Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία.....

Δεν ξέρω αν φταίει η σημερινή πανσέληνος -αν και μου συμβαίνει κι άλλα βράδια-, σήμερα πάντως το συναίσθημα που μου δημιουργήθηκε είναι αρκετά έντονο ώστε να έχω την ανάγκη να το εξωτερικεύσω. 

Από το πρώτο μας βράδυ κιόλας στο μαιευτήριο με τη Λένα, της τραγουδάω για να κοιμηθεί. Ποτέ δεν της τραγουδούσα παιδικά τραγούδια (το πρώτο τραγούδι που της είπα ποτέ ήταν το Φωτιά μου του Πασχαλίδη) - αν και πλέον λέμε και από αυτά γιατί έχει άποψη - και πάντα ανάλογα με το τι έβλεπα ότι της αρέσει, συνέχιζα με παρόμοια σε ύφος. 

Τώρα πια που μιλάει άψογα και συνεννοούμαστε πλήρως, αυτή η συνήθεια έχει γίνει ιεροτελεστία και συνήθως υπάρχει συγκεκριμένο playlist ύπνου. Μερικά βράδια όμως σαν το σημερινό που έχει όρεξη να ακούσει και κάτι καινούριο αφού έχουμε κάνει τη συναυλία μας με τα γνωστά, με αφήνει χωρίς παρεμβολές να τραγουδάω ότι και όσο θέλω μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Κι εκεί στο μισοσκόταδο με τη μικρούλα μου να νανουρίζεται, μπαίνω σε μονοπάτια πολύ γνώριμα που γεμίζουν το μυαλό μου εικόνες, ήχους και αρώματα του παρελθόντος και ξαφνικά νιώθω να χωρίζομαι στα δύο. Κλείνω τα μάτια και είμαι 16, ανεβαίνω την ανηφόρα από το σταθμό του ΚΑΤ και λίγο πριν την πόρτα του σχολείου, κοιτάω τη φιλενάδα μου και στρίβω για δασάκι. Ανοίγω τα μάτια και είμαι 30, με ένα μωρό 8 μηνών στα χέρια κι ένα κοριτσάκι 2,5 ετών κοιμισμένο μπροστά μου :)

Για να καταλάβετε καλύτερα, είμαι άνθρωπος που λίγο ως πολύ σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου προσδιορίζομαι μέσα από τα τραγούδια που ακούω ή σιγοψιθυρίζω. Στις εφηβικές μου παρέες με λέγανε "κινητή εγκυκλοπαίδεια στίχου" για την ευκολία με την οποία θυμόμουν τους στίχους σε οποιοδήποτε τραγούδι. Σε "μαύρες" περιόδους της ζωής μου, που άλλοι βάζουν μουσική και χορεύουν για να το βγάλουν από μέσα τους εγώ έπαιρνα το αμάξι, έκανα βόλτες στην Πειραϊκή και ξελαρυγγιαζόμουν με κλειστά παράθυρα. Ακόμη και την παραμονή του γάμου μου πήγα σε συναυλία και τσακώθηκα και με τη μαμά μου γι'αυτό - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία-.

Το να χρησιμοποιήσω λοιπόν τα τραγούδια και όχι τα παραμύθια για να κοιμίζω τα παιδιά μου, ήταν για μένα αν μη τι άλλο η φυσική επιλογή, έτσι με κοίμιζαν κι εμένα άλλωστε. Και τελικά μάλλον κάποια πράγματα περνάνε στα γονίδια γιατί όπως το "Χριστινάκι" ήταν το αγαπημένο μου, έτσι συνειδητοποίησα ξαφνικά μια μέρα που η μικρή μου το ζητούσε επίμονα ότι είναι και το δικό της αγαπημένο. Και φυσικά δε σας κρύβω ότι δάκρυσα τη φορά που μισοκοιμισμένη η Λένα 10 μηνών μου έλεγε "Να μου πεις αγάπη μου αγάπη μου", όταν κατάλαβα ότι ζητάει το ομώνυμο της Μαρινέλας που της τραγουδάω από όταν ήταν νεογέννητο.

Παρόλα αυτά σ' αυτές τις "βραδυνές συναυλίες νανουρίσματος" συχνά πυκνά όπως σήμερα χωρίζομαι στα δύο. Και είναι δύο εξίσου γλυκές και όμορφες πραγματικότητες..... Η μια (κλείνοντας τα μάτια) είναι το παρελθόν που μου χαμογελάει και φέρνει στο νου μου εικόνες αγαπημένες, περιστατικά ξεχασμένα αλλά τόσο ζωντανά στη μνήμη, ανθρώπους που έχω ακόμη κοντά μου και άλλους που λείπουν. Η άλλη (ανοίγοντας τα μάτια) το μέλλον, τα παιδάκια μου, το καινούριο ζεστό σπιτικό μας, ο Βασίλης που με περιμένει στο σαλόνι να πούμε καμιά κουβέντα κι ένα σωρό τραγούδια που δεν τραγούδησα ακόμη.............

Καληνύχτα σας:)

Υ.Γ. 1) Ο τρόπος που η μικρή θυμάται τους στίχους και με διορθώνει αν πηδήξω κάποια στροφή μου λέει πώς μου έχει μοιάσει και σ' αυτό - έρχονται τρελλά ντουετάκια στο μέλλον

2) Φιλενάδα για σένα: http://www.youtube.com/watch?v=ea3w5hBFX2E