Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Χριστουγεννιάτικο party για μικρές crafters - φτιάχνουμε τα δικά μας καλλυντικά!

Ξέρω ότι αυτή είναι από τις λίγες αναρτήσεις που ίσως και κάποιοι να περιμένετε κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Πέρσι, τα έκανα όλα τόσο πιεσμένα και τελευταία στιγμή που δεν έγραψα ποτέ για το Χριστουγεννιάτικο craft party μας. Φέτος όμως ήμουν αποφασισμένη! Διάλεξα με προσοχή την ημερομηνία, είπα από την αρχή στον εαυτό μου ότι θα αποφύγω τις υπερβολές (και στις κατασκευές και στο μενού) και το ραντεβού με τις φιλενάδες μας δόθηκε για το Σάββατο 23 Δεκεμβρίου!

Για φέτος, μιας και χάρη στην καταπληκτική και αγαπημένη περσινή δασκάλα της Λένας, η κόρη μου έχει αναπτύξει μια ροπή στην κοσμετολογία, οι κατασκευές μας είχαν να κάνουν με την παρασκευή σπιτικών καλλυντικών: lip balm με γεύση σοκολάτα, Χριστουγεννιάτικα σαπούνια γλυκερίνης και bath bombs! Συμβουλεύτηκα λοιπόν τη Βασιλική, έγραψα στο τεφτέρι μου συνταγές και υλικά. Δεύτερο βήμα να πάρω τηλέφωνο και να μιλήσω με τις εξυπηρετικότατες κοπέλες του Aroma Lab για να παραγγείλω όλα όσα χρειαζόμαστε. Πολύ οικονομικά και με απίστευτη ταχύτητα (μέσα σε 24 ώρες) παρέλαβα την επόμενη μέρα τα πάντα με αντικαταβολή και χωρίς επιπλέον έξοδα αποστολής. Μέχρι τώρα, ψώνιζα από το Aroma Lab κάθε χρόνο στις ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΚΑ, αλλά πλέον θα το προτιμώ και για ηλεκτρονικές αγορές!

Σάββατο απόγευμα λοιπόν και η πραμάτεια έχει απλωθεί στο τραπέζι, ο καφές μοσχομυρίζει στην καφετιέρα και μάνα και κόρη περιμένουμε ανυπόμονα:


Σιγά σιγά έρχονται οι καλεσμένες μας και πιάνουμε αμέσως δουλειά! Ξεκινήσαμε με τα lip balms που ήθελαν και περισσότερη ώρα για να κρυώσουν μετά. Η συνταγή που χρησιμοποιήσαμε ήταν αυτή:

Lip Balm με σοκολάτα
Bούτυρο κακάο και μελισσοκέρι σε αναλογία 1 προς 2
μερικές νιφάδες σοκολάτας
θήκες 

Εκτέλεση:

Λιώστε όλα τα υλικά μαζί σε μπεν μαρί. Ανακατέψτε τα μέχρι να ομογενοποιηθούν και στη συνέχεια ρίξτε το μείγμα μέσα στο δοχείο της επιλογής σας. Αφήστε το να κρυώσει εντελώς πριν από τη χρήση. 























Στη συνέχεια, περάσαμε στα σαπουνάκια γλυκερίνης για να τελειώνουμε με όσα θέλανε φωτιά και μάτια κουζίνας. Κάναμε την πιο απλή εκδοχή με σαπουνόμαζα διάφανη που τη λιώσαμε και της προσθέσαμε άρωμα κανέλλα και πορτοκάλι και μετά τη βάλαμε σε καλουπάκια: μερικά σε φόρμες ζελέ με μικρά Χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά, μερικά σε φόρμες για σοκολατάκια σε σχήμα χιονονιφάδας και μερικά σε μεγάλη φόρμα κέικ για να γίνουν μπάρες σαπουνιού:




























Εκεί στα σαπούνια, κι όσο περιμέναμε να λιώσει το μείγμα, κάπου τις έχασα τις μικρές συμμετέχουσες γιατί οι μισές πήγαν μέσα στο δωμάτιο για παιχνίδι κι άρχισα να λέω στην κουμπάρα μου ότι μάλλον μεγαλώσανε και δε θέλουν πια craft party, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσω αργότερα ότι απλά βαρέθηκαν να περιμένουν πάνω από το μπεν μαρί, μιας και μόλις είπα: "Κορίτσια μοιράζω σκεύη για να ανακατέψουμε τα bath bombs", έγινε χαμός!!! Mental note λοιπόν για τα επόμενα, οι κατασκευές και οι ιδέες να είναι προσαρμοσμένες όλες στην ηλικία τους για να μη λακίζουν. Η συνταγή μας για τις bath bombs ήταν η εξής - με τις παρατηρήσεις μας μιας και στις bath bombs δεν μπορώ να πω ότι είχαμε απόλυτη επιτυχία:

Bath bombs
Mαγειρική σόδα (Bicarbonate) και Κιτρικό οξύ σε αναλογία 2 προς 1
χρώμα ζαχαροπλαστικής 
άρωμα για σαπούνι (τα κορίτσια επέλεξαν φράουλα και το σπίτι ακόμη μυρίζει)
λίγο νερό 

Εκτέλεση:
Ανακατεύουμε τις σκόνες μεταξύ τους
Προσθέτουμε το νερά, το άρωμα και μετά το χρώμα και τα ανακατεύουμε όλα μαζί. Zυμώνουμε μέχρι το μείγμα μας να έχει την υφή υγρής άμμου. Όπως χαρακτηριστικά είπα στα κορίτσια, "σαν τους κεφτέδες που κάνετε το καλοκαίρι στην παραλία". Τοποθετούμε το μείγμα στο καλούπι και το πιέζουμε πολύ καλά. Εδώ ήταν το βατερλώ μας! όσο και να πιέζαμε, αυτά αφρίζανε και φουσκώνανε και βγαίνανε από τα καλούπια και γινότανε χαμός! Το αφήνουμε ένα 24ωρο να στεγνώσει και να σκληρύνει σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας και το τυλίγουμε με μεμβράνη για να μη χάσει το άρωμά του. Σε αυτό το βήμα δε φτάσαμε ποτέ, όλα έμειναν στις θήκες γιατί φοβήθηκα ότι αν τα ξεκαλουπώσουμε θα γίνουν όλα σκόνη και θρύψαλα. 

Οπότε είπαμε να παίξουμε εκ του ασφαλούς και να τα βάλουμε στο μπάνιο μας με τις θήκες!!! Πολύτιμη στη διαδικασία παρασκευής των bath bombs, ήταν η βοήθεια της κουμπάρας Ιωάννας που επέβλεπε τα μείγματα και μοίραζε σόδα και κιτρικό όπου χρειαζόταν, ενώ καταλυτικής σημασίας το χεράκι που έβαλε η κουμπάρα Νένα στο συμμάζεμα, μιας και η σκόνη από τα μείγματα είχε πάει κυριολεκτικά παντού! Κορίτσια για ακόμη μια φορά χίλια ευχαριστώ σας εύχομαι, που έλεγε και η Μαρίνα Κουντουράτου! 













\
Από παραγωγή γενικά το craft party μας φέτος πήγε εξαιρετικά και όλες οι καλεσμένες έφυγαν με ένα σετ καλλυντικών για εκείνες κι άλλο ένα για τις μαμάδες τους! Επιπλέον, φτιάξαμε και έξτρα που η Λένα έδωσε για δώρα και σε άλλες αγαπημένες που δεν ήταν μαζί μας στο party:






















Και φυσικά η βραδιά τελείωσε με τον αγαπημένο τους (και μου) τρόπο: στρωματσάδα και ταινία μπροστά στο δέντρο!!!! 





















Κάθε χρόνο, πέφτω κατάκοπη αλλά κάθε χρόνο που η κουμπάρα Ιωάννα με ρωτάει γιατί δεν κανονίζουμε κάτι πιο χαλαρό για να μην κουράζομαι, της λέω - και το εννοώ - ότι δεν κουράζομαι καθόλου. Το Χριστουγεννιάτικο τσάι party μας σηματοδοτεί για μένα την επίσημη έναρξη των γιορτών, γεμίζει το σπίτι μας με φίλους αγαπημένους, μαθαίνει στα παιδιά τι όμορφο που είναι το σπίτι να είναι ανοιχτό, να κάνουμε πράγματα παρέα με τους φίλους μας και γενικά να είμαστε μαζί! Έτσι θέλω κι έτσι ελπίζω να είναι πάντα οι γιορτές όλων μας: με παιδικά γέλια (και κλάματα καμιά φορά γιατί κι αυτά στο πρόγραμμα είναι), με ποτήρια κρασί που τσουγκρίζουν πάνω από κοτομπουκιές και pizza, με φίλες που βοηθάνε στο συμμάζεμα πριν γυρίσει ο καλός μου και φρίξει με το πώς κάναμε πάλι το τραπέζι της προικούλας του, με μια τεράστια στρωματσάδα μπροστά στα φωτάκια του δέντρου! 

Καλή χρονιά να έχουμε όλοι!!! Υγεία, Αγάπη, Ηρεμία και Ευτυχία.. 

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

Αγαπητό μου ημερολόγιο: Το Πολυαννάκι ταξιδιώτης (ή Το χρονικό μιας παρολίγο πρώτης πτήσης)

Το πλάνο είχε συμφωνηθεί από το καλοκαίρι, τα εισιτήρια είχαν κλειστεί και είχαμε δώσει τα χέρια. Το Δεκέμβρη στη ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΚΑ της Κρήτης, ο Προκόπης θα ήταν αυτός που θα με συνόδευε και θα βοηθούσε και με το περίπτερο. Η συμμετοχή του άλλωστε στην περσινή (αλλά και στη φετινή τελικά) της Αθήνας και η βοήθειά του ήταν πολύτιμη. Πέρα από αυτό όμως, ήταν και μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνει το πρώτο του ταξίδι με αεροπλάνο! 

Με το που τέλειωσε η Χειροτέχνικα της Αθήνας, άρχισε να μετρά τις μέρες για την Κρήτη. Ρωτούσε τη Λένα που έχει μπει σε αεροπλάνο πώς θα είναι, σχεδίαζε τι θα βάλει στη βαλίτσα του, γενικά είχε μπει σε mood χαρούμενου ταξιδιώτη! 

Φτάνει λοιπόν η βδομάδα του ταξιδιού, πάμε στο ΚΕΠ με πλήρη επισημότητα να βγάλει ταυτοπροσωπία και περήφανος που τώρα "έχω ταυτότητα μαμά!" αλλά και με την απορία "αφού έχω ετοιμάσει υπογραφή, γιατί δε μου ζήτησαν να υπογράψω;;;" ήταν πια πανέτοιμος να ταξιδέψει!!!


Παραμονή του ταξιδιού και φτιάχνει βαλίτσα, αφού έχει δηλώσει "δε με νοιάζει που είναι ροζ, στις βαλίτσες δεν υπάρχουν αγορίστικα και κοριτσίστικα χρώματα, εγώ πρώτη φορά θα μπω στο αεροπλάνο με βαλίτσα με ρο δά κια!!!" και "εγώ τα Σαββατοκύριακα φοράω ρόμπα, θα πάρω και τη ρόμπα μου μαζί!". Φτιάχνει και το σακιδιάκι του με βιβλία, μπογιές, τσίχλες για τα αυτιά και σημειωματάριο και πλέον είναι πανέτοιμος και φυσικά φουλ ανυπόμονος. 




Παρασκευή απόγευμα λοιπόν και μας αφήνουν οι υπόλοιποι στο αεροδρόμιο. Τα χαμόγελα μέχρι τα αυτιά, τα μάτια διάπλατα ανοιχτά και φύγαμε για επιβίβαση! Με την "ταυτότητα" και το boarding pass στο χέρι περνάει το gate και τι τύχη! μπαίνει ΚΑΙ σε φυσούνα που τον οδηγεί κατευθείαν μέσα στο αεροπλάνο!!! Γεννημένος jet setter, ψάχνει τον αριθμό της θέσης του και αφού μου δίνει τη βαλίτσα του να τη βάλω στο ντουλαπάκι, κάθεται (εννοείται είχε παραγγείλει παράθυρο), δένεται κι αρχίζει να μελετάει την κάρτα με τις οδηγίες ασφαλείας!  Κάπου εκεί κι επειδή έχει αρχίσει να περνάει η ώρα επικίνδυνα, αναρωτιέμαι αν όλα είναι οκ και πότε θα ξεκινήσουμε επιτέλους. Γκλιν! Το καμπανάκι κι αμέσως μετά ο ευγενέστατος πιλότος μας, που αφού μας καλησπέρισε μας είπε ότι λόγω έντονου αέρα στο Ηράκλειο, δεν έχουμε ακόμη άδεια για απογείωση και θα πρέπει να περιμένουμε μισή ώρα! Στο σημείο αυτό όσοι και όσες έχετε 6χρονα καταλαβαίνετε ότι με είχε ήδη λούσει κρύος ιδρώτας καθότι το μισή ώρα αναμονή σε κλειστό χώρο ενώ ανυπομονεί για το ταξίδι δεν ήταν και το καλύτερο του μικρού συνταξιδιώτη μου! Παρόλα αυτά προς τιμήν του, αοφάσισε ότι αυτό το μισάωρο είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να γράψει τις μέχρι τώρα εντυπώσεις του από το ταξίδι, οπότε και έβγαλε το σημειωματάριό του και ξεκίνησε.
Στο μισάωρο πάνω, ξανά γκλιν και νάτα τα μαντάντα: "Ο κακός καιρός στο Ηράκλειο, μας εμποδίζει να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας, θα πρέπει να περιμένουμε άλλη μισή ώρα!" Ε, πόσο να σημειώσει ο δόλιος, άρχισε ελαφρά να δυσανασχετεί. Βγάλαμε τα βιβλία του να διαβάσουμε, μασήσαμε καμιά τσίχλα και τσούκου τσούκου πέρασε η ώρα. Έλα μου όμως που στο επόμενο γκλιν, μας είπαν ότι επειδή εξακολουθεί να λυσσομανάει ο αέρας, θα πρέπει να βγούμε από το αεροπλάνο και να περιμένουμε μια ώρα στο gate για το επόμενο ανακοινωθέν! 


Εκεί λοιπόν, είχα την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω, πως όταν είναι κάτι που πραγματικά τα ενδιαφέρει, τα παιδιά έχουν αστείρευτη υπομονή, και φυσικά πόσο έχει δουλέψει ο Προκόπης με τον εαυτό του τον τελευταίο χρόνο. Ενώ είχα προετοιμαστεί για Επιδαύρειες ερμηνείες δράματος, για ποταμούς δακρύων κλπ., αντί αυτών, είχα ένα συνταξιδιώτη σα να ταξίδευε από πάντα και να ήξερε ακριβώς τι να κάνει. Λίγο ζωγραφική, λίγο διάβασμα, λίγο χαλάρωση με υποπόδιο τη βαλίτσα και τσουπ! πέρασε και η μια ώρα για να έρθει καταπέλτης η ΑΚΥΡΩΣΗ τελικά της πτήσης. Το βλέμμα του όταν του είπα ότι τελικά ΔΕΝ θα ταξιδέψουμε καθόλου, με έκανε για λίγο να σκέφτομαι ότι ίσως τελικά θα ήταν καλύτερα να με είχε λυσσάξει στην γκρίνια, απογοητεύτηκε τόσο πολύ ο καημένος μου. Παρόλα αυτά, συζητήσαμε και καταλήξαμε (και οι δυο γιατί κι εγώ μη νομίζετε είχα σκιαχτεί να πετάξω με κακό καιρό μαζί με το παιδί) ότι μάλλον ήταν καλύτερα που δεν ταξιδέψαμε. Για να τον γλυκάνω λίγο του υποσχέθηκα ότι θα διαλέξει το πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου και ότι φυσικά αφού μείναμε Αθήνα θα στολίσουμε κιόλας κι έτσι αναίμακτα, ο Προκόπης είναι πλέον ένας ταξιδιώτης με εμπειρία, χωρίς καν να έχει "γράψει" ένα λεπτό πτήσης! 


Αυτό το παιδί, πιστεύω και εύχομαι ότι δε θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει! Ο τρόπος που διαχειρίστηκε όλη αυτή την αναποδιά, την αναμονή, το ότι άλλαξε το πρόγραμμά του (κάτι που γενικά τον αναστατώνει πολύ), το ότι βρήκε τρόπους μόνος του να περάσουμε καλά την ώρα που περιμέναμε! Κι αν γράφω τέτοιου τύπου "ημερολογιακές" αναρτήσεις, είναι γιατί θέλω κάποια στιγμή αργότερα, να μπορεί να δει όλη την απόσταση που έχει διανύσει με τα δικά μου μάτια. Καλά μας ταξίδια λοιπόν, είτε ολοκληρωμένα είτε μισά γιατί από όλα κάτι μαθαίνουμε και σε όλα βρίσκουμε πράγματα για να περνάμε καλά!!! 


 





  


Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

Παιχνιδομαγειρεύουμε και μας αρέσει πολύ!!!

Όσοι με ακολουθείτε σε FB και instagram, σίγουρα έχει πάρει το μάτι σας μια από τις αγαπημένες μας Κυριακάτικες δραστηριότητες: Τα Παιχνιδομαγειρέματα, που οργανώνονται από τη φιλενάδα μου τη Μάγδα και το "Κάθε Μέρα Γονείς" σε συνεργασία με τη Χρυσούλα Παπαγεωργίου, την "κυρία Χρυσούλα" δηλαδή που βοηθάει και καθοδηγεί τα παιδιά στα Γευστικά τους ταξίδια και όχι μόνο!

Τα μαγειρικά ταξίδια μας ξεκίνησαν πέρσι με γεύσεις και ιστορίες απ' όλο τον κόσμο: Αίγυπτος, Πακιστάν, Αλβανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ινδία, Μεξικό, Άγρια Δύση! Η Χρυσούλα, με μοναδικό τρόπο και πολύ μεράκι, για κάθε μια από τις χώρες είχε μαζί της κάθε φορά έναν καλεσμένο που είτε όντας ο ίδιος από κει, είτε έχοντας επισκεφθεί ή μελετήσει τον τόπο και την κουλτούρα, έκανε στα παιδιά μια μικρή παρουσίαση. Προσαρμοσμένη πάντα στις ηλικίες των παιδιών που σας πληροφορώ είναι 4-8 κυρίως - άρα απαιτητικό κοινό - , η παρουσίαση κάθε χώρας οδηγούσε σε μια σειρά από ερωτήσεις των παιδιών που πολλές φορές άφηναν εμάς τους μεγάλους με το στόμα ανοιχτό! Highlight τέτοιων ερωτήσεων για μας τουλάχιστον, ήταν οι ερωτήσεις του Προκόπη στην παρουσίαση της Αλβανίας. Ευτυχώς είχαμε ήδη βάλει το φαγητό να ψήνεται αλλιώς νηστικοί θα μέναμε μέχρι να του λυθούν όλες οι απορίες :) Μεγάλο θετικό στοιχείο για μένα, σε όλες αυτές τις συναντήσεις είναι η ευκολία με την οποία τα παιδιά δοκίμασαν όλες αυτές τις νέες γεύσεις. Οκ, μπορεί να μην άδειασαν σε όλες τις συναντήσεις τα πιάτα - αν και ότι άφηναν τα παιδιά φροντίζαμε εμείς οι μαμάδες - αλλά έπαιζαν με γεύσεις, με υλικά, με χρώματα... Μπορείτε εδώ να δείτε συγκεντρώμενες όλες τις αναρτήσεις της Μάγδας για τα γευστικά ταξίδια μας, αλλά και συνταγές για να δοκιμάσετε κι εσείς με τα παιδιά σας!






Φέτος, και με την ομάδα να έχει δέσει αρκετά, η Χρυσούλα σχεδίασε ένα άλλου τύπου πρόγραμμα, στην ίδια πάλι φιλοσοφία αλλά με μεγαλύτερη εμπλοκή των ίδιων των παιδιών. Έτσι λοιπόν, σε κάθε συνάντησή μας φέτος, ένα παιδί ή δύο αν είναι αδερφάκια όπως στην περίπτωσή μας. είναι υπεύθυνο να παρουσιάσει έναν αγαπημένο του τόπο και να φτιάξει μαζί με όλους μια συνταγή από αυτόν. Ξεκίνησε η Χρυσούλα με σουγάνια από τη Λέσβο, συνέχισαν ο Άρης και ο Άλκης με Λαδένια Κιμώλου και μετά ήταν η σειρά της Λένας και του Προκόπη να παρουσιάσουν τη Τζιά και τα αμυγδαλωτά της. Περισσότερα για το πώς περάσαμε αλλά και τη συνταγή θα μπορέσετε να δείτε όταν ανέβουν στο "Κάθε μέρα Γονείς".

Εγώ θα σας πω λίγο πώς ζήσαμε την προετοιμασία και τι ωραία που περάσαμε στο σπίτι ετοιμάζοντας τα σχετικά, δηλαδή την παρουσίαση των παιδιών και τη δοκιμαστική συνταγή. Ήθελα να τους αφήσω τελείως μόνους τους, να επιλέξουν τι θα πουν και τι θα δείξουν από το νησί κι έτσι έκατσα απλά μαζί τους "επικουρικά" για να τους κάνω τα τεχνικά του power point τους. Τα κείμενα, τα χρώματα κλπ. τα δούλεψαν μόνοι τους ή για να ακριβολογώ και προς μεγάλη και ευχάριστη έκπληξή μου ΜΑΖΙ η Λένα με τον Προκόπη! Απόλαυσα να ακούω από το μέσα δωμάτιο τις πρόβες τους και το διάλογο για να αποφασίσουν τι θα πει ο καθένας, διασκέδασα απίστευτα το διάλεγμα των φωτογραφιών γιατί μέσα από αυτό θυμηθήκαμε ένα σωρό όμορφες στιγμές στο νησί. Επίσης, περάσαμε ένα τέλειο απόγευμα με τη Λένα αλλά και το μικρό σεφ Γιώργη που τεστάραμε τη συνταγή στο σπίτι. Να πω εδώ ότι την ιδέα για τη συνταγή αλλά και την παρουσίασή της, τα παιδιά την πήραν από τη φίλη μας και δασκάλα στο νησί Αναστασία. Βλέπετε, το καλοκαίρι στον κήπο του Λαογραφικού μουσείου της Τζιάς, η Αναθανασία οργανώνει παιδικά έργαστήρια και φτιάξαμε μαζί της αμυγδαλωτά! Όταν δε της είπα ότι τα παιδιά, θα δείξουν αυτά που έμαθαν και στους φίλους τους, μου έστειλε και μια ολόκληρη σακούλα αμύγδαλα από το νησί για να δείξουν σε όλους πώς είναι τα αμύγδαλα στο δέντρο και πώς τα καθαρίζουνε. 

Μάγδα και Χρυσούλα, η ιδέα σας για φέτος είναι σούπερ! Εκτός από τις όμορφες στιγμές στο φιλόξενο χώρο της Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων, περάσαμε τέλεια και στην προετοιμασία. Αφήνω που έχουμε σίγουρη παρέα στο νησί για το καλοκαίρι ε;

Φυσικά, τώρα ανυπομονούμε για το επόμενο ταξίδι με καπετάνιο τον Ορέστη, που είναι αυτός που κλήρωσε η Λένα για την επόμενη φορά! Πώς θα μπορούσε να μην άλλωστε? Της το ζήτησε τόσο ευγενικά...     

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Η Πολυάννα μαμά - Ιστορίες καθημερινής οικογενειακής τρέλας 23.11.2017

Είναι αυτές οι μέρες που ξεκινάνε στην τσίτα και επιμένεις να τις αγνοείς. Μια τέτοια ήταν κι η χθεσινή. Άλλωστε όλα ήταν με το μέρος μου... Ο Προκόπης θα πήγαινε μετά το σχολείο σε ένα φίλο του μέχρι το βράδυ κι έτσι εγώ μόνο με δύο παιδιά (χλιδή λέμε) θα πήγαινα για ψώνια με τη θεία και τη γιαγιά μου. Ω ναι! Μαγαζιά με τα παιδιά αλλά τι στο καλό, 2 αυτά, 3 εμείς το'χουμε λέμε!!! 

Εννοείται ότι με το που ξεκινήσαμε από το σχολείο, ο Γιώργης ανακοίνωσε: "Μαμά μ(ν)υ(σ)τάζω, τσ(ξ)ύπνα με όταν φτάσουμε να μου πάρει η γιαγιά κοκάκια!" κι έτσι ευχαριστήθηκα διαδρομή με τη Λένα να μου λέει τα νέα της και να καταστρώνουμε σχέδια. Παραλάβαμε θεία και γιαγιά και ξεκινήσαμε για το εμπορικό. Να σημειώσω εδώ ότι η βόλτα είχε κανονιστεί για να μου ψωνίσει η θεία μου δώρο για τα γενέθλιά μου. Ρωτάω λοιπόν μόλις παρκάραμε και πριν ξυπνήσω το μικρό: "Από πού ξεκινάμε;" για να λάβω απάντηση καταπέλτη: "Πρώτα από τα Orchestra να ψωνίσουμε για τα παιδιά" (Είπα κι εγώ βόλτα στα μαγαζιά μόνο για μένα, μας κακομαθαίνετε κύριε πρέσβη μου! Δεν πειράζει όμως χρήσιμο και πρακτικό μιας και κάτι ελλείψεις τις έχουν και τα παιδιά). Ξυπνάω λοιπόν το Γιώργη, ο οποίος ομολογουμένως ήταν σούπερ συνεργάσιμος, τον φορτώνομαι στα χέρια μέχρι να συνέλθει και ξεκινάμε. 

Να σας πω σε αυτό το σημείο ότι ο Γιώργης ήταν η πρώτη φορά που πήγε σε μαγαζί να διαλέξει τα ρούχα του και ήταν πολύ ενθουσιασμένος και χαρούμενος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κάναμε λαβύρινθο όλους τους διαδρόμους του μαγαζιού τρέχοντας, στίβο μάχης τα ανοιχτά ψηλά ράφια από τα οποία πέρασε ανάμεσα, σάκο του μποξ ένα μπαλόνι που του δώσανε και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Παράλληλα βέβαια διάλεξε και ρούχα και πυτζάμες οπότε μέχρι εκεί mission accomplished! Βρεθήκαμε στο ταμείο και με τη Λένα που διάλεγε ρούχα με τη θεία και τη γιαγιά, φορτωθήκαμε τις σακούλες μας και με αέρα τουλάχιστον Julia Roberts στο Pretty Woman τρομάρα μου, ξεκινήσαμε για τα δικά μου ψώνια! 


Κάπου εκεί το σύμπαν αποφάσισε να μου κάνει λίγο πλάκα κι έτσι ζήσαμε στιγμές απείρου κάλλους: εγώ στο δοκιμαστήριο και η κουρτίνα να ανοίγει γιατί ο Γιώργης με έψαχνε, εγώ πάλι στο δοκιμαστήριο με τη Λένα ΚΑΙ το Γιώργη, εγώ στον καθρέφτη να αναρωτιέμαι πώς κάθεται το ρούχο πάνω μου και ο Γιώργης να με κρατάει αγκαλιά ακριβώς στο σημείο που πρέπει να τσεκάρω πριν αγοράσω ρούχα, ο Γιώργης να διαλέγει από τις κρεμάστρες και να μου φέρνει να δοκιμάσω ρούχα που μόνο για μένα δεν ήταν. Παράλληλα, έκανε κάτι ηρωικές εξόδους προς την πόρτα και η γιαγιά μου έτρεχε πανικόβλητη μη μας κλέψουν το παιδί. Παρόλα αυτά πήρα ένα ωραιότατο φουστάνι σε κλίμα χαράς και εξουθένωσης γυρίσαμε σπίτι, φυσικά για το part II.

Ήτοι, ο Προκόπης έχει επιστρέψει με το μπαμπά μου από το φίλο του περιχαρής αλλά εξουθενωμένος και όταν η Λένα που κάτι έκανε με τη μαμά μου έκανε το λάθος να σηκωθεί από την καρέκλα της εκείνος έκατσε. Με το που γύρισε η Λένα και του είπε να σηκωθεί για να συνεχίσουν τη δουλειά της, τον χτύπησε όλη η αδικία του κόσμου και είχε ένα ξέσπασμα από αυτά τα ωραία, τα διακριτικά, ξέρετε που ξεκινάει με βουβό παράπονο στις 20:15 και καταλήγει το παιδί στις 21:30 να κλαίει και να λες πάει θα μου στείλουν την πρόνοια... Δοκίμασα τα πάντα για μισή ώρα (παράλληλα ζεσταίνοντας φαγητά και σερβίροντας για να φάμε - μάταια, έφαγαν όλοι εκτός από μένα-) παρόλο που μας είχε δημιουργήσει συνολικά ένταση. Μετά αφού είδα κι απόείδα τον βούτηξα και πήγαμε στο δωμάτιό του για ύπνο. Άλλη επιτυχία εκεί, αφού ηρεμούσε και έλεγα τώρα θα τον κοιμίσω τσουπ θυμόταν την αδικία που τον βρήκε και δως του πάλι κλάμα. Μάζεψα όλα τα κουράγια μου και του είπα ότι είμαι πολύ κουρασμένη και θυμωμένη και για να μη σφαχτούμε θα φύγω και θα πάει ο μπαμπάς του να τον κοιμίσει. Διευκρίνισα να μην κουνήσει ρούπι. Είπε πεινάει, του είπα ότι λυπάμαι αλλά η ώρα του φαγητού τελείωσε (τόσο ανάλγητη) και πήγα να αλλάξω βάρδια με τον καλό μου.


Με το που κάθομαι και πάω να βάλω την πρώτη μπουκιά φαγητό στο στόμα μου, τσουπ! τον βλέπω να έρχεται αγκαλιά στον μπαμπά του σαν τη βρεγμένη γάτα και να θρονιάζεται στον καναπέ να λένε τα νέα τους κύριοι! Μόνο η μάμα μου που καθόταν απέναντί μου νομίζω μπορεί να περιγράψει ακριβώς το πόσο γύρισε το μάτι μου! Παρόλα αυτά συνέχισα να τρώω το φαγητό μου και δε μίλησα. Για να με αποτελειώσει του λέει κι ο μπαμπάς μου: "Εκεί είναι και τα μακαρόνια σου φάει καμιά πιρουνιά!!!" Εκεί δεν κρατήθηκα και ξαναείπα ότι η ώρα του φαγητού έχει τελειώσει!!! Αναρωτιέμαι αν απλά είχα ξεσπάσει και βάλει τις φωνές μέσα στο δωμάτιο πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, αν είχα βάλει τις φωνές στον καλό μου επίσης.... Την απάντηση μου την έδωσε ο ίδιος, που αφού είδε ότι τελείωσα το φαγητό μου ήρθε και με πήρε αγκαλιά και μου ζήτησε συγγνώμη. Και κάπου εκεί αφήσαμε την κουζίνα και το καθιστικό πεδίο μάχης (ναι φυσικά και υπάρχουν μέρες που το σπίτι μας είναι αχούρι και όχι δε ζούμε στη διαφήμιση του Βιτάμ) και πέσαμε όλοι για ύπνο ευγνώμωνες που έχουμε ο ένας τον άλλο, όλοι την υγεία μας, σπίτι, δουλειά και φαγητό. Μπορεί για μας να είναι αυτονόητα αλλά για άλλους όχι και αυτές τις μέρες το ζήσαμε έντονα και προσπαθώ να μου το υπνεθυμίζω καθημερινά.  


Ίσως σε κάποιους όλο αυτό το ημερολογιακό τύπου ποστ δε λέει πολλά. Είναι όμως μια καλή απάντηση στο "πώς τα προλαβαίνεις όλα;" που συχνά πυκνά ακούω. Δεν τα προλαβαίνω λοιπόν αυτό είναι το μυστικό. Ή όταν τα προλαβαίνω όλα για τους άλλους σκάω μέσα μου εγώ, ή δεν τα προλαβαίνω και σκάω, ή δεν τα προλαβαίνω και δε με νοιάζει! Χρυσή τομή δεν υπάρχει κι αν υπάρχει δεν είναι ίδια για τον καθένα μας. Συνεχίζω να κρατάω τα καλά, να δουλεύω πολύ με τον εαυτό μου τον καλό μου, τα παιδιά και τους γύρω μου, παίρνω βαθειά ανάσα και βουτάω!!! Καλό σας Σαββατοκύριακο και όπως πολύ σοφά μου είπε η μανούλα μου (για άλλο βέβαια θέμα αλλά κολλάει παντού): Κι αυτό θα περάσει...

  

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Και ξαφνικά... πάλι εδώ!

Κοιτάω την ημερομηνία της τελευταίας ανάρτησης και δεν το πιστεύω! Μα σχεδόν ένα χρόνο χωρίς ανάρτηση το μπλογκάκι μου; Πόσο το παραμέλησα... Και δεν είναι ότι δεν είχα υλικό, είναι που ο άτιμος ο χρόνος δεν τεντώνει όταν το χρειάζεσαι κι έτσι εκεί που λες, θα κοιμίσω τα παιδιά και θα γράψω λίγο, τσουπ! βρίσκεσαι να σε παίρνει ο ύπνος και να μπερδεύεις τους στίχους των τραγουδιών που τραγουδάς για να κοιμηθούν, ενώ αυτά είναι με το μάτι γαρίδα! Σας θυμίζει κάτι μάλλον ε;


Και να που μια πρόσκληση από τις εκδόσεις Διόπτρα εκτός από ένα εξαιρετικό απόγευμα γεμάτο παιδικά βιβλία, με βοήθησε να θυμηθώ πόσο μου έχει λείψει αυτό το διαδικτυακό μοίρασμα στη blogoγειτονιά.Μαζευτήκαμε που λέτε ουκ ολίγες και όλες αγαπημένες στο υπέροχο Yoleni's  σε μια ζεστή εκδήλωση που ετοίμασαν τα κορίτσια από το team της Διόπτρας και ενημερωθήκαμε για όλες τις τρέχουσες παιδικές εκδόσεις τους, που είναι και πολλές και πολύ πολύ ενδιαφέρουσες! Μπορείτε να δείτε όλα τα παιδικά βιβλία εδώ . Είναι  πολύ προσεγμένα, με όμορφη εικονογράφηση για μικρούς αλλά και για μεγάλους και το κάθε ένα έχει και κάτι να πει. Και ναι, έχουν και ειδική κατηγορία με Χριστουγεννιάτικα! Ειδικά αυτό με τα Καλικαντζαράκια τύπου Find Wally με έχει ενθουσιάσει! 


Επέλεξα για το Γιώργη τον Άτλαντα για τα Ζώα, μιας και το project του στο σχολείο αυτόν τον καιρό είναι τα λιοντάρια και όλο ζητάει πληροφορίες για αυτά αλλά και άλλα ζώα, για τον Προκόπη, που είναι πάντα γεμάτος απορίες τον Άτλαντα για τον Κόσμο και για τη Λένα, το νέο Άνω-Κάτω παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά "Η Κοκκινομπλουτζινίτσα". Περάσαμε όλο το πρωί μας σήμερα διαβάζοντας και το διασκεδάσαμε πολύ! 
  

Επίσης, πολύ μου γυάλισε το graphic novel του "Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές", που μας παρουσίασε η Κάλλια και είμαι σίγουρη ότι σύντομα θα φιγουράρει στη βιβλιοθήκη μου! Να σας πω επίσης, πως εκτός από τα παιδικά βιβλία, μας παρουσίασαν και είχαμε τη χαρά να μας μιλήσει λίγο η συγγραφέας και blogger Εύη Σταθάτου αλλά και η ψυχολόγος - παιδοψυχολόγος Σοφία Ανδρεοπούλου, η αμεσότητα της οποίας με έχει κάνει να περιμένω πώς και πώς την παρουσίαση του νέου της βιβλίου "Γονείς ακούστε μας" που μόλις κυκλοφόρησε! 


Ευχαριστούμε #dioptrabooks για την οργάνωση, για τα δωράκια κι από μένα ένα παραπάνω ευχαριστώ γιατί σταθήκατε η αφορμή να θυμηθώ τις χαρές του blogging και να μπω να ξεσκονίσω εδώ μέσα.


Μετά την παρουσίαση, είχαμε την ευκαιρία να πιούμε καφέ, να βγάλουμε φυσικά φωτογραφίες και να μιλήσουμε με τη Μάγδα, την Ασπασία, την Εύη, τη Γιούλη, τη Συννεφούλα μου την αγαπημένη, την Έλενα τη Ζωή, την Έφη, τη Μαρία, τη Γεωργία, την Πελιώ και την Κάλη που τόσο με συγκίνησε που μου είπε ότι της έλειψε η Πολυάννα μου, που με έβαλε σε σκέψεις και να'μαι πάλι! Γνώρισα επίσης και πολλές νέες κοπέλες, θυμήθηκα τι όμορφα που τα περνάμε και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να δώσω ακόμη μια ευκαιρία στη ζωή του Πολυαννόσπιτου να μεταφέρεται και εκτός τειχών και πάλι στη blogόσφαιρα πού και πού! Αν έχει μείνει κανείς να με διαβάσει εκεί έξω, καλώς σας ξαναβρήκα λοιπόν :) :) :) 



Σας αφήνω με ένα τραγουδάκι που μια χαρά περιγράφει γιατί κόντεψε να κλείσει σχεδόν χρόνος μακριά από το blogάκι μου. Θυμηθείτε βέβαια ότι είμαι Πολυάννα και όλα τα βλέπω από την αισιόδοξη πλευρά τους, οπότε μείνετε στο... Είμαι εντάξει κι αφήστε τα δύσκολα στην άκρη!

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Η αγάπη είναι... μια μαμά!

Χθες η βόλτα μου στα social media ξεκίνησε με αυτό το στάτους της Μάγδας, που πριν καν ανοίξω τα σχόλια είχα καταλάβει τι εννοεί, μιας και συχνά βρίσκομαι κι εγώ στη θέση της και κάτι τέτοια τα νιώθω στο πετσί μου αμέσως.


Πόσα και πόσα πρωινά δεν έχω μπει στο αυτοκίνητο με τρία πιτσιρίκια μουτρωμένα (στην καλύτερη) ή και κλαμένα (στη χειρότερη) και τα δικά μου νεύρα κρόσσια. Για να μη μιλήσουμε για τα απογευματινά νεύρα, γκρίνιες και καυγάδες. Φεύγοντας προχθές από το σχολείο, λέγαμε με μια μαμά το πόσο κουραστική μπορεί να γίνει αυτή η διαρκής διπλωματία κι αυτό το συνεχές ντιμπέιτ. Και χθες, σε κουβέντα με τη δασκάλα της Λένας για το πόσο πιο ήρεμη είναι μετά τις γιορτές η απάντησή μου ήταν ότι εγώ κοντεύω να γίνω γιόγκι για να είναι εκείνη έτσι. Ειλικρινά σας μιλάω είναι μέρες που είναι πραγματικά εξοντωτικό. Δεν ξέρω σε σας τι γίνεται, αλλά εδώ με τρεις, και μάλιστα σκληρούς διαπραγματευτές που ο καθένας έχει τη δική του ατζέντα βεβαίως βεβαίως, γίνεται πόλεμος. Διότι έχουν κι επιχειρήματα τα χρυσούλια μου, έρχονται στη μάχη διαβασμένα!

Παρόλα αυτά είναι πολύ περίεργο πώς δουλεύει όλος αυτός ο μηχανισμός και όλη αυτή η σχέση γονιού - παιδιού. Τι εννοώ: 

Λίγο πριν σταματήσουν τα σχολεία για γιορτές είχαμε έναν πολύ άσχημο καυγά με τη Λένα το πρωί πριν φύγουμε, από αυτούς που τους σκέφτεται η δόλια μάνα όλη μέρα και την τρώνε οι ενοχές κλπ. κλπ. Ε, την ίδια εκείνη μέρα λοιπόν η Λένα έγραψε το εξής σε μια εργασία που έπρεπε να επιλέξει ένα αγαπημένο της πρόσωπο και να το περιγράψει και παρά τον καυγά μας 2 ώρες πριν διάλεξε εμένα. Και το κερασάκι; Έγραψε απλά ότι μερικές φορές είμαι αυστηρή! (καρδούλες, λουλουδάκια και αγάπη ολούθε όπως καταλαβαίνετε μετά από αυτό η μητέρα για το κορίτσι της)

Δε νομίζω πως θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει, να με εντυπωσιάζει αλλά και παράλληλα να με εξουθενώνει, το πόσο πολύ εξαρτάται από μας τους γονείς η διάθεση, το κέφι, ο θυμός ή ακόμη και η ένταση των παιδιών. 9,5 για να μην πω 10 στις 10 φορές που τα πράγματα έχουν εξελιχθεί σε τραγωδία, όταν ηρέμησα σκέφτηκα τουλάχιστον ένα διαφορετικό τρόπο χειρισμού από πλευράς μου που θα είχε κάνει τη ζωή μας ευκολότερη που όμως την ώρα της κρίσης φυσικά αγνόησα τελείως. 
 
Με αυτό στο μυαλό λοιπόν και στο πλαίσιο της χαλάρωσης και ξεκούρασης των γιορτών και παράλληλα της οργάνωσης της νέας χρονιάς, έκατσα κι έκανα με τα μεγάλα κυρίως μια κουβέντα για τις φάσεις κατά τις οποίες είχα παρατηρήσει ότι δημιουργείται ένταση μεταξύ μας και για το πώς μπορούμε να την αποφύγουμε. Κάναμε λοιπόν τις (αγαπημένες μου) λίστες, συμφωνήσαμε και μια ρουτίνα πρωινή και ομολογώ ότι υπάρχει σαφής βελτίωση για όλους μας. Δε θα σας πω πως δεν πιέζομαι για να είμαι ήρεμη και υπομονετική, πιέζομαι και σκάω. Ούτε θα σας υποσχεθώ ότι δε θα ξαναξεφύγω γιατί άνθρωπος είμαι. Κάνουμε όμως μαζί με τα παιδιά μια προσπάθεια να βρούμε κοινό έδαφος κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη αξία.   

Το καλύτερο δε και αγαπημένο μου, που δίνει και τον τίτλο στο σημερινό ποστ: διαβάζοντας χθες κάτι με τον Προκόπη και βρίσκοντας αφορμή για κουβέντα, τον ρωτάω. Εσύ τι πιστεύεις ότι είναι η αγάπη; Και όσο ο Προκόπης σκέφτεται την απάντησή του, πετάγεται ο Γιώργης: "μια μαμά! Η α(γ)βάπη είναι μια μαμά!" 

  

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017

Secret Santa 2016//Crafting Christmas Wonderland - Part I

Και σιγά που δε θα σας τα έλεγα όλα για τις φετινές Χριστουγεννιάτικες ανταλλαγές μου! Φέτος, δήλωσα συμμετοχή στο #secretsanta2016 της (φίλης πια) Ef Zin Creations και φυσικά στο #secretcrafter2016 της αγαπημένης In my Closet. Και ομολογώ ότι ήμουν πολύ τυχερή! Καθώς δεν έχω ακόμη ολοκληρώσει τις δημιουργίες μου με τα υλικά του secret crafter, για να σας τα πω όλα μαζί, σήμερα λέω να σας δείξω τι πήρα και τι έλαβα στην ανταλλαγή της Ζήνας!

Secret Santa 2016
Όταν είδα στη σελίδα της Ζίνας, τη φωτογραφία της Μάρως aka Akamatra από την προετοιμασία του δώρου της, είπα από μέσα μου: "τυχερό το ταίρι της!" Που να φανταστώ ότι μερικές μέρες αργότερα θα άνοιγα αυτό το πακέτο:


και καραμελίτσες, και καρτούλα, και δάφνη από τον κήπο της και τα σούπερ γάντια σε χρώμα που λάτρεψα και - το κυριότερο - πλεγμένα από τα χεράκια της!!! Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Κι όλα αυτά με μωρό στο σπίτι, για να μη σου πω και φορεμένο πάνω της :)

Στο blog της Μάρως, αλλά και στο προφίλ της στο Pinterest μπορεί κανείς να βρει ιδέες για διακόσμηση, φυσικά για crafting αλλά και προτάσεις μαγειρικής, μόδας και τόσα άλλα. Και αν δείτε τη δουλειά σας και την αγαπήσετε (πράγμα βέβαιο), μπορείτε να αγοράσετε τις υπέροχες δημιουργίες της εδώ.  

Μάρω για ακόμη μια φορά σε ευχαριστώ πολύ!!!!









Εγώ πάλι, είχα δύσκολο καθήκον, μιας που μου έτυχε να στείλω δώρο στη διοργανώτρια της ανταλλαγής Ζήνα. Δύσκολο αλλά και πολύ ευχάριστο! Και μιας και η φίλη μου είναι άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια, ενέργεια και κέφι, τι καλύτερο από ένα χρωματιστό νεσεσεράκι με τα δικά μου υφάσματα κι ένα βραχιολάκι αστέρι σαν κι εκείνη. Αν θέλετε να το δείτε καλύτερα, μπορείτε να διαβάσετε τη δική της ανάρτηση για τη φετινή ανταλλαγή εδώ, από την οποία είναι και η παρακάτω φωτογραφία: 

   

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Νέα Χρονιά - Νέα Αρχή!

Μέρες τώρα όποτε έχω λίγη ηρεμία (πράγμα που σ' ένα σπίτι για πέντε δε μου συμβαίνει συχνά), αναρωτιέμαι τι θα μπορούσα να γράψω για να κάνω την πρώτη ανάρτηση της χρονιάς και να πάρει πάλι μπρος το blogοσπιτάκι μου. Να, θα μπορούσα να σας πω για τις Χριστουγεννιάτικες κατασκευές και τις ανταλλαγές μου, αλλά... όχι όχι αργότερα αυτά. Να σας έλεγα μήπως για την πραγματικά μαγική παραμονή Χριστουγέννων που περάσαμε οι πέντε μας με επιτραπέζια, ζεστό φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και το Πολικό εξπρές και τον ύπνο που κάνανε τα παιδιά κάτω από το δέντρο περιμένοντας τον Άγιο Βασίλη; Μπα, λέω να το κρατήσω για μένα αυτό, χιχι! Ή να κάνω την ανατροπή, να βγω από τη ροζ φουσκίτσα και να σας διηγηθώ, πώς σχεδόν δώδεκα παρά πέντε στην κυριολεξία παραμονή Πρωτοχρονιάς, ο βαρυφορτωμένος μου Δεκέμβρης με χτύπησε κατακούτελα και snap! Μπα, μπα, είπαμε τα εν οίκω (τα τόσο εν οίκω τέλος πάντων) μη εν δήμω. Άλλωστε, δώδεκα και πέντε ήμουν η γνωστή χαζοχαρούμενη και χόρευα με τα αγόρια μου στη μέση του καθιστικού. 

Γενικά νιώθω ευγνώμων για τη χρονιά που έφυγε. Πολλά και όμορφα νέα ξεκινήματα, όμορφες στιγμές, υγεία και αγάπη για όλους μας. Σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, ήταν καλό μαζί μας το 2016. Έτσι δε μπορώ να πω ότι είχα τη λαχτάρα των στόχων και του νέου ξεκινήματος για το 2017, πιο πολύ μια ομαλή και βελτιωμένη συνέχεια θα έλεγα ότι θα ήθελα. Ας πούμε λοιπόν ότι για την αρχή του χρόνου, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη μυστική απάντηση στην ερώτηση που συχνά πυκνά μου κάνουν: "Μα πώς τα προλαβαίνεις όλα;" Ε, δε θα σας πω καμία σοφία, θα σας πω την αλήθεια που μεταξύ μας όλοι ξέρουμε: "ΔΕΝ ΤΑ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ!". Και το κυριότερο, όποτε πάω να τα στριμώξω, όπως όλο τον προηγούμενο μήνα που λέγαμε καλή ώρα, κάποια στιγμή θα γίνει το μπαμ! Αυτό θα είναι και η απόφασή μου και ο στόχος μου για την επόμενη χρονιά. Να συνειδητοποιήσω πραγματικά ότι δεν τα προλαβαίνω όλα, να οργανώσω όσο καλύτερα μπορώ το χώρο και το χρόνο μας και να αναδιοργανώσω τις προτεραιότητες μου (πρώτα) και μας (στη συνέχεια). Έχω διάφορες ιδέες και λίστες φυσικά στην ατζέντα μου. Μάλιστα με τη Λένα φέτος δοκιμάζουμε το Bullet Journal , φτιάξαμε η κάθε μια το δικό της κι αν κάτι από αυτά δουλέψει, σίγουρα θα σας το πω, με ξέρετε δεν είμαι και τύπος που τα κρατάει κρυφά αυτά!

Για τώρα, θα σας ευχηθώ απλώς καλή και φωτεινή χρονιά! Υγεία, ζεστά σπιτικά και φαγητό για όλους. Χαμόγελα και Αγκαλιές. Φωνές, Γέλια και Τραγούδια! Ας είναι οι μέρες μας ξέγνοιαστες και λαμπερές σαν το μισάωρο που περάσαμε με τα παιδιά και το μπαμπά μου σήμερα στον Υμηττό!