Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Αναπάντεχες επισκέψεις και το τεστ της καφετέριας!

Δευτέρα, που όπως και να το κάνεις δεν είναι κι από τις καλύτερες μέρες. Πρόσθεσε 40 βαθμούς υπό σκιά. Βάλε και απουσία την Παρασκευή από το γραφείο μιας και η Λένα κόλλησε την κοπέλα γαστρεντερίτιδα και δεν είχα πού να αφήσω τα παιδιά και το έφτιαξες το σκηνικό. Τέλος πάντων περνάει όπως πέρασε η μέρα και κατευθύνομαι στο μετρό για να με παραλάβουν ο Βασίλης με τα παιδιά (τη Δευτέρα ήταν η μέρα του να κάτσει με τα παιδιά για να πάω εγώ δουλειά). Μπαίνω στο αυτοκίνητο σκεπτόμενη μια άλλη ζεστή μέρα προ παιδιών που έτυχε ο Βασίλης να τελειώσει νωρίς τη δουλειά και περίπου ίδια ώρα να κατευθυνόμαστε προς παραλία (Vive Mar συγκεκριμένα) για καφέ με πιάνει νοσταλγία... Μετά βλέπω τα κοιμισμένα τέκνα στο αυτοκίνητο και συνέρχομαι, οπότε πάμε σπίτι. 


Με το που μπαίνουμε σπίτι και μέχρι να ξυπνήσουν τα παιδιά έρχεται μήνυμα στο Βασίλη από τον κουμπάρο μας, νονό της Λένας και παιδικό κολλητό ο οποίος μένει μόνιμα Σκωτία που τον ρωτάει αν είναι γραφείο. Απαντάει ο καλός μου ότι είναι σπίτι και στο καπάκι ακολουθεί τηλέφωνο: «Είμαι Vive Mar και σας περιμένω για καφέ, ήρθα Ελλάδα για μια βδομάδα!!!». Γιούπι! Επιτέλους το σύμπαν συνωμότησε υπέρ μου, παίρνω πίσω όσα έχω σούρει κατά καιρούς στον Κοέλιο, θα πιώ καφέ στη θάλασσα και bonus θα δούμε και τον κουμπάρο (μεγάλη αδυναμία θα σας μιλήσω κάποια άλλη στιγμή αναλυτικά), σκέφτηκα στιγμιαία. Έλα Λένα, ήρθε ο νονός πάμε για καφέ!!!! Πετάω στην τσάντα το νεσεσέρ με τις ξυλομπογιές και τις ζωγραφιές της, ένα παιχνίδι για τον Προκόπη και φύγαμε. Να σημειωθεί εδώ ότι είναι η πρώτη φορά που επιχειρούμε καφέ και με τα δύο μαζί και μάλιστα σε τέτοια καφετέρια χωρίς παιδική χαρά δίπλα ώστε αν βαρεθεί η Λένα να πάμε για παιχνίδι, οπότε δεν έχω και ιδιαίτερες προσδοκίες ως προς τη δική μου χαλάρωση. 

Η μικρή μας Άριελ
Ομολογώ ότι και τα δύο περάσανε το τεστ της καφετέριας με μεγάλη επιτυχία! Ευτυχώς ο κουμπαρούλης είχε επιλέξει τραπέζι από τα τελευταία, πάνω ακριβώς στη θάλασσα, οπότε η Λένα έκατσε στο ντεκ, έβγαλε τα παπούτσια της και μας ανακοίνωσε ότι είναι η Άριελ (είπαμε γοργονίτσα από κούνια) και θα κάτσει στα βραχάκια μέχρι να έρθει το παγωτό της. Ο μικρός πάλι που τον είχα ένα άγχος, μιας και είναι σε φάση που προσπαθεί να φύγει μόνος του και πιάνεται από παντού να σηκωθεί, να περπατήσει κλπ. φαίνεται του άρεσε το περιβάλλον και το αεράκι και έκατσε πολύ καλά πότε στο ντεκ, πότε στον καναπέ και πότε όρθιος. Στο ενδιάμεσο έτρωγε και ότι κεκάκι φέρανε με τον καφέ, έκλεψε και λίγο παγωτάκι από της αδερφής του. 

