Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Η Πολυάννα μαμά: Θεατρικός Μαραθώνιος και μερικές σκόρπιες σκέψεις

Όταν αποφασίσαμε να μείνουμε το τριήμερο στην Αθήνα, δοκίμασα την τύχη μου σε 4-5 διαγωνισμούς με παιδικό θέατρο που κυκλοφορούσαν στο timeline μου, ώστε και οικονομία να κάνουμε, αλλά και να έχουμε την ευκαιρία να πάμε θέατρο που τόσο αγαπάμε. Βλέπετε, κερδίζοντας μια διπλή πρόσκληση, αγοράζουμε κι άλλο ένα εισιτήριο κι έτσι οι μικροί μου θεατρόφιλοι μπορούν και βλέπουν 2-3 παραστάσεις παραπάνω κάθε σεζόν! Η τύχη μου όμως φαίνεται ότι παραήταν καλή μαζί μου αυτή τη φορά κι έτσι κέρδισα σε 2 από αυτούς τους διαγωνισμούς! Αποφάσισα λοιπόν να το εκμεταλλευτώ για λίγο σόλο χρόνο με το κάθε παιδί κι έτσι χθες το μενού είχε: "Δυό Ξεροκέφαλες κουτάλες", για τον Προκόπη, στο Τρένο στο Ρουφ χάρη στο διαγωνισμό που έτρεξε η ομάδα Κοπέρνικος στη σελίδα τους στο FB και "Ιλιάδα" στο ίδρυμα Κακογιάννη, χάρη στη σταθερή αξία και πολυαγαπημένο Τaλκ! Δύο εντελώς διαφορετικά θεάματα, εξίσου απαραίτητα όμως πιστεύω για τη θεατρική -και όχι μόνο- παιδεία των πιτσιρικιών. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή!

"Δυο Ξεροκέφαλες Κουτάλες" 
Μπαίνοντας στο χώρο του σιδηροδρομικού σταθμού και δείχνοντας του του τραίνο λέγοντας: "Να, Προκόπη εδώ είναι το θέατρο", γούρλωσε τα μάτια του! "Εδώ, πού εδώ; Το τραίνο είναι το θέατρο; Και θα παίζουν μέσα στο τραίνο; Τέλειοοοοοο". Είχαμε φτάσει νωρίς κι έτσι πήραμε ένα καφέ και μια πορτοκαλάδα και περιμέναμε στο βαγόνι του εστιατορίου, να έρθουν οι ηθοποιοί να μας πάρουν:

Όταν ήρθαν, τους ακολούθησε χωρίς δισταγμό αφήνοντας με πίσω για να μπορέσει να κάτσει στις μπροστινές σειρές. Απόρησα γιατί συνήθως  δε με εγκαταλείπει εύκολα, αλλά και οι τρεις ηθοποιοί απέπνεαν τόση φιλικότητα και εμπιστοσύνη που με χαιρέτησε κι έφυγε! Μετά τα παιδιά , μπήκαμε κι οι γονείς και φυσικά το αγόρι μου τα είχε καταφέρει να βρει θέση που να μένει κενό κοντά του για να είμαι μαζί του, οπότε και  ήμαστε πανέτοιμοι να παρακολουθήσουμε. Ομολογώ ότι αν και ήξερα ότι θα μου αρέσει μιας και έχουμε δει κι άλλες δουλειές της ομάδας Κοπέρνικος, ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑ! Τρεις μόνο ηθοποιοί κι όμως τελειώνοντας είχες την αίσθηση ότι είχες δει τουλάχιστον 10. Κι όλα αυτά χωρίς ν' αλλάζουν καν κουστούμια, παρά μόνο εξαρτήματα στα καπέλα τους. Αλλάζοντας τη χροιά της φωνής, τη στάση του σώματός τους και τις εκφράσεις του προσώπου τους, μεταμορφώνονταν συνεχώς μπροστά μας! Η ιστορία της παράστασης  βασισμένη σε μοτίβο παλιού παραμυθιού από αυτά που μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν για να περάσουν τα μηνύματά της σε μικρούς αλλά και σε μεγάλους! Γιατί ο Προκόπης, όταν φεύγοντας κουβεντιάζαμε για αυτά που είδαμε (το αγαπημένο μου κομμάτι όπως σας έχω ξαναπεί) και του έλεγα ότι το μήνυμα του έργου ήταν για τη δύναμη της συνεργασίας και πώς πρέπει να δουλεύουμε όλοι μαζί, μου ανταπάντησε: "Ναι μαμά αλλά είχε και για τους γονείς ένα μήνυμα το έργο. Να μη λένε συνέχεια στα παιδιά τους διάβασε και διάβασε αλλά να τα αφήνουν κιόλας να παίζουν γιατί τα παιδιά είναι παιδιά ε μαμά;"  Φύγαμε και οι δυο γεμάτοι με εικόνες αλλα και νοήματα πολλα!

"Ιλιάδα" 
Μπαίνοντας στο Ίδρυμα Κακογιάννης με τον αέρα της βετεράνου θεατρόφιλης, η Λένα έκανε μια αναδρομή στην περσινή Οδύσσεια αλλα και στον Περσεα και την Ανδρομέδα που επίσης ειχε δει εκεί. Μπήκαμε στην αίθουσα, κάτσαμε στις θέσεις μας και θαυμάζαμε το σκηνικό μιλώντας για την ιστορία όσο περιμέναμε να αρχίσει. 


Με το άνοιγμα της αυλαίας, γέμισε το μάτι μας: Θεοί, στρατός, Τρωες και Αχαιοί, να κινούνται σε όλο το χώρο. Υπέροχα κουστούμια, καπνοί, ηχητικά εφέ αλλα παράλληλα απόλυτη πίστη στο Ομηρικό κείμενο, επεξηγήσεις ώστε να μπορούν να παρακολουθήσουν και τα μικρότερα παιδιά. (Εντάξει αγαπώ τις δουλειές της κυρίας Καρμεν μην περιμένετε να ακούσετε κάτι διαφορετικό απο μένα). Παρακολουθούσα τη Λένα με την άκρη του ματιού μου και την έβλεπα να παρακολουθεί, της εξηγούσα όπου θεωρούσα οτι χρειαζόταν λιγο παραπάνω βοήθεια και με χαρά την άκουγα να μου διηγείται κομμάτια που δεν υπήρχαν στο έργο αλλα τα ήξερε. 

Πού θέλω να καταλήξω και γιατι γράφω αυτο το ποστ; Ετσι όπως διαμορφώθηκε το πρόγραμμα μας είχα την ευκαιρία να δω δυο τόσο διαφορετικές αλλα τόσο απαραίτητες κατα τη γνώμη μου. Μια με τρεις ηθοποιούς, ανύπαρκτα σκηνικά και στολές και μια με ολόκληρο θιαςο, πλουμιςτες στολές και εφέ. Και μου αρεςαν ΚΑΙ οι δυο, με άγγιξαν διαφορετικά η καθεμία και σίγουρα έμαθαν πράγματα και στα παιδιά και σε μένα. Γιατί πολλές φορές σε συζητήσεις βλέπω οτι υπάρχει μια τάση να αποκλείουμε εμείς οι γονείς κάποιες παραστάσεις είτε γιατι μας φαίνονται πολύ "εναλλακτικές" και θα βαρεθούν τα παιδιά, είτε πολύ "υπερπαραγωγές". Ε λοιπόν εγω έχω αποφασίσει να τους δώσω τη δυνατότητα να επιλέξουν τι τους αρέσει και τι τους ταιριάζει. Ζούμε σε μια εποχή με άπειρες επιλογές και θα ειναι κρίμα ενα παιδί να διαγράψει το θέατρο ή τη μουσική ή το διάβασμα απο τη ζωή του επειδή απλά ωθήθηκε προς ενα συγκεκριμένο στυλ. Να είστε σίγουροι πως απο όλα έχουν κάτι να πάρουν.

Ιδιαίτερα απόλαυσα το διάλογο μεταξύ Λένας και Προκοπη όταν γυρίσαμε πια και συζητούσαν για τα έργα που είδαν. Οι ερωτήσεις που έκαναν ο ένας στον άλλο αλλα και οι απαντήσεις τους με έκαναν να χαμογελάω μόνη μου!

