Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Η μισή μου ζωή ή αλλιώς.... Σαν σήμερα :-)

Για πολλούς η σημερινή μέρα είναι το τέλος του καλοκαιριού και όχι από τις αγαπημένες τους. Εμείς όμως σήμερα γιορτάζουμε!!! Και με το εμείς εννοώ εμένα και τον καλό μου. Σαν σήμερα πριν από 15 χρόνια, αποφασίσαμε να είμαστε μαζί ή για την ακρίβεια αποφάσισα με όλη την αναίδεια των 16 μου χρόνων τότε να σταματήσω να τον ταλαιπωρώ :-P Έκτοτε, όπως μπορεί να σας διαβεβαιώσει και η αγαπημένη μου κουμπαροφιλενάδα και πλήθος άλλων φίλων, ονειρευόμουν να μείνω μαζί του για πάντα και να γεμίσω τον κόσμο Κιουσάκια! 

Κάπως έτσι ξεκινήσαμε - 12.11.1997 
Στα χρόνια που πέρασαν γίναμε ο περίγελος του Κλασσικού Αναβρύτων που κάθε Παρασκευή ερχόταν να με πάρει, περάσαμε μαζί φροντιστήρια, Πανελλήνιες - αυτή τη ρημάδα την Ιστορία Δέσμης κόντεψε να τη μάθει απ' έξω κι ευτυχώς που την έμαθα κι εγώ κι έγραψα 20 γιατί αλλιώς θα το έπαιρνε προσωπικά - , πήγαμε εκδρομές, βγήκαμε, τα καλοκαίρια πηγαίναμε παρέα κατασκήνωση όπου και γνωριστήκαμε άλλωστε και γίναμε ένα από τα ζευγάρια σήμα κατατεθέν του ΤΥΠΕΤ. Λίγα χρόνια αργότερα περάσαμε το ζόρι της Αγγλίας και τα πήγαινέλα και τα ατέλειωτα τηλέφωνα. Ακόμη έχω την κάρτα αποπληρωμής του λογαριασμού τηλεφώνου στους δικούς μου με προσωπική εργασία στο μαγαζί του μπαμπά μου και θυμάμαι τα βράδια που περνούσα στο msn και στο icq με πάναργη σύνδεση για να μιλήσουμε λίιιιγο παραπάνω. Τα ταξίδια μου στο Portsmouth αυτά τα χρόνια και οι βόλτες μας στο Λονδίνο έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και στη σχέση μας. 

Χαρούμενες μέρες στο Portsmouth
Φυσικά, δεν είχαμε μόνο εύκολα και χαρούμενα. Ήρθαν και ζόρικα, ήρθαν και χαζοτσακωμοί, ήρθε και στρατός και ήρθαν και χάλια μαύρα με αποκορύφωμα την απώλεια της μαμάς του Βασίλη και όλα όταν έκαναν τον κύκλο τους μας έφερναν όλο και πιο κοντά.

Η Πολυάννα στις Διαβιβάσεις
Και φυσικά όπως γίνεται με σχέσεις που ξεκινάνε σε τόσο μικρές ηλικίες, αναπόφευκτα κάποια στιγμή ήρθε και ο καιρός για να κάνουμε ένα "διάλειμμα". Τότε βέβαια νομίζαμε ότι είναι τέλος οριστικό κι ό,τι όλα όσα ονειρευτήκαμε ήταν απλά της εφηβείας και του ενθουσιασμού. Όμως σε όλη τη διάρκεια του "διαλείμματος" (1 χρόνος), πίστεψα στο κάρμα, τη μοίρα, το κισμέτ, όπως θέλετε πείτε το. Περάσαμε φάσεις που αν και ήμαστε και οι δύο με άλλους ανθρώπους και απολύτως σωστοί απέναντί τους, συμβουλευόμαστε ο ένας τον άλλο ακολουθώντας το γνωστό και ως "Σουηδικό μοντέλο", κάνοντας τους φίλους μας εκατέρωθεν να τραβάνε τα μαλλιά τους!!! Πραγματικά όμως, μιλώντας για μένα τουλάχιστον, ακόμη και σε εποχές της "ακατανόμαστης" (ε, συγγνώμη κιόλας αλλά είπαμε Σουηδία Σουηδία αλλά ένα χαρακτηρισμούλη της τον απέδιδα!), προτιμούσα χίλιες φορές να είναι ευτυχισμένος ακόμη κι αν δεν ήταν μαζί μου :-) Έτσι περνώντας τα 40 κύματα και ολοκληρώνοντας το "διάλειμμά" μας, το 2005 κατασταλάξαμε ότι είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο - τέλος!!! Κι έτσι, 31 Αυγούστου του 2007, 10 χρόνια από τη μέρα που τα φτιάξαμε και μαζί με πολλούς, καλούς και αγαπημένους συγγενείς και φίλους παντρευτήκαμε σε ένα καταπληκτικό εκκλησάκι, με ένα υπέροχο πάρτυ, πολύ ρύζι (35 κιλά για την ακρίβεια ας είναι καλά τα αδερφάκια μας και κάτι φίλοι μας) και πολλή συγκίνηση!!!




Σήμερα, 5 χρόνια μετά κλείνουμε 5 χρόνια γάμου και 15 χρόνια μαζί, τη μισή μου ζωή ακριβώς!!! Θυμάμαι μια συνάδελφος τότε στο γάμο μου είχε πει: "Αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σου μέχρι να γίνεις μάνα! Μετά θα την ξεχάσεις." Δε συμφώνησα τότε και δε συμφωνώ και τώρα που έχω γίνει μάνα. Δε συγκρίνεται το ένα με το άλλο και δεν αλλάζει η ευτυχία και η πληρότητα που έζησα τη μέρα του γάμου μου με τα συναισθήματα που ένιωσα τις μέρες που γέννησα τα παιδιά μας. Απλά αλληλοσυμπληρώνονται μοναδικά! Άλλωστε χωρίς εκείνον, δε θα είχα καταφέρει να ξεκινήσω να πραγματοποιώ την απειλή μου να γεμίσω τον κόσμο Κιουσάκια :-) Και λέω ξεκινήσω γιατί είπαμε.... ο κόσμος χρειάζεται σίγουρα ένα ακόμη!!!

Σ' ευχαριστώ για τα χρόνια που πέρασαν αλλά και γι' αυτά που θα έρθουν. Για μένα, για σένα, για μας, για την οικογένειά μας. Ξέρω ότι αγχώνεσαι ως "μπαμπάς" για το τώρα αλλά και για το αύριο αλλά να ξέρεις, αν συνεχίσουμε όπως με το τραγουδάκι που ξεκινήσαμε το πάρτυ του γάμου μας όλα θα είναι τέλεια!!! Αφιερωμένο λοιπόν :-)
 
Χ Ρ Ο Ν Ι Α   Μ Α Σ   Π Ο Λ Λ Α ! ! !

 


Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Η Πολυάννα και οι διακοπές

Ε ναι λοιπόν, έφτασε η ώρα για το διακοπο-πόστ :-) Οι φετινές μας διακοπές στο νησί, χωρίστηκαν φέτος σε τρία μέρη: μερικές μέρες με τους γονείς μου, 3 μέρες με τον αδερφό του καλού μου, τη γυναίκα του και τις μικρές μας ξαδέρφες και 5 μέρες με μια συνάδελφο και φίλη με το άντρα της και το κοριτσάκι της. Στο ενδιάμεσο περνούσαμε και καμιά μέρα μόνη η οικογένεια για ανασύνταξη.

Στο πρώτο κομμάτι λοιπόν, που ήμαστε όλοι μαζί με τους γονείς μου, όπως καταλαβαίνετε ήμουνα κι εγώ "παιδάκι" και λούφαρα λίγο από δουλειές κουβαλήματα κλπ. και κυρίως δε μαγείρευα μιας και οι δύο μου γονείς είναι εξαιρετικοί μάγειρες και φρόντιζαν κάθε μέρα να μη μας λείπει τίποτα. Ψιλοέκανα κάτι δουλειές κι εγώ αλλά (προς απογοήτευση ομολογώ της μαμάς μου που δε λέει να το χωνέψει τόσα χρόνια) μόνο όταν μου λέγανε τι θέλανε να κάνω και ουχί από δική μου πρωτοβουλία -κόκκινο ντροπαλό ανθρωπάκι :-) -. Η Λένα, επιδόθηκε με τη μαμά μου σε ένα σωρό χειροτεχνίες και παιχνίδια και προσπάθησε να μάθει να χειρίζεται και την πρώτη της ραπτομηχανή, δώρο της νονάς της στα γενέθλιά της φέτος, ο Προκόπης μπουσουλούσε και χαζοστεκόταν στην αυλή κι εγώ με τον καλό μου αποφορτίζαμε την ένταση της χρονιάς που πέρασε, παίζαμε με τα μικρά και ευχαριστιόμασταν την παρέα μικρών και μεγάλων. 

Το Δεκαπενταύγουστο ήρθαμε όλοι μαζί Αθήνα για τη γιορτή της γιαγιάς μου, ήταν εδώ κι ο αδερφός μου από την Αγγλία, η θεία μου και όλοι μαζί γιορτάσαμε στο Λαγονήσι. Εντάξει δεν ήταν όπως άλλες χρονιές μιας κι ο παππούς έχει καταπέσει αρκετά, αλλά το σημαντικό ήταν ότι είμαστε όλοι μαζί, χαρούμενοι κι αγαπημένοι κι ο παππούς μάζεψε τα κουράγια του, έκατσε στο τραπέζι μαζί μας και φάγαμε όλοι μαζί κι έπαιξε και μια τάβλι (όπως το λέει η Λένα) με τη δισέγγονή του, υπό το άγρυπνο βλέμμα του Προκόπη.

Γυρίσαμε λοιπόν Τετάρτη στο νησί και Σάββατο πρωί, τσουπ! Ήρθαν οι ξαδερφούλες μας. Συνομήλικη της Λένας η μεγάλη, συνομήλικη του Προκόπη η μικρή οπότε καταλαβαίνετε τι έγινε στο σπίτι!!!! Πανικός στη βεράντα, πανικός στο σπίτι, παιχνίδι τρελό και χρόνος για μας τους μεγάλους να πιούμε καμιά μπύρα και να πούμε και τα νέα μας που είχαμε τόσο καιρό να ιδωθούμε. Το τι τις καμάρωσα τις μεγάλες δε λέγεται. Έχουν αρχίσει πια και παίζουν πολύ ωραία μαζί και δεν τσακώνονται με το παραμικρό. Ουσιαστικά μεγαλώνουν σαν αδέρφια τρία χρόνια τώρα και ήταν πολύ ωραίο να τις βλέπεις επιτέλους να συνεννοούνται όμορφα και να μοιράζονται τα παιχνίδια χωρίς κραυγές. Τα δε μικρά το τι γέλιο κάνανε το ένα με το άλλο δεν περιγράφεται!!! Δεν ξέρω αν σας το έχω ξαναπεί αλλά είμαι πολύ χαρούμενη που με τον αδερφό του Βασίλη και την καλή του συγχρονιστήκαμε τόσο καλά στο θέμα παιδιά και οι ζωές μας μείνανε στην ίδια φάση και συνεχίσαμε να κάνουμε τόσο κολλητή παρέα :-)

Στην τελευταία εβδομάδα των διακοπών μας ήρθαν μια συνάδελφος και καλή φίλη με τον άντρα της και την κόρη τους που είναι 6 χρονών. Οι μικρές τα πήγαν περίφημα δεδομένης της διαφοράς της ηλικίας τους και του ότι ήταν η πρώτη φορά που πέρασαν τόσο χρόνο μαζί. Δε μας λείψαν τα καυγαδάκια βέβαια, αλλά στο πρόγραμμα είναι κι αυτά, άσε που οι μαμάδες ψοφάγαμε στο γέλιο με κάτι ατάκες "Δε θέλω να σε ξαναδώ ποτέ, είσαι απαίσια!" και στο καπάκι "Έλα Αντζελινούλα μου να παίξουμε" :-). Περάσαμε πολύ ωραία μικροί μεγάλοι, οι άντρες πήγαν και για βραδυνό ψάρεμα και επειδή τα παιδιά δεν είχαν ξανάρθει στο νησί κάναμε και μερικές βολτίτσες παραπάνω. Σε μια από αυτές τις βόλτες μας στη Χώρα, τα κορίτσια παίζανε στην πλατεία με κάτι άλλα κοριτσάκια και όταν έφυγαν τα άλλα παιδάκια άφησαν μια σακούλα εκεί που έπαιζαν και η Λένα τα κυνηγούσε και τους έλεγε: "Πάρτε τη σακούλα δεν είναι σωστό να αφήνετε σκουπιδάκια" κι επειδή δεν της έδωσαν σημασία, μου την έφερε στο τραπέζι μας και μου λέει "Μαμά πάρτη να την πετάξουμε δεν είναι σωστό να βρωμίζουμε :-)" Συγγνώμη κιόλας, αλλά φούσκωσα από περηφάνια η κουκουβάγια - μάνα!!!! Τη μέρα που φεύγανε τα παιδιά και τους κατεβάσαμε στο λιμάνι, κάτσαμε στην καφετέρια απέναντι από κει που δένει το καράβι, φάγανε παγωτάκι με τη φίλη της σα μικρές κυρίες, χαιρετηθήκανε με αγκαλιές και φιλιά και μετά μείναμε να τους χαιρετάμε πάνω στο καράβι που φέυγανε, αφού μας υποσχέθηκαν φυσικά να ξαναέρθουν.

Κλείνοντας να σας πω ότι είχαμε σε όλες μας τις διακοπές, παρέα αλλά και καταπληκτικούς baby sitters για τις δύσκολες απογευματινές ώρες αλλά και για την παραλία, τη βαφτιστήρα της μαμάς μου και τα 2 της αδέρφια που αν και γυμνασιάκια και τα τρία, είναι "κολλητοί" με τα παιδιά και περνάνε σούπερ. Παίζανε με τις ώρες και με τη Λένα και με τον Προκόπη και η γοργονίτσα τους έχει τρελλή αδυναμία :-)


Και κάπως έτσι, με καλή παρέα, στο πολυαγαπημένο σπίτι στο νησί περάσαμε τις φετινές μας διακοπές. Δεν ξέρω αν έφταιγε η κούραση της χρονιάς που κουβαλούσαμε, που ήταν ζόρικη για μας όπως και για τους περισσότερους, δεν ξέρω αν έφταιγε που κι ο μικρούλης μας έχει μεγαλώσει λίγο κι έτσι παίζαμε ωραία όλοι μαζί, πάντως περάσαμε τέλεια!!!! Χαρήκαμε ο ένας τον άλλος και όλοι μαζί τους φίλους και τους συγγενείς μας, ευχαριστηθήκαμε ήλιο και θάλασσα και τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα, με χώματα, με πέτρες, με λάσπες. Κυκλοφορούσαμε ξυπόλητοι και μέναμε με το αλάτι και τα μαγιό μέχρι αργά το απόγευμα, ντυνόμαστε όμορφα για να πάμε τις βόλτες μας, κάναμε μεγάλες αγκαλιές και το βράδυ στις ξαπλώστρες μας μετρούσαμε πεφταστέρια και κάναμε ευχές. Ο Προκόπης έβγαλε μισό δόντι (!) και έκανε τα πρώτα του δειλά βηματάκια, ψήλωσε και μαύρισε. Η Λένα, ψήλωσε και μαύρισε ακόμη περισσότερο γιατί έτρωγε φασολάκια και ρυζότο από τα γεμιστά της μαμάς όπως λέει, πέταξε τα μπρατσάκια της και κολυμπούσε στα ρηχά μόνη της και περήφανη για το κατόρθωμά της κι εμείς περήφανοι και χαζογονείς τα καμαρώσαμε να αλλάζουν μέσα σε 15 μέρες μπροστά τα μάτια μας και να μεγαλώνουν.















Έχω βαρεθεί να ακούω για το πόσο δύσκολες είναι οι μέρες που μας περιμένουν κι έχουμε μόνο μια βδομάδα που γυρίσαμε. Το ξέρω, το βλέπω μέσα στο σπίτι μου και στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, στη δουλειά μου δε χρειάζεται να το ακούω και συνέχεια γύρω μου! Καλώς ή κακώς είμαι από τους αισιόδοξους και πιστεύω στους ανθρώπους, στις παρέες, στην οικογένειά μου, στους γύρω μου. Όσο η Λένα μαζεύει τις σακούλες που αφήνουν πεταμένες τα άλλα παιδάκια, ή όσο τη βλέπω να ψάχνει να δώσει στον παππού κάτι για να τον κάνει να ξεχαστεί γιατί τον βλέπει ότι πονάει και καταλαβαίνει, εγώ θα πιστεύω ότι όλα θα γίνουν κι όλα θα φτιάξουν!!!! Ελπίζω όλοι να περάσατε εξίσου καλά και να γυρίσατε με χαμόγελο. Ακόμη περισσότερο, ελπίζω να το διατηρήσετε τις βροχερές και γκρίζες μέρες που θα έρθουν :-)





Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

And we are back ! Τουλάχιστον σωματικά :-)

Ε ναι λοιπόν γυρίσαμε κι εμείς! Καλώς σας βρήκαμε, καλώς μας βρήκατε και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού - μην ακούσω κανένα να λέει καλό χειμώνα θα τα χαλάσουμε και δεν το θέλω!

Αυτή τη στιγμή το σπίτι είναι εννοείται βομβαρδισμένο τοπίο, οι βαλίτσες ακόμη γεμάτες, τα πλυντήρια περιμένω να γεμίσουν μόνα τους και γενικώς μια ομορφιά. Από όλο το μεγαλεπίβολο σχέδιό μου με λίστες και καταμερισμό εργασιών το μόνο που έκανα ήταν η γενική στο δωμάτιο του Προκόπη που δεν την είχα προλάβει πριν φύγω. Κατά τα άλλα, θα εκμεταλλευτώ την έξτρα εβδομάδα άδειας που έχω και θα την ονομάσω εβδομάδα προσαρμογής, ώστε να γίνουν όλα και 3 του Σεπτέμβρη θα έχω μεταμορφωθεί σε υπόδειγμα νοικοκυροσύνης και το σπίτι μου θα είναι σαν να βρίσκεται στο Στέπφορντ (και μετά ξύπνησα). Παρόλο το χάος που μας περιβάλει, το σπίτι μοσχομυρίζει φανουρόπιττα που φτιάξαμε λόγω της ημέρας και για να τιμήσουμε την οικογενειακή παράδοση με τη μικρή γοργόνα - σεφ Λένα, ο Προκόπης μπουσουλάει και χαζοβηματίζει ευτυχισμένος και με τον καλό μου περιμένουμε πώς και πώς την Πέμπτη που θα εκδράμουμε τα δυό μας λόγω της επετείου μας!!!!!

Υπόσχομαι αναλυτικό διακοποποστ μέσα στην εβδομάδα όπως επίσης και ποστ κατασκευής γοργονόσπιτου και προς το παρόν σας αφήνω με μερικές φωτογραφίες: 





Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Το πλοίο θα σαλπάρει.... - ΚΛΕΙΣΤΟ ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Έφτασε η ώρα να σας χαιρετήσω κι εγώ. Από αύριο και για δυο βδομάδες, θα γοργονιάζω με τον καλό μου και τα μικρά εδώ: 


Επίσης και αφού κατάφερα (πιστεύω) να οργανώσω τις λίστες μου και το σπίτι για το χειμώνα και ξεπέρασα τη μίνι κρίση άγχους που έπαθα χθες το απόγευμα σε σχέση με τη δουλειά, ευθαρσώς σας δηλώνω: ΠΑΝΕΤΟΙΜΗ ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ !!!!!

Το daily plan από αύριο και μέχρι τουλάχιστον τις 27/08 σκοπεύω να περιλαμβάνει μόνο: θάλασσα, ήλιο, παιχνίδια με τα μικρά, το γοργονόσπιτο που φτιάχνουμε με τη Λένα και τη μαμά μου, τα πρώτα βήματα και τα πρώτα δόντια του Προκόπη, μερικά καλά βιβλία, ποτάκια με τον καλό μου στη βεράντα, επισκέψεις από καλούς φίλους και έναν οικογενειακό Δεκαπενταύγουστο.

Η χρονιά μπροστά μας (γιατί εγώ πάντα με Σεπτέμβρηδες μετράω τις χρονιές) προβλέπεται δύσκολη και θα χρειαστώ όλες τις στιγμές, τις εικόνες και τα συναισθήματα που θα κλείσω καλά μέσα μου τις επόμενες μέρες.

Εις το επανιδείν λοιπόν με ένα (τι άλλο?) γοργονοτραγουδάκι

Υ.Γ. Αφιερωμένη και η θέα από τη βεράντα μας με την αφεντιά μου κάποια χρόνια μικρότερη: