Η Πολυάννα μαμά - Τέσσερα (4) χρόνια μετά

"Μαμά, εσύ θα πας προνήπιο?"

"Όχι αγάπη μου εγώ πήγαινα προνήπιο πολύ παλιά"

"Πότε; Τότε που ήταν οι δεινόσαυροι;;;;"

"Θείε, με τόση διασκέδαση εδώ, εμείς λέμε να πάμε πάνω και να σας αφήσουμε με το μπαμπά να τελειώσετε μόνοι σας το πλύσιμο του αυτοκινήτου!!!!"

Τάδε έφη γοργονίδιο, ετών πλέον.... τεσσάρων (4)

Κι εμείς με τον καλό μου, τους θείους και τις θείες της, γιαγιάδες, παππούδες, νονούς και νονές μένουμε να αναρωτιόμαστε πώς πέρασαν αυτά τα χρόνια σα νερό μπροστά μας και πώς μεγάλωσε έτσι το γοργονάκι μας.

Το γοργονάκι, που ήταν το πρώτο μωρό της παρέας και ο Μ. της μίλαγε με τις ώρες στην κοιλιά μου πριν να βγει. Που βγήκε από το μαιευτήριο, μια σταλίτσα αλλά trendy με την αλυσιδίτσα της νονάς Ε. στο πόδι και από 19 ημερών έγινε βαλιτσάκι και η καλύτερη παρέα στις βόλτες μας και τώρα μας κοιτάει με ύφος, έχει άποψη για τα πάντα, δεν αφήνει τίποτα μα τίποτα να πέσει κάτω και -σαν τη μαμά της οκ το παραδέχομαι - μιλάει ασταμάτητα και ακούει ακόμη και υπερήχους.

Στα 4 της και είναι ήδη τόσο ανεξάρτητη που μερικές φορές με αγχώνει, τόσο πεισματάρα που μερικές φορές με φέρνει εκτός εαυτού και με μια αυτοπεποίθηση απίστευτη που σε κάποιον σαν εμένα με αρκετές ανασφάλειες φαντάζει άθλος από αυτή την ηλικία. Παρόλα αυτά ένα άγχος το έχω μήπως "παραπάρει το μυαλό της αέρα", μήπως της παραλέμε καλά λόγια και φάει αργότερα τα μούτρα της, μήπως μήπως μήπως... Σαν κάθε χρόνος που περνάει, μαζί με τα άπειρα χαμόγελα και τις ευτυχισμένες μας στιγμές να μας γεμίζει και με αγωνία αν οι δρόμοι που της δείχνουμε είναι αρκετοί, αν θα καταφέρει να ξεχωρίσει στο μυαλό της αυτά που της χρειάζονται κι αυτά που θα τη βοηθήσουν και τόσα άλλα αν. Έχω καταλήξει όμως ότι αυτά πάνε πακέτο με το ρόλο του γονέα, είμαι πεπεισμένη χρόνια τώρα ότι γεννήθηκα για να γίνω μαμά -καλή, κακή θα δείξει δεν ξέρω- οπότε σαν γνήσια Πολυάννα, κρατάω μόνο τα καλά και σας δηλώνω..... κλείσαμε τα τέσσερα και κολυμπάμε για τα πέντε της γοργονίτσας μας!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΝΟΥ ΜΑΣ !!! 

Υ.Γ. Το πρώτο μας βράδυ στο μαιευτήριο όταν έφυγαν όλοι και μείναμε οι δυο μας, θήλασες και κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου με αυτό το τραγούδι. Νομίζω ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, είτε το ακούω, είτε της το τραγουδάω είτε μου το τραγουδάει εκείνη -γιατί πλέον συμβαίνει κι αυτό- μπροστά στα μάτια μου θα έχω αυτό το ήσυχο, στρουμπουλό και αλλήθωρο μωράκι που κράτησα στην αγκαλιά μου στις 9 Ιουλίου του 2009.