Καλημέρα σας :) Ναι, σήμερα είναι η γιορτή της μητέρας και ως μανούλα δύο πλέον θα έπρεπε να γιορτάζω ήδη. Τα μικράκια μου όμως ακόμη είναι αρκετά μικρά για να οργανώσουν μόνα τους τη γιορτή κι έτσι όσο περιμένω να δω τι έχουν σκαρώσει με το μπαμπά τους για σήμερα, είπα να ευχηθώ από δω στη δική μου μανούλα:)
Δεν ξέρω αν όταν γίνεσαι μαμά καταλαβαίνεις πιο πολύ τη μαμά σου. Εγώ ξέρω σίγουρα ότι τη θαυμάζω πιο πολύ!!! Για την υπομονή της, για τον τρόπο που μας μεγάλωσε και μας έκανε ανεξάρτητους, για το ότι ήταν και είναι πάντα εκεί για μας. Από τα 5 μου, όταν ο καλός μου στο νηπιαγωγείο μου είπε ότι δε με θέλει πια και θέλει ένα άλλο κοριτσάκι γιατί έχει στρασάκια στη φούστα του, μου γέμισε τη φούστα μου στρασάκια χωρίς δεύτερη σκέψη, μέχρι τα 25 που αφού συνειδητοποίησε καλύτερα κι από μένα πόσο δυστυχισμένη ήμουν με τη σχολή στην οποία είχα περάσει μου άνοιξε το δρόμο και φυσικά με ενίσχυσε και οικονομικά ώστε να κάνω κάτι άλλο που μου ταίριαζε και μου άρεσε. Από τα 14 που καθότανε και άκουγε την ερωτική μου απογοήτευση και τρώγαμε παγωτό παρέα (είπαμε γενιά Beverly Hills τι να κάνουμε?) μέχρι τα 24 που πάλι καθόταν κι άκουγε όλο το μπέρδεμα που είχα τότε μέσα μου και ενώ ήξερε από την αρχή και τι θα αποφασίσω και τι είναι το "σωστό" δεν μου είπε ποτέ κάνε αυτό ή κάνε εκείνο.
Σίγουρα πάντως όταν γίνεσαι μαμά, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνεις απόλυτα τη μαμά σου, έρχεσαι σίγουρα ακόμη πιο κοντά της! Ναι, μπορεί παράλληλα να της "χτυπάς" καμιά φορά και μερικά παράπονα που σου έχουν μείνει αλλά κυρίως τη νιώθεις πιο κοντά σου. Ρωτάς τη γνώμη της, όπως ρωτούσες πάντα αλλά πια έχει άλλη βαρύτητα. Ακόμη κι αν αποφασίσεις να κάνεις τα δικά σου, πάλι στο πίσω μέρος του μυαλού σου κρατάς αυτό που σου είπε...
Φέτος ήταν για μας μια αρκετά δύσκολη χρονιά. Νόμιζα ότι για μένα το πιο δύσκολο κομμάτι θα ήταν το ότι μετά από 30 χρόνια (25 που μέναμε στο ίδιο σπίτι και 5 που μέναμε πόρτα πόρτα) μετακομίσαμε και δεν είμαι δίπλα στη μαμά μου. Ο καλός μου με κορόιδευε και μου έλεγε ότι τα 30 είναι μια καλή ηλικία για να απογαλακτιστώ αλλά νομίζω του την έσκασα!!! Ήταν και είναι μεγάλο σχολείο για μένα το ότι έφυγα από δίπλα της και πατάω σίγουρα πιο γερά στα πόδια μου αλλά στο μεταξύ μας δεσμό δεν άλλαξε τίποτα. Μάλλον τελικά υπάρχουν δύο ομφάλιοι λώροι, ένας που κόβεται κι ένας αόρατος που μας δένει για πάντα:)
Δε σε έχω πει μαμά ποτέ αλλά για σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!!!!
Υ.Γ. 1) Επειδή της αρέσει τόσο και επειδή είναι απίστευτο τραγούδι ακούστε κι αυτό αφιερωμένο:)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου