ήταν από νωρίς το πρωί μέχρι και το τέλος συνεχώς γεμάτη (είναι και επαγγελματική διαστροφή αυτό άλλωστε)! Παρουσιαστές και ομιλητές στο Α' μέρος αυτό των ομιλιών που εμπνέουν, διαλεγμένοι ένας κι ένας, άμεσοι, με πράγματα να πουν, ακομπλεξάριστοι και πάνω απ' όλα χαρούμενοι που βρίσκονταν εκεί! Ομολογώ πώς έμαθα πολύ χρήσιμα πράγματα, έλυσα αρκετές μου απορίες και κατατοπίστηκα πολύ για πράγματα που μέχρι τώρα αγνοούσα ή είχα πολύ συγκεχυμένα στο μυαλό μου γύρω από το blogging. Θα ξεχωρίσω τρεις: την ομιλία του Τ. Παγκάκη, γιατί πραγματικά είχε απόλυτο δίκιο στο ότι πρέπει οι γονείς bloggers ενωμένοι να προχωρήσουν σε δράσεις, την ομιλία της Έφης, που σα να "μεγάλωσε" μαζί μου και από σκέτο cosmo girl που την άφησα την ξαναβρήκα και μαμά blogger με τον ίδιο όμως αυθορμητισμό και πάθος και φυσικά την ομιλία της Κατερίνας που όχι μόνο ενέπνευσε αλλά ξεσήκωσε όλο το ακροατήριο και μας χάρισε την πιο συγκινητική στιγμή της ημέρας για μένα και η οποία ήμουν τυχερή και αποτυπώθηκε σε μια φωτογραφία με μένα μέσα και ανέβασαν σήμερα τα παιδιά στη σελίδα των γειτονιών στο FB:
Το να μοιράζεσαι είναι διασκεδαστικό!

Το δεύτερο μέρος εκτός από πολύ ενδιαφέρον ήταν και πολύ διασκεδαστικό, καθώς είχε τα panels bloggers με πολύ άμεσους συντονιστές και έγιναν πραγματικά 3 ωραίες συζητήσεις, πολλές συγκινητικές για μένα εξομολογήσεις από παλιούς και νέους αγαπημένους bloggers. Ήταν πραγματικά μοναδικό το συναίσθημα, να ακούς τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησαν να γράφουν, γιατί το συνεχίζουν, τα όνειρά τους για το blog τους, τους ανθρώπους που γνώρισαν μέσα από αυτό και τόσα άλλα... Ειλικρινά βγαίνοντας από την αίθουσα παρακαλούσα το Συνέδριο να είχε και δεύτερη μέρα κι ελπίζω το team να το λάβει υπόψη του για την επόμενη διοργάνωση!

Φυσικά, δε μπορώ να παραλείψω να σας πω πόσο πολύ χάρηκα που ξαναείδα αγαπημένες φίλες όπως η KidsCloud, η Σοφία και η Νεράιδα του givethekids  αλλά κυρίως που γνώρισα από κοντά και είχα την ευκαιρία να μιλήσω και με όσες διαβάζω τόσο καιρό, μιλάμε μέσα από τα blogs μας αλλά δεν είχαμε καταφέρει ακόμη να βρεθούμε. Έτσι λοιπόν με μεγάλη χαρά είδα και μίλησα με τις: μαμά του Billy the kid,  Μαμά Κουκουβάγια Βέρα, τις αδερφούλες από το Ανθομέλι , τη Λίτσα, τη Μαρία, τη Marron, τη Δήμητρα, την Αγγέλα, τη Γιωργία, την Ασπασία, την Ιωάννα και τη Newagemama. Και σίγουρα ξεχνάω κι αρκετές και αρκετούς ακόμη!!! Και εννοείται πως ενθουσιάστηκα που επιτέλους γνώρισα από κοντά την Άσπα και το Χρήστο και την υπόλοιπη ομάδα :-)

