Η Πολυάννα μαμά ή Ιστορίες Οικογενειακής Τρέλλας - 4.5.2012

Ξυπνάς στις 7:30 από το μικρό Προκόπη ο οποίος έχει ανεβάσει 38,5 πυρετό :( Θυμάσαι ότι χθες έκανε εμβόλιο και το αποδίδεις εκεί. Δε δίνεις με τη μια depon για να δεις πώς θα συμπεριφερθεί, τον ταϊζεις το πρωινό του γαλατάκι και κάπου εκεί ξυπνάει και η Λένα και έρχεται να χουζουρέψει μαζί σας. Φιλάς τον καλό σου που φεύγει για τη δουλειά και η μέρα ξεκινά..... 

Μετά από αρκετό χουζούρι, σηκωνόμαστε κι οι τρεις και πάμε στο καθιστικό - κουζίνα για να φάμε πρωινό τα κορίτσια. Ο πυρετός του μικρού έχει πάει 37,3 οπότε σίγουρη πια ότι είναι από το εμβόλιο και αφού δεν έχει κανένα άλλο σύμπτωμα και χασκογελάει με την αδερφή του παύω να ανησυχώ και φτιάχνω καφέ. Ακολουθεί ένα ήρεμο 3ωρο με ζωγραφική, μουσική, χορό, το καθιστικό - κουζίνα να γίνεται μπάχαλο τα πιτσιρίκια να τρώνε ενδιαμέσως τα φρούτα τους και άλλα τετριμμένα με τα οποία δε θα σας κουράσω. Κατά τις 12 λέμε να κατεβούμε στο πεζοδρόμιο κάτω από το σπίτι να κάνει η Λένα λίγο ποδήλατο στη σκιά. Ντύνεται μοντελάκι - σουργελάκι, βάζει καπέλο και γυαλιά ηλίου, τσακώνει κι ένα βάτραχο που έχει από τη μέρα που γεννήθηκε, καπελώνω και τον Προκόπη και κατεβαίνουμε. Ως δώ καλά, μέχρι που ο μικρός αρχίζει να γκρινιάζει ασύστολα και ανεβαίνουμε πάνω όπου και (ούπς!) θυμάμαι ο θέμα πυρετός και ξαναβάζω θερμόμετρο. 38,9! Μαγεία σκέφτομαι και του δίνω λίγο ντεπόν. Παίρνω τη γιατρό τηλέφωνο να τη ρωτήσω αν τόσος πυρετός είναι όντως παρενέργεια του εμβολίου και μου λέει ότι το συγκεκριμένο εμβόλιο δεν κάνει καθόλου πυρετό άρα...... με γειά την ιωσούλα! Και τι να κάνω η δόλια μάνα που έρχεται και ΣΚ? Τηλεφωνώ στο πολυαγαπημένο πια 184, κλείνω ραντεβού στο ΙΚΑ για το απόγευμα και παίρνω και τις μεγάλες δυνάμεις (δηλαδή τους γονείς μου) για να έρθουν να κάτσουν με τη μεγάλη. 

Ε, από εκείνη την ώρα και μετά και για ένα 2ωρο περίπου ζήσαμε κωμικοτραγικές καταστάσεις τα 3 μας:) Η Λένα με το που συνειδητοποίησε ότι ο Προκόπης είναι άρρωστος αποφάσισε να γυρίσει προληπτικά σε mode ζήλιας και να κάνει ό,τι της κατεβαίνει στο κεφάλι, συμπεριλαμβανομένου και του να αντιμιλάει σε μένα και να χαϊδεύει τον αδερφό της μόλις τον κοίμιζα, τόσο ώστε να ξυπνήσει. Το αποκορύφωμα ήταν όταν όσο εγώ προσπαθούσα να κοιμήσω το μικρό και τον κρατούσα αγκαλιά, πήρε καρέκλα άνοιξε το ψυγείο και έβγαλε το τάπερ με τις φακές για να με πείσει να της βάλω να φάει. Αν και της είπα να περιμένει κι ότι το τάπερ είναι βαρύ, εννοείται ότι έκανε του κεφαλιού της και........... ξεκαπακώθηκαν οι φακές, λούστηκε η Λένα και το πάτωμα, ξύπνησε ο μικρός από το θόρυβο και μόλις (με όλη την ψυχραιμία που κατάφερα να συγκεντρώσω) της είπα πολύ γλυκά: "Είδες τώρα τι έγινε?" έσκασε στα γέλια και μου είπε "Έκανα μπάνιο με τις φακές!!!!!!"

Στο σημείο αυτό θέλω να ευχαριστήσω τον αδερφό μου γι'αυτή τη μοναδική ιδιότητά του που άθελά του γονιδιακά μεταφέρθηκε στην κόρη μου. Κάνει την πιο μεγάλη ζημιά, σου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι και μόλις πας να τη μαλώσεις λέει κάτι ή σε κοιτάει με τρόπο τέτοιο που το καθιστά αδύνατο. Thanks George!!!!! 

Ακολούθησε φυσικά μπάνιο της Λένας με το μικρό να ουρλιάζει στην κούνια, ντύσιμο Λένας, αγκαλιά το μικρό, ταϊσμα και τα δύο, κοίμισμα και τα δύο (έχω γίνει εξπέρ στο ταυτόχρονο κοίμισμα μιλάμε) και μετά φυσικά μάζεμα - καθάρισμα του καθιστικού - κουζίνας. Κι εκείνη την ώρα πέφτω πάνω σε αυτή την ανάρτηση: http://mikroimegaloi.gr/blog/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1  και συνειδητοποιώ πόσο δίκιο έχει και πόσο το χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή!!! Χαίρομαι τόσο πολύ που δεν τις έβαλα τις φωνές, που δεν έπαθα υστερία, που γελάσαμε και οι δύο και ήρεμα μετά το μπάνιο της εξήγησα γιατί συνέβη αυτό και ειλικρινά πιστεύω ότι κατάλαβε :) Ελπίζω τη σημερινή μέρα μεγαλώνοντας να τη θυμάται ως "τη μέρα που λούστηκε με φακές και γελάσαμε" κι ας έκανα εγώ τον Κοντο(φακο)ρεβυθούλη μέσα στο σπίτι στη διαδρομή κουζίνα - μπάνιο την ώρα που κοιμόνταν κι ας έχασα εσωτερικά την ψυχραιμία μου και την ξαναβρήκα 8 φορές μέσα σε 10 λεπτά. Άλλωστε είπαμε: Όλα είναι τόσο πιο απλά και όμορφα μέσα από τα μάτια των παιδιών μας :)