Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Sponsors' night….. ή αλλιώς οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγεις


Κοιτώντας ένα χρόνο πίσω μπορώ να σας περιγράψω την κατάστασή μας ως εξής: τα πράγματά μας όλα σε κούτες, το σπίτι μας γιαπί με μόνο όρθια την κρεβατοκάμαρα για να κοιμούνται οι γονείς μου, το σπίτι των γονιών μου πουλημένο να μας φιλοξενεί προσωρινά και το σπίτι που τώρα μένουμε γιαπί που για να γίνει σπίτι έπρεπε η τράπεζα να εγκρίνει επιτέλους το ρημάδι το στεγαστικό για το οποίο μας έχει δώσει προέγκριση από τον Αύγουστο. Μικρό στεγαστικό μη φανταστείτε τίποτα τρελό αλλά και πάλι από χαρτιά ζητούσαν ουκ ολίγα και πέφταμε και σε απανωτές απεργίες πρωτοδικείων, δικηγόρων κλπ. κλπ. Το ζουμί? Εμείς ψυχολογικά ράκη γιατί τίποτα δεν προχωρούσε από εργασίες χωρίς λεφτά και το deadline της 15ης Οκτωβρίου που έπρεπε να αφήσουμε το σπίτι των γονιών μου να πλησιάζει απειλητικά. Μια βραδιά απελπισίας λοιπόν κι ενώ ετοιμαζόμαστε να βγούμε με φίλους για μια μπύρα μου λέει ο Βασίλης: «Ο αδερφός μου, θα μας δώσει Χ ποσό για να ξεκινήσουμε μέχρι να βγει το δάνειο για να προλάβουμε, μου το πρότεινε το πρωί». 1η ανάσα αναπάντεχης αισιοδοξίας. Την ώρα που πίνουμε τις μπύρες μας και περιγράφουμε ως άλλοι Αστερίξ τις περιπέτειές μας με το ελληνικό δημόσιο και την τράπεζα, έρχεται αναπάντεχα ευπρόσδεκτη η πρόταση από το (μελλοντικό τότε) νονό του μικρού: «Εγώ κάτι λίγα έχω στην άκρη, να σας τα δώσω μέχρι να βγει το δάνειο να μην καθυστερείτε?». Δέκα μέρες μετά η κολλητή μου και η κουμπαροφιλενάδα μου τα ίδια κι εκείνες, ένα τηλέφωνο και: «Πες πόσα θέλετε να στα γυρισω…».  Έτσι απλά, χωρίς να το ζητήσουμε, χωρίς να είναι 1000% σίγουροι ότι τελικά η τράπεζα δε θα αλλάξει γνώμη και θα μείνουμε να τους χρωστάμε και σ’ αυτούς και στη Μιχαλού. Κι έτσι μπήκαμε (όπως μπήκαμε, θα σας τα πω σε επετειακό ποστ μετακόμισης αυτά) αισίως στο σπίτι 15/10 όπως έπρεπε. Να σας πω πότε πήραμε τα πρώτα λεφτά του δανείου στα χέρια μας?!? 10/11!!!! Το λιγότερο λοιπόν που μπορούσα να κάνω γι’ αυτούς τους φίλους ήταν ένα ευχαριστήριο τραπέζι – χορηγών όπως το ονόμασα, τώρα που κοντεύει χρόνος από την ανακαίνιση – μετακόμιση και όλο αυτό το χάος που αναστάτωσε τη ζωή μας.

Το τραπέζι έγινε το Σάββατο που μας πέρασε και ήθελα να είναι πολύ ιδιαίτερο και συγκινητικό. Ετοίμασα λοιπόν μια πρόσκληση - πρόγραμμα:

Η πρόσκληση
Το πρόγραμμα
Στη συνέχεια ασχολήθηκα με την οργάνωση του χώρου και την κατασκευή των πλακετών που θα τους απονείμαμε. Έφτιαξα ταμπέλες με τα ονόματά τους για να βάλω στην αντίστοιχη "πτέρυγα" του σπιτιού και τους χώρισα σε "κατηγορίες" ανάλογα με τη χορηγία τους: 


Οι ταμπέλες που μπήκαν σε κάθε χώρο
που αντιστοιχούσε σε "χορηγό"
Οι αναμνηστικές πλακέτες με το χρυσό κλειδί του σπιτιού



















Τέλος και αφού αποφάσισα για το μενού, έφτιαξα και τύπωσα μενού που έβαλα σε κάθε πιάτο, πάνω στο τραπέζι:

Το μενού με λίγα ευχαριστήρια λόγια και την κατάταξη των χορηγών
Το Σάββατο λοιπόν έβαλα όλη μου την τέχνη και την αγάπη στο μαγείρεμα, έβγαλα το καλό μας σερβίτσιο και τα καλά μας ποτήρια κι έστρωσα, προετοίμασα το χώρο για το ποτό υποδοχής, τα παιδιά πήγαν εκδρομή στο Θησείο στους δικούς μου, βάλαμε και τα καλά μας και περιμέναμε τους "χορηγούς". Η βραδιά κύλησε πολύ όμορφα, με άφθονο ομολογώ αλκοόλ (αν και αυτό το κατάλαβα την άλλη μέρα το πρωί), πολύ συγκίνηση και όμορφους ανθρώπους. Εκείνοι επιμένουν ότι αυτό που έκαναν δεν ήταν τίποτα σπουδαίο..... εγώ ξέρω ότι μας βοήθησαν να αποκτήσουμε ένα ΣΠΙΤΙΚΟ όπως το θέλαμε αντί να μπούμε σε ένα σπίτι παλιό και κρύο. Και το κυριότερο, μας έδωσαν από τα λίγα που είχε ο καθένας τους χωρίς να το ζητήσουμε και χωρίς 100% εγγυήσεις. Ναι κι εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση τους αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αυτό που έκαναν για μας θα έπρεπε να το θεωρούμε δεδομένο. 

Τη βραδιά της βάφτισης της Λένας,2 χρόνια πριν ο Μιχάλης έγραψε στο βιβλίο ευχών: "Εύχομαι κάποτε να έχεις φίλους σαν αυτούς που είχαν οι γονείς σου μαζί τους απόψε". Πόσο δίκιο είχε και πόσο πολύ της το εύχομαι κι εγώ. Γιατί στ' αλήθεια οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις κι εμείς είμαστε πολύ περήφανοι κι ευγνώμονες για τη δική μας οικογένεια!!!! 


Τους υποσχέθηκα ότι ο εορτασμός θα κλείσει με αυτό το ευχαριστήριο ποστ γιατί το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους ευχαριστήσω όλους και δημόσια, όχι τόσο για την προσφορά τους στη συγκεκριμένη περίπτωση αλλά γιατί πάντα είναι εκεί ο καθένας με τον τρόπο του!!!





Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Crafting weekend IΙ - Η ζούγκλα του Προκόπη

Κοντεύει να κλείσει χρόνος από τη μετακόμιση και -επιτέλους- πριν τις καλοκαιρινές διακοπές βάλαμε και τις κουρτίνες στο δωμάτιο του Προκόπη και ολοκληρώθηκε το project ώστε με χαρά να μπορώ να σας το παρουσιάσω, όπως έκανα και για το δωμάτιο της Λένας στο Crafting Weekend I - Το γοργονοδωμάτιο της Λένας

Το δωμάτιο πριν, στη φάση του
ξεκαθαρίσματος προ ανακαίνισης
Το δωμάτιο αυτό, προ μετακόμισης ήταν το δωμάτιο των γονιών του Βασίλη και επειδή είναι και η μεγαλύτερη του σπιτιού θέλαμε να είναι παιδικό, σκεπτόμενοι μακροπρόθεσμα :) Αφού λοιπόν η Λένα διάλεξε μόνη της το παλιό δωμάτιο του μπαμπά της, αυτό έμεινε για τον Προκόπη. Έμενε μόνο να διαλέξουμε το θέμα της διακόσμησης και η αγαπημένη μου σούπερ μαμά να το φανταστεί έτοιμο, ώστε να το υλοποιήσουμε μετά κατά την προσφιλή μας συνήθεια όλοι μαζί. Μια κολώνα που υπάρχει στη γωνία ανάμεσα στις δύο μπαλκονόπορτες και το πόσο φωτεινό είναι το δωμάτιο, μας έδωσε την ιδέα για τη ζούγκλα!!! 

Η όλη διακόσμηση βασίστηκε σε ένα δέντρο που ζωγραφίσαμε χρησιμοποιώντας την κολώνα για κορμό και στους τοίχους που βάφτηκαν ένα πολύ ανοιχτό πράσινο και απλώσαμε τα κλαδιά του:
Το δέντρο μας που μόνο του φαντάζει λίγο στοιχειωμένο
Στη συνέχεια, προμηθευτήκαμε από το Cosy Corner μια σειρά αυτοκόλλητα βινυλλίου με θέμα ζούγκλα (έχει ποικιλία σε τιμές και μεγέθη και είναι πολύ εύκολα στην τοποθέτηση) και με τη βοήθεια της Λένας φυσικά που διάλεγε τη θέση των ζώων τα βάλαμε γύρω γύρω στο δωμάτιο. Μεταφέραμε επίσης ότι είχαμε σε λούτρινο ζώο της ζούγκλας και ό,τι αξεσουάρ από την αγαπημένη μας σειρά Rainforest της Fischer Price είχαμε και μερικούς μήνες μετά επιτέλους βάλαμε και κουρτίνες:






Έτσι τώρα όπως λέει και η Λένα: "Όταν θέλουμε να παίξουμε τις γοργόνες και τους γοργόνους πάμε στο θαλασσινό δωμάτιό μου κι όταν θέλουμε να είμαστε ο Ταρζάν κι η Τζέιν πάμε στη ζούγκλα του Πλοκόπη" 

Υ.Γ. Μη νομίζετε ότι η δική μας κρεβατοκάμαρα είναι ουδέτερη ζώνη, θα ακολουθήσει και part III στο ποστ.


Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Η Πολυάννα μαμά - Το Πολυανάκι μαθήτρια :-)

Και ξαφνικά...... Παιδικός Σταθμός! 

Προβληματιστήκαμε αρκετά το καλοκαίρι αν θα στείλουμε τη Λένα σταθμό, με δεδομένο ότι ο μικρός θα έπρεπε έτσι κι αλλιώς να μείνει σπίτι και να τον προσέχει η κοπέλα μέχρι να κλείσει τα δύο λόγω ευαισθησίας που έχει ως προωράκι. Η Λένα όμως είναι γενικά μπροστά από την ηλικία της και το βλέπαμε όλοι ότι ο σταθμός μόνο καλό θα της έκανε. Είπαμε λοιπόν - μιας και οικονομικα δε μας έπαιρνε και για τα δύο κοπέλα και σταθμό - να κάνουμε μια αίτηση στο πρόγραμμα του ΕΣΠΑ και αν μας πάρουν έχει καλώς. Δε σας κρύβω ότι από την ώρα που είδα τους σταθμούς και έκανα την αίτηση, παρακαλούσα συνεχώς από μέσα μου να μας πάρουν γιατί είδα πόσο χάρηκε η μικρή και πόσο της άρεσε η ιδέα. Θα πήρε το μάτι σας φυσικά τη "σφαγή" που έγινε με τους παιδικούς και το συγκεκριμένο πρόγραμμα κι έτσι στις πρώτες λίστες δεν ήμαστε μέσα. Στις δεύτερες όμως που βγήκαν τη Δευτέρα μετά από πολύ αγώνα και διαμαρτυρίες πολλών γονιών, των σταθμών κλπ. κλπ. ΜΠΗΚΑΜΕ!!!!!! Επικοινώνησα με το σταθμό και Τετάρτη πρωί ξεκινήσαμε. 

Τρίτη απόγευμα, πάρτυ στο σπίτι. Η νονά της, της πήρε τσάντα "Χέλου Κίττυ" (όπως τη λέει η Λένα), η κοπέλα που τα προσέχει της πήρε ασορτί παγουράκι και ταπεράκι, ετοιμάσαμε τα ρούχα της για την άλλη μέρα και βάλαμε στην τσάντα της τα απαραίτητα και μετά επιδοθήκαμε σε χειροτεχνίες. Εμ, πώς θα γίνει, έπρεπε να φτιάξουμε ένα συννεφάκι να βάλουμε αυτοκόλλητα, να γράψουμε πάνω ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ και να φωτογραφηθεί την άλλη μέρα κρατώντας το, ώστε να έχουμε τη φωτογραφία από την πρώτη μέρα της στο σχολείο, όπως πρότεινε και το αγαπημένο Μαμάδες Μπαμπάδες και για ένα μακρόπνοο project που έχω στο μυαλό μου. 

Τετάρτη πρωί, μαμά μπαμπάς και Λένα, έτοιμοι στολισμένοι και ο Προκοπίκος να μας κοιτάει με απορία. Η Λένα με την τσάντα στην πλάτη από τις 8:00 να παίρνει πόζες για τη φωτογράφιση (αφού φυσικά μας έκανε τη δύσκολη στην αρχή): 

Όλο χαρά ξεκινάμε οι τρεις μας για τον παιδικό σταθμό. Με το που φτάνουμε, τρέχει βλέπει τα παιδάκια, βγάζει τα παπούτσια της και πάει μαζί τους και μου λέει: "Εσείς φύγετε τώρα, πάτε για δουλειά και θα με φέρει το σχολικό!!!". Προσαρμογή σου λέει.... Η υπεύθυνη του σταθμού στο τηλέφωνο μου είχε πει να κάτσουμε καμιά ώρα. Μόλις την είδε, μου είπε να την αφήσω και να μιλήσουμε κατά τις 12:00. Περιττό να σας πω ότι ανέβηκε στην τάξη με τη δασκάλα και τα παιδάκια χωρίς καν να μας χαιρετήσει και τελικά έκατσε μέχρι τις 14:30. Προσαρμογή σου λέει ξαναλέω..... Από χθες κάθεται κανονικά όλο το πρόγραμμα και από Δευτέρα θα γυρνάει με το σχολικό και είναι πανευτυχής. Εχθές μου ανακοίνωσε ότι θα είναι και βοηθός της δασκάλας και είναι πολύ σημαντική δουλειά "δεν ξέρεις εσύ μαμά...."

Κι εγώ αναρωτιέμαι.... Προσαρμογή για τις μαμάδες δεν έχει βρε παιδί μου?!?! Ξαφνικά το κοριτσάκι μου μεγάλωσε, πάει σχολείο, τρώει, μιλάει, παίζει, είναι βοηθός, γνωρίζει παιδάκια, έχει δασκάλα.... Πάει Παιδικό Σταθμό κι εμένα μου φαίνεται ότι πήγε Πανεπιστήμιο, άτιμο μητρικό φίλτρο! Το περίμενα ότι δε θα έχει πρόβλημα, το περίμενα ότι θα της αρέσει πολύ, όλα τα είχα σκεφτεί.... εκτός από τα δικά μου συναισθήματα. Αλλά έπρεπε να το περιμένω, στη θεατρική παράσταση του σχολείου της ανηψιάς μου πλάνταξα στο κλάμα, υπήρχε περίπτωση με τη Λένα να μη συγκινηθώ? Stay tuned λοιπόν γιατί νομίζω φέτος θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές συγκίνησης με το μεγάλο Πολυανάκι. 

Καλή αρχή σε όλα τα παιδάκια που ξεκινήσανε φέτος, καλή συνέχεια στις παλιές καραβάνες, κουράγιο και υπομονή σε όλους μας. Τα καλύτερα είναι μπροστά μας είμαι σίγουρη γι΄ αυτό!!!!


Κ Α Λ Η      Χ Ρ Ο Ν Ι Α ! ! !