Αν μου έλεγα κανείς ότι πρέπει να κρατήσω ένα πράγμα μόνο από την εμπειρία αυτού του πρώτου Συνεδρίου για γονείς bloggers, είναι ότι τελικά, είμαστε πολλοί κι αυτό μας δίνει δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο για τα παιδιά μας! Δύναμη να αλλάξουμε τον τρόπο που τα κοιτάμε, που τους μιλάμε, που τα μεγαλώνουμε αλλά και δύναμη να επηρεάσουμε το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν, το περιβάλλον στο οποίο εκπαιδεύονται. Δύναμη να τα κάνουμε να νιώσουν από μικρά μέλη ενός συνόλου που στόχο έχει να ομορφύνει τον κόσμο γύρω του. Χρειάζεται υπομονή και πολύ δουλειά, αλλά... δε φοβόμαστε τίποτα: Είμαστε Μαμάδες-Μπαμπάδες & Bloggers!  Κι όπως λέει και το τραγούδι: 






Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Η Πολυάννα μαμά - Όσα μου έμαθε ο Teacher Tom

Μπαίνοντας σήμερα το απόγευμα στο αμφιθέατρο του 9,84 μου έκανε πολύ καλή εντύπωση που ο Teacher Tom, ο ομιλητής για τον οποίο είχα βρεθεί εκεί, ήταν ήδη μέσα στην αίθουσα και περιεργαζόταν τον κόσμο που έμπαινε περιμένοντας να μαζευτούν για να αρχίσει η ομιλία του. Ήταν ακριβώς ο τύπος που περίμενε κανείς να δει, αυτό ακριβώς που δείχνει και η αρχική φωτογραφία του μπαίνοντας στο blog του (ναι είχε φέρει και την κάπα του μαζί κι ας μην τη φόρεσε σε όλη τη διάρκεια της ομιλίας):

Μακάρι να μπορούσα να σας κάνω μια πλήρη απομαγνητοφώνηση των όσων είπε μέσα στη μια ώρα και κάτι της ομιλίας του αλλά και τα όσα απάντησε στο κομμάτι των ερωτήσεων που ακολούθησε μετά και που κατά της γνώμη μου ήταν εξίσου ενδιαφέρον και χρήσιμο. Είναι ένας χαρισματικός ομιλητής, που κερδίζει το ενδιαφέρον όσων των παρακολουθούν αμέσως! Δε θα σας γράψω εδώ για το ποιος είναι και τι κάνει, θα σας παραπέμψω όμως στο ποστ της Άσπας χάρη στην οποία πρωτοέμαθα για κείνον και για τη σημερινή του ομιλία στην Αθήνα. (και δεν πρόλαβα καν να της το πω σήμερα)

Θα σας πω όμως 2,3 πράγματα από αυτά που είπε, που μου έμειναν όχι τόσο γιατί είναι κάτι τρομερά καινούριο όσο γιατί τελικά μάλλον πρέπει να τα λέμε μεταξύ μας όσοι γονείς τουλάχιστον έχουμε πειστεί από αυτά, ώστε κάποια στιγμή να γίνουν αυτές οι πρακτικές ο κανόνας κι όλα τα άλλα η εξαίρεση!

Στο σχολείο (preschool για την ακρίβεια για ηλικίες 2-5 ετών) τα παιδιά μαθαίνουν τη δομή της κοινωνίας και την αξία της ομάδας: Αν σε αυτή την ηλικία, δεν έχουν τα εφόδια να αναπτυχθούν μέσα στην ομάδα και να φτιάχνουν τους δικούς τους κανόνες δε θα μπορέσουν ούτε μεγαλώνοντας. 

Τα σχολεία όπως τα ξέρουμε είναι μια δικτατορία μέσα στη δημοκρατία μας: Στη δημοκρατία, η αμφισβήτηση της εξουσίας, η αναζήτηση της αιτίας και της συνέπειας των πραγμάτων, είναι απαραίτητη. Στην εκπαίδευση με τη μορφή που ξέρουμε τιμωρείται. 

Οι γονείς οφείλουν να συμμετέχουν: Οι γονείς θα πρέπει να έχουμε ενεργή συμμετοχή στη σχολική δραστηριότητα, όσο φυσικά αυτό είναι δυνατό, να μιλάμε με τους δασκάλους, με τα παιδιά, να γινόμαστε μέρος της εκπαιδευτικής δραστηριότητας.

Δε γίνεται να βγάζουμε τα παιδιά από τη θέση του "εξερευνητή" και να τα βάζουμε στη θέση του "εξεταζόμενου": έχει διαφορά αυτό που προσπαθεί να ανακαλύψει ένα νήπιο παίζοντας με κάτι, από αυτό που εμείς περιμένουμε ότι θα κάνει ή θα μας πει.

Τα παιδιά μαθαίνουν περισσότερα από τα "λάθη": Αφήνοντάς τα να απογοητευτούν ή να παιδευτούν να κάνουν κάτι, τα βοηθάμε πολύ περισσότερο από το να τους δώσουμε έτοιμη τη λύση μόλις τα δούμε να ζορίζονται.

Όλα είναι παιχνίδι!!!

Σε όλη τη διάρκεια της ομιλίας του, έκανα ασυναίσθητα στο μυαλό μου προβολές πάνω σ'αυτά που έλεγε. Εγώ ας πούμε νευριάζω όταν η Λένα αρνείται πεισματικά να δεχθεί βοήθεια για κάτι που δεν καταφέρνει και μου λέει: "Μόνη μου θέλω να το βρω σου είπα!!!" Μάλλον όμως μου δείχνει το δρόμο... Ή κάθε φορά που ζητάω στον Προκόπη να δείξει σε κάποιον κάτι από αυτά τα καινούρια που έχει μάθει κι ενώ 10 λεπτά πριν το έκανε από μόνος του, καταλαβαίνει ότι θέλω να τον "επιδείξω" και σηκώνει αδιάφορα τους ώμους...

Μπείτε στο blog του και διαβάστε τον, έχει πολλά να πει και πραγματικά όπως είπε και ο Γιάννης Γιαννούδης από το Dorothy Snot Preschool στον πρόλογο της ομιλίας, το blog είναι εθιστικό. Επί τι ευκαιρία ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλο το team του Dorothy Snot για την όλη διοργάνωση και για την καταπληκτική ιδέα να καλέσει τον Tom στην Αθήνα. Πραγματικά νιώθω τυχερή που ήμουν απόψε στο Γκάζι και που άκουσα τον Teacher Tom να μιλάει. Επίσης συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά ότι θα έπρεπε κι εγώ να έχω γίνει νηπιαγωγός, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο ποστ:-)

Υ.Γ. Εκτός όλων των άλλων το σημερινό event ήταν ένα πολύ ωραίο ζέσταμα για τις Ψηφιακές Γειτονιές που μας περιμένουν αύριο, μιας και αρκετοί από τους συντελεστές ήταν στην ομιλία ως θεατές και είχα τη χαρά να γνωρίσω ή να ξαναδώ από σήμερα. Για ύπνο λοιπόν γειτόνοι γιατί αύριο ξημερώνει μεγάλη μέρα στη blogογειτονιά μας!!!       

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Οι "φρουτατζούδες"

Κάθε Σάββατο η αγαπημένη μας πρωινή βόλτα με τη Λένα είναι στη λαϊκή. Φωνές, χρώματα, μυρωδιές, άνθρωποι, ασκούν και στις δυό μας μια περίεργη γοητεία. Τη βλέπω πώς παρατηρεί ανάλογα με την αλλαγή της εποχής τα καινούρια πράγματα στους πάγκους και πώς ενθουσιάζεται μόλις φτάνουμε στον πάγκο της "φίλης της με τα φρούτα" ή στον "καλό κύριο με τα μανταρίνια και τα πορτοκάλια". Όλη τη βδομάδα, μαζεύει ψιλά και κάθε Σάββατο έρχεται με τ πορτοφολάκι της κι αγοράζει λουλούδια. Πριν κάνα μήνα, σε ένα πάγκο ήταν μια πιτσιρίκα γύρω στα 10 που διαλαλούσε με βροντερή φωνή την πραμάτεια της και η Λένα ενθουσιάστηκε. 

Πριν μερικές μέρες ήμουν στην κουζίνα κι η Λένα στο δωμάτιό της. Την ήθελα κι έτσι της φώναξα από μακρυά. Μόλις ήρθε μου λέει: "Μαμά, τι έπαθες και φωνάζεις σαν ψαράς?".Κάγκελο εγώ: "Πώς σου ήρθε καλέ αυτό? ΤΙ εννοείς?". "Ε, μα μαμά σαν τους ψαράδες στη λαϊκή φώναζες!!!". Μετά καθόταν σκεφτική και σε λίγο τη ρώτησα: "Τι σκέφτεσαι κι είσαι τόσο σοβαρή?" Και μου απαντάει: "Μαμά, θέλεις όταν μεγαλώσω να γίνουμε φρουτατζούδες?!!? Θα έχουμε ένα πάγκο στη λαϊκή και θα σε βοηθάω όπως το κοριτσάκι την άλλη φορά που ήταν με τη μαμά του, θα περνάμε τέλεια!" Γέλασα και της εξήγησα λίγο για τη δουλειά των παραγωγών και της λαϊκής και κατέληξα λέγοντας της ότι είναι λίγο δύσκολο, γιατί δεν έχουμε χωράφια να καλλιεργήσουμε και να έχουμε τα δικά μας φρούτα για να πουλάμε, μόνο και μόνο για να εισπράξω την αποστομωτική απάντηση: "Μα πώς, έχουμε τη λεμονιά σου, την πορτοκαλιά μου και τη μανταρινιά του Προκόπη στο Λαγονήσι!"Τι ήθελε να πει ο ποιητής? Θα σας εξηγήσω αμέσως.

Όταν ήμουν μικρή μια μέρα στο Λαγονήσι στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς αποφάσισα να φυτέψω ένα ολόκληρο λεμόνι για να έχω ένα δικό μου δέντρο. Το δέντρο όχι μόνο έπιασε, αλλά κρατάει ακόμη, είμαστε περίπου συνομήλικοι (όπου να'ναι τριανταρίζει κι αυτό) και μας τροφοδοτεί νοστιμότατα λεμόνια: 


Όταν η Λένα έγινε ενός έτους, το γιορτάσαμε στο Λαγονήσι και αποφάσισα να δημιουργήσω μια "οικογενειακή παράδοση" που ήξερα ότι θα έκανε και πολύ χαρούμενους τον παππού και τη γιαγιά μου. Έτσι αγοράσαμε μια πορτοκαλιά και πριν σβήσει το πρώτο της κεράκι, το γοργονάκι μας φύτεψε το δικό του δέντρο:

   
Τα πρώτα γενέθλια του Προκόπη, η αρρώστια του παππού δυστυχώς δε μας άφησε να τα γιορτάσουμε στο Λαγονήσι,κι έτσι το δικό του δέντρο άργησε λίγο να φυτευτεί. Όμως πριν 15 μέρες, η γιαγιά με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: "Αγόρασα μια μανταρινιά να πάμε να τη φυτέψει ο Προκόπης, δε γίνεται το παιδί να μην έχει το δέντρο του". Και πήγαμε, η Λένα τον βοήθησε να σκάψει με το τσαπάκι της και να έχει κι αυτός το δέντρο του:


Και κάπως έτσι, στο μυαλό της Λένας, τώρα μπορούμε να γίνουμε "φρουτατζούδες", γιατί έχουμε τα δέντρα μας! Η γιαγιά μου είπε χθες ότι είναι φορτωμένα με ανθάκια κι ότι σίγουρα θα έχουμε καλή παραγωγή. Και τώρα που το σκέφτομαι, σα να έχει λίγο χώρο δίπλα στον πάγκο του "καλού κυρίου με τα μανταρίνια και τα πορτοκάλια". Μωρέ λες??? 

Update 19/10/2015:
Και επειδή είπαμε, δημιουργήσαμε οικογενειακή παράδοση, χθες φύτεψε και ο Γιώργης το δέντρο του, λεμονιά αυτή τη φορά:


και μετά η Λένα τον έκανε βόλτα στον κήπο του έδειχνε και τα υπόλοιπα δέντρα κι εγώ τους καμάρωνα χαρούμενη που όντως η παράδοση που ήθελα να δημιουργήσω άνθισε μέσα τους!!

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Η Πολυάννα μαμά - Καλωσορίσατε στην άλλη πλευρά!


Παρασκευή βράδυ. Χαμόγελα, αγκαλιές, γεμάτα ποτήρια κι ο πράσινος αναπτήρας στη μέση... Κουβέντες για όλα, πειράγματα. Ξαφνικά λες και κάποιος σήκωσε όλο το βάρος που κουβαλούσε ο καθένας μας τις προηγούμενες μέρες. Αν ένα από αυτά τα βράδια με ρωτήσει  κάποιος πόσο χρονών είμαι και τι υποχρεώσεις έχω στη ζωή μου, είμαι σίγουρη ότι χωρίς δεύτερη σκέψη θα απαντήσω 22 και καμία :-) 

Πάνω στην κουβέντα αρχίζουμε να μιλάμε για τους "έρωτες" των πιτσιρικιών μας στον παιδικό, στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό και συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν είμαι η μόνη που αναρωτιέται: πότε περάσαμε στην άλλη πλευρά;

Μέχρι προχθές αναλύαμε με τις ώρες τα δικά μας και των φίλων μας, και τώρα γίναμε οι γονείς μας; Και αν ναι, πού τη βρίσκανε οι γονείς μας την ψυχραιμία, πού θα τη βρούμε εμείς και πώς θα τα αφήσουμε μεν να βρουν το δρόμο τους χωρίς παρεμβάσεις, δίνοντας τους δε το χάρτη για την καλύτερη διαδρομή; 

Σε πολλές περιπτώσεις τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ ότι ακόμη κάνω τραμπάλα ανάμεσα στην πλευρά που ξέρω κι έχω μάθει και σ'αυτή του γονιού, την αχαρτογράφητη που δεν ξέρω. Ίσως γι' αυτό αφήνω τη Λένα πολλές φορές και με κάνει ό,τι θέλει αλλά από την άλλη γι'αυτό κάνω και τις άπειρες καραγκιοζιές μαζί της. Σίγουρα γι' αυτό όταν η μαμά μου γίνεται λίγο πιο αυστηρή μαζί της ή της μιλάει λίγο πιο απότομα, εγώ μαζεύομαι και αντιδρώ σα να μάλωσε εμένα. Και γι'αυτό μάλλον όταν είμαστε όλοι μαζί με τους γονείς μου,  πιάνω τον καναπέ και το βιβλίο μου (ή το κινητό μου το ομολογώ) και ξεχνιέμαι και τσαντίζομαι όταν μου τη λένε.

Από την άλλη οι άνευ παιδιών κολλητοί μου φροντίζουν να μου θυμίζουν άθελά τους  συχνά πυκνά ότι έχω περάσει στην άλλη πλευρά. Πλέον, θεωρείται δεδομένο μάλλον το ότι δε θα μπορώ να πάω μαζί τους κάπου κι έτσι το τηλέφωνό μου δε χτυπάει τόσο συχνά για να ακολουθήσω. Γενικά είμαι οκ μ'αυτό, μερικές φορές όμως, ειδικά σε περιόδους στρες με παίρνει από κάτω και τους αναζητώ με λίγη νοσταλγία. 

Και τελικά υπάρχει άλλη πλευρά, ή απλώς όλα αυτά είναι συνέχεια στην ίδια πορεία; Γιατί αλήθεια σας το λέω όσο κλισέ κι αν είναι, η μαμά (και ο μπαμπάς ασφαλώς) είναι άνθρωπος με πολλές πτυχές στο χαρακτήρα του και την προσωπικότητά του και καλό είναι να παραμένει και λίγο παιδί και να αποσυμπιέζεται πού και πού. Δεν ξέρω αν το χειρίζομαι σωστά, δεν ξέρω αν αφού έγινα μαμά αυτομάτως θα έπρεπε να αποκηρύξω πράγματα που με κάνουν να είμαι καλά, το ψάχνω όμως. Είπαμε, το να είσαι γονιός δεν έρχεται με manual, είναι DIY project και σαν όλα τα χειροποίητα είναι τόσο πιο όμορφο κι έχει μέσα του τόσο περισσότερη αγάπη...