Σκόρπιες Σκέψεις ή τι έκανα την ημέρα που πέρασε

Η χθεσινή μέρα δεν ξεκίνησε καλά. Κρύο, βροχή αέρας και μουντάδα που στη δική μου διάθεση έχουν καταστροφικές συνέπειες.... Η Λένα είχε ξυπνήσει μέσα στα νεύρα,όλη μέρα κάτι της έφταιγε - το έχει φάει και η κλεισούρα το παιδί με τον παλιόκαιρο - και γενικά δεν ήταν στα καλά της. Ο μικρός είχε επίσης γκρίνια και ό,τι παιχνίδι και να προσπαθούσα να παίξουμε για να ξεχαστούνε κράταγε το πολύ δέκα λεπτά :( Επιπλέον η Λένα μου ανακοίνωσε ότι δε θα κοιμηθεί το μεσημέρι, αν και τα μάτια της που κλείνανε είχαν άλλη γνώμη. Ευτυχώς το κόλπο "έλα να λέμε τραγουδάκια στο μικρό μέχρι να κοιμηθεί και μετά εμείς θα σηκωθούμε" έπιασε και κοιμήθηκαν και τα δύο και η τυχερή η μαμά μαζί!!!! Είχα έξοδο άλλωστε το βράδυ και λίγος ύπνος μου χρειαζόταν.

Στις έξι παρά κατέφθασαν οι ενισχύσεις, δηλαδή η μανούλα μου καθώς εξήμισι έπρεπε να φύγω να βρω τη φίλη μου την Ιωάννα στο θέατρο μιας και δεν είχαμε κρατημένες θέσεις κι έπρεπε να πάμε νωρίς. Πέταξα κάτι μακαρόνια στην κατσαρόλα για να έχουν φαγητό, άρπαξα τσάντα και μπουφάν και βουρ έξω από την πόρτα!!!!! Επειδή είχα χρόνο μπροστά μου και είχα και καιρό να κάνω βόλτα στο κέντρο, αποφάσισα να κινηθώ με ΜΜΜ. Στην τελευταία διαδρομή με το τρόλλευ από το Πανεπιστήμιο μέχρι το θέατρο στην αρχή της Κυψέλης δε σας κρύβω ότι σφίχτηκα.... Είχα αρκετό καιρό να κατέβω στο κέντρο και ακόμη περισσότερο να κινηθώ στην Πατησίων. Πού ήταν η Πατησίων που ήξερα που Τρίτη 19:00 ήταν κατάφωτη με κόσμο να μπαινοβγαίνει στα μαγαζιά? Αυτός ήταν ένας κατασκότεινος δρόμος, που κάθε 4-5 μαγαζιά έβλεπες κι ένα ανοιχτό αλλά κι αυτό άδειο.... Γενικά, σας το έχω ξαναπεί, είμαι αισιόδοξος άνθρωπος αλλά το χθεσινό με ξεπέρασε για λίγο. Περνώντας από το Πολυτεχνείο, κοιτώντας μέσα την παλιά ριγμένη πόρτα χαμογέλασα μόνη μου φέρνοντας στο μυαλό μου τη Λένα να διηγείται τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στον αδερφό της φέτος  και να μου ζητάει να της πω τραγούδια του Πολυτεχνείου. Εκεί κάπου ξαναέφτιαξε η διάθεσή μου και ορκίστηκα μέσα μου ότι φέτος θα την πάω στις 17 Νοέμβρη να το δει κι από κοντά - ελπίζω να μπορώ...

Φτάνω στο θέατρο, κλείνω θέσεις, παίρνω τα εισιτήρια μας κι έρχεται η φιλενάδα μου. Ήταν νωρίς οπότε ήπιαμε ένα καφεδάκι εκεί δίπλα και τα είπαμε. Ήταν ωραία, είχα και καιρό να βγω χωρίς τα παιδιά μαζί κι έτσι η διάθεσή μου είχε ήδη ανέβει όταν επιτέλους μπήκαμε στο θέατρο και κάτσαμε στις θέσεις μας. Λοιπόν ένα θα σας πω.... αν σας αρέσει το θέατρο μη χάσετε αυτή την παράσταση ("Σωτηρία Μπέλλου - Η περιπλανώμενη ζωή μιας ρεμπέτισσας" με τη Ντίνα Κώνστα στο θέατρο ΚΑΠΠΑ, Κυψέλης 2). Η Κώνστα ήταν καθηλωτική!!!!!Ομολογώ ότι δεν ήξερα πολλά πράγματα γα τη ζωή και το έργο της Μπέλλου κι έτσι μέχρι να ξεκινήσει πήρα μια μικρή ιδέα από το πρόγραμμα. Τίποτα όμως δε με είχε προετοιμάσει για αυτό που βίωσα για μιάμιση και κάτι ώρα (το έργο δεν κάνει διάλειμμα). Ήταν απίστευτο πώς η ηθοποιός μεταμορφωνόνταν από 17χρονη Σωτηρία σε άρρωστη, μεγάλη γυναίκα και το ανάποδο. Πώς κοιτούσε δεξιά και απευθυνόταν με πόνο ή μίσος στη μάνα της και σε δευτερόλεπτα γύριζε το μάτι αριστερά και με απολογητικό ύφος ζητούσε συγγνώμη από τον πατέρα της!!! Εξαιρετική!!!!!!! Πραγματικά μετά από παραστάσεις σαν τη χθεσινή, νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για τη μαμά μου που με έτρεχε από μικρή στο θέατρο κι ακόμη θυμάμαι τη χαρά που ένιωσα την πρώτη φορά που με πήραν μαζί τους σε θέατρο για μεγάλους. Αν θέλετε να κάνετε κάτι καλό για το παιδί σας, ανοίξτε του τα μάτια, πηγαίνετε το στο θέατρο, σε διάφορες παραστάσεις και ζήστε τις μαζί του!!!!

Πραγματικά γεμάτη από εικόνες και έντονα συναισθήματα, πήρα το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι. Εντάξει το παραδέχομαι αν την ώρα που μπήκα σπίτι ήταν ήδη κοιμισμένα και τα δύο και δεν έπρεπε να μπω κατευθείαν στην πρίζα για να τα κοιμίσω, θα ήταν ακόμη καλύτερα αλλά πάλι...... αν η Λένα κοιμόταν θα είχα χάσει το γεμάτο απορία βλέμμα της και το "Πώς ήταν η παράσταση μαμά? Ήταν ωραίο? Δείξε μου το βιβλίο (πρόγραμμα) και πες μου την ιστορία!!!!!, Έλα πάμε στο κρεβάτι μου να μου πεις" Και φυσικά δεν της χάλασα χατήρι, έκατσα δίπλα της και της είπα την απλή και σύντομη εκδοχή και μετά την έβαλα για ύπνο τραγουδώντας :"Δε λες κουβέντα........"

Καλημέρα σας και με συγχωρείτε για το ενδεχομένως ασυνάρτητο κείμενο σήμερα, άλλωστε σας προειδοποίησα σκόρπιες σκέψεις!!!