Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Η Πολυάννα μαμά - Ο μπομπίκος παιδάκι ετών... 2

Το βιαστικό αγοράκι της φωτογραφίας, πριν δύο χρόνια αποφάσισε ότι 7,5 μήνες που έμεινε στην κοιλιά της μαμάς του ήταν μια χαρά, τα 2.160 γραμμάρια βάρους του ήταν σε απόλυτη αναλογία με τους 45 πόντους ύψος του κι έτσι άρχισε να διεκδικεί με πυγμή την έξοδό του στον κόσμο. 

Και εγένετο... μπομπίκος (το Προκόπης Γεώργιος Κιούσης του Βασιλείου ο 3ος ήρθε αργότερα)! Δεύτερο παιδάκι στη χαρούμενη φαμίλια μας, με ένα πρώτο τις χάρες του οποίου έχουμε εκθειάσει πολλάκις οπότε δε θα επεκταθούμε, ήρθε σε μια περίοδο γεμάτη αλλαγές για μας κι έκανε το χαμόγελό μας μόνιμο.

Μην τον βλέπετε έτσι μικρούλη, έχει κάνει επίβλεψη στο γιαπί από μάρσιπο τον καιρό της ανακαίνισης, διαβολοβδομάδα και σκηνάκια το 5νθήμερο που αλλάζαμε τα κουφώματα, δίαιτα κατά λάθος όταν η μάνα - γκουρού του θηλασμού (τρομάρα μου) τα έκανε ρόιδο, επιβίωσε των επιθέσεων αγάπης της αδερφής του που δεν ήταν και λίγες στην αρχή, μια βρογχιολίτιδα που τον έστειλε στο νοσοκομείο 7 μηνών, ένα ανοιγμένο κεφάλι με 2 ράμματα, ένα ξυρισμένο χείλι γιατί αποφάσισε ότι πρέπει να ξυριστεί τώρα που μεγάλωσε, άπειρες τούμπες γιατί είναι και λίγο μπουρντουβαλάκι - βιάστηκα να την κάνω την περπατόπιττα βιάστηκα -  και διάφορα άλλα. 

Έχει 1,5 μήνα περίπου που εκτός από την παντομίμα πλέον λέει και τα πάντα με το δικό του μοναδικό τρόπο και συνεννοούμαστε απίθανα. Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι επειδή η Λένα από 1 έτους έκανε προτάσεις, αυτό το στάδιο που περνάμε τώρα με τον Προκόπη δεν το ήξερα και ομολογώ αν και μερικές φορές δυσκολεύομαι να αποκωδικοποιήσω τι θέλει, το απολαμβάνω! Κάθε νέα λέξη, κάθε προσπάθεια να κάνει πρόταση, να συνεννοηθεί και να επικοινωνήσει είναι μοναδική.

Να πω σε αυτό το σημείο επίσης, πώς πλέον δε θα ξαναπώ τίποτα για τα δεύτερα παιδιά και θα σταματήσω να τη λέω στον αδερφό μου ότι "πατούσε για όλα στην πλάτη μου και τα έκανε όλα νωρίτερα από μένα". Τώρα που το βλέπω από την άλλη πλευρά καταλαβαίνω ότι είναι λογικό κι επόμενο αυτό που συμβαίνει. Από τη μια τα δεύτερα αναγκάζονται να γίνουν πιο διεκδικητικά πιο γρήγορα κι από την άλλη οι γονείς είναι (είμαστε) πιο εκπαιδευμένοι και στις μισές περιπτώσεις ξέρουν τι να περιμένουν. Συγγνώμη αδελφούλη λοιπόν!

Και κάπως έτσι ο Μπομπίκος έγινε Προκόπης και το μωράκι που ήταν σαν κοτοπουλάκι μέσα στη θερμοκοιτίδα έγινε αγοράκι που το Σεπτέμβρη θα πάει και παιδικό σταθμό. Κανονικό παιδάκι λοιπόν το αγοράκι μας κι εμείς συνταξιδιώτες του στους δρόμους που θα διαλέξει!

ΝΑ ΣΕ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΠΡΟΚΟΠΗ ΜΑΣ!

Υ.Γ. Η πρώτη μας αγκαλιά με την πράσινη ρομπίτσα "ήμουν κι εγώ εκεί" (που λέει κι η φίλη μου η Χριστίνα), 15 μέρες αφού γεννήθηκε , είναι από τις πιο δυνατές αγκαλιές της ζωής μου ως τώρα κι ακόμη κι όταν γίνει 2 μέτρα σαν τον μπαμπά του έτσι θα τον σκέφτομαι.

Άλλωστε είπαμε ..... από το "αγορομάνα" δεν ξεφεύγει καμιά τελικά! 

3 σχόλια:

  1. Να είναι ευτυχισμένος ο βιαστικούλης σου. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να το χαίρεστε το βιαστικό ζουζούνι σας! Γερή θέληση ο μικρός! Πάντα γερός κι ευτυχισμένος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να τον χαίρεστε και τον αγορίνο σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή