Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Η Πολυάννα μαμά - Ιστορίες καθημερινής οικογενειακής τρέλας 23.11.2017

Είναι αυτές οι μέρες που ξεκινάνε στην τσίτα και επιμένεις να τις αγνοείς. Μια τέτοια ήταν κι η χθεσινή. Άλλωστε όλα ήταν με το μέρος μου... Ο Προκόπης θα πήγαινε μετά το σχολείο σε ένα φίλο του μέχρι το βράδυ κι έτσι εγώ μόνο με δύο παιδιά (χλιδή λέμε) θα πήγαινα για ψώνια με τη θεία και τη γιαγιά μου. Ω ναι! Μαγαζιά με τα παιδιά αλλά τι στο καλό, 2 αυτά, 3 εμείς το'χουμε λέμε!!! 

Εννοείται ότι με το που ξεκινήσαμε από το σχολείο, ο Γιώργης ανακοίνωσε: "Μαμά μ(ν)υ(σ)τάζω, τσ(ξ)ύπνα με όταν φτάσουμε να μου πάρει η γιαγιά κοκάκια!" κι έτσι ευχαριστήθηκα διαδρομή με τη Λένα να μου λέει τα νέα της και να καταστρώνουμε σχέδια. Παραλάβαμε θεία και γιαγιά και ξεκινήσαμε για το εμπορικό. Να σημειώσω εδώ ότι η βόλτα είχε κανονιστεί για να μου ψωνίσει η θεία μου δώρο για τα γενέθλιά μου. Ρωτάω λοιπόν μόλις παρκάραμε και πριν ξυπνήσω το μικρό: "Από πού ξεκινάμε;" για να λάβω απάντηση καταπέλτη: "Πρώτα από τα Orchestra να ψωνίσουμε για τα παιδιά" (Είπα κι εγώ βόλτα στα μαγαζιά μόνο για μένα, μας κακομαθαίνετε κύριε πρέσβη μου! Δεν πειράζει όμως χρήσιμο και πρακτικό μιας και κάτι ελλείψεις τις έχουν και τα παιδιά). Ξυπνάω λοιπόν το Γιώργη, ο οποίος ομολογουμένως ήταν σούπερ συνεργάσιμος, τον φορτώνομαι στα χέρια μέχρι να συνέλθει και ξεκινάμε. 

Να σας πω σε αυτό το σημείο ότι ο Γιώργης ήταν η πρώτη φορά που πήγε σε μαγαζί να διαλέξει τα ρούχα του και ήταν πολύ ενθουσιασμένος και χαρούμενος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κάναμε λαβύρινθο όλους τους διαδρόμους του μαγαζιού τρέχοντας, στίβο μάχης τα ανοιχτά ψηλά ράφια από τα οποία πέρασε ανάμεσα, σάκο του μποξ ένα μπαλόνι που του δώσανε και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Παράλληλα βέβαια διάλεξε και ρούχα και πυτζάμες οπότε μέχρι εκεί mission accomplished! Βρεθήκαμε στο ταμείο και με τη Λένα που διάλεγε ρούχα με τη θεία και τη γιαγιά, φορτωθήκαμε τις σακούλες μας και με αέρα τουλάχιστον Julia Roberts στο Pretty Woman τρομάρα μου, ξεκινήσαμε για τα δικά μου ψώνια! 


Κάπου εκεί το σύμπαν αποφάσισε να μου κάνει λίγο πλάκα κι έτσι ζήσαμε στιγμές απείρου κάλλους: εγώ στο δοκιμαστήριο και η κουρτίνα να ανοίγει γιατί ο Γιώργης με έψαχνε, εγώ πάλι στο δοκιμαστήριο με τη Λένα ΚΑΙ το Γιώργη, εγώ στον καθρέφτη να αναρωτιέμαι πώς κάθεται το ρούχο πάνω μου και ο Γιώργης να με κρατάει αγκαλιά ακριβώς στο σημείο που πρέπει να τσεκάρω πριν αγοράσω ρούχα, ο Γιώργης να διαλέγει από τις κρεμάστρες και να μου φέρνει να δοκιμάσω ρούχα που μόνο για μένα δεν ήταν. Παράλληλα, έκανε κάτι ηρωικές εξόδους προς την πόρτα και η γιαγιά μου έτρεχε πανικόβλητη μη μας κλέψουν το παιδί. Παρόλα αυτά πήρα ένα ωραιότατο φουστάνι σε κλίμα χαράς και εξουθένωσης γυρίσαμε σπίτι, φυσικά για το part II.

Ήτοι, ο Προκόπης έχει επιστρέψει με το μπαμπά μου από το φίλο του περιχαρής αλλά εξουθενωμένος και όταν η Λένα που κάτι έκανε με τη μαμά μου έκανε το λάθος να σηκωθεί από την καρέκλα της εκείνος έκατσε. Με το που γύρισε η Λένα και του είπε να σηκωθεί για να συνεχίσουν τη δουλειά της, τον χτύπησε όλη η αδικία του κόσμου και είχε ένα ξέσπασμα από αυτά τα ωραία, τα διακριτικά, ξέρετε που ξεκινάει με βουβό παράπονο στις 20:15 και καταλήγει το παιδί στις 21:30 να κλαίει και να λες πάει θα μου στείλουν την πρόνοια... Δοκίμασα τα πάντα για μισή ώρα (παράλληλα ζεσταίνοντας φαγητά και σερβίροντας για να φάμε - μάταια, έφαγαν όλοι εκτός από μένα-) παρόλο που μας είχε δημιουργήσει συνολικά ένταση. Μετά αφού είδα κι απόείδα τον βούτηξα και πήγαμε στο δωμάτιό του για ύπνο. Άλλη επιτυχία εκεί, αφού ηρεμούσε και έλεγα τώρα θα τον κοιμίσω τσουπ θυμόταν την αδικία που τον βρήκε και δως του πάλι κλάμα. Μάζεψα όλα τα κουράγια μου και του είπα ότι είμαι πολύ κουρασμένη και θυμωμένη και για να μη σφαχτούμε θα φύγω και θα πάει ο μπαμπάς του να τον κοιμίσει. Διευκρίνισα να μην κουνήσει ρούπι. Είπε πεινάει, του είπα ότι λυπάμαι αλλά η ώρα του φαγητού τελείωσε (τόσο ανάλγητη) και πήγα να αλλάξω βάρδια με τον καλό μου.


Με το που κάθομαι και πάω να βάλω την πρώτη μπουκιά φαγητό στο στόμα μου, τσουπ! τον βλέπω να έρχεται αγκαλιά στον μπαμπά του σαν τη βρεγμένη γάτα και να θρονιάζεται στον καναπέ να λένε τα νέα τους κύριοι! Μόνο η μάμα μου που καθόταν απέναντί μου νομίζω μπορεί να περιγράψει ακριβώς το πόσο γύρισε το μάτι μου! Παρόλα αυτά συνέχισα να τρώω το φαγητό μου και δε μίλησα. Για να με αποτελειώσει του λέει κι ο μπαμπάς μου: "Εκεί είναι και τα μακαρόνια σου φάει καμιά πιρουνιά!!!" Εκεί δεν κρατήθηκα και ξαναείπα ότι η ώρα του φαγητού έχει τελειώσει!!! Αναρωτιέμαι αν απλά είχα ξεσπάσει και βάλει τις φωνές μέσα στο δωμάτιο πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, αν είχα βάλει τις φωνές στον καλό μου επίσης.... Την απάντηση μου την έδωσε ο ίδιος, που αφού είδε ότι τελείωσα το φαγητό μου ήρθε και με πήρε αγκαλιά και μου ζήτησε συγγνώμη. Και κάπου εκεί αφήσαμε την κουζίνα και το καθιστικό πεδίο μάχης (ναι φυσικά και υπάρχουν μέρες που το σπίτι μας είναι αχούρι και όχι δε ζούμε στη διαφήμιση του Βιτάμ) και πέσαμε όλοι για ύπνο ευγνώμωνες που έχουμε ο ένας τον άλλο, όλοι την υγεία μας, σπίτι, δουλειά και φαγητό. Μπορεί για μας να είναι αυτονόητα αλλά για άλλους όχι και αυτές τις μέρες το ζήσαμε έντονα και προσπαθώ να μου το υπνεθυμίζω καθημερινά.  


Ίσως σε κάποιους όλο αυτό το ημερολογιακό τύπου ποστ δε λέει πολλά. Είναι όμως μια καλή απάντηση στο "πώς τα προλαβαίνεις όλα;" που συχνά πυκνά ακούω. Δεν τα προλαβαίνω λοιπόν αυτό είναι το μυστικό. Ή όταν τα προλαβαίνω όλα για τους άλλους σκάω μέσα μου εγώ, ή δεν τα προλαβαίνω και σκάω, ή δεν τα προλαβαίνω και δε με νοιάζει! Χρυσή τομή δεν υπάρχει κι αν υπάρχει δεν είναι ίδια για τον καθένα μας. Συνεχίζω να κρατάω τα καλά, να δουλεύω πολύ με τον εαυτό μου τον καλό μου, τα παιδιά και τους γύρω μου, παίρνω βαθειά ανάσα και βουτάω!!! Καλό σας Σαββατοκύριακο και όπως πολύ σοφά μου είπε η μανούλα μου (για άλλο βέβαια θέμα αλλά κολλάει παντού): Κι αυτό θα περάσει...

  

6 σχόλια:

  1. εντάξει γέλασα πολύ γιατί μάλλον ειμαστε διδυμο-οικογένειες !Που υπαρχει ηρεμια σε σπιτι με παιδιά και μαμαδες που τα προλαβαινουν όλα να πάω να τους κανω την υπηρετρια για πάντα αν το αποδείξουν!
    Εγω λεω να κρεμασουμε τους αντρες μας ανάποδα στην πλατεία και να τους καψουμε όπως παλια τις μάγισσες! Για όλα αυτοί φταινε χαχαχαχαχα ααααα και τους παππουδο-γιαγιαδες χαχαχα ...
    Καλές γιορτές να έχετε όπως εσείς επιθυμείτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστούμε πολύ! Κι εσείς καλές γιορτές με αγάπη και υγεία και πολλή πολλή βαβούρα και σπιτίσια φασαρία :) Έτσι είναι, ιδανικές λύσεις και μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν και σε αυτόν τον κόσμο της εικόνας που ζούμε συχνά το ξεχνάμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η καθημερινότητα για πολλά σπίτια! Και καλό είναι να τα γράφουμε αυτά όσες από εμάς έχουν μια γωνίτσα στο διαδίκτυο, γιατί δεν είναι όλα τέλεια. Γιατί όσο τα λέμε, τα γράφουμε και τα συζητάμε, τόσο εκτιμάμε τα απλά, αυτά που γράφεις στο τέλος, αυτά που τόσο εύκολα ξεχνάμε. Την αγκαλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη ξέρω ότι με νιώθεις. Και ξέρεις ότι κι εγώ συμμερίζομαι την άποψή σου, ότι ίσως έχει μεγαλύτερη αξία να μοιραζόμαστε τα ζόρια. Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  4. δεν μπορω να πω οτι το ζω ακριβως ετσι..μιας και ο Νικολας είναι είναι ένας.. Ομως τον αναγνωρίζω σ'ολα αυτα που 'εγραψες .. χαχαχα.. Και παρολο που είναι ένας καμια φορά κάνει για δεκα... Ομως ευτυχως εχω αντοχες και ο ενας τον αλλον, κι ενα σπιτι και την υγειά μας και όλα καλα πανε στο τελος... πολλα φιλια και αγωνιστικούς χαιρετισμούς!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. λΕτσι όπως το λες Ελπίδα μου. Και το ένα κάνει για δέκα μερικές φορές εννοείται! Αγωνιστικούς χαιρετισμούς και από δω. Πάλι καλά που έχουμε στήσει τη γειτονιά μας και τα μοιραζόμαστε!

      Διαγραφή