17 χλμ.

17 χιλιόμετρα που αν αθροίσω τις φορές που τα έχω κάνει απλά για βόλτα, άνετα περνάω τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα...

Εικόνες ανάμεικτες, χρονολογίες ανάκατες  άνθρωποι άσχετοι μεταξύ τους και μόνο αυτή η διαδρομή σταθερή. 17 χιλιόμετρα...

Με όλη την οικογένεια στο δρόμο για τη γιαγιά και τον παππού στο Λαγονήσι κι εμένα και τον αδερφό μου να θυμίζουμε στο μπαμπά μου να κορνάρει στην τρύπα του Καραμανλή.

Με την Ε. Νοέμβρη με ήλιο μετά τη δουλειά. Στάση με μετρημένα λεφτά στις Αλκυονίδες για ούζο με μεζέ και να μας χύνεται το μισό...  Συνεπιβάτης στο bross του Κ. με τον ήλιο να διαπερνάει το κράνος και να με τυφλώνει. Να χαμηλώνουμε στις στροφές και να νιώθω πως γίνομαι ένα με τη θάλασσα... Και μετά με την άλλη Ε. στολισμένες με τα καλά μας στο δρόμο για νυχτερινή έξοδο σε παραλιακό κλαμπάκι να αναλύουμε και να λέμε, να λέμε....

Με το Β. όταν χάσαμε την πεθερά μου, από το αεροδρόμιο κατευθείαν εκεί , στα 17 μας χιλιόμετρα, να δοκιμάζουμε τις αντοχές μας και τις αντοχές του punto στο μπάσιμο της μεγάλης στροφής... Κι όταν ερχόταν από Αγγλία, πάλι εκεί η πρώτη βόλτα μας, τα πρώτα νέα, οι πρώτες αγκαλιές .. Κι οι πρώτες κλωτσιές της Λένας μέσα από την κοιλιά μου εκεί, στη θέα της θάλασσας...

Και μόνη μου... Πόσες και πόσες φορές μόνη μου, παρέα με τις μουσικές μου και με τη φωνή μου να τραγουδάει στη διαπασών. 17 χιλιόμετρα, εγώ, ο δρόμος και η θάλασσα και το μυαλό να καθαρίζει...

Κυριακή βράδυ μέσα στο αυτοκίνητο. Ακούω τη φωνή του Β. από δίπλα: "Κοιμήθηκαν και τα δύο, να ξεκινήσουμε για πίσω;" Τα 17 μου χιλιόμετρα έκαναν πάλι το θαύμα τους....