Ένα αντίο που άργησε...

Την προηγούμενη Κυριακή, πήγαμε με τον καλό μου στο θέατρο να δούμε "Το κοροϊδάκι της δεσποινίδας". Κλασσική και αγαπημένη ως ταινία και μπαίνοντας στο θέατρο το σκηνικό με έντονο άρωμα Παλιάς Αθήνας. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι αυτή είναι μια παράσταση που υπό "κανονικές" συνθήκες θα έβλεπα με τον παππού.... Για τις εξόδους μας με τον παππού σας έχω μιλήσει άλλωστε κι εδώ. Το είχε καμάρι ο παππούς, που βγαίναμε παρέα, σε ένα κύριο μάλιστα στην τελευταία μας έξοδο το είπε: "Εγώ την έχω μάθει την εγγόνα μου και την πηγαίνω πάντα στις ωραίες παραστάσεις" - παρόλο που τα τελευταία χρόνια εγώ τον πήγαινα αλλά τι να κάνεις το χούι δεν αλλάζει -. 

Άρχισε η παράσταση, η οποία ήταν ομολογουμένως πολύ προσεγμένη και καλή κι εκεί που προσπαθούσα να θυμηθώ ποιός έπαιζε στην ταινία το μπαμπά, ξαφνικά άκουσα στο μυαλό μου τη φωνή του: "Στην ταινία αυτόν τον έκανε ο Παπαγιαννόπουλος. Και ήταν γυρισμένη...... μπλα μπλα μπλα". Γιατί έτσι έκανε ο παππόυς, για όλα είχε να σου πει κάτι παραπάνω, μια ιστορία, ένα παραλειπόμενο, κάτι να σε βάλει μέσα στην εποχή. Δεν τα πάω καλά με το θάνατο, δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένη και δεν μπορώ να τον χωρέσω καθόλου στη λογική μου. Και κάπου εκεί, μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα, παρακολουθώντας μια αγαπημένη κωμωδία, που όλα της μου τον θύμιζαν, το συνειδητοποίησα. Δε θα μπορέσει να με ξαναπάει στις παραστάσεις που του άρεσαν, δε θα τον ξανακούσω να τραγουδάει παρέα με το ραδιόφωνό του, ούτε θα μου ξαναπεί για τότε που ταξίδευε στα πλοία, για το ζαχαροπλαστείο του μπαμπά του στην Αίγινα, για τα τσολιαδάκια που πουλούσε σε πάγκο στην Ακρόπολη και για όταν πρωτοάνοιξε το μαγαζί στην Πλάκα. Ούτε θα τον ξανακούσω ποτέ να με φωνάζει "κοπελάρα του"...... 

Έπρεπε να βρεθώ σε κάτι τόσο οικείο και τόσο δικό μας για να μπορέσω να ψιθυρίσω μέσα μου: Αντίο παππού....