Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Και τώρα που δεν έχω πατρικό?!?!

Με αφορμή αυτή την πολύ όμορφη και συγκινητική ανάρτηση που διάβασα σήμερα το πρωί, λέω να σας πω τον "πόνο" μου (αλλά και τη λύση του - μην ξεχνιόμαστε με την Πολυάννα μιλάτε) για το δικό μου πατρικό.

Μέχρι τον Οκτώβρη που μετακομίσαμε στο πατρικό του καλού μου, μέναμε πόρτα - πόρτα με τους δικούς μου. Δηλαδή το πατρικό μου και γωνία το δικό μας διαμέρισμα. Από τότε που γεννήθηκε η Λένα δε και για να μην ανοιγοκλείνουμε συνέχεια τις πόρτες, με τη σύμφωνη γνώμη της πολυκατοικίας βάλαμε μια πόρτα πιο έξω από τις πόρτες των διαμερισμάτων για να μπορούμε να αφήνουμε ανοιχτά. Άρα όπως καταλαβαίνετε μέχρι και που μετακόμισα, ουσιαστικά έμενα στο πατρικό μου με την ευρεία έννοια.

Όπως σας έχω πει ήταν μια δύσκολη χρονιά για μας κι έτσι το σπίτι των γονιών μου δε μας ανήκει πια καθώς χρειάστηκε να πουληθεί κι εκείνοι μένουν τώρα στο σπίτι που μέναμε εμείς, μετά από κάποιες μικροαλλαγές που έκαναν. Έτσι όπως έλεγα και στη μαμά μου την προηγούμενη εβδομάδα εγώ τώρα δεν έχω πατρικό και ακόμη και το πρώτο μου σπίτι είναι ένα τελείως διαφορετικό σπίτι :( Σε γενικές γραμμές και με τις δυσκολίες που υπήρχαν, είπα δόξα τω Θεώ που υπήρχε αυτή η δυνατότητα, είπαμε και τα κλασσικά "τα ντουβάρια είναι ντουβάρια, οι άνθρωποι και οι αναμνήσεις μετράνε"¨και συνεχίσαμε αλλά..... τώρα που δεν έχω πατρικό?!?!?! 

Τελικά, την απάντηση τη βρήκα σε 2 διαφορετικές φάσεις στο καινούριο σπίτι. Η πρώτη ένα από τα βράδια που η Λένα έχει πέσει για ύπνο πτώμα και δε με βομβαρδίζει με ερωτήσεις την ώρα της βραδινής συναυλίας - νανουρίσματος κι έτσι τραγουδάω και περιεργάζομαι το δωμάτιό της (για το οποίο σας έχω μιλήσει και εδώ ). Τα έπιπλά της είναι τα έπιπλα από το εφηβικό μου δωμάτιο και μάλιστα με την ίδια σχεδόν διάταξη. Γυρνάω να την κοιτάξω και συνειδητοποιώ ότι κοιμάται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που κοιμόμουν κι εγώ σε αυτό το κρεβάτι με το πόδι ανεβασμένο στο πλαϊνό ξύλο και πάνω που έχω αρχίσει να χαμογελάω, σηκώνεται μισοκοιμισμένη και φωνάζει: "Μπαμπάααααα νερό παρακαλώ!!!!" κι εγώ στ' αυτιά μου ακούω εμένα μικρή (αλλά και μεγάλη έως και την παραμονή του γάμου μου μη σας πω) να φωνάζω το ίδιο και ξέρω και τη συνέχεια... Ο μπαμπάς έρχεται με το νερό, το μικρό χεράκι φέρνει το ποτήρι στο στόμα, πίνει μισή γουλιά και το αφήνει. Ξαπλώνει και σε δευτερόλεπτα κοιμάται ευτυχισμένο :) Κι έτσι με το τραγούδι μισοτελειωμένο, κοιτώντας τα έπιπλα συνειδητοποιώ ότι το πατρικό μου δεν έχει χαθεί όλο, ένα κομμάτι του έχει μεταφερθεί εδώ στο σπίτι μας και μάλιστα ένα κομμάτι του από τα πολύ αγαπημένα!!!!!!!

