Η Πολυάννα μαμά - Ιστορίες καθημερινής οικογενειακής τρέλας 5.3.2015

Τετάρτη 15:30 το μεσημέρι κατεβαίνω τη Βουκουρεστίου και μιλάω με τον πατέρα μου στο τηλέφωνο: "Έλα, τώρα μπαίνω στο μετρό, πήγαινε πάρε πρώτα τη Λένα γιατί δε θα είμαι στην ώρα μου κι ελάτε μετά να πάρετε εμένα"

16:30, είμαστε πλέον φορτωμένοι στο αμάξι των δικών μου, η Λένα, εγώ, οι γονείς μου, η Ρ. που μας φτιάχνει τα νύχια (δε θέλω χαζά τύπου το νύχι σε μάρανε - είπαμε και η μάνα έχει ψυχή-), ο Γιώργης μέσα στο καθισματάκι του, το σκυλί στο πορτ μπαγκάζ και φυσικά οι τσάντες όλων μας! Αφήνουν εμάς με τη Ρ. σπίτι μας και συνεχίζουν γιατί η μαμά μου έχει μάθημα. Τυχεροί, έπρεπε να σκεφτώ αν ήξερα τι θα ακολουθούσε. Βλέπετε μέχρι τώρα τη μέρα που είχαμε Ρ. στο πρόγραμμα, η μαμά μου δεν είχε μάθημα και ήμαστε όλοι μαζί. Χθες όμως, η αποστολή ήταν επικίνδυνη: μανικιούρ - πεντικιούρ με τα 3 βλαστάρια μου και ώρα επιστροφής του Βασίλη αργούτσικα.

Μπαίνουμε σπίτι και παρακαλώ τη Ρ. μέχρι να ετοιμάσει τα πράγματα να βάλω το φαγητό να γίνεται ώστε να μη μείνουμε νηστικοί χάριν του καλλωπισμού μου. Εν τω μεταξύ, έχει πάει 17:00, κορνάρει το σχολικό και κατεβαίνω να παραλάβω και τον Προκόπη, ο οποίος φαίνεται κατάκοπος διότι αποφάσισε αυτή τη μέρα από όλες να κοιμηθεί ελάχιστα στο σταθμό και να έρθει σπίτι κομμάτια. Ανεβαίνουμε πάνω, τους βάζω λίγα παιδικά για να κερδίσω χρόνο και ξεκινάμε. Πρώτο χέρι τσεκ, επιτυχία, ας το βουτήξουμε στο μπολάκι. ¨Μαμάαααα! Πεινάω, μπορείς να μου κάνεις απογευματινό;;;;", "Μαμάααα κι εγώ θέλω απογευματινό, το δικό μου πρώτο"! Βγαίνει το χέρι από το μπολάκι, πιατάκια, απογευματινό, τσεκ! "Μαμάαα αργείς, γιατί αργείς;" Καταπίνω τις πιθανές απαντήσεις που έχω στο μυαλό και με περισσή χάρη ξαναβουτάω το χέρι στο μπολάκι. "Μαμ! Μαμ! Μαμ!" κι ένα χέρι μου τραβάει το μπατζάκι. Εμ, δε θα ήθελε κι ο Γιώργης το κάτι τι του; Κερνάω κι ένα - δυο μπισκοτάκια το Γιώργη και συνεχίζουμε ακάθεκτες! Τελειώνουμε το δεύτερο χέρι (δε βάψαμε εννοείται, δε θέλω αστεία) κι έρχεται η ώρα της λεκάνης για τα πόδια. Εν τω μεταξύ στον καναπέ δίπλα μας εκτυλίσσονται σκηνές απείρου κάλλους μιας και η κούραση χτυπάει κόκκινα!

Με το που βλέπει τη λεκάνη ο Γιώργης εννοείται ότι παράτησε τα αδέρφια του και ήρθε για βουτιά με το κεφάλι, οπότε και με μια αποφασιστική κίνηση τον βούτηξα και τον κράτησα αγκαλιά (καταλάβατε τώρα γιατί δε βάψαμε τα χέρια έτσι;) μέχρι την άγια ώρα που άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο Βασίλης όπου και σχεδόν του τον πέταξα μπας και καταφέρω ένα χαλαρό δεκάλεπτο beaute. Τώρα θα μου πεις, κοπελιά δε φτάνει που ρύθμισες το beaute, το θες και χαλαρό; Όχι, εντάξει, δε θα παραπονεθώ. Φεύγει λοιπόν η Ρ. και λέμε να κάτσουμε να φάμε, να παίρνουν και σειρά για ύπνο σιγά σιγά. Ο Γιώργης έχει κοιμηθεί και τον έχουμε στο καλάθι του και τα άλλα δύο δηλώνουν ότι δε θέλουν να φάνε φασολάδα. Μετά η Λένα αλλάζει γνώμη και θέλει "πέντε φασόλια μαμά, πέντε μόνο!". Σερβίρω 5 φασόλια σε μπολάκι μια σταλιά λες και σερβίρω μοριακή κουζίνα, τα τρώει και μετά: "άλλα πέντε παρακαλώ μαμά!" και μετά πάλι τα ίδια για να καταλήξουμε στο τέλος να φάει ένα πιάτο και να γλύφει τα δάχτυλά της. Ο Προκόπης πιστός στην απόφασή του να μη φάει ζητάει χυμό ανάμεικτο (δηλαδή λίγο χυμό μύλο και λίγο motion) και κάνω το μοιραίο λάθος: βάζω πρώτα τη motion κι από πάνω το χυμό μήλο, ενώ είναι παγκοσμίως γνωστό οτι πρώτα μπαίνει το μήλο! Μέγα σφάλμα, που οδήγησε σε μπαράζ κλάματος και γκρίνιας άρα και σε ξύπνημα του Γιώργη, άρα και διακοπή του φαγητού μου για ηρωική έξοδο του Προκόπη από το καθιστικό και πέσιμο για ύπνο με συνοπτικές διαδικασίες. Καλά το συνοπτικές μην το πάρετε και τοις μετρητοίς, το φάγαμε το μισαωράκι με κλάμα, γκρίνια κλπ. κλπ.

Το αποκορύφωμα της βραδιάς, την ώρα που έχω πάρει το Γιώργη για να τον κοιμίσω η Λένα περνάει σφαίρα το διάδρομο φωνάζοντας στο Βασίλη: "Μπαμπάαα, μπαίνω να λουστώ! Έλα να μου κάνεις παρέα και μετά να μου τυλίξεις με ρόλει τα μαλλιά!!!!!"

Υ.Γ. 1) Σχόλια του τύπου "εμ, τρία παιδιά δεν ήθελες" κόβονται :) Δε σας τα λέω για να γκρινιάξω, αλλά γιατί μέρες σαν τη χθεσινή ένα φιλικό έστω και διαδικτυακό πατ πατ είναι πάντα ευπρόσδεκτο! Επίσης να ξέρετε, ότι παρά την τσίτα που κάποιες στιγμές επικράτησε κατά τα άλλα το καταδιασκεδάσαμε (η Ρ. είναι εκπαιδευμένη και μέλος της οικογένειας μετά από τόσα χρόνια). Και ναι, μπορείς να έχεις τρία παιδιά αλλά να κάνεις και τα πράγματα που έκανες πριν για τον εαυτό σου. 

2) Εγώ πότε θα γίνω αυτή η μαμά που ποτέ δεν τρώει ολόκληρη μερίδα γιατί τη διακόπτουν για κάτι τα παιδιά και δε γυρνάει ποτέ στο φαγητό της; Θα σας την πω την αμαρτία μου αφού τα κοίμισα, μια χαρά επέστρεψα στο φαγητό μου, μη σας πω από την τσίτα έφαγα και κάτι παραπάνω!

Το ποστ δεν έχει σκοπό να σας τρομάξει, δεν είναι πάντα τόσο καλτ οι μέρες μιας τρίτεκνης με πιτσιρίκια, είναι όμως ενδεικτικό του τι μπορεί να συμβαίνει κι έχω να γράψω ποστ από το Δεκέμβρη ενώ θα θελα να γράφω πολύ πολύ συχνότερα. Μην ανησυχείτε όμως, την άλλη Τετάρτη έχουμε ΚΑΙ κομμώτρια!

Αφιερωμένο στην Ιωαννούλα με αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Ξέρει αυτή :)