Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Το δέντρο είχε τη δική του ιστορία:-)

Λίγο νωρίτερα φέτος είναι η αλήθεια αλλά σήμερα στολίσαμε το δέντρο μας! Γενικά τη Χριστουγεννιάτικη σεζόν τη ζούμε πολύ, από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά και μεγαλύτερη και στα χρόνια χωρίς παιδιά. Έτσι ήταν αναμενόμενο το δέντρο μας να έχει ιστορία :-)

Όταν το 2006, με το Βασίλη μείναμε μαζί, η μετακόμιση συνέπεσε με την έναρξη της Χριστουγεννιάτικης σεζόν κι έτσι σκέφτηκα ένα άλλου τύπου home warming party για τους φίλους μας, που θα άφηνε σε όλους και κυρίως στο σπιτικό μας, ανεξίτηλο το σημάδι των ανθρώπων που αγαπάμε! Όλοι έλαβαν μια πρόσκληση που έλεγε ότι το σπίτι μας επιτέλους τελείωσε κι ότι τους περιμένουμε 15 Δεκέμβρη να μας βοηθήσουν να στολίσουμε το δέντρο μας. Ο κανόνας ήταν ένας: αντί για δώρα, γλυκά, ποτά κλπ. ο καθένας έπρεπε να έρθει με το στολιδάκι του ώστε να το βάλει στο δέντρο. Πρέπει από τα 78 τετραγωνικά μας να πέρασαν συνολικά καμιά 70αριά άτομα χωρίς υπερβολή (είμαστε και κοινωνικοί πανάθεμά μας) αλλά στο τέλος της βραδιάς, το δέντρο μας ήταν μαγικό!!!! 

Το Big Ben που μας έφερε η μαμά μου
και κάθε χρόνο μπαίνει πρώτο 

Την αξία εκείνης της ιδέας την καταλαβαίνω βέβαια χρόνο με το χρόνο, που κάθε φορά ανοίγω τα Χριστουγεννιάτικα και θυμάμαι πιο στολίδι είναι ποιανού. Εννοείται πως έχουν όλα θέση στο δέντρο μας και τα μιικρά και τα μεγάλα και τα κάπως πιο "μπουγιόζικα", και οι μπάλες και τα ζαχαρωτά και όλα: 

Η κρυστάλλινη μπάλα της Λίτσας
και ο φελλός από τη σαμπάνια που
ανοίξαμε εκείνο το βράδυ

Η τσαγιέρα της Ελευθερίας,
στολίδι από τα παιδικά της χρόνια




Μια καμπανούλα από τη Σοφία και το Στάθη

Η βενετσιάνικη μάσκα της Φανής

Το στολίδι που έφτιαξε η Ειρήνη
μαζί με τα παιδάκια στο ίδρυμα "Χαρά"
που δούλευε τότε

Our first Christmas από την Αριάνα
και τον Αλέξανδρο, δίδυμο με αυτό
του δικού τους δέντρου.
Το καλύτερο όλων είναι ότι στην πορεία των χρόνων και μετά την περσινή μετακόμιση, έχουν φυσικά προστεθεί και λίιιγα ακόμη (ω ναι, χωρούσε κι άλλα): Παιδικά μας στολίδια, στολίδια που έχω φτιάξει ως παιδί, στολίδια που έχουν αγοραστεί σε ταξίδια της κοινής μας ζωής, στολίδια baby's first Christmas επί δύο σε ροζ και γαλάζιο και από φέτος στολίδια που έχει φτιάξει η Λένα στο σταθμό. Το ακόμη πιο ωραίο στο φετινό στολισμό είναι ότι είπα στη Λένα την ιστορία με το πάρτυ κι έτσι κάθε στολίδι που βγάζαμε με ρωτούσε ποιός το έφερε ή από που το έχουμε και ανάλογα με το όνομα που της έλεγα ακολουθούσε και μια μικρή ιστορία ή επεξήγηση. 

