Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα των δικαιωμάτων του παιδιού και ξεκίνησα τη μέρα μου με τον πρωινό καφέ μου και το πολύ ωραίο άρθρο της Πελιώς Παπαδιά στο Ταλκ για το θέμα. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ. Θυμήθηκα λοιπόν -πηδώντας στο μυαλό μου από θέμα σε θέμα κατά την προσφιλή μου συνήθεια- ότι καιρό τώρα ήθελα να σας γράψω για το οικογενειακό μας συμβόλαιο και τσουπ, να τη η σημερινή ανάρτηση:
Πριν από κάνα μήνα η Λένα γύρισε από το σχολείο αποφασισμένη: "Λοιπόν μαμά! Άκου τι θα σου πω και μη με διακόψεις πριν τελειώσω -το κάνω αυτό συχνά η αλήθεια είναι, οπότε παίρνει τα μέτρα του το παιδί όταν θέλει να κάνει σημαντικές ανακοινώσεις - Θα κάνουμε συμβόλαιο. Θα γράψουμε τους κανόνες, θα υπογράψουμε και μετά ό,τι μα ό,τι λέει θα το κάνουμε εντάξει?" Εντάξει είπα κι εγώ και αποφασίστηκε μετά από μίνι οικογενειακό συμβούλιο να έχουμε 3 κανόνες για μεγάλους που θα αποφάσιζαν η Λένα με τον Προκόπη και θα έγραφε η Λένα και 3 κανόνες για παιδιά που θα αποφασίζαμε ο Βασίλης κι εγώ και θα έγραφα εγώ. Μετά θα υπογράφαμε όλοι και... ταρατατάμ! θε είχαμε τους βασικούς κανόνες του σπιτιού.
Μετά από σύντομη σύσκεψη, κατέληξαν στους κανόνες τους και λέγοντας της γράμμα γράμμα, η Λένα έγραψε τους κανόνες των παιδιών:
1. Οι μεγάλοι δεν πρέπει να φωνάζουν - ξεκάθαρο το μήνυμα νομίζω δε χρειάζεται να σας το μεταφράσω ;)
2. Οι μεγάλοι να μην τσιμπάνε - προφανώς και τα έχουμε ταράξει στο γαργάλημα, ζουζούνισμα ΚΑΙ τσίμπημα και αποφάσισαν να κάνουν κάτι γι'αυτό
3. Κάθε Παρασκευή τα παιδιά ξενύχτι - δηλαδή καναπές, ταινία και καμιά σαβουρίτσα για μασούλημα και ύπνος όποτε τους έρθει και όχι όταν λέμε εμείς
Στη συνέχεια ήταν η σειρά μας για μίνι σύσκεψη και καταγραφή των κανόνων των γονιών:
1. Τα παιδιά πρέπει να είναι ευγενικά και να μιλάνε όμορφα (δηλ. πείτε και κανένα παρακαλώ στους γονείς σας βρε πουλάκια μου που έξω είστε με το σεις και με το σας και μέσα μόνο τα ρε που δε μας έχετε αρχίσει)
2. Τα παιδιά πρέπει να βοηθάνε στις δουλειές τους μεγάλους (δηλ. όχι η μαμά κι ο μπαμπάς δεν έχουν οχτώ χέρια ο καθένας και μπορεί να κάνουν πολλά πράγματα αλλά τα τουβλάκια θα τα μαζέψετε μόνα σας χρυσούλια μου)
3. Τα παιδιά δεν πρέπει να τσακώνονται (δηλ. πρέπει να σταματήσετε να τσιρίζετε και να μωλωπίζετε ο ένας τον άλλον όσο είναι νωρίς και σίγουρα αν θέλετε οι δόλιοι οι γονείς σας να τηρήσουν το δικό σας πρώτο κανόνα)
Λίγο πριν ξεκινήσουν να υπογράφουν τους είπα: Πριν υπογράψουμε το συμβόλαιο θα πρέπει να έχουμε αποφασίσει και τι συνέπεια θα έχει όποιος δεν ακολουθεί τον κανόνα. Και για να κάνω την αρχή τους ενημέρωσα ότι για τα παιδιά η ποινή αθέτησης του συμβολαίου θα ήταν να χαθεί το ξενύχτι και η ταινία της Παρασκευής.Μετά, τους είπα να αποφασίσουν ποιά θα είναι η ποινή για τους γονείς αν δεν ακολουθήσουν κάποιο από τους κανόνες τους. Η Λένα άρχισε να σκέφτεται για να έρθει η απάντηση - καταπέλτης του Προκόπη: θα σας παίρνουμε για μια μέρα τις ταμπλέτες σας!!!
Αφού λοιπόν είχαμε έτοιμες και τις ποινές και συμφωνήσαμε και οι τέσσερις, βάλαμε τις "υπογραφές" μας φαρδιές - πλατιές και ιδού το οικογενειακό μας συμβόλαιο:
Και κάπως έτσι απασχολούμενοι με το Οικιακό Συμβόλαιο της οικογένειας, περάσαμε ένα απόγευμα κατά το οποίο μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε για κανόνες, δικαιώματα, υποχρεώσεις αλλά και συνέπειες. Στάθηκα αρκετά στην επιλογή του πρώτου κανόνα τους, να μη φωνάζουμε δηλαδή γιατί συνειδητοποίησα ότι αν και σε γενικές γραμμές δεν φωνάζουμε, αυτές οι λίγες φορές που (άνθρωποι είμαστε) ξεφεύγουμε και ανεβάζουμε τους τόνους, τους μένουν. Μένει τώρα να βρω τρόπους να μην το χάνουμε αν και ομολογώ -όπως ξέρετε κι εσείς- ότι μερικές φορές είναι απλά α - δ ύ - ν α -τ ο ν. Οπότε μάλλον θα το ρίξουμε στη γιόγκα ή στην άτακτη υποχώρηση για ανασύνταξη εκτός χώρου. Ε, και τι να κάνουμε θα χάσουμε και για καμιά - δυό μέρες τις ταμπλέτες μας :P
Το οποίο με φέρνει στο δεύτερο σημείο που στάθηκα στην όλη διαδικασία. Η φυσικότητα με την οποία ο Προκόπης επέλεξε την "τιμωρία μας" δε θα έπρεπε να με εκπλήξει παρόλα αυτά με έκανε να σκέφτομαι δύο και τρεις φορές πριν πιάσω την ταμπλέτα στα χέρια μου ώρες που είμαι μαζί τους. Πλέον ένα μήνα και κάτι μετά τη σύνταξη και υπογραφή του "συμβολαίου μας" μπορώ να πω ότι είμαι σε εξαιρετικά καλό δρόμο απεξάρτησης.
Τώρα όσο για το αν έπιασε τόπο το συμβόλαιο ή όχι επί του πρακταίου; Λοιπόν.... Οι μεγάλοι προσπαθούν να μη φωνάζουν καθόλου (τα είπαμε παραπάνω άλλωστε). Οι μεγάλοι δεν τσιμπάνε πιά. Όποτε κάνει κίνηση ο Βασίλης να τα τσιμπήσει του λένε: "το συμβόλαιοοοο ... έχεις υπογράψειιιιιι" και γλυτώνουν!!! Και εννοείται ότι κάθε Παρασκευή τα παιδιά ξενυχτάνε ΜΑΖΙ με τους μεγάλους. Διαλέγουμε ταινία και σαβουρίτσα και.... family movie night!!! Τα παιδιά τώρα: Στο οικογενειακό τραπέζι είναι δύο μικροί Ζαμπούνηδες (λέμε τώρα) και χρησιμοποιούν πλέον 9 στις 10 φορές ευχαριστώ και παρακαλώ αυθορμήτως. Το καθιστικό κάθε μα κάθε απόγευμα μετά το φαγητό είναι άδειο από τουβλάκια κλπ. Εντάξει βοήθησε και μια ανακατάταξη πραγμάτων που κάναμε πρόσφατα αλλά... βοηθάνε. Η δε Λένα, τα Σάββατα βοηθάει και στη γενική καθαριότητα. Ε, δε θα σας πω ότι σταμάτησαν να τσακώνονται γιατί μεταξύ μας αδέρφια είναι δε θα τα σταματήσει ένα ψωροσυμβόλαιο, όμως σίγουρα μόλις πω "Σταματήστε το καυγά τώρα γιατί σύμφωνα με το συμβόλαιο θα χάσετε το ξενύχτι της Παρασκευής" ο καυγάς σταματάει!
Το μόνο που μου μένει τώρα είναι να κάνω λίγο scrapbooking και να βάλω το συμβόλαιό μας σε κάδρο να μπει μαζί με το μηνιαίο μας πλάνο αλλά αυτά είναι θέμα άλλου ποστ.
Υ.Γ. Αν αναρωτιέστε γιατί δεν υπέγραψε και ο Γιώργης το συμβόλαιο, όπως αναρωτήθηκε και η Λένα, η απάντηση είναι απλή. Πρέπει πρώτα να μεγαλώσει, να του το διαβάσουμε για να ξέρει τι υπογράφει κι αν συμφωνεί και μετά :P