Κοντεύει ένας μήνας που γύρισα στη δουλειά και ακόμη δεν έχω καταφέρει να ισορροπήσω τα πάντα ώστε να μένει λίγος χρόνος και για το blog αν και μερικές φορές νιώθω ότι έχω τόσο υλικό στο κεφάλι μου που αν δεν τα γράψω θα εκραγεί :) Έτσι, είπα να εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι ο καλός μου γύρισε νωρίς και πήρε τη Λένα να πάνε super market και ο Προκόπης παίζει αμέριμνα δίπλα μου για να γράψω ένα ποστ.
Λοιπόν..... Η προσαρμογή των παιδιών με την καινούρια κοπέλα πάει ανέλπιστα καλά. Περνάνε πολύ καλά, γυρνάω και βρίσκω χαρούμενες φατσούλες και χάρη στο μαγικό μου μενταγιόν φεύγω χωρίς ιδιαίτερα κλάματα το πρωί. Το μαγικό μου μενταγιόν είναι ένα μενταγιόν με ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι που μου έκαναν δώρο κάτι φίλοι φέτος στη γιορτή μου. Μόλις το είδε η Λένα με ρώτησε "Είμαστε εγώ κι ο Προκόπης!??!" και η (καθόλα ετοιμόλογη) μητέρα απάντησε: "Ναι αγάπη μου για να το κοιτάω όταν είστε στη δουλειά και να σας σκέφτομαι. Έτσι όπου κι αν είμαι σας έχω πάντα μαζί μου". Ε, αυτό ήταν από την άλλη μέρα το κλαμμένο μουτράκι που μου έλεγε "Δε θέλω να πααααςςςςς, Θα μου λείειειειψεις. Μπούχουχου!!!!" μεταμορφώθηκε σε "Για να δώ το μενταγιόν σου το φοράς? Ωραία, τώρα θα είμαστε μαζί σου"¨(Mom - 10 points χαχαχαχα). Άρα με την πρωινή αναχώρηση τέλεια!!!!!
Στο ενδιάμεσο με τη Γωγώ όλα σούπερ ευτυχώς, οπότε τι μας μένει!?!?! Μα φυσικά η απογευματινή επιστροφή.......
Λοιπόν φίλες και φίλοι για την απογευματινή επιστροφή ακόμη δεν έχω καταφέρει να βρω το κόλπο. Μπορεί να είναι ιδέα μου και να φταίνε τα λεγόμενα terrible 2, 3 φτου και βγαίνω αλλά.....από τότε που γύρισα δουλειά κάθε απόγευμα έχουμε κρίση, που ανάλογα με τη δική μου υπομονή και αντοχή μπορεί να κρατήσει από δέκα λεπτά μέχρι και μιάμιση ώρα. Δεν είναι ότι κάτι γίνεται λάθος, απλά βρίσκει μια αφορμή και αρχίζει να κλαίει, να ουρλιάζει και να χτυπιέται ακατασχέτως (ναι όλα μαζί και όχι απαραιτήτως με αυτή τη σειρά). Ομολογώ ότι μια - δυό φορές δεν κρατήθηκα και φώναξα κι εγώ. Α, έπρεπε να ήσαστε μετά από κοντά να δείτε πανηγύρι!!!!! Αυτές ήταν και οι φορές που η κρίση είχε τη μεγαλύτερη διάρκεια. Αντιθέτως, όταν το έριξα τελείως στην τρελλή του στυλ: "Α, είναι η ώρα που παθαίνουμε τρελλίαση? Ωραία έλα να παίξουμε μαξιλαροπόλεμο / χοροπηδήσουμε / ουρλιάξουμε / τραγουδήσουμε / γαργαλήσουμε τον Προκόπη" είχαμε πολύ καλύτερα αποτελέσματα και η κρίση ξεπεράστηκε με μεγαλύτερη επιτυχία και σίγουρα πολύ συντομότερα. Ε, υπήρχαν και οι φλατ μέρες βέβαια που είτε έπεφτα πάνω σε τοίχο και δεν έπιανε κανένας αντιπερισπασμός, είτε δεν ήμουν εγώ σε φάση αντιπερισπασμού (ας το παραδεχτούμε όλοι έχουμε τέτοιες μέρες) όπου τότε η καλύτερη λύση ήταν να της πω: "Λένα μου αυτή η συμπεριφορά δεν επιτρέπεται, πήγαινε στο δωμάτιό σου και μόλις ηρεμήσεις έλα να παίξουμε" και στο μισάωρο περίπου το είχαμε ξεπεράσει. Σε κάθε περίπτωση στο απογευματινό θέλουμε δουλειά ακόμη.
Γενικά όμως καλά το πάμε το "επιστροφή στο γραφείο". Ευτυχώς και το πήγαινέλα που με τρόμαζε λίγο, βγαίνει στο σωστό χρόνο και σχετικά γρήγορα (αν και αυτή η ανηφόρα από τη Σκουφά μέχρι το γραφείο πρωί πρωί τώρα με τη ζέστη ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ!!!!!!). Και ναι, τώρα που σιγά σιγά ασχολούμαι και πάλι αμιγώς με το αντικείμενο μου στο γραφείο μου αρέσει πολύ :-) Επίσης έχω να σας δηλώσω ότι πλέον έχει αποκτήσει πάλι το νόημά του το Σαββατοκύριακο και αξία οι ώρες της ημέρας. Και όχι δεν είναι κλισέ είναι η πραγματικότητα!!!!
Νομίζω ότι σιγά-σιγά θα το φέρεις βόλτα και το απογευματινό!!! Η μικρή σου μάλλον δεν έχει συνηθίσει ακόμα την κατάσταση, αλλά στο χέρι σου είναι να γίνει κι αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κόλπο με το μενταγιόν ήταν τέλειο!!! :)))
Είμαι υπέρ του να δουλεύει η μαμά. Πιστεύω ότι κάνει καλό στο παιδι στο να ανεξαρτητοποιηθεί και να μην τα περιμένει όλα στο πιάτο.
Επιπλέον ξεσκας κι εσύ!!! Είναι πολύ δύσκολο να είσαι όλη μέρα στο σπίτι με τα παιδιά!!!
Εύχομαι ότι καλύτερο!!!
Φιλιά!!!!