Καλημέρα σας :)

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

Δοκιμάσαμε και σας προτείνουμε: Brunch για μεγάλους αλλά και μικρούςστο "Meliartos"

Πριν από δεκαπέντε περίπου μέρες είχα την χαρά να λάβω μια πρόσκληση από τον πολυχώρο "Meliartos" για ένα brunch - παιδικό πάρτυ μαζί με άλλες μαμάδες bloggers. Η χαρά μου ήταν διπλή πρώτον γιατί είχα διαβάσει για τα brunch στο Meliarto από τη σελίδα της Nannuka και ήταν ήδη στη λίστα μου με τα μέρη που θέλω να επισκεφθούμε αλλά και γιατί μέσα στις υπόλοιπες μαμάδες bloggers που θέλησαν να καλέσουν ήμουν κι εγώ! Αναγνωρίστηκα η blogger καταλαβαίνετε χαχαχαχα! Δε μπορούσα λοιπόν, παρά να μοιραστώ μαζί σας αυτή την εμπειρία μας. 

Στην πρόσκληση που έλαβα έλεγε πώς τα παιδιά θα μεταμορφώνονταν σε μικρούς σεφ για να δημιουργήσουν κουλουράκια, λαχταριστά melicakes και σοκολατένια γλειφιτζούρια. Όσοι μας ξέρετε, καταλαβαίνετε ότι από αυτό το δρώμενο, δε μπορούσαν να λείψουν τα Πολυαννάκια (τουλάχιστον τα δύο μεγάλα που είναι πιο αυτόνομα για να χαλαρώσει και η δόλια μάνα λίγο). Κι έτσι Σάββατο απόγευμα, αφού κατηφορίσαμε την Ερμού προσπεράσαμε το Πιτοπωλείο, το Γαλακτοπωλείο, το Κουζινάκι και το Καφενείο και ανεβήκαμε στον Ημιόροφο. Ανεβαίνοντας πέφτει κανείς στην πόρτα του χώρου για τα παιδιά οπότε και τα τέκνα μου με χαιρέτησαν και πήγα να βρω τις υπόλοιπες Μαμαδο-bloggers.

Όσο πίναμε τον καφέ μας με ωραιότατα κουλουράκια και κριτσινάκια, η γλυκύτατη Ιωάννα μας μίλησε για το χώρο ως έχει αλλά και για το χώρο που έχουν ονειρευτεί να φτιάξουν. Ήδη σχεδιάζονται νέες αίθουσες πολλαπλών χρήσεων στους ορόφους 2-4, η μια μάλιστα αποκλειστικά αφιερωμένη στα παιδιά και στον πέμπτο και τον έκτο όροφο προγραμματίζεται να λειτουργήσει roof garden / bar-restaurant με μοναδική θέα λόγω του σημείου στο οποίο βρίσκεται ο Meliartos. 

Στη συνέχεια είδαμε τα πιτσιρίκια μας να βγαίνουν φορώντας τους σκούφους που έφτιαξαν μόνα τους και να κατευθύνονται στον πάνω όροφο, στην κουζίνα δηλαδή του εστιατορίου! ενθουσιασμός στα πλήθη! "Μαμάααα θα πάμε στην αληθινή κουζίνα, να μαγειρέψουμε!!!" Φυσικά δε γινόταν να μην δούμε τους μικρούς μας chef εν δράσει οπότε ανεβήκαμε και τους βρήκαμε σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο μέσα στην κανονική κουζίνα, ανάμεσα σε σεφ, ταψιά, φωτιές και φαγητά να ανοίγουν φύλλο για τυρόπιτα

Όπως σχολιάσαμε και με κάποιες από τις φίλες που ήμαστε εκεί, θαρραλέα κίνηση να βάζεις κόσμο στην κουζίνα σου - μας άρεσε πολύ και στα μικρά μας φυσικά ακόμη περισσότερο! Όταν εμείς φύγαμε εκείνα συνέχισαν κι έφτιαξαν και σοκολατένια μπισκότα και cake pops με χρωματιστή τρούφα, τα οποία πήραν όλα μαζί τους φεύγοντας σε μικρά σακουλάκια! Τα καμάρια μου ήρθαν με τρία σακουλάκια γιατί έφτιαξαν και για τον αδερφό τους ένα :)

Όταν κατεβήκαμε στο τραπέζι μας οι μαμάδες, μας περίμενε στρωμένο το τραπέζι του brunch με του κόσμου τα πράγματα (τα οποία ήταν και τα μισά απ' ότι έχει στα Κυριακάτικα brunches απ' ότι μάθαμε μιας κι εκεί έχει και ομελέτες κι άλλες πίτες και και και) αλλά ήταν έτοιμος και ο παιδικός μπουφές για τα πιτσιρίκια που θα κατέβαιναν πεινασμένα από τη μαγειρική. Πραγματικά ήταν όλα πολύ νόστιμα! Ξεχώρισα ένα ταρτάκι με φέτα και ντομάτα και την αραβική πίτα με τα λαχανικά και το κοτόπουλο (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έφαγα και όλα τα υπόλοιπα γκουχ! γκουχ!) Συζητώντας πάλι με την Ιωάννα, μάθαμε ότι για τα πιάτα τους, χρησιμοποιούν τοπικά προϊόντα, με ονομασία προέλευσης, από παραγωγούς σε όλη τη χώρα. Συνδυάζουν παραδοσιακές συνταγές από όλη την Ελλάδα βάζοντας τις δικές τους μοντέρνες πινελιές. Κάποιες από τις βασικές πρώτες ύλες, είναι έξτρα παρθένο ελαιόλαδο Λαμίας, φέτα ΠΟΠ Μυτιλήνης, αυγά αχυρώνα Άμφισσας, χειροποίητα αλλαντικά Δράμας και Καρδίτσας και πολλά άλλα. Όλα προέρχονται από επιλεγμένους Έλληνες παραγωγούς, που καλλιεργούν με μεράκι τη γη τους δίνοντας έμφαση στην ποιότητα και τη γεύση των προϊόντων τους. 

Επειδή εκτός από νόστιμα ήταν και πολλά σε ποσότητα, δημιουργήθηκε σε όλες μας η απορία τι κάνουν μετά τα brunches ή γενικά τις εκδηλώσεις με μπουφέ και προς μεγάλη μας χαρά, η Ιωάννα μας ενημέρωσε ότι έχουν συνεργασία με το ΜΠΟΡΟΥΜΕ και δεν πετιέται καθόλου φαγητό! Πολύ πολύ σημαντικό στην εποχή που διανύουμε και ενδεικτικό κατά τη γνώμη μου και της ποιότητας των ανθρώπων πίσω από το μαγαζί!

Για να ολοκληρωθεί η ευτυχία μας, μας κέρασαν και ωραιότατο λευκό κρασί Meliartos και φεύγοντας μας έδωσαν και ένα μπουκάλι νερού σήμα - κατατεθέν του μαγαζιού για δώρο! Συνολικά ήταν ένα πολύ ευχάριστο απόγευμα τόσο για μένα όσο και για τα παιδιά και φυσικά ήταν πολύ πολύ ωραία που γνώρισα επιτέλους τα πρόσωπα πίσω από κάποια blogs που μιλάμε τόσο καιρό, ξέραμε τόσα η μια για την άλλη αλλά δεν είχαμε καταφέρει να ειδωθούμε ποτέ! Αλλά τώρα που έγινε η αρχή, νομίζω ότι σύντομα θα κανονίσουμε την επόμενη συνάντηση σε κάποιο από τα Κυριακάτικα brunches - chef's party στο Meliartos. 

Να σας πω κλείνοντας ότι μέρες που είναι, οι μάγειρές ξεσκόνισαν ακόμα πιο προσεκτικά τα τεφτέρια με τις «ειδικές συνταγές» της γιαγιάς. Ακολουθώντας τη φιλοσοφία του Meliartos πάντρεψαν υπέροχα υλικά και λανσάρουν τις αγαπημένες παραδοσιακές γεύσεις με σύγχρονη φιλοσοφία και σε νηστίσιμη εκδοχή. Επίσης, χαζεύοντας λίγο στο site είδα ότι στο Καφενείο του Meliartos ο αγαπημένος μου ελληνικός ψήνεται στη χόβολη και σερβίρεται ΚΑΙ παγωμένος, πράγμα που αποζητώ χρόνια τώρα. Ακόμη ένας λόγος να ξαναπάω δηλαδή!

Υ.Γ. Αν θέλετε να δείτε πώς πέρασαν και οι υπόλοιπες της παρέας και να διαβάσετε και τη δική τους άποψη για το χώρο και το πώς περάσαμε κάντε μια βόλτα: 

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2016

Είδαμε το μαγευτικό "Ταξίδι της ζωής"

Την προηγούμενη εβδομάδα η φίλη μου η Δώρα -σούπερ ταλαντούχο παιδί επί τη ευκαιρία-  μου μίλησε για μια παράσταση που έχουν φτιάξει κάποιοι φίλοι της και παίζεται κάθε Κυριακή στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Μου έστειλε και τη σελίδα τους στο FB και μιας και έτρεχε κι ένας διαγωνισμός έπαιξα. Διαβάζοντας λίγο για την παράσταση και βλέποντας το υλικό που υπήρχε στη σελίδα ήμουν ήδη βέβαιη ότι τα παιδιά θα ξετρελαθούν! Ακροβατικά, μουσική, φωτιές όλα έδειχναν αρκούντως εντυπωσιακά!

Η χαρά μου λοιπόν όταν την Κυριακή το πρωί διαπίστωσα πως είχα κερδίσει στο διαγωνισμό ήταν μεγάλη! Ξεκινήσαμε όλο χαρά το απογευματάκι με τη Λένα και τον Προκόπη, πήγαμε στο Γυάλινο, διαλέξαμε τις θέσεις μας και περιμέναμε ανυπόμονα να ταξιδέψουμε:


Από την ώρα που άνοιξε η αυλαία παρασυρθήκαμε και ταξιδέψαμε με τους συντελεστές της παράστασης σε χρώματα, ήχους αλλά και... συναισθήματα. Γιατί εκτός από τα πολύ εντυπωσιακά ακροβατικά και την υπέροχη μουσική της Ειρήνης Αναστασίου, το ίδιο το κείμενο που έγραψε για την παράσταση ο Αντώνης Πασβάντης, είναι χωρίς υπερβολή ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ! 

Το "παιδί" ξεκινάει το ταξίδι του με συμμάχους και οδηγούς τη νεράιδα της αλήθειας, το φύλακα της παιδικότητας, την ακροβάτισσα του θάρρους και το δάσκαλο. Με τη βοήθεια της καρδιάς ξεπερνάει τους φόβους του και μαθαίνει να πιστεύει στον εαυτό του. Μεγαλώνοντας, ερωτεύεται αλλά και αφήνει να εισβάλλουν στη ζωή του ο εγωισμός, η ζήλια και η πλεονεξία, ξεχνάει από που ξεκίνησε, η καρδιά του σκληραίνει, όλο δουλεύει και δεν έχει χρόνο να παίξει με την κόρη του και (όπως είπε και η Λένα) "γίνεται λίγο σαν τον Εμπενιζερ Σκρουτζ μαμά". Μόλις όμως καταφέρνει να ακούσει και πάλι την καρδιά του, όλοι οι παλιοί του φίλοι επιστρέφουν και του θυμίζουν αυτά που πραγματικά μετράνε στη ζωή: αγάπη, φιλία, κοινωνική προσφορά και αλληλοβοήθεια. 

Φυσικά και τα ακροβατικά ήταν το κάτι άλλο!!! Αντιγράφω από τη σελίδα της παράστασης στο FB:

Κορυφαίοι ακροβάτες και performers της χώρας συνεργάζονται αρμονικά και δημιουργούν μια θεαματική παράσταση που αναδεικνύει με ύφος συμβολικό τη σύνδεση της τέχνης τους με την ίδια τη ζωή, προσφέροντας σε παιδιά, νέους και ενήλικες μία μοναδική εμπειρία ψυχαγωγίας και διασκέδασης!

Φωτιές, ξυλοπόδαροι, ζογκλερικά, μονόροδα, εναέριες χορογραφίες και τολμηρά ακροβατικά θα συναρπάσουν τους θεατές που θα δουν επί σκηνής να δημιουργείται ένας καινούριος μαγικός κόσμος και θα γίνουν συνοδοιπόροι των ηρώων στο μαγικό ταξίδι τους προς την ενηλικίωση… 

Για μένα η παράσταση αυτή ήταν η έκπληξη της χρονιάς και τη συστήνω ανεπιφύλακτα! Συζητούσαμε με τα παιδιά σε όλο το γυρισμό στο σπίτι αλλά και όταν φτάσαμε που έλεγαν στο Βασίλη τι είδαμε. Μου έκανε πολλή μεγάλη εντύπωση πόσο "εύκολα" έκαναν δικά τους τα μηνύματα και πόσους παραλληλισμούς έκαναν με περιστατικά δικά τους ή δικά μας. Όλα τα οπτικά ερεθίσματα αν και σούπερ εντυπωσιακά και σίγουρα απαραίτητα, ήταν το "κερασάκι" και στην ουσία λειτούργησαν σα "δόλωμα" ώστε οι θεατές να έχουν τα μάτια και τα αυτιά τους ανοιχτά. 

Βάλτε οπωσδήποτε την παράσταση αυτή στο πρόγραμμά σας!!! Το σίγουρο είναι ότι εμείς θα ξαναπάμε μιας και τα παιδιά θέλουν να δει και ο μπαμπάς τους το έργο -πάντα το ζητάνε για παραστάσεις που τα ξετρελαίνουν- . Το ακόμη πιο σίγουρο είναι ότι ο Προκόπης θα πάει στη σχολή ακροβατικών "για να μάθω αυτά που κάνει ο κύριος Αντώνης και οι άλλοι μαμά γιατί είναι επικίνδυνο χωρίς δάσκαλό και δε μπορώ να τα κάνω στην κουρτίνα, άκουσες τι είπε!!!!" 




Πληροφορίες: 

Το Ταξίδι της Ζωής 
Κυριακές στις 18:30 στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Αντώνης Πασβάντης
Πρωτότυπη Μουσική - Μουσική Επιμέλεια: Ειρήνη Αναστασίου

Παίζουν :
Πασβάντης Αντώνης, Σταμάτης Πακάκης, Χρόνης Tόμπορης, Αγγελική Μερεντίτη, Blake, Ειρήνη Αναστασίου
Τσέλο – Ακορντεόν : Ειρήνη Αναστασίου 
Φλάουτο-Τρομπόνι : Σταμάτης Πακάκης
Φιλική συμμετοχή : Αρετούσα Πασβάντη
Φωνή Καρδιάς : Αγγελική Παρδαλίδου

Συντελεστές
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Αντώνης Πασβάντης
Πρωτότυπη Μουσική - Μουσική Επιμέλεια: Ειρήνη Αναστασίου
Σκηνικά: Δημήτρης Σαρλάνης
Βοηθός Κινησιολογίας: Γιάννα Αλαμάνου
Κουστούμια : Αφροδίτη Δήμα , Δάφνη Αηδόνη 
Στίχοι τραγουδιών : Αντώνης Πασβάντης
Φωτογραφίες: Γιάννης Καλυβάς , Γιάννης Κωβαίος
Video – Trailer: Smoke and Mirrors 
Αφίσα : Καλλιόπη Βούτζαλη
Ηχογράφηση-Μίξη: Studio Ανaδυcις με τη βοήθεια του Αλέξανδρου και του Γιώργου Παντελιά
Οργάνωση: Γυάλινο Μουσικό Θέατρο
Παραγωγή:  I.D. arts www.idarts.gr 

Τιμή: 12 ευρώ γενική είσοδος , Παιδικό 10 ευρώ
Α.Μ.Ε.Α/κάρτες ανεργίας/ομαδικό: 8 ευρώ
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

Εσύ θα φτιάξεις "Ένα Σακίδιο για το δρόμο";

Το σημερινό ποστ δε χρειάζεται καμία εισαγωγή. Έχει μόνο σκοπό να σας παρασύρει να μπείτε κι εσείς σ' αυτό το κύμα ανθρωπιάς κι αλληλεγγύης που ευτυχώς ανθίζει γύρω μας σε πείσμα των κυβερνήσεων, κρατούντων, όπως θέλετε πείτε το. Δε νομίζω πως υπάρχει πια κανείς που να μένει ανεπηρέαστος από το δράμα των προσφύγων και όλο και πιο συχνά βλέπω, ακούω και διαβάζω γύρω μου για ανθρώπους που θέλουν να βοηθήσουν. Ούτε θα σας πω τα τετριμμένα περί της δικής μας προσφυγικής καταγωγής, παρόλο που κάθε φορά που βλέπω τα μωράκια στις βάρκες σκέφτομαι πως κι η δικιά μου η γιαγιά κάπως έτσι ήρθε στην Ελλάδα.

Καιρό τώρα, σκεφτόμουν ότι πρέπει να κάνω κάτι παραπάνω από τα ρούχα και παπούτσια των παιδιών που δίνω. Παρόλα αυτά, βολεμένη στο συννεφάκι μου, "ναρκωμένη" από τα ΜΜΕ και φοβισμένη για το πώς, πού και τι, απλά καθόμουν. Παρακολουθούσα όλες τις δράσεις, φίλων και γνωστών και σιγά σιγά ο καναπές μου ήταν πολύ άβολος κι όλο και μ' έδιωχνε! Έγινε αρκετή συζήτηση αυτές τις μέρες στο FB και αλλού για το αν όσοι εθελοντικά βοηθάνε κλπ. κάνουν καλά που το αναρτούν στα κοινωνικά δίκτυα ή όχι, αν είναι ναρκισσισμός και διάφορα άλλα τέτοια χαζά. Η απάντηση σε όλα αυτά είναι μια και την έγραψε πολύ σωστά προχθές η φίλη μου η Ρούμπη εδώ.

Όταν λοιπόν έπεσα πάνω στη δράση "Ένα Σακίδιο για το δρόμο", είπα αμέσως πως αυτή είναι η ευκαιρία μου να κάνω κάτι για αυτά τα παιδάκια! Να σταματήσω απλά να κοιτάω και να λυπάμαι και να κάνω κάτι, έστω μικρό! Κι επειδή εμείς οι Μαμαδo-bloggers κάνουμε κατά καιρούς και ομαδικές δράσεις, σκέφτηκα να παρασύρω κι άλλους μαζί μου και ανέβασα το event στην ομάδα μας λέγοντας ότι αναλαμβάνω να συγκεντρώσω εγώ τα σακίδια και να συνεννοηθώ με την ΠΑΡΕΑ για την παράδοσή τους. Και ξέρετε κάτι μυστήρια πράγματα; Η αγάπη και η αλληλεγγύη δένουν μαγικά και φτιάχνουν απίστευτες αλυσίδες! Έτσι τώρα ήδη έχουμε μαζευτεί καμιά 10αριά που θα φτιάξουμε σακίδια. Συζητούσαμε λοιπόν μήπως κάναμε ομαδική παραγγελία για αδιάβροχα τύπου poncho που πρέπει να περιλαμβάνουν τα σακίδια και έστειλα mail σε μια τυχαία εταιρεία στην Κομοτηνή που βρήκα στο internet. Σας πληροφορώ ότι ο άνθρωπος με πήρε τηλέφωνο το ίδιο απόγευμα και πριν δέκα λεπτά παρέλαβα 20 πλαστικά αδιάβροχα τύπου poncho χωρίς καμία χρέωση! Δε δέχτηκε ούτε καν να του πληρώσω τα μεταφορικά και βρέθηκα να κλαίω και να γελάω σαν τη χαζή στο τηλέφωνο με έναν άγνωστο Τετάρτη απόγευμα! Τι λέτε, θέλετε να γίνετε κι εσείς κρίκος της αλυσίδας μας; Η προθεσμία μας για τα σακίδια είναι 20/3 και (εκτός από το αδιάβροχο που στα 20 σακίδια το έχουμε ήδη καλύψει) το σακίδιο σας πρέπει να περιέχει: 

1) Καπελάκι για τον ήλιο
2) Ένα μικρό παιχνιδάκι 
3) Φακό 
4) Σφυρίχτρα
5) Αδιάβροχο τύπου poncho
6) Σετ χρώματα ζωγραφικής 
7) Μπλοκ ζωγραφικής ( ή μερικές σελίδες Α4 )
8) Μωρομάντηλα
9) Χυμό
10) Οδοντόκρεμα / οδοντόβουρτσα
11) Μπισκότα
12) Μερικά μπαλόνια

Εξω από ΚΑΘΕ σακίδιο, παρακαλούμε γράφετε αν είναι για ΑΓΟΡΙ ή ΚΟΡΙΤΣΙ !!!!!!

*Προαιρετικά μπορείτε να προσθέσετε:
1) Κουτάκι πρώτων βοηθειών 
2) Κάλτσες
3) Βούρτσες / χτένες
4) Λαστιχάκια για τα μαλλιά 

Αν θέλετε να στείλετε κι εσείς ένα σακίδιο επικοινωνήστε μαζί μου!!!

Κι αν ακόμη δε σας έπεισα, δείτε παρακάτω πώς η απόσταση από χαμόγελο σε χαμόγελο είναι μονάχα μερικά χέρια δρόμο, όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο φίλος μου ο Γιώργος:

Οι φωτογραφίες από την παράδοση στον Πειραιά είναι του Θανάση Δημάκη
Την Πέμπτη 4 Μαρτίου 12 άνθρωποι συνεργαστήκαμε για να μαζευτεί, να συσκευαστεί, να μεταφερθεί, να δοθεί και να διανεμηθεί ένας τόνος πορτοκάλια. Διαβάστε περισσότερα εδώ