And so this is Christmas...

Πάει ένας μήνας από την τελευταία φορά που έγραψα και ομολογώ ότι δεν ήταν κι ο καλύτερος της ζωής μου, αν και ευτυχώς όχι και ο χειρότερος. Ο παππούς στο νοσοκομείο χωρίς να προβλέπεται να βγει κι εμείς σε μια δυσάρεστη διαρκή αναμονή του αναπόφευκτου, πολλή δουλειά (ναι, ναι ξέρω, ευτυχώς που υπάρχει θα μου πείτε αλλά αφήστε με λίγο να γκρινιάξω οκ?), λίγος χρόνος για τα παιδιά και τον καλό μου, 2-3 απανωτές αρρώστιες των παιδιών συνοδευόμενες με αυτή τη χαριτωμένη γκρίνια και μια επίσκεψη στο νοσοκομείο, πολλές μέρες χωρίς τη μαμά μου (είπαμε μαμόθρεφτο μην τα ξαναλέμε αυτά) και μέσα στη μέση τσουπ! Χριστούγεννα..... Ναι αλλά ποιά Χριστούγεννα? Όχι αυτά που έχω συνηθίσει, 31 χρόνια τώρα. Ο αδερφός μου στο Λονδίνο, ο παππούς στο νοσοκομείο, η γιαγιά φυσικά δίπλα του και το οικογενειακό τραπέζι με μισή οικογένεια. Α, και η Λένα με 38,9 ανά 12ωρο σαν το κοτόπουλο και μόλις της δίναμε πονστάν να μεταλλάσσεται σε τέρας ενέργειας. Α, και το σπίτι σα βομβαρδισμένο γιατί 1,5 μήνα τώρα δούλευα ασταμάτητα 7 μέρες τη βδομάδα. Πώς να μην ξυπνήσει ο Σκρούτζ μέσα μου μετά? 

Παρόλα αυτά (γιατί κάπως πρέπει να δικαιώσουμε και το όνομα της Πολυάννας) και κυρίως επειδή αν εξαιρέσεις το θέμα του παππού όλα τα υπόλοιπα ξεπερνιούνται και δεν είναι σοβαροί λόγοι Χριστουγεννιάτικης κατάθλιψης, φυσικά υπήρξαν και καλές στιγμές, όπως ας πούμε την παραμονή που ετοιμάσαμε το κέρασμα του Άι - Βασίλη, ή όταν φτιάξαμε με τη Λένα μαρεγκάκια για να μπουν σε όμορφα βαζάκια και να τα κάνουμε δώρα στους αγαπημένους μας:

Τα μαρεγκάκια μας έτοιμα
να μπουν στα βάζα

Όχι Προκόπη
δεν είναι για σένα αυτά!

Ή ακόμα το ζεστό και γεμάτο χαρά απόγευμα που περάσαμε τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων με αγαπημένους θείους και ξαδέρφια του καλού μου. 

Και κάπως έτσι κυλάνε οι Χριστουγεννιάτικες μέρες μου ως τώρα, έχοντας ποντάρει στην άδεια της επόμενης εβδομάδας μπας και ισιώσω και μείνω στο Polyanna mood. 

Και μετά κοιτάω το ημερολόγιο και βλέπω 28/12...η μέρα που έφυγε η Γωγώ τόσο άδικα και τόσο απότομα 5 χρόνια πριν στα 27 της. Έχω ακόμη στ' αυτιά μου τη φωνή της Αριάνας όταν με πήρε τηλέφωνο και μου το είπε κι ας μην καταλάβαινα τι έλεγε από την παγωμάρα μου... 

Και κάπου εκεί αποφασίζεις: ΘΑ ισιώσω! Γιατί είμαι καλά, γιατί όλοι οι δικοί μου άνθρωποι (εντάξει σχεδόν όλοι, είπαμε ο παππούς είναι το μόνο σοβαρό που αφήνουμε απέξω) είναι δίπλα μου, γιατί τα παιδιά μου χρειάζονται μια χαρούμενη μαμά και ο καλός μου μια ήρεμη σύντροφο κι όχι μια με τα νεύρα τσίτα. Γιατί αύριο δε θα έχω την ευκαιρία που ίσως έχω σήμερα και δεν θα τη δω βουτηγμένη στη γκρίνια μου. Γιατί στην ουσία, δεν έχω κάποιο πρόβλημα και ΝΑΙ γιατί είναι Χριστούγεννα κι έρχεται η Πρωτοχρονιά!!!! Και γιατί δυστυχώς τελικά αυτά που μετράνε τα αναγνωρίζουμε με τον άσχημο τρόπο και μόνο...

Υ.Γ. Επιφυλάσσομαι για πιο αισιόδοξα ποστ πριν το κλείσιμο της χρονιάς, αλλά το σημερινό το είχα ανάγκη...