Πάμε..... θέατρο!

Ένα πράγμα θα σας πω.... Αν θέλετε να ξεχάσετε και άγχος και νεύρα και γκρίνια και όλα, απλά πάρτε ότι σε παιδάκι σας βρίσκετε πρόχειρο (δικό σας, ανήψι, βαφτηστήρι, της γειτόνισσας) και πηγαίνετέ το στο θέατρο!!! Για να μη μιλήσω για το καλό που θα κάνετε στο ίδιο το παιδάκι με αυτή σας την κίνηση και το πόσο καλές βάσεις θέτετε για τη μελλοντική του σχέση με το θέατρο και τον πολιτισμό γενικότερα.



Η σκηνή λίγο πριν την έναρξη



Θέλω εδώ και πολύ καιρό να γράψω μια ανάρτηση σχετικά με το θέμα παιδί και θέατρο. Συγκεκριμένα κάθε φορά που γυρνάω από παράσταση με τη μικρή, είμαι τόσο γεμάτη εικόνες και συναισθήματα και όλο λέω ότι θα κάτσω να γράψω κι όλο το αφήνω. Σήμερα λοιπόν ήρθε η ώρα. Η χθεσινή μέρα, χωρίς να είναι ιδιαίτερα δύσκολη, ήταν αρκετά φορτισμένη. Μάλλον μάζευα κούραση αρκετό καιρό και χθες για ασήμαντο όπως συμβαίνει συνήθως λόγο ξέσπασα πολύ. Τι να κάνεις, στο πρόγραμμα είναι κι αυτά. Δεν κατάφερα να καλοκοιμηθώ και το μεσημέρι κι έτσι το ότι είχαμε βγάλει εισιτήρια για το Disney on Ice το απόγευμα μου φαινόταν βουνό! Η Λένα επιπλέον, δεν κοιμήθηκε λεπτό για μεσημέρι και την ώρα που έπρεπε να ντυθεί για να ξεκινήσουμε έγινε πανηγύρι. Ξεκινήσαμε λοιπόν με μια διάθεση μούρλια όπως καταλαβαίνετε. Η δε Λένα (εννοείται) στο αυτοκίνητο κοιμήθηκε παρόλο που ήταν μαζί και η ξαδέρφη της και μιλούσαν κι έτσι φτάσαμε και φορτωμένη τα 17,5 κιλά παραμάσχαλα, μπήκαμε, πήρα πρόγραμμα και το ασορτί καπελάκι με τα αυτιά του Μίκυ, την ξύπνησα, με λίγη ευτυχώς δυσκολία, πήραμε κι ένα κουβά ποπ κορν και ήμαστε πανέτοιμες.

Λίγο νυσταγμένη αλλά... ετοιμοπόλεμη!



Η έκφραση τόσο η δική της όσο και της ξαδέρφης της μόλις βγήκαν οι αγαπημένοι τους ήρωες απλά έσβησε όλα μου τα νεύρα, την κούραση, τα πάντα!!! "Μαμά κοίτα, ο Πήτερ! Και η Γιασμίν!!!! Κοίτα! Κοίτα!!! Είναι τέλεια :-)" Και δώς του να χειροκροτάει και να λάμπουν τα μάτια της.... Όσο συνέχιζε δε η παράσταση και δυνάμωνε το κέφι και η μουσική, περιττό να σας πω ότι δεν έβαλε τον πωπό της κάτω και χόρευε όλη την ώρα. Ομολογουμένως το θέαμα ήταν αρκετά εντυπωσιακό ακόμη και για τους μεγάλους και σε συνδυασμό με τη μουσική σε βοηθούσε να περάσεις ένα ευχάριστο δίωρο. Ο λόγος όμως που τα γράφω όλα αυτά δεν είναι για τη συγκεκριμένη μόνο παράσταση, αφορά ένα γενικότερο δικό μου συμπέρασμα.

Δεν έχει σημασία το ότι είναι μόνο 3 ή 4 ή 5 χρονών τα παιδάκια και μπορεί να φοβάστε ότι δε θα θυμούνται τίποτα κι ότι είναι χαμένος χρόνος και χρήματα το θέατρο σε αυτή την ηλικία. Είναι απίστευτο πόσα πράγματα "μιλάνε" σε ένα παιδί σε μια παράσταση. Το Σεπτέμβρη πήγαμε στον Οδυσσεβάχ, πολύ αγαπημένο δικό μου έργο από όταν ήμουν παιδί που όμως θεωρούσα ότι δεν είναι για την ηλικία της Λένας και ίσως την κουράσει. Μάλιστα σε κάποια στιγμή μου φάνηκε πολύ βαριεστημένη και τη ρώτησα: "Βαρέθηκες"? Η απάντησή της ήρθε αποστομωτική: "Όχι μαμά είναι πολύ ωραία παράσταση κι έχω αγωνία αν θα πάει σπίτι του ο Οδυσσεβάχ!". Στον Ηρακλή που είδαμε, όταν γυρίσαμε σπίτι με έβαλε να κατεβάσω τη Μυθολογία του καλού μου να της ξαναδιαβάσω την ιστορία και μετά βάφτισε τις κούκλες της Ιφικλή και Αλκμήνη. Όταν είδαμε την Τενεκεδούπολη, τραγουδούσε στον αδερφό της το τραγούδι και όταν είδαμε "Την ακρίδα που δε μπορούσε να πει το Ρο" μας έβαλε να τη λέμε Μάβγκαβετ (Μάργκαρετ δηλαδή) κι εγώ δε θυμάμαι για πόσο καιρό. Και τόσα άλλα, που κάνουν εμφανές ότι κάθε παράσταση είναι μια μοναδική εμπειρία για εκείνη κι ότι την ευχαριστιέται όχι μόνο για το 2ωρο που είναι στο θέατρο αλλά για πολύ καιρό ακόμη μιας και της δίνει τροφή για παιχνίδι, για διήγηση αλλά και όρεξη να μάθει παραπάνω πράγματα για την εξέλιξη της ιστορίας που είδε. 

Ακόμη πιο σημαντικό βέβαια, είναι η κάθε παράσταση να είναι μια ολοκληρωμένη εμπειρία για το παιδί. Δεν αρκεί απλά να το πάμε, να κάτσουμε δίπλα του και μετά να το γυρίσουμε. Ανάλογα με την ηλικία του, για να μπορέσει να καταλάβει καλύτερα ίσως χρειαστεί να του εξηγούμε λίγο παραπάνω την πλοκή, να το ενθαρρύνουμε να συμμετέχει με χειροκρότημα, τραγουδάκια κλπ. Σίγουρα όμως και ανεξαρτήτου ηλικίας, καλό είναι να συζητάμε μαζί του για την παράσταση, να το βοηθάμε να θυμάται την ιστορία, να το ρωτάμε τι του άρεσε και τι δεν του άρεσε κλπ. Με τη Λένα, έχουμε καθιερώσει να αγοράζουμε το πρόγραμμα της παράστασης και στο γυρισμό το ξεφυλλίζει και διηγείται ό,τι θυμάται κι εγώ τη συμπληρώνω. Μετά στο σπίτι, ο μπαμπάς της τη ρωτάει κι εκείνος και συνήθως για τις επόμενες 1-2 μέρες την ακούς να αλλάζει ονόματα στις κούκλες της σύμφωνα με την παράσταση που είδαμε. Αν δε μιλήσεις με το παιδί για αυτό που είδε, να του πεις τη γνώμη σου και να ακούσεις τη δική του, αν δεν το βοηθήσεις να κάνει κτήμα του την εμπειρία που μόλις απέκτησε τότε ναι σε 1 εβδομάδα θα το έχει ξεχάσει και όσοι σου λένε "είναι μικρό για θέατρο, δε θα καταλάβει, πού να τρέχεις τώρα..." θα μοιάζει να έχουν δίκιο. Για πάρτο λίγο αλλιώς να δεις όμως τι θαύματα που γίνονται :-)

Ήμουν τυχερή και οι γονείς μου πίστευαν το ίδιο κι έτσι από πολύ μικρή έβλεπα θέατρο. Ακόμα θυμάμαι το βράδυ που μετά από άπειρες παιδικές παραστάσεις η μαμά μου μου ανακοίνωσε: "Σήμερα θα έρθεις μαζί μας στο κανονικό θέατρο για τους μεγάλους" και είδα τη Λοκαντιέρα με την Καλογεροπούλου και το Φέρτη. Ήμουν ακόμη πιο τυχερή και είχα δασκάλους με Δ κεφαλαίο που δαπανούσαν χρόνο κι ανεβάζαμε παραστάσεις κανονικές, και μας πηγαίνανε και σε παραστάσεις κανονικές πολλές φορές και εκτός του σχολικού ωραρίου. Για το πρώτο νιώθω σίγουρη για τα παιδιά μου ότι από μας τουλάχιστον θα έχουν όλη την παρότρυνση και τα ερεθίσματα που είχαμε κι εμείς. Για το δεύτερο απλά ελπίζω αν και είναι μια τεράστια κουβέντα.

Πραγματικά όμως, δεν ξέρετε πόσο καλό θα κάνετε στο παιδί σας αν από τις 5 φορές που θα πάτε παιδότοπο, λούνα πάρκ ή κάτι άλλο τη 1 πάτε και στο θέατρο. Υπάρχουν παραστάσεις για όλες τις ηλικίες με μουσική ή χωρίς και ευτυχώς πλέον σε λογική τιμή. Δεν έχουν όλα τα δώρα υλική υπόσταση και το να μάθεις ένα παιδί να αγαπάει το θέατρο,τη μουσική, την τέχνη είναι ένα από τα πιο πολύτιμα. 

Καλημέρα σας :-)