Η δεύτερη είναι και πιο πρόσφατη, έως και σημερινή μη σας πω, και στην πραγματικότητα συνδυάζει 2 πράγματα. Και να μου θυμίζει το εφηβικό μου δωμάτιο στο πατρικό μου αλλά και να κρατάει κοντά μου την κουμπαροφιλενάδα μου. Ξεκαθαρίζοντας τις τελευταίες κούτες που είχα αφήσει από τη μετακόμιση με τα χαρτιά μου, τις φωτογραφίες μου κλπ. Βρήκα μια φωτογραφία - κατασκευή που είχα κάνει στην Α' Λυκείου, μια από τις πρώτες φορές που πήγα μόνη μου σινεμά με την καινούρια μου φίλη τότε, κολλητή και νονά της Λένας σήμερα. Είχαμε πάει να δούμε το "Ο οργασμός τις αγελάδας" και το σλόγκαν της ταινίας ήταν το "Τα κορίτσια τολμούν να διαλέξουν....μια στιγμή πριν γίνουν γυναίκες" Στο πρόγραμμα λοιπόν στο σημείο που είχε τις δύο ηρωίδες, έβαλα μια φωτογραφία μας και το κρέμασα πάνω από το κεφάλι μου στο κρεβάτι μου. Σήμερα λοιπόν η μικρή μου αυτή κατασκευή βρήκε τη θέση της κάτω από τον καθρέφτη της γιαγιάς της Μαρίας και πάνω από την τουαλέτα της γιαγιάς της Ελένης. 



Όπως ίσως θα έχετε καταλάβει είμαι άνθρωπος που αντλώ πολύ δύναμη από το παρελθόν μου και δένομαι πολύ και με πρόσωπα και με πράγματα. Μετά λοιπόν την αμηχανία που ένιωσα την προηγούμενη βδομάδα όταν συνειδητοποίησα ότι πια δεν έχω πατρικό, με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα πως πέρα από τα κομμάτια του πατρικού μου που έχω μέσα μου και θα τα έχω για πάντα, πέρα από τις άπειρες φωτογραφίες, κατάφερα χωρίς καν να το καταλάβω να έχω και γωνιές εδώ μέσα που να μου θυμίζουν από που ξεκίνησα, με ποιούς και πού πάω :)

18 σχόλια:

  1. Πόσο δίκιο έχεις!
    Εγώ να δεις που δεν ήθελα να πεταχτεί τίποτα της γιαγιάς μου και δεν ξέρω πού να τα βάλω???!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, μην ανησυχείς αργά ή γρήγορα όλα βρίσκουν τη θέση τους εγώ αυτό έμαθα μετά από αυτή τη μετακόμιση - ανακαίνιση :)

      Διαγραφή
  2. Πάλι με έβαλες σε διαδικασία να μετράω πόσα χρόνια έχουν περάσει... και βρισκόμασε σ'εκείνο το επικίνδυνο σημείο όπου τα χρόνια που έχουν περάσει ισοφαρίζουν την τότε ηλικία μας. Νταμπλ σκορ λοιπόν. Εσύ το ένα πόδι στο ξύλο, εγώ δίπλα στο συρταρωτό τμήμα του κρεβατιού κι ένα άδειο δοχείο παγωτό του κιλού πάνω στο γραφείο. Τότε που οι θερμίδες δεν μετρούσαν και τόσο (όπως και τίποτ'άλλο). Φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι αυτή ήταν η επόμενη σκέψη, ότι πρέπει να φτιάξω και το δεύτερο κρεβάτι το συρταρωτό για τη μελλοντική κουμπαροφιλενάδα της βαφτιστήρας σου :)

      Διαγραφή
  3. Ναι τα ίδια κι εγώ. Δένομαι απόλυτα με το παρελθόν και σε καταλαβαίνω... Τουλάχιστον βρήκες έναν τρόπο να το έχεις μέσα στο σπίτι σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι και χάρηκα τόοοοσο πολύ όταν το συνειδητοποίησα :)

      Διαγραφή
  4. Καλησπέρα Πολυάννα!!!
    Κατά τύχη βρέθηκα στον μπλοκ σου και χαίρομαι πολύ γι'αυτό διότι περιγράφεις απλά και όμορφα την καθημερινότητά σου!
    Μπράβο σου που παρ'όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις, προσπαθείς και βρίσκεις τρόπους να αντιμετωπίζεις θετικά τις καταστάσεις!
    Αντιθέτως με σένα, εγώ δεν δένομαι ούτε με καταστάσεις, ούτε με πράγματα, διότι πιστεύω ότι δυστυχώς τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όλα μένουν ζωντανά μόνο σε ένα μέρος...μέσα στην καρδιά μας. Μπορεί να θυμηθώ κάτι στην ζωή μου απλά και μόνο από μία μυρωδιά! Το πατρικό σου είναι οι άνθρωποί σου, οι αναμνήσεις σου, τα συναισθήματα που πρωτοένιωσες εκεί.
    Εύχομαι όλα να σου πάνε καλά!!! θα περνάω να μαθαίνω νέα σου!!!
    Αν κατάλαβα καλά, τώρα μένετε στο πατρικό του άντρα σου;... Δύσκολο κι αυτό!
    Καλώς σε βρήκα φίλη μου!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλωςήρθες στο blog-ο-σπιτάκι μου! Ελπίζω να τα λέμε :) Ναι, μένουμε στο πατρικό του άντρα μου που όμως ανακαινίσαμε πλήρως οπότε το νιώθω εντελώς σπίτι μου!!!!

      Διαγραφή
  5. Δεν ξέρψ σε τι να πρωτοπιαστώ...στο δεσιμο με το παρελθον?τα αντικείμενα?ίσως γτ εχω αναγκη να πιαστω απο καπου αλλα νομιζω οτι το πατρικο μας ειναι εκει που βρισκεται η καρδια μας...Πολυ ομορφο τα αρθρο σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι όπως το λες είναι τελικά. Τα κουβαλάμε όλα μέσα μας :)

      Διαγραφή
  6. Να σου πω οτι εξακολουθώ να μένω στο πατρικό με την ευρεία έννοια αφού μένουμε πανω κατω με τους δικούς μου! Πολλές φορές έχει πέσει η πρόταση να μετακομίσουμε αφού το σπίτι μου είναι μικρο, μια φορά μάλιστα μας δόθηκε η ευκαιρία να νοικιάσουμε ακριβώς απέναντι, αλλά πάλι όλο εμπόδια-προφάσεις έβρισκα! Δεν ξέρω πως θα αντιδράσω όταν έρθει τελικά η ώρα της μετακόμισης, γιατί σίγουρα θα ρθει καποια στιγμή, αλλά τώρα ξέρω τι θα τρέξω να διαβάσω για να πάρω κουράγιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εδώ καλέ, όταν και αν το χρειαστείς σου' χω υλικό όσο θες!!!

      Διαγραφή
  7. ξέχασα να γράψω ότι πολύ μου αρέσει που ...άσπρισες εδω μέσα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα είδες τι ωραία? Ακολούθησα τη συμβουλή σου!!! Έχουμε τον καλύτερο blogger-image maker λέμε :P

      Διαγραφή
  8. Κι εγώ δενομαι φοβερά με το παρελθόν γιαυτό έχω μια αποθήκη γεμάτη. .. αναμνήσεις! Όλα έχουν ζωή! Αυτή που τους δώσαμε εμείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολυάννα μου καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι όλο αυτό, έκανες το καλύτερο που μπορούσες πιστεύω, βάζοντας μικρές πινελιές του πατρικού σου στο παρών σου σπίτι, έτσι θα κρατήσεις ζωντανές τις αναμνήσεις σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή