Το γαϊτανάκι μας - Μια παιδική φωτογραφία...

"Το Γαϊτανάκι" - Α2 τμήμα του 72ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, Μάιος 

Έχω ξαναπεί ότι είχα την τύχη να έχω εξαιρετικούς δασκάλους, αρχής γενομένης από την Α' Δημοτικού. Για το τέλος της πρώτης μας σχολικής χρονιάς λοιπόν, ο δάσκαλός μας Κώστας Ψαρουλάκης αποφάσισε να επενδύσει πολύ από το χρόνο του και να ανεβάσουμε το "Γαϊτανάκι" της Ζωρζ Σαρρή. Το πόσο πολύ δούλεψε πάνω στο έργο και μαζί μας το συνειδητοποίησα όταν φέτος πήγα τη Λένα να δει την ίδια παράσταση που παίζεται στο θέατρο Ακάδημος. Πόσες δεκάδες επιπλέον ρόλους έφτιαξε για να μην νιώσει κανείς αδικημένος, με πόσο αγάπη μας τους μοίρασε και φρόντισε να νιώθουμε όλοι καλά με αυτούς...  

Δε θυμάμαι να σας πω πολλά από τις πρόβες... Δε θυμόμουν καν ότι ο ρόλος μου (διέπρεψα ως Τριανταφυλλένια με τη μια και μοναδική αλησμόνητη ατάκα στην έναρξη της παράστασης "Ααααχ! Να' σαι καλά μπάρμπα - Γαρούφαλε") επινοήθηκε ειδικά για μένα γιατί δεν "τράβαγα" με τίποτα στον αρχικό ρόλο που μου είχε δώσει που είχε ΜΙΑ ολόκληρη παράγραφο. Ευτυχώς η ταλαντούχα συμμαθήτρια Ν.Κ. επωμίσθηκε 2 ρόλους και σώθηκε η παράσταση χωρίς να μου μείνει κι εμένα ψυχικό τραύμα που "δεν τα έλεγα". Ο κύριος Κώστας φρόντισε ώστε το έργο μας να έχει μια θέση για όλους μας. Δίκαιος, όπως ήταν δίκαιος σε όλα του δύο χρόνια που τον είχαμε.

Θυμάμαι όμως πολύ έντονα τη χαρά μας που ετοιμάσαμε κάτι όμορφο όλοι μαζί... Θυμάμαι τη μαμά του Σπύρου να μας βάφει στα παρασκήνια, τη μαμά του Θοδωρή να φτιάχνει τα υπέροχα σκηνικά μας, τη μαμά μου να διαλέγει και να φτιάχνει στολές και αξεσουάρ.  Θυμάμαι πώς μέσα από αυτή την παράσταση από 25 παιδάκια άγνωστα μεταξύ τους, γίναμε 25 φίλοι που φέτος, 25 χρόνια μετά από αυτή την παράσταση, θα μαζευτούν -όπως και κάθε χρόνο τα τελευταία 20 χρόνια- ένα Σάββατο του Μάρτη (παράδοση που καθιερώθηκε από τη δασκάλα που είχαμε τα επόμενα χρόνια την κυρία Μαρία που μας μάζευε τις Κυριακές και μας πήγαινε θέατρο, βόλτες, λούνα - παρκ). Και ξέρετε κάτι? Μπορεί να έχουν αλλάξει τόσα στις ζωές μας, να έχουμε παιδιά, δουλειές, σπουδές, νέα και υποχρεώσεις αλλά δεν έχει υπάρξει reunion που να μην αναφερθούμε στην πρώτη μας σχολική παράσταση, στην πρώτη μας ομαδική δουλειά, στο "Γαϊτανάκι" μας... 

Μπορεί να μη μαζευόμαστε όλοι πια... Ο ένας μας έφυγε πολύ νωρίς δυστυχώς, άλλοι ζουν στο εξωτερικό, άλλοι δε θα είναι φέτος γιατί λόγω κρίσης τα έξοδα για να έρθουν από την επαρχία είναι πολλά, άλλος δεν έρχεται γιατί παλεύει με δικούς του δαίμονες πότε καλά και πότε όχι και κάποιοι δε θα έρθουν γιατί απλά αδιαφορούν. Όλοι όμως έχουμε πάντα μέσα μας τα παιδιά αυτής της φωτογραφίας κι όπως λέει και το τραγούδι:

Ακόμη κι αν αυτοί που θέλαμε δε γίναμε 

ακόμη κι αν αυτοί που ήμασταν δε μείναμε 

Είμαστε ακόμα εδώ, είμαστε ακόμα εδώ,

ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους τρόπους.

Η παραπάνω ανάρτηση αποτελεί μέρος αφιερώματος με θέμα "Μια παιδική φωτογραφία", με εμπνευστή τον Βιβλιοθηκάριο και το άβαταρ του Χαμένο Επεισόδιο. Στο αφιέρωμα συμμετέχουν επίσης και οι παρακάτω φίλοι - bloggers:

Τσαλαπετεινός: Μοναχοπούλι
Καγουρώ: Παιδικές φωτογραφίες και σκόρπιες μνήμες 
Deva Aleema: Μια παιδική φωτογραφία
Nefosis & RoubinakiM: Φωτογραφίες χωρίς αρνητικό

Βιβλιοθηκάριος: Οι φωτογραφίες είναι καθρέπτες
A mother's diary: Παιδική φωτογραφία
Σημειωματάριο: Μια παλιά φωτογραφία
AnnaSiliaQ: Παυλάκης ο Τρομερός
Αναγεννημένη: Μια παιδική φωτογραφία
Κυνοκέφαλοι: Τα καλοκαίρια ακόμα κόβονται στα τρία
KidsCloud: Απόκριες κάποια χρόνια πριν
Ο ήχος του ανέμου: Είναι ψεύτρες οι φωτογραφίες;
Mambo Tango: Κοίτα το πουλάκι
Κόκκινο καγκουρώ: Μια (όχι και τόσο) παιδική φωτογραφία