Κάποια στιγμή βαρέθηκε, όπως είναι λογικό για την ηλικία της να στολίζει, αλλά έκατσε να μου κάνει παρέα και να της λέω την "ιστορία των στολιδιών" κι αυτό έκανε τη διαδικασία ακόμη πιο μοναδική. Αυτό και οι στιγμές που μοιραστήκανε τα μαλακά στολίδια για τα κάτω κλαδιά με τον αδερφό της και στόλιζαν παρέα τραγουδώντας.

Η μπάλα με άμμο και κοχύλια
που φέραμε από το ταξίδι
μας στην Καραϊβική

Μικροσκοπικό αρκουδάκι - δωράκι
σε advent-calender από τα χρόνια του Γυμνασίου

Ζυμαροστολιδάκι φτιαγμένο
από τα χεράκια μου καμιά
20αριά χρόνια πίσω

Ξύλινο στολιδάκι χαρισμένο
από τη δασκάλα μου των Γερμανικών
στα 6 μου. Νομίζω ότι μυρίζει ακόμη
όπως το σπίτι της τα Χριστούγεννα

Το πιο καινούριο μας στολίδι.
Φτιαγμένο από τα χεράκια της Ελένης,
εξαιρετικής μαμαδοφίλης, δώρο για μια
υπέροχη συνάντηση!


















Κατασκευή της Λένας στο
σταθμό. Τσόχα, μάτια
κι ένα μανταλάκι κι
έτοιμο το μηλαράκι!





















Όλη αυτή η ιεροτελεστία του δέντρου και οι αναμνήσεις που ξεπήδησαν μέσα από τα κουτιά, την ίδια ώρα που μπροστά στα μάτια μου έφτιαχνα καινούριες με τα παιδιά μου, μου έφτιαξαν αρκετά τη διάθεση. Είχε μεσολαβήσει κι ένα πολύ ωραίο Σαββατοκύριακο, αλλά νομίζω το στόλισμα ήταν αυτό που το απογείωσε!!! Και τώρα, ξεκινάμε να καταστρώνουμε σχέδια για κατασκευές, δώρα, γλυκά, τραγούδια, μυρωδιές και αγκαλιές!!!! Α, κι ένα πρόχειρο συμπέρασμα..... Τις αναμνήσεις δεν τις φτιάχνουμε μόνοι μας! Πίσω από κάθε καλή ανάμνηση υπάρχει ένας καλός φίλος οπότε.... τους φίλους σας και τα μάτια σας και μέρες που έρχονται μαζευτείτε σε σπίτια, πείτε τραγούδια, πιείτε κρασάκια, παίξετε επιτραπέζια, συζητήστε, ό,τι σας αρέσει! Και αν θέλετε τη γνώμη μου, πάρτε και τα παιδιά σας μαζί. Δε νομίζω ότι υπάρχει καλύτερος τρόπος για ένα παιδί να καταλάβει την αξία και το νόημα της φιλίας από το να δει τους γονείς του με την παρέα τους να περνάνε όμορφα. Χώρια που οι μέρες των γιορτών είναι μέρες για να είναι όλοι μαζί:-0

Φιλιά από την οικογένεια Κιούση και το Κιουσόδεντρο:

From all of us to all of you, a very merry Christmas
Y.Γ. Η ανάρτηση εκτός των άλλων είναι και συμμετοχή στο διαγωνισμό του ParentsLandGr, για το πιο όμορφο στολίδι, χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρη για την εγκυρότητά της. Ο διαγωνισμός βλέπετε αναφέρεται σε κατασκευή στολιδιού κι εγώ σας έγραψα για το δέντρο μας αλλά.... για μας ολόκληρο το δέντρο μας είναι ένα ολόκληρο στολίδι!!!!!! 

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Που είναι τώρα οι φοιτητές μαμά;

Ανέκαθεν η επέτειος του Πολυτεχνείου ασκούσε πάνω μου μια περίεργη γοητεία. Να σας δηλώσω εδώ, ότι δυστυχώς ή ευτυχώς (δεν έχω καταλήξει ακόμη) είμαι ένα πλήρως απολιτίκ ον. Δεν πέρασα ούτε στην εφηβεία μου ούτε μεγαλώνοντας καμία φάση πολιτικής αναζήτησης, παρόλο που οι παρέες μου θα μπορούσαν να με είχαν τραβήξει προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Σε κατάληψη έχω πάει μια φορά στη ζωή μου και σε πορεία καμία. Είμαι δειλή, βολεμένη, φοβιτσιάρα πείτε το όπως θέλετε. Το Πολυτεχνείο όμως με μαγεύε πάντα. Ένιωθα και νιώθω απεριόριστο θαυμασμό και δέος μπροστά σε αυτό που ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα φοιτητών. Από την ηλικία του δημοτικού ακόμη, διάβαζα ό,τι βιβλίο έπφετε στα χέρια μου, έβλεπα ότι αφιέρωμα υπήρχε και φρόντιζα πάντοτε να συμμετέχω με πάθος σε όλες τις σχετικές σχολικές γιορτές. Τις δύο γιορτές του Κλασσικού Αναβρύτων στην Α και τη Β Λυκείου αν κλείσω τα μάτια μου τις βλέπω μπροστά μου. Στην πρώτη, βάλαμε εμβόλιμα στα τραγούδια της χορωδίας και το "Δεν παν να μας χτυπάν" του Άσιμου και ο λυκειάρχης μας που νόμιζε ότι είχε εγκρίνει την πραγματική λίστα τραγουδιών κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό! Στη δεύτερη, ο λόγος του εκπροσώπου των μαθητών, φίλου και τωρινού κουμπάρου Μιχάλη με έκανε να κλαίω με λυγμούς για την αμεσότητα και την αφοπλιστική ειλικρίνειά του.
 
Ήταν αναμενόμενο λοιπόν για όσους με ξέρουν, ότι η Λένα (και ο Προκόπης μετέπειτα) θα μάθαιναν την ιστορία του Πολυτεχνείου από νωρίς. Όταν λοιπόν η Λένα ήταν 4 μηνών, στο πρώτο Πολυτεχνείο της ζωής της, την έβαλα μπροστά στον υπολογιστή και της έβαλα τραγούδια από τα τραγούδια της εποχής και της διηγήθηκα την ιστορία πολύ απλά. Όχι ότι κατάλαβε πολλά πράγματα αλλά έτσι ένιωθα έτσι έκανα. Την επόμενη χρονιά, 16 μηνών καταλάβαινε αρκετά και μιλούσε οπότε έμαθε 1,2 από τα τραγούδια και τα λέγαμε μαζί. Πέρσυ, σχεδόν 2.5 χρονών πια μου είπε κάποια στιγμή: "Μαμά θέλω να μου πεις την ιστορία με τους φοιτητές" και την είπαμε πάλι, πιο εμπλουτισμένη αυτή τη φορά. Έπρεπε να την ακούσετε να τη λέει στον μόλις 4 μηνών αδερφό της και μετα να τραγουδάει με τη φωνούλα της το "Λεβέντης εροβόλαγε". Από τον περσινό Νοέμβρη μέχρι φέτος, μου τη ζητούσε συχνά πυκνά την ιστορία και ποτέ δεν της είπα όχι. Της την έλεγα και σιγά σιγά είχε κι απορίες μιας και άρχισα να της λέω και καινούριες λέξεις χούντα, δικτατορία κλπ. Πριν κανένα μήνα λοιπόν, περνούσαμε με το αμάξι έξω από το Πολυτεχνείο και της έδειξα το χώρο, την πόρτα... Φαίνεται τότε μέσα στο μυαλουδάκι της συνειδητοποίησε ότι η "ιστορία με τους φοιτητές" δεν είναι απλώς παραμυθάκι κι έτσι γύρισε και με ρώτησε: "Και μαμά, όσοι δεν πέθαναν που είναι τώρα; Τι κάνανε μετά που έφυγε η χούντα και οι κακοί άνθρωποι;" Εδώ σε θέλω κάβουρα! Δαγκώθηκα, σκέφτηκα λίγο και μετά της είπα ό,τι κάποιοι συνέχισαν τη ζωή τους στην Ελλάδα, κάποιοι στο εξωτερικό, κάποιοι έγιναν σπουδαίοι και συνέχισαν να βοηθάνε τον κόσμο, κάποιοι συνέχισαν να αγωνίζονται και αρκετοί δυστυχώς ξέχασαν όλα όσα έγιναν εκείνες τις μέρες και προσπάθησαν απλά να ανέβουν με κάθε τρόπο.
 
Σε κάποιο από τα πρόσφατα συλλαλητήρια, έφευγα από τη δουλειά και πέρασα με τα πόδια από την κάτω πλατεία του Συντάγματος για να περπατήσω μέχρι Ακρόπολη να πάρω το μετρό. Την ώρα που περνούσα έπεφταν δακρυγόνα. Στάθηκα λίγο κοίταξα τον κόσμο που ήταν μαζεμένος και έφυγα. Όσο περπατούσα έβλεπα κόσμο, άσπρα πρόσωπα, δακρυσμένα (μαζί και το δικό μου από τα δακρυγόνα), και όλο αυτό κάπως μου έκατσε. Έκλαιγα όταν έφτασα στο μετρό, όχι όμως πια από τα δακρυγόνα, αλλά από θυμό, ντροπή και νεύρα. Θυμό για όσα συμβαίνουν κάθε μέρα γύρω μας και κυρίως ντροπή γιατί εγώ, εμείς όπως θέλετε πείτε το, ζω στο συννεφάκι μου! Δεν κατεβαίνω σε κανένα συλλαλητήριο γιατί φοβάμαι. Ντρέπομαι που το λέω αλλά έτσι είναι. Έχω μια δυο blogoφίλες που μου υποσχέθηκαν ότι την επόμενη φορά που θα νιώσω την ανάγκη να κατέβω αλλά θα φοβάμαι θα μου κρατάνε το χέρι. Όχι μόνο για μένα, αλλά να, η Λένα σήμερα ρώτησε για τους φοιτητές και μπόρεσα να της απαντήσω, όταν θα με ρωτήσει που ήμουν όταν άλλοι αποφάσιζαν για το μέλλον της τι θα της πω; Προσπαθώ να μάθω τα παιδιά μου να ενδιαφέρονται για τους γύρω τους, να τους αγαπάνε όλους, να μην είναι ρατσιστές, να, να, να..... αλλά και πάλι νιώθω πώς πρέπει να είμαι το παράδειγμα κι όχι απλά να τους λέω τι πρέπει να κάνουμε.
 
Στα εφηβικά μου χρόνια άκουγα Ξυλούρη κι αναρωτιόμουν πώς ήταν άραγε να ακούς αυτά τα τραγούδια και να ζεις τις εποχές για τις οποίες γράφτηκαν. Το καλοκαίρι παρακαλούθησα την παράσταση "Το Μεγάλο μας τσίρκο" κι έκλαιγα σα μωρό παιδί γιατί τα ένιωθα στο πετσί μου.
 
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι την επόμενη χρονιά, θα πάω να αφήσω ένα γαρύφαλλο στο Πολυτεχνείο. Χθες η Λένα μου είπε ότι είπαν στον παιδικό για το Πολυτεχνείο: "Τα ήξερε η δασκάλα μαμά σαν κι εσένα μου τα είπε. Μόνο μας είπε και για τους γαρύφαλλους!". Του χρόνου θα πάω μαζί της κι ελπίζω να είναι η χρονιά που θα τηρήσω την υπόσχεσή μου 
 
Υ.Γ. Συγγνώμη αν ήταν ασυνάρτητη λίγο η σημερινή ανάρτηση. Φορτίζομαι μέρες τώρα και η σημερινή επέτειος σε συνδυασμό με διάφορα που έχω διαβάσει από το πρωί με φόρτισαν λίγο ακόμη. Σας αφήνω με το αγαπημένο μας επετειακό μαμάς και κόρης:

      

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Μια αφιέρωση που δεν έγινε ποτέ....

Το παρακάτω ποστ αποτελεί φιλική "εισβολή" στο διιστολογικό Αφιέρωμα με αφορμή τις 100 "Αφιερώσεις Συγγραφέων" που ξεκίνησα να διαβάζω και το ζήλεψα μιας κι αμέσως σκέφτηκα τη δική μου ιστορία αφιέρωσης, με την ευγενική ανοχή της @nefosis του Rubies and Clouds και του @bibliothekarios:  

Οκτώβρης 1994 και η φιλόλογος της Β' Γυμνασίου μας χωρίζει σε ομάδες και μας δίνει από ένα βιβλίο με ποιήματα του Ελύτη στο πλαίσιο εργασίας για τη Νεοελληνική Λογοτεχνία. Το σχολείο μας ήταν πρότυπο βλέπετε και η συγκεκριμένη καθηγήτρια με εξαιρετικό μεράκι για τη δουλειά της κι έτσι συμμετείχαμε ως τμήμα σε ένα πιλοτικό πρόγραμμα. Είχαμε 2 μήνες να ετοιμαστούμε πάνω στο έργο του ποιητή και μετά θα το παρουσιάζαμε ολοκληρωμένο ανά ομάδες σε φοιτητές. Το βιβλίο που έτυχε στη δική μου ομάδα ήταν η "Μαρία - Νεφέλη".  Η καθηγήτριά μας, μας έδωσε δικά της βιβλία γι'αυτή την εργασία και το συγκεκριμένο από την πρώτη σελίδα μου έκλεισε το μάτι και με πήρε από το χέρι. Ήταν διαβασμένο πολύ, με τριμμένη ράχη, με σημειώσεις, με διάσπαρτα τετραγωνάκια με λουλουδάκια που έκανε πάντα η κυρία Σοφία όταν μιλούσε ή όταν σκεφτόταν... Φαινόταν βιβλίο που ο κάτοχός του το αγαπάει, που έχει πολλά να πει και που έπρεπε να το διαβάσω καλά... 


Για 2 μήνες, όσο κράτησε η προετοιμασία για την εργασία, ζούσα κι ανέπνεα Ελύτη χωρίς καμία υπερβολή. Ακόμη και τώρα αν κλείσω τα μάτια και γυρίσω πίσω στο μυαλό μου το χρόνο για 1-2 λεπτά είμαι σίγουρη ότι μπορώ να απαγγείλω νεράκι τις τρεις πρώτες σελίδες διαλόγου της Μαρίας - Νεφέλης με το Νεφεληγερέτη κι αν ζοριστώ λίιιγο παραπάνω μπορώ να θυμηθώ και τα πιο πολλά από τα μονόστιχα, τα γραμμένα με πλάγια γράμματα κάτω από τα ποιήματα, μικρά αλλά με τόσα νοήματα. Περιττό να σας πω ότι οι δόλιοι που ήταν στην ομάδα μου μαρτύρησαν με τις συναντήσεις, αναλύσεις κλπ. στις οποίες τους υπέβαλα. Με αφορμή την εργασία, διάβασα όλα τα ποιήματα, είδα ότι είχε γραφτεί ως τότε, άκουσα όλα τα μελοποιημένα και γενικά έπαθα την εμμονή που κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του μπορεί να πάθει όταν καταπιαστεί τόσο έντονα με κάτι. Μου έμεινε όμως κι αγάπη για την ποιήση, με αφορμή αυτή την εργασία διάβασα κι άλλους ποιητές, άσχετα που πάντα στον Ελύτη ξαναγύριζα... Και τώρα ακόμη, εχω ένα ράφι μόνο με δικά του κι εκεί ανατρέχω συχνά πυκνά στα ζόρια. 

Καταλαβαίνετε λοιπόν, τη χαρά μου, όταν αφού τελείωσε η εργασία μας, η ομάδα μου τα είχε πάει περίφημα και το σχολείο μας είχε πάρει ειδική μνεία για το αφιέρωμα στον Ελύτη στο πλαίσιο του προγράμματος που συμμετείχαμε, πήγα να επιστρέψω στη δασκάλα μου το βιβλίο και αντ' αυτού  γυρνώντας από το επόμενο διάλειμμα το βρήκα πάνω στο θρανίο μου με μια αφιέρωση:  Επειδή σου αρέσει τόσο...

Αρχές Μαρτίου του 1996, παρόλο που δεν την είχα καθηγήτρια κι εκείνη τη χρονιά, είχαμε άριστες σχέσεις και πάντα έβρισκε χρόνο για κουβέντα κι επειδή το πρόγραμμα θα έτρεχε πάλι μου είπε ότι είχε κανονίσει να πάμε στο σπίτι του Ελύτη, να τον γνωρίσουμε από κοντά και να μιλήσουμε για την εργασία που είχαμε κάνει και για τη δουλειά του όπως τη γνωρίσαμε μέσα από την εργασία. 

Δυστυχώς δεν προλάβαμε ποτέ μια και στις 18/3/96 έφυγε από τη ζωή και η "Μαρία - Νεφέλη" μου έμεινε με μια αφιέρωση πολύ πολύ αγαπημένη κι άλλη μια που δεν έγινε ποτέ αν κι έφτασα τόσο κοντά.....  

Στο αφιέρωμα συμμετέχουν με εξαιρετικά κείμενα οι:

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Επειδή και οι γκουρού κάνουν λάθη.... ενημερωθείτε σωστά!

Ας ξεκινήσουμε με λίγη Ιστορία: To 1992 καθιερώνεται διεθνώς ο εορτασμός της Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού από την WABA (Παγκόσμια συμμαχία για την προώθηση του θηλασμού), τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και τη UNICEF, στις 1-7 Αυγούστου. Στην Ελλάδα, η εβδομάδα αυτή εορτάζεται 1-7 Νοεμβρίου και φέτος έχει θέμα «Κατανοώντας το Παρελθόν, Σχεδιάζουμε το μέλλον». Φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την πρώτη Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού και δέκα χρόνια από τον Σεπτέμβριο του 2002, όπου ο ΠΟΥ και η UNICEF θέσπισαν την Παγκόσμια Στρατηγική για την Βρεφική και Νηπιακή Διατροφή ή Διεθνές Σχέδιο Δράσης (Global Strategy on Infant and Child Feeding ή GS).

Τις τελευταίες μέρες έχει γεμίσει το διαδίκτυο με άρθρα, ποστς και σελίδες σχετικά με τη φετινή Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού και το θηλασμό γενικότερα, πράγμα το οποίο με χαροποίησε ιδιάιτερα αλλά μου δίνει και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να καταγράψω και τη δική μου (ή μάλλον τη δική ΜΑΣ, μιας και ο θηλασμός εξ' ορισμού αφορά τη δυάδα μητέρας - παιδιού) εμπειρία.
 
Ο τίτλος του ποστ εμπνεύστηκε από τον τίτλο που μου έχει απονείμει η φίλη μου Ιωαννούλα, ως "γκουρού" του θηλασμού στον οποίο ανατρέχει για κάθε της απορία τους 6 μήνες που είναι μανούλα. Αν και όπως της έχω εξηγήσει πολύ απέχω από αυτόν, μου αρέσει και τον κρατώ. Όταν γεννήθηκε η Λένα το 2009, δεν είχα διαβάσει τίποτα για το θηλασμό, θεωρούσα απλά δεδομένο ότι θα θηλάσω την κόρη μου αποκλειστικά όπως τόνιζα παντού στο μαιευτήριο και για καλή μου τύχη και η Λένα ήρθε σ'αυτό τον κόσμο αποφασισμένη να "ξεζουμίσει" τη μανούλα κανονικότατα. Έτσι, αν εξαιρέσει κανείς τις ματωμένες θηλές το πρώτα 20ήμερο και κάτι "μαραθώνιους" θηλασμούς μέχρι να 40ίσει, κατά τα άλλα 40 ημερών είχα ένα μωρό που έπαιρνε 200 - 250 γραμμάρια βάρος στο τριήμερο (αντί 100 που μου είχε πει η παιδίατρος), που κοιμόταν κάτι υπέροχα 5ωρα και 6ωρα το βράδυ και την ημέρα θήλαζε ευχαριστημένο όποτε και όσο ήθελε. Επιπλέον και επειδή όταν θα ήταν 4 μηνών θα επέστρεφα στη δουλειά, έκανα παράλληλες αντλήσεις κι έτσι η παραγωγή μου ήταν άψογη, η μικρή πάντα ευχαριστημένη κι εγώ στον πλανήτη happy!!! Κάπως έτσι λοιπόν, η Λένα θήλασε 11 μήνες κι ένα ωραίο πρωί ενώ την έβαλα στο στήθος, εκείνη έδειξε την κουζίνα, είπε "μαμ!" και δεν ξαναήπιε ποτέ και κανένα γάλα. Δε θα σας περιγράψω την απογοήτευσή μου για το φτύσιμο που μου έριξε έτσι στην ψύχρα μιας κι εγώ υπολόγιζα ότι θα θηλάσω αρκετά ακόμη, θα σας πω μόνο ότι από αυτή την επιτυχημένη πορεία με τη Λένα, μου έμεινε ο τίτλος του "γκουρού".

Δύο χρόνια μετά γεννήθηκε ο Προκόπης, πρόωρα στις 34 +2 ημέρες, 2.160 και με αναπνευστικό σύνδρομο οπότε και μπήκε θερμοκοιτίδα, οξυγόνο και σωληνάκι για σίτηση. Η επιλογή μου αυτή τη φορά φυσικά ήταν πέρα από όλα τα άλλα και απαίτηση του παιδιού για να συνέλθει πιο γρήγορα οπότε με το που είδα τη μαία στο δωμάτιο της ζήτησα θήλαστρο κι άρχισαν τα όργανα: "Δεν έχεις γάλα ακόμη, σε 2 μέρες!!!!". Διαβασμένη ούσα, την έκραξα πολύ ευγενικά και πήρα το θήλαστρο κι άρχισα να στέλνω γάλα στο μικρό. 17 μέρες στη θερμοκοιτίδα, δεν πήρε ούτε σταγόνα ξένο. Ούτε καν όταν με ύφος η παιδίατρος εκεί μου είπε "Δεν πήρε βάρος από χθες, μάλλον δεν είναι θρεπτικό το γάλα σου είπα να του δώσουν λίγο ξένο". Πρέπει να με φοβήθηκε λίγο ομολογώ έτσι που της απάντησα κι επίσης τους μπαστακώθηκα από εκείνη την ώρα σε κάθε τάισμα για να είμαι σίγουρη. Όταν τον πήραμε σπίτι, μας είπαν αν δεν πάει 3 κιλά να μην τον βάλω στο στήθος και τους έγραψα μη σας πω που είμαι και μάνα και δεν κάνει. Ο μικρός έπιασε σα βεντουζίτσα και όλοι ήμαστε πανευτυχείς!!! Μέχρι και τον 3ο με 4ο μήνα, όλα πήγαιναν ρολόι όπως και στη Λένα, μόνο που ο μικρούλης μας ξυπνούσε και το βράδυ δυό τρεις φορές, πράγμα πολύ λογικό κι αναμενόμενο.

Από κει και πέρα παραδέχομαι και δημοσίως ότι ο γκουρού την έχασε τη μπάλα κι άρχισε μια περιπέτεια άνευ προηγουμένου. Παρόλο που αυτή τη φορά ήμουν πιο διαβασμένη και πιο έμπειρη, αγνόησα πλήρως το γεγονός ότι ο Προκόπης ήταν προωράκι και του έδωσα πιπίλα (όπως δηλαδή είχα κάνει και στη Λένα). Ξαφνικά ο μικρός λοιπόν άρχισε να μένει στάσιμος στο βάρος, να τρώει 2 λεπτά και να κλαίει, να μην κοιμάται καλά, να γκρινιάζει και και και..... Πανικός! Επιστρατεύω τις διαδικτυακές αλλά και πραγματικές πλέον φίλες μου θηλάζουσες για να βρω τι φταίει (Κασσιανή, Σίλια και Κλαίρη αλλά και τα κορίτσια στο γκρουπάκι του 2011 ευτυχώς που ήσαστε κι εσείς αυτό λέω μόνο). Και τη βρίσκουμε την πατάτα. Πάνω που το δόλιο έκανε άλμα ανάπτυξης και έπρεπε να θηλάζει παραπάνω για να αυξήσει την παραγωγή, τσουπ η πιπίλα το νάρκωνε κι έτσι και αυτό δεν έτρωγε και η παραγωγή μειωνόταν. Εξοπλίζομαι φουλ χάρη στη Γιώτα και την Πολίνα, αρχίζω πρωτόκολλο αντλήσεων λοιπόν, αναγκαστικά δίνω και μερικά μπουκάλια συμπλήρωμα γιατί φυσικά δε θα άφηνα το παιδί να πεινάει επειδή είχα κάνει εγώ βλακεία και σιγά σιγά την ξαναφέρνω την παραγωγή στα ίσα της! Πάρτυ στο σπίτι, χαρά εγώ και το θήλαστρο αγκαλιά παρόλο που ο μικρός ξαναγύρισε στο στήθος μην τυχόν και τα κάνω πάλι σαλάτα. Δυστυχώς μετά χρειάστηκε να μπει νοσοκομείο ο μικρός με βρογχιολίτιδα κι εκεί κάπου την έχασα τη μπάλα με τις αντλήσεις, το θηλασμό και το νοσοκομείο. Οπότε πάμε για δεύτερο επαναγαλακτισμό. Ομολογώ επειδή κάπου εκεί αρχίσανε και οι στερεές και επειδή με είχε ταλαιπωρήσει πολύ η όλη διαδικασία ότι το κράτησα με νύχια και με δόντια μέχρι που ο Προκόπης πήγε 8 μηνών και μετά σταμάτησα τις αντλήσεις οπότε και σταδιακά αποθήλασα.

Αυτό που θα'θελα να πω γράφοντας όλο αυτό, είναι ότι ο θηλασμός είναι μεν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, θέλει όμως πέρα από πολύ αφοσίωση και την κατάλληλη ενημέρωση γιατί κυκλοφορεί μεγάλη παραφιλολογία γύρω από αυτόν. Η φράση "θήλαζε και μη ερεύνα" που κυκλοφορεί ευρέως δε με βρίσκει 100% σύμφωνη γιατί από την πείρα μου είδα ότι αυτό που με ένα παιδί δουλεύει και το κάνει να θηλάζει 10, 11, 20 και 30 μήνες με ένα άλλο μπορεί να έχει τα άκρως αντίθετα αποτελέσματα. Αν ένα πράμα είναι να σας μείνει από αυτό το ποστ, θα ήθελα να είναι ότι ο θηλασμός είναι υποχρέωση της μάνας προς το παιδί και όχι επιλογή της ή όπως λέει και η φίλη Κασσιανή: Το γάλα είναι του παιδιού. Το παιδί το φέρνει μαζί του και το χρειάζεται!!!  Προσπαθήστε λοιπόν όσο και όπως μπορείτε καλύτερα να του το δώσετε. Και αν για χ, ψ λόγους δεν τα καταφέρετε όπως θα θέλατε όπως συνέβη σε μένα με τον Προκόπη, να ξέρετε που να το αποδώσετε και να μη βολευτείτε σε δικαιολογίες. Αν χρειάζεστε οποιαδήποτε βοήθεια, υλικό, κατεύθυνση, συμπαράσταση ή απλά παρέα και γυναίκες που να βιώνουν το ίδιο με σας, υπάρχουν ομάδες υποστήριξης θηλασμού σχεδόν σε κάθε πόλη (εδώ της Αττικής), υπάρχουν πιστοποιημένοι σύμβουλοι γαλουχίας και ευτυχώς πλέον υπάρχουν και αρκετοί παιδίατροι αλλά και γυναικολόγοι πραγματικά υπέρμαχοι του μητρικού θηλασμού. 

Στα πλαίσια του εορτασμού της Παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού*, 1-7 Νοεμβρίου 2012, το Δίκτυο των Ομάδων Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας, σας προσκαλεί την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012, σε μια εκδήλωση γιορτή για τον μητρικό θηλασμό, στην πόλη σας! Η ‘’Ομάδα Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας Αττικής’’ σας περιμένει στις 11.00 πμ, στο Ζάππειον Μέγαρο, στο συντριβάνι. Αν και ο θηλασμός είναι ελεύθερος και δεν υπακούει σε ωράρια, τα μωράκια που θα θέλουν να θηλάσουν γύρω στις 12.00 θα καταμετρηθούν στον Πανελλαδικό Ταυτόχρονο Θηλασμό που θα γίνει την ίδια ώρα σε όλες τις πόλεις!