Κι αν με βγαλανε Ελένη... (Λ.Κ. 1/7/51 - 19/10/2000)

Ιούνιος 1999: Έχω μόλις δώσει Ιστορία, Πανελλήνιες και μετά έχουμε ραντεβού σπίτι της να   τα πούμε. Αφήνω το μπλοκάκι που σημειώνω τόση ώρα στα πόδια μου και τη ρωτάω: 

- Γιατί ταλαιπωρείστε μ' αυτά; Γιατί κουράζετε το μυαλό σας, αφήστε τα. Γιατί τόσες λίστες;

- Το μυαλό μου είναι το μόνο πράγμα που ορίζω πια. Αν το αφήσω χωρίς γυμναστική χάθηκα, δε θα έχω πια τίποτα. Εγώ το μυαλό μου το χρειάζομαι όρθιο κι ας είμαι εγώ ξάπλα. Πού είχα μείνει; Α ναι, γράφε: Μια κουβέρτα πλεχτή με κίτρινα λουλούδια δώρο της γιαγιάς της Ε. για το Β. όταν γεννήθηκε που είναι στην πάνω αριστερή ντουλάπα, πηγαίνει στο Β....

Ιούνιος 2010: Είμαι στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης μου και η Ρ. στον 7ο. Ξεκαθαρίζουμε το σπίτι πριν μπουν οι μάστορες για την ανακαίνιση. Στο δωμάτιο του Β. έχει έρθει η ώρα της πάνω αριστερής ντουλάπας κι εγώ με μια λίστα στο χέρι διπλώνω μια πλεχτή κουβέρτα με κίτρινα λουλούδια και κλαίω... Η Λένα που της αρέσει με ρωτάει που τη βρήκαμε κι εγώ εξαιτίας της λίστας που κρατάω μπορώ να της πω όλη την ιστορία της.

Δυστυχώς άργησα να τη γνωρίσω... Όταν τη γνώρισα ήταν ήδη σε καροτσάκι κι όσο περνούσε ο καιρός χειροτέρευε. Στα 2 χρόνια που την έζησα όμως, την αγάπησα σα μάνα μου και τη θαύμασα όσο δεν έχω θαυμάσει κανένα. Για το θάρρος της, για την αντοχή της, για τα όσα κατάφερε από το 1994 που ξεκίνησε η περιπέτειά της υγείας της, για την όχι και τόσο εύκολη και άνετη πορεία της από τη στιγμή που γεννήθηκε ακόμη -όπως την έμαθα από διηγήσεις δικές της κι της οικογένειας της- για τα ποιήματα της, τις μεταφυσικές της ανησυχίες και τους αστρολογικούς της χάρτες. Για τα ημερολόγιά της που βρήκα στο σπίτι και διάβασα και για τα κομμάτια τους που δε διάβασα γιατί ήταν μόνο δικά της. Για τα δύο παιδιά που μεγάλωσε, που τους έριχνε και καμιά όταν κάρφωνε ο ένας τον άλλο γιατί όπως τους έλεγε: "εγώ ρουφιάνους δε μεγαλώνω". Και για τη Barbie - Άριελ που μου αγόρασε όταν άκουσε το Β. να μου λέει ότι δε θα μου την πάρει γιατί είμαι πολύ μεγάλη.

Στο ασθενοφόρο ένα βράδυ (είχα μπει εγώ πίσω μαζί της γιατί μπορούσα να διαβάζω τα χείλη της) με είδε που έτρεμα από το φόβο μου κι επειδή δε μπορούσε να μιλήσει μου έσφιγγε το χέρι για να μου δώσει κουράγιο... Σύνδρομο Guillain - Barré. Το σύνδρομο   Guillain - Barré  είναι μια σπάνια νόσος, η οποία επηρεάζει τα περιφερικά νεύρα, δηλαδή αυτά που βρίσκονται εκτός  του κρανίου και της σπονδυλικής στήλης.  Αν και αυτή η νόσος είναι πολύ σπάνια, προκαλεί μεγάλη ανησυχία, επειδή συχνά ο ασθενής παρουσιάζει κάποιου βαθμού παράλυση. Παρουσιάζεται σε 1-2 άτομα για κάθε 100,000 πληθυσμού. Οι περισσότεροι άνθρωποι που αναπτύσσουν το σύνδρομο αναρρώνουν πλήρως.

Εκείνη δεν ανάρρωσε ποτέ... Ήταν 49 ετών και δεν πρόλαβε να γνωρίσει τα εγγόνια της. Εκείνα όμως ήδη την ξέρουν και την αγαπάνε κι όλοι μας δεν τη ξεχνάμε πότε.

Το παραπάνω κείμενο, αποτελεί τη συμμετοχή μου στο αφιέρωμα που εμπνεύστηκε το Ξωτικό  με αφορμή την ημέρα της γυναίκας και μας κάλεσε να μιλήσουμε για τις ηρωίδες της ζωής μας. Στο αφιέρωμα συμμετέχουν επίσης οι:

A mother's diary: Οι ηρωίδες μου

Roubinaki & Nefosis: Μιά κάποια ηρωίδα & Ζυραννα

Niemandsrose: κόκκινο τριαντάφυλλο

Οξύ: αντί-

Kid's Cloud: Η Scarlett O'Hara, ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ!

Jaquou vs l' Utopie: Η Μάνιουσκα

CosmopolisII: Οι μαγείρισσες της ζωής μου
Αγραμπελη: Δυό γυναίκες
What you see is what you get: Γυναίκες - χθες, σήμερα, αύριο