Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Η αγάπη είναι... μια μαμά!

Χθες η βόλτα μου στα social media ξεκίνησε με αυτό το στάτους της Μάγδας, που πριν καν ανοίξω τα σχόλια είχα καταλάβει τι εννοεί, μιας και συχνά βρίσκομαι κι εγώ στη θέση της και κάτι τέτοια τα νιώθω στο πετσί μου αμέσως.


Πόσα και πόσα πρωινά δεν έχω μπει στο αυτοκίνητο με τρία πιτσιρίκια μουτρωμένα (στην καλύτερη) ή και κλαμένα (στη χειρότερη) και τα δικά μου νεύρα κρόσσια. Για να μη μιλήσουμε για τα απογευματινά νεύρα, γκρίνιες και καυγάδες. Φεύγοντας προχθές από το σχολείο, λέγαμε με μια μαμά το πόσο κουραστική μπορεί να γίνει αυτή η διαρκής διπλωματία κι αυτό το συνεχές ντιμπέιτ. Και χθες, σε κουβέντα με τη δασκάλα της Λένας για το πόσο πιο ήρεμη είναι μετά τις γιορτές η απάντησή μου ήταν ότι εγώ κοντεύω να γίνω γιόγκι για να είναι εκείνη έτσι. Ειλικρινά σας μιλάω είναι μέρες που είναι πραγματικά εξοντωτικό. Δεν ξέρω σε σας τι γίνεται, αλλά εδώ με τρεις, και μάλιστα σκληρούς διαπραγματευτές που ο καθένας έχει τη δική του ατζέντα βεβαίως βεβαίως, γίνεται πόλεμος. Διότι έχουν κι επιχειρήματα τα χρυσούλια μου, έρχονται στη μάχη διαβασμένα!

Παρόλα αυτά είναι πολύ περίεργο πώς δουλεύει όλος αυτός ο μηχανισμός και όλη αυτή η σχέση γονιού - παιδιού. Τι εννοώ: 

Λίγο πριν σταματήσουν τα σχολεία για γιορτές είχαμε έναν πολύ άσχημο καυγά με τη Λένα το πρωί πριν φύγουμε, από αυτούς που τους σκέφτεται η δόλια μάνα όλη μέρα και την τρώνε οι ενοχές κλπ. κλπ. Ε, την ίδια εκείνη μέρα λοιπόν η Λένα έγραψε το εξής σε μια εργασία που έπρεπε να επιλέξει ένα αγαπημένο της πρόσωπο και να το περιγράψει και παρά τον καυγά μας 2 ώρες πριν διάλεξε εμένα. Και το κερασάκι; Έγραψε απλά ότι μερικές φορές είμαι αυστηρή! (καρδούλες, λουλουδάκια και αγάπη ολούθε όπως καταλαβαίνετε μετά από αυτό η μητέρα για το κορίτσι της)

Δε νομίζω πως θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει, να με εντυπωσιάζει αλλά και παράλληλα να με εξουθενώνει, το πόσο πολύ εξαρτάται από μας τους γονείς η διάθεση, το κέφι, ο θυμός ή ακόμη και η ένταση των παιδιών. 9,5 για να μην πω 10 στις 10 φορές που τα πράγματα έχουν εξελιχθεί σε τραγωδία, όταν ηρέμησα σκέφτηκα τουλάχιστον ένα διαφορετικό τρόπο χειρισμού από πλευράς μου που θα είχε κάνει τη ζωή μας ευκολότερη που όμως την ώρα της κρίσης φυσικά αγνόησα τελείως. 
 
Με αυτό στο μυαλό λοιπόν και στο πλαίσιο της χαλάρωσης και ξεκούρασης των γιορτών και παράλληλα της οργάνωσης της νέας χρονιάς, έκατσα κι έκανα με τα μεγάλα κυρίως μια κουβέντα για τις φάσεις κατά τις οποίες είχα παρατηρήσει ότι δημιουργείται ένταση μεταξύ μας και για το πώς μπορούμε να την αποφύγουμε. Κάναμε λοιπόν τις (αγαπημένες μου) λίστες, συμφωνήσαμε και μια ρουτίνα πρωινή και ομολογώ ότι υπάρχει σαφής βελτίωση για όλους μας. Δε θα σας πω πως δεν πιέζομαι για να είμαι ήρεμη και υπομονετική, πιέζομαι και σκάω. Ούτε θα σας υποσχεθώ ότι δε θα ξαναξεφύγω γιατί άνθρωπος είμαι. Κάνουμε όμως μαζί με τα παιδιά μια προσπάθεια να βρούμε κοινό έδαφος κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη αξία.   

Το καλύτερο δε και αγαπημένο μου, που δίνει και τον τίτλο στο σημερινό ποστ: διαβάζοντας χθες κάτι με τον Προκόπη και βρίσκοντας αφορμή για κουβέντα, τον ρωτάω. Εσύ τι πιστεύεις ότι είναι η αγάπη; Και όσο ο Προκόπης σκέφτεται την απάντησή του, πετάγεται ο Γιώργης: "μια μαμά! Η α(γ)βάπη είναι μια μαμά!" 

  

2 σχόλια:

  1. Μπραβο, Μπραβο, Μπραβο!!!!! Σου βγαζω το καπέλο γιατι πολύ απλά είσαι φυσιολογικη!!!! Όχι σαν τις μαμαδες που ακουω συνεχεια ποσο ηρεμες ειναι κ ποσο συνεργασιμα τα παιδια κ οτι δε φωναζουν ποτε ή δεν κουραζονται ποτε! Ε ναι λοιπον, μια μαμα που της μοιαζω. Γιατι και εγω φτανω στα ορια μου κ ξεπατωνομαι και αρκετες φορες εχω ξεφυγει. Και όντως μετα όταν ηρεμεις σκεφτεσαι τα λαθη σου και προσπαθεις να τα αλλαξεις ! Καλη μας συνεχεια λοιπον φιλεναδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή