Επειδή και οι γκουρού κάνουν λάθη.... ενημερωθείτε σωστά!

Ας ξεκινήσουμε με λίγη Ιστορία: To 1992 καθιερώνεται διεθνώς ο εορτασμός της Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού από την WABA (Παγκόσμια συμμαχία για την προώθηση του θηλασμού), τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και τη UNICEF, στις 1-7 Αυγούστου. Στην Ελλάδα, η εβδομάδα αυτή εορτάζεται 1-7 Νοεμβρίου και φέτος έχει θέμα «Κατανοώντας το Παρελθόν, Σχεδιάζουμε το μέλλον». Φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την πρώτη Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού και δέκα χρόνια από τον Σεπτέμβριο του 2002, όπου ο ΠΟΥ και η UNICEF θέσπισαν την Παγκόσμια Στρατηγική για την Βρεφική και Νηπιακή Διατροφή ή Διεθνές Σχέδιο Δράσης (Global Strategy on Infant and Child Feeding ή GS).

Τις τελευταίες μέρες έχει γεμίσει το διαδίκτυο με άρθρα, ποστς και σελίδες σχετικά με τη φετινή Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού και το θηλασμό γενικότερα, πράγμα το οποίο με χαροποίησε ιδιάιτερα αλλά μου δίνει και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να καταγράψω και τη δική μου (ή μάλλον τη δική ΜΑΣ, μιας και ο θηλασμός εξ' ορισμού αφορά τη δυάδα μητέρας - παιδιού) εμπειρία.

 

Ο τίτλος του ποστ εμπνεύστηκε από τον τίτλο που μου έχει απονείμει η φίλη μου Ιωαννούλα, ως "γκουρού" του θηλασμού στον οποίο ανατρέχει για κάθε της απορία τους 6 μήνες που είναι μανούλα. Αν και όπως της έχω εξηγήσει πολύ απέχω από αυτόν, μου αρέσει και τον κρατώ. Όταν γεννήθηκε η Λένα το 2009, δεν είχα διαβάσει τίποτα για το θηλασμό, θεωρούσα απλά δεδομένο ότι θα θηλάσω την κόρη μου αποκλειστικά όπως τόνιζα παντού στο μαιευτήριο και για καλή μου τύχη και η Λένα ήρθε σ'αυτό τον κόσμο αποφασισμένη να "ξεζουμίσει" τη μανούλα κανονικότατα. Έτσι, αν εξαιρέσει κανείς τις ματωμένες θηλές το πρώτα 20ήμερο και κάτι "μαραθώνιους" θηλασμούς μέχρι να 40ίσει, κατά τα άλλα 40 ημερών είχα ένα μωρό που έπαιρνε 200 - 250 γραμμάρια βάρος στο τριήμερο (αντί 100 που μου είχε πει η παιδίατρος), που κοιμόταν κάτι υπέροχα 5ωρα και 6ωρα το βράδυ και την ημέρα θήλαζε ευχαριστημένο όποτε και όσο ήθελε. Επιπλέον και επειδή όταν θα ήταν 4 μηνών θα επέστρεφα στη δουλειά, έκανα παράλληλες αντλήσεις κι έτσι η παραγωγή μου ήταν άψογη, η μικρή πάντα ευχαριστημένη κι εγώ στον πλανήτη happy!!! Κάπως έτσι λοιπόν, η Λένα θήλασε 11 μήνες κι ένα ωραίο πρωί ενώ την έβαλα στο στήθος, εκείνη έδειξε την κουζίνα, είπε "μαμ!" και δεν ξαναήπιε ποτέ και κανένα γάλα. Δε θα σας περιγράψω την απογοήτευσή μου για το φτύσιμο που μου έριξε έτσι στην ψύχρα μιας κι εγώ υπολόγιζα ότι θα θηλάσω αρκετά ακόμη, θα σας πω μόνο ότι από αυτή την επιτυχημένη πορεία με τη Λένα, μου έμεινε ο τίτλος του "γκουρού".

Δύο χρόνια μετά γεννήθηκε ο Προκόπης, πρόωρα στις 34 +2 ημέρες, 2.160 και με αναπνευστικό σύνδρομο οπότε και μπήκε θερμοκοιτίδα, οξυγόνο και σωληνάκι για σίτηση. Η επιλογή μου αυτή τη φορά φυσικά ήταν πέρα από όλα τα άλλα και απαίτηση του παιδιού για να συνέλθει πιο γρήγορα οπότε με το που είδα τη μαία στο δωμάτιο της ζήτησα θήλαστρο κι άρχισαν τα όργανα: "Δεν έχεις γάλα ακόμη, σε 2 μέρες!!!!". Διαβασμένη ούσα, την έκραξα πολύ ευγενικά και πήρα το θήλαστρο κι άρχισα να στέλνω γάλα στο μικρό. 17 μέρες στη θερμοκοιτίδα, δεν πήρε ούτε σταγόνα ξένο. Ούτε καν όταν με ύφος η παιδίατρος εκεί μου είπε "Δεν πήρε βάρος από χθες, μάλλον δεν είναι θρεπτικό το γάλα σου είπα να του δώσουν λίγο ξένο". Πρέπει να με φοβήθηκε λίγο ομολογώ έτσι που της απάντησα κι επίσης τους μπαστακώθηκα από εκείνη την ώρα σε κάθε τάισμα για να είμαι σίγουρη. Όταν τον πήραμε σπίτι, μας είπαν αν δεν πάει 3 κιλά να μην τον βάλω στο στήθος και τους έγραψα μη σας πω που είμαι και μάνα και δεν κάνει. Ο μικρός έπιασε σα βεντουζίτσα και όλοι ήμαστε πανευτυχείς!!! Μέχρι και τον 3ο με 4ο μήνα, όλα πήγαιναν ρολόι όπως και στη Λένα, μόνο που ο μικρούλης μας ξυπνούσε και το βράδυ δυό τρεις φορές, πράγμα πολύ λογικό κι αναμενόμενο.

Από κει και πέρα παραδέχομαι και δημοσίως ότι ο γκουρού την έχασε τη μπάλα κι άρχισε μια περιπέτεια άνευ προηγουμένου. Παρόλο που αυτή τη φορά ήμουν πιο διαβασμένη και πιο έμπειρη, αγνόησα πλήρως το γεγονός ότι ο Προκόπης ήταν προωράκι και του έδωσα πιπίλα (όπως δηλαδή είχα κάνει και στη Λένα). Ξαφνικά ο μικρός λοιπόν άρχισε να μένει στάσιμος στο βάρος, να τρώει 2 λεπτά και να κλαίει, να μην κοιμάται καλά, να γκρινιάζει και και και..... Πανικός! Επιστρατεύω τις διαδικτυακές αλλά και πραγματικές πλέον φίλες μου θηλάζουσες για να βρω τι φταίει (Κασσιανή, Σίλια και Κλαίρη αλλά και τα κορίτσια στο γκρουπάκι του 2011 ευτυχώς που ήσαστε κι εσείς αυτό λέω μόνο). Και τη βρίσκουμε την πατάτα. Πάνω που το δόλιο έκανε άλμα ανάπτυξης και έπρεπε να θηλάζει παραπάνω για να αυξήσει την παραγωγή, τσουπ η πιπίλα το νάρκωνε κι έτσι και αυτό δεν έτρωγε και η παραγωγή μειωνόταν. Εξοπλίζομαι φουλ χάρη στη Γιώτα και την Πολίνα, αρχίζω πρωτόκολλο αντλήσεων λοιπόν, αναγκαστικά δίνω και μερικά μπουκάλια συμπλήρωμα γιατί φυσικά δε θα άφηνα το παιδί να πεινάει επειδή είχα κάνει εγώ βλακεία και σιγά σιγά την ξαναφέρνω την παραγωγή στα ίσα της! Πάρτυ στο σπίτι, χαρά εγώ και το θήλαστρο αγκαλιά παρόλο που ο μικρός ξαναγύρισε στο στήθος μην τυχόν και τα κάνω πάλι σαλάτα. Δυστυχώς μετά χρειάστηκε να μπει νοσοκομείο ο μικρός με βρογχιολίτιδα κι εκεί κάπου την έχασα τη μπάλα με τις αντλήσεις, το θηλασμό και το νοσοκομείο. Οπότε πάμε για δεύτερο επαναγαλακτισμό. Ομολογώ επειδή κάπου εκεί αρχίσανε και οι στερεές και επειδή με είχε ταλαιπωρήσει πολύ η όλη διαδικασία ότι το κράτησα με νύχια και με δόντια μέχρι που ο Προκόπης πήγε 8 μηνών και μετά σταμάτησα τις αντλήσεις οπότε και σταδιακά αποθήλασα.

Αυτό που θα'θελα να πω γράφοντας όλο αυτό, είναι ότι ο θηλασμός είναι μεν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, θέλει όμως πέρα από πολύ αφοσίωση και την κατάλληλη ενημέρωση γιατί κυκλοφορεί μεγάλη παραφιλολογία γύρω από αυτόν. Η φράση "θήλαζε και μη ερεύνα" που κυκλοφορεί ευρέως δε με βρίσκει 100% σύμφωνη γιατί από την πείρα μου είδα ότι αυτό που με ένα παιδί δουλεύει και το κάνει να θηλάζει 10, 11, 20 και 30 μήνες με ένα άλλο μπορεί να έχει τα άκρως αντίθετα αποτελέσματα. Αν ένα πράμα είναι να σας μείνει από αυτό το ποστ, θα ήθελα να είναι ότι ο θηλασμός είναι υποχρέωση της μάνας προς το παιδί και όχι επιλογή της ή όπως λέει και η φίλη Κασσιανή: Το γάλα είναι του παιδιού. Το παιδί το φέρνει μαζί του και το χρειάζεται!!!  Προσπαθήστε λοιπόν όσο και όπως μπορείτε καλύτερα να του το δώσετε. Και αν για χ, ψ λόγους δεν τα καταφέρετε όπως θα θέλατε όπως συνέβη σε μένα με τον Προκόπη, να ξέρετε που να το αποδώσετε και να μη βολευτείτε σε δικαιολογίες. Αν χρειάζεστε οποιαδήποτε βοήθεια, υλικό, κατεύθυνση, συμπαράσταση ή απλά παρέα και γυναίκες που να βιώνουν το ίδιο με σας, υπάρχουν ομάδες υποστήριξης θηλασμού σχεδόν σε κάθε πόλη (εδώ της Αττικής), υπάρχουν πιστοποιημένοι σύμβουλοι γαλουχίας και ευτυχώς πλέον υπάρχουν και αρκετοί παιδίατροι αλλά και γυναικολόγοι πραγματικά υπέρμαχοι του μητρικού θηλασμού. 

Στα πλαίσια του εορτασμού της Παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού*, 1-7 Νοεμβρίου 2012, το Δίκτυο των Ομάδων Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας, σας προσκαλεί την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012, σε μια εκδήλωση γιορτή για τον μητρικό θηλασμό, στην πόλη σας! Η ‘’Ομάδα Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας Αττικής’’ σας περιμένει στις 11.00 πμ, στο Ζάππειον Μέγαρο, στο συντριβάνι. Αν και ο θηλασμός είναι ελεύθερος και δεν υπακούει σε ωράρια, τα μωράκια που θα θέλουν να θηλάσουν γύρω στις 12.00 θα καταμετρηθούν στον Πανελλαδικό Ταυτόχρονο Θηλασμό που θα γίνει την ίδια ώρα σε όλες τις πόλεις!