Κυριακή με παιδικό θέατρο: Από που πάνε για το κάστρο παρακαλώ?!?!

Όπως σας έχω πει τις ευκαιρίες για θέατρο με το μικρό μου γοργονάκι δεν τις χάνουμε ποτέ. Έτσι παίξαμε σε ένα διαγωνισμό στη σελίδα του www.babyzone.gr στο facebook και με τη βοήθεια των φίλων μας κερδίσαμε προσκλήσεις για τη θεατρική παράσταση "Από που πάνε για το κάστρο παρακαλώ", της ομάδας "Θέατρο Ροές", στο "Κινητήρας Studio", Ερεχθείου 22 στο Κουκάκι. Είχε και μια λιακάδα χθες άλλο πράγμα οπότε μάνα και κόρη ετοιμαστήκαμε και φύγαμε για θέατρο!!!!

Αρχικά μου έκανε πολύ καλή εντύπωση ο χώρος. Το "Κινητήρας Studio" είναι ένας προσεγμένος πολυχώρος που φιλοξενεί διάφορα events και μαθήματα τόσο ενηλίκων όσο και παιδιών. Αν θέλετε μπορείτε να δείτε περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα τους: http://kinitiras.com/v2/gr/gre/homepage.html. Πολύ γλυκιά και ευγενική ήταν και η κοπέλα που ήταν στο ταμείο, με την οποία έπιασε ψιλοκουβέντα το βλαστάρι μου και μέχρι να έρθει η φιλενάδα μας δεν ξεκολλούσε από δίπλα της. Της έδωσε και αυτοκολλητάκια και το βιβλίο της παράστασης (έτσι το λέει η Λένα το πρόγραμμα πάντα:) ). Αφού λοιπόν ήρθαν και οι φίλες μας, μπήκαμε στην κυρίως αίθουσα για να αρχίσει η παράσταση. Μαξιλάρες στο πάτωμα για τα παιδιά, πάγκοι και ψηλά σκαμπώ για τους γονείς και μπροστά μας το σκηνικό φτιαγμένο από απλά υλικά αλλά αρκούντως παραμυθένιο. 

Η ιστορία, ένα νορβηγικό παραμύθι διασκευασμένο, στην ουσία είναι μια παραλλαγή του κλασσικού  "Η Πεντάμορφης και το τέρας" και η δουλειά που έχει γίνει από την ομάδα "Θέατρο Ροές" είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ!!!! Μου άρεσε πολύ που στην αρχή οι 3 ηθοποιοί βγαίνουν με τα κανονικά τους ρούχα χωρίς μάσκες χωρίς τίποτα ώστε να βοηθήσουν τα παιδιά να μη φοβηθούν στη συνέχεια. Και μετά όμως ακόμη και όταν ο πολύ ταλαντούχος Νίκος Βατικιώτης ντύνεται αρκούδος, το κουστούμι είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να μη φοβίζει τα παιδιά, κάτι το οποίο το 3χρονο γοργονίδιό μου πολύ εκτίμησε:) Στην ουσία τα κουστούμια "βοηθάνε" απλά τις μεταμφιέσεις αλλά οι εναλλαγές των ρόλων και των προσώπων γίνονται με την αλλαγή στις φωνές, τις κινήσεις και τις εκφράσεις των τριών ηθοποιών. Η "Τυχερή" Αγγελική Φράγκου ήταν πάρα πολύ εκφραστική και τόσο γλυκιά και μας έκανε όλους παιδιά για λίγο και η Νάντια Συρίου ως μάγισσα ήταν "πολύ καλή κυριούλα" όπως επί λέξη με πληροφόρησε η Λένα. Πέρασε 1 ώρα και 15 λεπτά και αν εξαιρέσεις το ότι με ήθελε δίπλα της στη μαξιλάρα για να της εξηγώ κάποια πράγματα (στην ηλικία των 3ων της ήταν λίγο δύσκολο να αφομοιώσει το ότι ένας άνθρωπος έπαιζε τόσους διαφορετικούς ρόλους αλλά μετά το μισάωρο το έπιασε και ήταν πολύ χαρούμενη), ούτε που το καταλάβαμε. Πραγματικά αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της παράστασης γιατί με απλά μέσα αλλά σίγουρα πολλή αγάπη γι'αυτό που κάνουν περάσαμε όλοι 2 ώρες σαν παραμύθι.....

Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα μπορείτε να δείτε αυτό το βιντεάκι που βρήκα στο youtube: http://www.youtube.com/watch?v=2_iaKsSEIfU

Και αναλυτικά οι πληροφορίες για το πώς, πού και πόσο:

Ερεχθείου 22, Κουκάκι

Τηλ.: 2109248328

Παραστάσεις: Πρωινή: Κυρ.11. 30 π.μ. Απόγ: Σάβ. 5.30 μ.μ. Μέχρι 27/5

Γενική Είσοδος: € 10. 

Διάρκεια: 75'

Στα δικά μου τώρα.... Όπως σας είπα στην παράσταση ήταν μαζί μας και η φίλη μου η Αριάδνη με τη μικρή της Ηλέκτρα. Με την Αριάδνη ήμαστε φίλες από το γυμνάσιο. Πότε με καθημερινή επαφή, πότε χαμένες χρόνια από (δική μου το ομολογώ και δημοσίως) βλακεία, πότε με πιο σπάνια αλλά σταθερή επαφή. Ε, λοιπόν μια φορά στα γενέθλια της Ηλέκτρας το Δεκέμβρη που μας πέρασε και μια φορά χθες στο θέατρο βλέποντας τις δύο μικρές μας χέρι χέρι, μπήκα πάλι σ' αυτό το παράλληλο σύμπαν. Που κλείνεις τα μάτια και είσαι 14 στο πατρικό σου με το τηλέφωνο σκουλαρίκι και λες λες λες με τη φιλενάδα σου και τσουπ! τα ανοίγεις και βλέπεις την κόρη σου και την κόρη της να απαντάνε με ενθουσιασμό "ΝΑΙ!" στον κύριο που της ρωτάει: "Είστε φίλες!?!?" και να παρακολουθούν την παράσταση χεράκι χεράκι :) Ε, δεν ξέρω για σας αλλά εγώ κάτι τέτοιες στιγμές τις απολαμβάνω όσο δεν παίρνει. Αν νιώθω ότι μεγάλωσα?!?!? Όχι, εκείνες τις ώρες όχι... Μόνο ότι μεγάλωσε η παρέα μας φιλενάδα. Α! Κι αγχώνομαι λίγο για το τι θα λένε στα τηλέφωνα σε καμιά 10αριά χρόνια όταν θυμάμαι τα δικά μας :)