Να μην τα ματιάσω τα χρυσά μου ήταν άψογα! Ούτε μια φορά δε χρειάστηκε να σηκωθώ και για πρώτη φορά μετά από καιρό ευχαριστήθηκα τον καφέ μου, τον ήπια με την ησυχία μου και όχι σφηνάκι και κουβέντιασα ήρεμα κι ωραία. Όπως μου είπε και η Λένα κάποια στιγμή με πολύ σοβαρό ύφος: 

«Μου αρέσει πολύ αυτή η καφετέρια, είδαμε το νονό, κάθομαι στην ακρογιαλιά, τρώω το παγωτάκι μου, φιλενάδα σούπερ!» Ε, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την κόρη μου δε νομίζετε?!? 


















Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Περί μπαμπάδων......

ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ!!!!!!! Να σας χαιρόμαστε και να σας καμαρώνουμε όλους γερούς και δυνατούς!!!

Εγώ σήμερα θα σας μιλήσω για τρεις μπαμπάδες: το μπαμπά ΜΑΣ (και καλό μου), τον Πάκη (και μπαμπά μου), αλλά και τον παππού μου (και μπαμπά του μπαμπά μου).


Ο μπαμπάς μας και καλός μου, ήμουν πάντα σίγουρη ότι θα είναι καλός μπαμπάς όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Αλλά ακόμη κι εγώ που το περίμενα, συγκινούμαι απίστευτα όταν τον βλέπω με τα μικράκια μας. Η Λένα, τα απογεύματα μόλις ακούει το κλειδί στην πόρτα ό,τι μα ό,τι κι αν κάνουμε το παρατάει για να τρέξει στην αγκαλιά του και μετά του φωνάζει "Έλα γρήγορα να σου διαλέξω ρούχα, να βγάλεις τα ρούχα της δουλειάς να παίξουμε" και το πρωί μόλις ξυπνήσει κι ο Βασίλης έχει φύγει για δουλειά ρωτάει όλο αγωνία: "Μαμά, με φίλησε ο μπαμπάς πριν φύγει!?!?!". Κι ο μικρός με το που τον βλέπει, χαμογελάει και χτυπάει χέρια και πόδια για να τον πάρει αγκαλιά και τώρα που μπουσουλάει τον παίρνει από πίσω σε όλο το σπίτι!!!!! Ακόμη κι όταν είναι αυστηρός μαζί τους (με τη μεγάλη δηλαδή ο μικρός την έχει γλυτώσει προς το παρόν λόγω ηλικίας), πάντα στο τέλος καταλήγουν αγκαλιασμένοι και γελαστοί. Μακράν η αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν τους παίρνει ο ύπνος παρέα. Είναι τόσο μα τόσο ίδιοι κι εγώ τόσο ευτυχισμένη κάθε φορά που τους κοιτάω!!!! Ακούω κατά καιρούς γύρω μου τόσες πολλές και διαφορετικές απόψεις για το ρόλο και τη θέση του μπαμπά στην οικογένεια και για τη σχέση του με τα παιδιά. Εγώ ένα θα σας πω και θα πω και στον καλό μου: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που είσαι ο μπαμπάς ΜΑΣ και που είσαι έτσι!!!!!!! Όπως είπε και η Λένα χθες "Τον μπαμπά δεν τον αλλάζουμε με τίποτα και η οικογένειά μας είναι η καλύτερη"

Ο μπαμπάς ΜΟΥ πάλι, είναι απλά ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου :) Επίσης πιάνει τα πιο μεγάλα ψάρια και χταπόδια, κάνει το καλύτερο και το πιο άνετο κάμπινγκ και μαγειρεύει τέλεια!!!!!Αντικειμενικά μιλώντας πάντα κι όχι επειδή είναι ο δικός μου. Χαχαχαχαχαχαχα!!!! Πάντα δίπλα μας, πάντα ήρεμος και πάντα πρόθυμος να μας βοηθήσει, να μας τρέξει, να μας μαγειρέψει, να κρατήσει τα παιδιά, να, να, να....... Μικρά, μας έτρεχε σε προπονήσεις, αγγλικά, γερμανικά κλπ. Μεγαλύτερα μας έτρεχε σε πάρτυ, θέατρα, σινεμά και ό,τι ώρα και να του έλεγες ποτέ δεν είπε όχι. Ακόμη πιο μεγάλη με τρέχει και πάλι παντού και όποτε το ζητήσω. Και σαν να μην του έφτανε αυτό, τώρα τρέχει και τα παιδιά μου όποτε χρειαστεί. Γιατί τώρα είναι δυό φορές μπαμπάς, έχει κι εγγόνια!!!! Τον τσανταδόρο του τη Λένα και τον κολλητό του τον Προκόπη που έχει και το όνομά του και φωτίζει η μουρίτσα του μόλις βλέπει τον παππού:) Ο μπαμπάς ΜΟΥ, ποτέ δεν ανακατεύτηκε αλλά πάντα ήταν εκεί. Μπορεί ποτέ να μη μιλούσαμε ανοιχτά στην εφηβεία μου μιας και τα έλεγα όλα στη μαμά μου και τα συζητούσα όλα με κείνη, όμως δε θα ξεχάσω ποτέ ένα βράδυ που είχε έρθει να με πάρει από το φροντιστήριο σε μια περίοδο ταραχώδη για τα αισθηματικά μου που εκεί που πηγαίναμε γύρισε και μου είπε: "Εμένα δε με απασχολεί καθόλου αν θα είναι ο Βασίλης, ο Λευτέρης, ο Μήτσος, ο Κίτσος, δεν ξέρω ποιός. Εμένα αυτό που με νοιάζει είναι να είναι καλά το Μαριαλενί μου!" Ποτέ ξανά δεν είχε εκφραστεί έτσι ευθέως και με μια φράση μου είπε τα πάντα..... Ευχαριστώ μπαμπά έστω και τόσα χρόνια μετά!!!!!   


Ο μπαμπάς του μπαμπά μου και παππούς μου είναι ο φοβερός παππούς για τον οποίο σας έχω μιλήσει αρκετές φορές αλλά δε γίνεται να μην τον αναφέρω και σήμερα. Αφού είναι πια ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΜΠΑΜΠΑΣ!!!! Του μπαμπά μου, δικός μου και των παιδιών μου!!!! (Και μεταξύ μας ελπίζω να αντισταθεί στην παλιοαρρώστια και να προλάβει να δει και τρίτο δισέγγονο). Τι να σας πρωτοπώ για τον παππού? Μας έπαιρνε στο Λαγονήσι, στην Τήνο, παίζαμε, ποτίζαμε, μας έφτιαξε ολόκληρο σπίτι στο δέντρο, μας έλεγε ιστορίες όταν ήμαστε μικρά. Μετά μεγαλώσαμε και με τον αδερφό μου λύνανε σταυρόλεξα και μένα μου έδινε συμβουλές μαγειρικής. Και μετά έκανα παιδιά και έχει πάλι παρέα για σκαλίσματα, ποτίσματα, καθάρισε την παιδική χαρά και ξαναέστησε το σπιτάκι στο δέντρο. Κι όπως λέει κι εκείνος και χρειάζομαι κι εγώ πολύ να το πιστέψω ειδικά αυτόν τον καιρό θα ζήσει μέχρι τα 114!!!!!!! 

Για το τέλος δείτε εδώ ένα video που έφτιαξε η Ολίβια από το eimaimama με φωτογραφίες μπαμπάδων και παιδιών από όλη την Ελλάδα. Τα καμάρια μου φιγουράρουν στο 0:52 και η φωτογραφία είναι από τη βάφτιση του μικρού μας. 

Χ Ρ Ο Ν Ι Α      Π Ο Λ Λ Α       Μ Π Α Μ Π Α Δ Ε Σ ! ! !

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Η Πολυάννα εργαζόμενη μαμά - Ιστορίες προσαρμογής 15.06.2012

Κοντεύει ένας μήνας που γύρισα στη δουλειά και ακόμη δεν έχω καταφέρει να ισορροπήσω τα πάντα ώστε να μένει λίγος χρόνος και για το blog αν και μερικές φορές νιώθω ότι έχω τόσο υλικό στο κεφάλι μου που αν δεν τα γράψω θα εκραγεί :) Έτσι, είπα να εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι ο καλός μου γύρισε νωρίς και πήρε τη Λένα να πάνε super market και ο Προκόπης παίζει αμέριμνα δίπλα μου για να γράψω ένα ποστ.

Λοιπόν..... Η προσαρμογή των παιδιών με την καινούρια κοπέλα πάει ανέλπιστα καλά. Περνάνε πολύ καλά, γυρνάω και βρίσκω χαρούμενες φατσούλες και χάρη στο μαγικό μου μενταγιόν φεύγω χωρίς ιδιαίτερα κλάματα το πρωί. Το μαγικό μου μενταγιόν είναι ένα μενταγιόν με ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι που μου έκαναν δώρο κάτι φίλοι φέτος στη γιορτή μου. Μόλις το είδε η Λένα με ρώτησε "Είμαστε εγώ κι ο Προκόπης!??!" και η (καθόλα ετοιμόλογη) μητέρα απάντησε: "Ναι αγάπη μου για να το κοιτάω όταν είστε στη δουλειά και να σας σκέφτομαι. Έτσι όπου κι αν είμαι σας έχω πάντα μαζί μου". Ε, αυτό ήταν από την άλλη μέρα το κλαμμένο μουτράκι που μου έλεγε "Δε θέλω να πααααςςςςς, Θα μου λείειειειψεις. Μπούχουχου!!!!" μεταμορφώθηκε σε "Για να δώ το μενταγιόν σου το φοράς? Ωραία, τώρα θα είμαστε μαζί σου"¨(Mom - 10 points χαχαχαχα). Άρα με την πρωινή αναχώρηση τέλεια!!!!! 

Στο ενδιάμεσο με τη Γωγώ όλα σούπερ ευτυχώς, οπότε τι μας μένει!?!?! Μα φυσικά η απογευματινή επιστροφή.......

Λοιπόν φίλες και φίλοι για την απογευματινή επιστροφή ακόμη δεν έχω καταφέρει να βρω το κόλπο. Μπορεί να είναι ιδέα μου και να φταίνε τα λεγόμενα terrible 2, 3 φτου και βγαίνω αλλά.....από τότε που γύρισα δουλειά κάθε απόγευμα έχουμε κρίση, που ανάλογα με τη δική μου υπομονή και  αντοχή μπορεί να κρατήσει από δέκα λεπτά μέχρι και μιάμιση ώρα. Δεν είναι ότι κάτι γίνεται λάθος, απλά βρίσκει μια αφορμή και αρχίζει να κλαίει, να ουρλιάζει και να χτυπιέται ακατασχέτως (ναι όλα μαζί και όχι απαραιτήτως με αυτή τη σειρά). Ομολογώ ότι μια - δυό φορές δεν κρατήθηκα και φώναξα κι εγώ. Α, έπρεπε να ήσαστε μετά από κοντά να δείτε πανηγύρι!!!!! Αυτές ήταν και οι φορές που η κρίση είχε τη μεγαλύτερη διάρκεια. Αντιθέτως, όταν το έριξα τελείως στην τρελλή του στυλ: "Α, είναι η ώρα που παθαίνουμε τρελλίαση? Ωραία έλα να παίξουμε μαξιλαροπόλεμο / χοροπηδήσουμε / ουρλιάξουμε / τραγουδήσουμε / γαργαλήσουμε τον Προκόπη" είχαμε πολύ καλύτερα αποτελέσματα και η κρίση ξεπεράστηκε με μεγαλύτερη επιτυχία και σίγουρα πολύ συντομότερα. Ε, υπήρχαν και οι φλατ μέρες βέβαια που είτε έπεφτα πάνω σε τοίχο και δεν έπιανε κανένας αντιπερισπασμός, είτε δεν ήμουν εγώ σε φάση αντιπερισπασμού (ας το παραδεχτούμε όλοι έχουμε τέτοιες μέρες) όπου τότε η καλύτερη λύση ήταν να της πω: "Λένα μου αυτή η συμπεριφορά δεν επιτρέπεται, πήγαινε στο δωμάτιό σου και μόλις ηρεμήσεις έλα να παίξουμε" και στο μισάωρο περίπου το είχαμε ξεπεράσει. Σε κάθε περίπτωση στο απογευματινό θέλουμε δουλειά ακόμη. 

Γενικά όμως καλά το πάμε το "επιστροφή στο γραφείο". Ευτυχώς και το πήγαινέλα που με τρόμαζε λίγο, βγαίνει στο σωστό χρόνο και σχετικά γρήγορα (αν και αυτή η ανηφόρα από τη Σκουφά μέχρι το γραφείο πρωί πρωί τώρα με τη ζέστη ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ!!!!!!). Και ναι, τώρα που σιγά σιγά ασχολούμαι και πάλι αμιγώς με το αντικείμενο μου στο γραφείο μου αρέσει πολύ :-) Επίσης έχω να σας δηλώσω ότι πλέον έχει αποκτήσει πάλι το νόημά του το Σαββατοκύριακο και αξία οι ώρες της ημέρας. Και όχι δεν είναι κλισέ είναι η πραγματικότητα!!!!   

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Μέσα μου κυλούσε ο ρυθμός της συναυλίας....


Γενικώς με τα ετεροχρονισμένα δώρα δεν τα πάω καλά. Αλλά για τη χθεσινή συναυλία που ήταν το δώρο της κολλητής μου για τη γιορτή μου έκανα μια εξαίρεση :) Άλλωστε μου ανακοίνωσε την αγορά των εισιτηρίων και το δώρο της τη μέρα της γιορτής μου οπότε?!?!?!? Φύγαμε για ΤΕΧΝΟΠΟΛΗ και Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ και τους φίλους του!!!!

Αν και χρόνια στη γειτονιά (μέχρι Οκτώβρη που φύγαμε δηλαδή), ομολογώ ότι σε συναυλία στην ΤΕΧΝΟΠΟΛH δεν είχα ξαναβρεθεί. Την ώρα που φτάσαμε ακόμη είχε αρκετό χώρο για να βρούμε κάπου να σταθούμε, είχαμε πάρει και τις πρώτες μπυρίτσες από το περίπτερο, τσεκάραμε και τα δρομολόγιο του μετρό μην ξεμείνουμε κι εκεί και ήμαστε πανέτοιμες για συναυλία! 21:15 που ξεκίνησαν μέσα στο προαύλιο δεν κουνιόταν καρφίτσα. Είχε σχεδόν νυχτώσει και με την πρώτη νότα ένιωσα μια απίστευτη ελευθερία και ηρεμία να με γεμίζει. Όπως όλοι σας φαντάζομαι, έτσι κι εγώ έχω μπαφιάσει από κακές ειδήσεις, άγχος, αγωνία και και και..... και ξαφνικά με δύο νότες μπαίνουν όλα στην άκρη - έστω και για δυό τρεις ωρίτσες - και είσαι απλά εσύ κι η κολλητή σου με τις μπυρίτσες σας και τα τραγούδια σας, να χορεύετε και να τραγουδάτε αγκαλιασμένες "Πάρε πασά μου....την οδοντόβουρτσά μου!!!!". Ε, όπως καταλαβαίνετε, καπού εκεί ομολόγησα στην Ειρήνη ότι ήταν το καλύτερο δώρο γιορτής που είχα πάρει εδώ και πολύ καιρό.

Για την Ειρήνη δε σας έχω μιλήσει ακόμη.  Για την ακρίβεια το Νειρηνάκι  όπως την έλεγε μικρός ο ανηψιός της για να μη μπερδεύεστε (μιας και η άλλη μου κολλητή και νονά της Λένας είναι επίσης Ειρήνη:P). Το Νειρηνάκι λοιπόν το ξέρω από 5 χρονών. Ξεκινήσαμε ως γειτόνισσες (εμείς στον 4ο κι εκείνη στο 2ο), συνεχίσαμε ως συμμαθήτριες και αχώριστες στις 2 πρώτες τάξεις του δημοτικού, γίναμε φίλες από μακρυά όταν μετακόμισε στην Κάντζα με αλληλογραφία και επισκέψεις τα Σαββατοκύριακα, χαθήκαμε κάποια χρόνια στο Λύκειο και ξαναβρεθήκαμε όταν εγώ ήμουν στο 1ο έτος κι εκείνη ξαναέδινε εξετάσεις. Ε, από τότε δεν ξαναχαθήκαμε ποτέ. Μπορεί να ψυχραθήκαμε, να αρπαχτήκαμε, να περάσαμε περιόδους που ουσιαστικά μέναμε μαζί τη μισή βδομάδα στο σπίτι της μιας και τη μισή στο σπίτι της άλλης αλλά και περιόδους που οι φάσεις ζωής μας ήταν διαφορετικές. Μπορεί να έχουμε πει χοντράδες η μια στην άλλη, αλλά πάντα ευθέως και ναι όπως έχω παραδεχτεί πολλάκις στην ίδια πέρασα μια περίοδο που τη ζήλευα αφόρητα - τώρα μου φαίνεται τόσο μακρινή, αστεία και ανούσια η ανασφάλειά μου εκείνης της περιόδου -. ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ όμως τρέχουμε η μια στην άλλη και για τα καλά και για τα άσχημα. Και πάντα αυτό θα κάνουμε ακόμη κι όταν θα μου φύγει 358 χλμ. μακρυά και θα μου λείπει :) Και μπορεί να μην της το λέω συχνά και χθες σίγουρα έπρεπε να της το έχω πει αλλά ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΩ ΠΟΛΥ!!!!!!! Και τον καλό και τον κακό και το γκρινιάρη και τον αγαπησιάρη και τον απελπισμένο και τον ευτυχισμένο της εαυτό, όλους!!!!! (Όχι δεν είναι σχιζοφρενής, είναι απλά η υπέροχη φίλη μου που στα 25 πλέον χρόνια που την ξέρω την έχω δει κι από την καλή κι από την ανάποδη κι από παντού). Γιατί ξεκινήσαμε έτσι όπως στη φωτογραφία, δυό 5χρονα που μας απειλούσαν ότι δε θα βρεθούμε αν τσακωνόμαστε και τσιμπιόμαστε στα μουλωχτά για να μη μας χωρίσουν οι μαμάδες μας, και συνεχίζουμε....... 


Φιλενάδα, αν και δεν προλάβαμε να το ακούσουμε live, αφιερωμένο έστω και κονσέρβα - κυκλοφόρησε ήδη η χθεσινή εκτέλεση !!!!! 

Πέρα από τα συναισθηματικά μου πάντως ήταν μια ωραία συναυλία, με μουσικές αγαπημένες, όμορφη ατμόσφαιρα κι έτσι γι'αλλαγή έβλεπες γύρω σου κόσμο να τραγουδάει, να αγκαλιάζεται, να χορεύει και να χαμογελάει, κόσμο ΖΩΝΤΑΝΟ!!!!!!!! Κορυφαία και αρκετά φορτισμένη η στιγμή που από το videowall και τα μεγάφωνα ήρθε στην παρέα μας κι ο Μητροπάνος και ακούστηκε το "Για να σ' εκδικηθώ". Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ ακόμη με κάτι τέτοια και ανατριχιάζω, και βουρκώνω και νιώθω περήφανη!!!!!! 

Δεν έχω παράπονο καλά ξεκίνησε η συναυλιακή σεζόν μου για φέτος, πάμε γι' άλλα τώρα :)