Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Αναπάντεχες επισκέψεις και το τεστ της καφετέριας!

Δευτέρα, που όπως και να το κάνεις δεν είναι κι από τις καλύτερες μέρες. Πρόσθεσε 40 βαθμούς υπό σκιά. Βάλε και απουσία την Παρασκευή από το γραφείο μιας και η Λένα κόλλησε την κοπέλα γαστρεντερίτιδα και δεν είχα πού να αφήσω τα παιδιά και το έφτιαξες το σκηνικό. Τέλος πάντων περνάει όπως πέρασε η μέρα και κατευθύνομαι στο μετρό για να με παραλάβουν ο Βασίλης με τα παιδιά (τη Δευτέρα ήταν η μέρα του να κάτσει με τα παιδιά για να πάω εγώ δουλειά). Μπαίνω στο αυτοκίνητο σκεπτόμενη μια άλλη ζεστή μέρα προ παιδιών που έτυχε ο Βασίλης να τελειώσει νωρίς τη δουλειά και περίπου ίδια ώρα να κατευθυνόμαστε προς παραλία (Vive Mar συγκεκριμένα) για καφέ με πιάνει νοσταλγία... Μετά βλέπω τα κοιμισμένα τέκνα στο αυτοκίνητο και συνέρχομαι, οπότε πάμε σπίτι. 


Με το που μπαίνουμε σπίτι και μέχρι να ξυπνήσουν τα παιδιά έρχεται μήνυμα στο Βασίλη από τον κουμπάρο μας, νονό της Λένας και παιδικό κολλητό ο οποίος μένει μόνιμα Σκωτία που τον ρωτάει αν είναι γραφείο. Απαντάει ο καλός μου ότι είναι σπίτι και στο καπάκι ακολουθεί τηλέφωνο: «Είμαι Vive Mar και σας περιμένω για καφέ, ήρθα Ελλάδα για μια βδομάδα!!!». Γιούπι! Επιτέλους το σύμπαν συνωμότησε υπέρ μου, παίρνω πίσω όσα έχω σούρει κατά καιρούς στον Κοέλιο, θα πιώ καφέ στη θάλασσα και bonus θα δούμε και τον κουμπάρο (μεγάλη αδυναμία θα σας μιλήσω κάποια άλλη στιγμή αναλυτικά), σκέφτηκα στιγμιαία. Έλα Λένα, ήρθε ο νονός πάμε για καφέ!!!! Πετάω στην τσάντα το νεσεσέρ με τις ξυλομπογιές και τις ζωγραφιές της, ένα παιχνίδι για τον Προκόπη και φύγαμε. Να σημειωθεί εδώ ότι είναι η πρώτη φορά που επιχειρούμε καφέ και με τα δύο μαζί και μάλιστα σε τέτοια καφετέρια χωρίς παιδική χαρά δίπλα ώστε αν βαρεθεί η Λένα να πάμε για παιχνίδι, οπότε δεν έχω και ιδιαίτερες προσδοκίες ως προς τη δική μου χαλάρωση. 

Η μικρή μας Άριελ
Ομολογώ ότι και τα δύο περάσανε το τεστ της καφετέριας με μεγάλη επιτυχία! Ευτυχώς ο κουμπαρούλης είχε επιλέξει τραπέζι από τα τελευταία, πάνω ακριβώς στη θάλασσα, οπότε η Λένα έκατσε στο ντεκ, έβγαλε τα παπούτσια της και μας ανακοίνωσε ότι είναι η Άριελ (είπαμε γοργονίτσα από κούνια) και θα κάτσει στα βραχάκια μέχρι να έρθει το παγωτό της. Ο μικρός πάλι που τον είχα ένα άγχος, μιας και είναι σε φάση που προσπαθεί να φύγει μόνος του και πιάνεται από παντού να σηκωθεί, να περπατήσει κλπ. φαίνεται του άρεσε το περιβάλλον και το αεράκι και έκατσε πολύ καλά πότε στο ντεκ, πότε στον καναπέ και πότε όρθιος. Στο ενδιάμεσο έτρωγε και ότι κεκάκι φέρανε με τον καφέ, έκλεψε και λίγο παγωτάκι από της αδερφής του. 

Να μην τα ματιάσω τα χρυσά μου ήταν άψογα! Ούτε μια φορά δε χρειάστηκε να σηκωθώ και για πρώτη φορά μετά από καιρό ευχαριστήθηκα τον καφέ μου, τον ήπια με την ησυχία μου και όχι σφηνάκι και κουβέντιασα ήρεμα κι ωραία. Όπως μου είπε και η Λένα κάποια στιγμή με πολύ σοβαρό ύφος: 

«Μου αρέσει πολύ αυτή η καφετέρια, είδαμε το νονό, κάθομαι στην ακρογιαλιά, τρώω το παγωτάκι μου, φιλενάδα σούπερ!» Ε, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την κόρη μου δε νομίζετε?!? 


















6 σχόλια:

  1. Φιλενάδα........ πάντα τέτοια !!!! Μια χαρά σας βρίσκω !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι να πω!!! Χαίρομαι γιατί τέτοιες στιγμές είναι σπάνιες!! Εύχομαι πάντα έτσι!! Φίλησέ τα μου, μου έλειψαν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χαχαχα...η κόρη σου έχει πολύ γέλιο!!! Κουκλίτσα είναι το μωρό σου!!!!!
    Μπράβο τους που κάθησαν όμορφα και ευχαριστηθήκατε όλοι ένα όμορφο απόγευμα!!!! Να τα χαίρεσαι τα παιδάκια σου!!!!!
    Καλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αχ αυτη η γαστρεντεριτιδα!!!Αλλα τελικα αλλαξε το γουρι.Να τα χαιρεσαι και καλως σε βρηκα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χαχα, άκουσες φιλενάδα; Το είχες και άγχος, μια χαρά τα ζουζούνια σου! Ασπροπρόσωπη σε βγάλανε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή