Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

Νάνι νάνι.. το παιδάκι μου θα κάνει????


Το τελετουργικό του ύπνου στο Πολυαννόσπιτο, εδώ και 6 χρόνια έχει περάσει από σαράντα κύματα. Αν με ρωτούσατε να σας πω ένα πράγμα στο οποίο ως μαμά δε νιώθω ότι έχω τον απόλυτο έλεγχο είναι αυτό: η ρουτίνα του βραδινού ύπνου. Και δε μιλάω για τώρα που τα παιδιά είναι τρία, μιλάω από την αρχή τότε που στη ζωή μας υπήρχε μόνο η Λένα. Με το που κάπως φτιάξαμε μια ρουτίνα, τσουπ! να σου ο Προκόπης και μετά μόλις φτιάχναμε μια ρουτίνα και με τα δύο, τσουπ! να σου ο Γιώργης οπότε... καταλαβαίνετε. Να πω εδώ επίσης, ότι είμαστε ως οικογένεια υπέρ του attachment parenting και της συγκοίμισης οπότε αυτό που σας περιγράφω καταλαβαίνετε ότι είναι το πέφτουμε στο κρεβάτι 2 και δεν ξέρουμε αν θα ξυπνήσουμε 3, 4 ή ... 5! Ευτυχώς προνοήσαμε από πολύ νωρίς και το στρώμα μας είναι 180Χ200. Παρόλα αυτά τον τελευταίο καιρό είμαστε σε καλό δρόμο και μετά από πολύ καιρό έχουμε άπλα στο κρεβάτι. Δεν ήταν όμως η πολυκοσμία στο κρεβάτι το πρόβλημά.

Το βασικό πρόβλημα -κυρίως όσο δούλευα γιατί τώρα ομολογώ είναι λίγο πιο απλά τα πράγματα - ήταν/είναι το να ξεκινάω να κοιμίζω παιδιά στις 9 και να τελειώνω στις 11. Κι αυτό γιατί: α) μετά από δύο ώρες όσο να πεις μια χαλάρωση με έπιανε κι εμένα και κατέληγα να κοιμάμαι αμέσως άρα προσωπικός χρόνος μηδέν και β) όσο ωραία και γλυκά και να είναι, μετά από δύο ώρες τα νεύρα μου χορεύανε κλακέτες. 

Εδώ και ένα μήνα λοιπόν, που ελπίζω ότι επιτέλους αποκτήσαμε μια ρουτίνα ύπνου και για τους τρεις και η όλη διαδικασία μας παίρνει από 15 μέχρι 30 λεπτά έχω ξαναθυμηθεί πόσο πολύ όμορφη είναι η διαδικασία του καληνυχτίσματος, της ψιλοκουβέντας πριν τον ύπνο κλπ. Μετά τις καθιερωμένες ερωτήσεις για το τι μας άρεσε περισσότερο και τι λιγότερο στη μέρα που φεύγει και τη σύντομη αναφορά στο πρόγραμμα της επόμενης ημέρας, έχουμε μουσικό πρόγραμμα. Δηλαδή, η μαμά βγάζει το απωθημένο της που ποτέ δεν κυνήγησε την επιθυμία της να τραγουδήσει έστω ερασιτεχνικά και τα παιδιά κάνουν παραγγελιές τα αγαπημένα τους τραγούδια. Μετά και όταν τα παιδιά έχουν αρχίσει να κοιμούνται, η μαμά ξεφεύγει λίγο και κάνει πρόγραμμα μόνη της. Έτσι το κοίμισμα των πιτσιρικιών λειτουργεί και ως ψυχοθεραπεία. 

Μέχρι τώρα αυτό συνέβαινε με τα 2 μεγάλα, ενώ το μωρό, μόλις έπαιρνε ο ύπνος τον Προκόπη, μου έκανε σουτ! για να θηλάσει με την ησυχία του και να κοιμηθεί. Την προηγούμενη εβδομάδα το βράδυ όμως, μόλις κοιμήθηκε ο Προκόπης και σταμάτησα το τραγούδι, σήκωσε το κεφαλάκι του και μου είπε "λαλά?!?!" οπότε και άρχισα να του τραγουδάω....

Όλα ξεκίνησαν με τη Λένα, μια σταλίτσα να μου κρατάει το μάγουλο και να μου λέει "γλυκούλα μου" όταν της τραγουδούσα το Χριστινάκι - όπως έκανε και η δικιά μου μαμά - και μετά να μου ζητάει "Ζήλεια μου" και "..με κάρβουνα μην παίζεις".  (ε, μη μου πείτε ότι περιμένατε διαφορετικά νανουρίσματα, για μένα μιλάμε). Και μετά, όταν άρχιζε να βυθίζεται τη σκυτάλη έπαιρνε η Πιρόγα, και φυσικά το Φωτιά μου που είναι το τραγούδι της από την πρώτη φορά που την κοίμισα στο μαιευτήριο. Συνεχίστηκε με τον Προκόπη να μου δίνει παραγγελιές για την "Αγαπία Καρδούλα" κι εμένα να σπάω το κεφάλι μου μέχρι να καταλάβω τι εννοεί, να μη θέλει να του τραγουδάω τα παιδιά που ζωγραφίζουν στον τοίχο και να ζητάει επίμονα κάθε με κάθε βράδυ την Αργυρώ, μετά τη Τζαμάικα και μετά το Χριστινάκι και πριν καλά καλά τελειώσω να έχει κοιμηθεί... Και τώρα, στο Γιώργη που προς το παρόν λέει μόνο "λαλά" και ακούει ότι κι αν του τραγουδήσω. Δεν ξέρω ακόμη τι παραγγελιές θα κάνει σε λίγο καιρό, ξέρω όμως ότι δε θα χάσω άλλο βράδυ με γκρίνιες και φωνές. Μόνο τραγούδια.... σαν την Αργυρώ που σιγοτραγουδάει ο Προκόπης μαζί μου πριν τον πάρει ο ύπνος :) 

Να καταθέσω βέβαια εδώ -ελπίζοντας μεγαλώνοντας η κόρη μου να το διαβάσει- ότι πλέον η Λένα θέλει να την κοιμίζει ο μπαμπάς της "Γιατί ευτυχώς εσένα πια μαμά σε βλέπω όλη μέρα ενώ ο μπαμπάκας γυρίζει αργά..." κι έτσι δεν της τραγουδάω τόσο και μου λείπει. Πότε μεγάλωσε ήδη και δεν της κάνουν τα τραγούδια μου.... Τέλος πάντων γι' αλλού την ξεκίνησα την ανάρτηση, αλλού την πήγα. Το θέμα είναι ότι μετά από ένα μήνα, έχω πειστεί πλέον -για ακόμη μια φορά- ότι όλα ξεκινάνε από μας. Άπαξ και τους είπαμε ότι πλέον το πρόγραμμα το βράδυ είναι αυτό και κάθε βράδυ θα γίνεται έτσι.. μαγικά όλα μπήκαν στη θέση τους. Εννοείται ότι ακόμη έχουμε νυχτερινές επισκέψεις και καθόλου δε μας ενοχλεί αλλά... τα βράδια μας κλείνουν μελωδικά και ήρεμα.  Σταμάτησα να είμαι η ημίτρελλη μάνα που προσπαθεί φωνάζοντας να πείσει παιδιά να κοιμηθούν (seriously τώρα τι σκεφτόμουν αλήθεια?!?!?!?) Κερασάκι στην τούρτα? Έχουμε πια χαλαρά ένα δίωρο - τρίωρο δικό μας. Και ειλικρινά δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από αυτή που κάππου διάβασα στο internet και δε θυμάμαι που για να σας το βάλω αυτούσιο: Αν θες να ηρεμήσεις από μια άθλια μέρα, τραγούδα στο παιδί σου (ή διάβασέ του ή ό,τι σας χαλαρώνει) μέχρι να κοιμηθεί   

3 σχόλια:

  1. Αχ αυτός ο ύπνος και το "πρόγραμμά" του!!!! Μόλις πω ότι τον "έστρωσα" τσουπ ξεκουρδίζονται όλα!!!!! Τελικά τα παράτησα!!! Η μια κοιμάται μαζί μου, η άλλη με τον μπαμπά, τις πάμε στα κρεβάτια τους και το βράδυ κάνουμε...αλλαξοκρεβατιές!!! χαχαχα Ποτέ δεν ξέρουμε πού και με ποιόν θα ξυπνήσουμε το πρωί! χαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τέτοιο τραγουδιστικό πρόγραμμα κάνεις;;;; Τι ώρα περίπου να έρθω κάνα βράδυ με καμιά μπυρίτσα; Εγώ το τραγούδι το έκοψα δυστυχώς (εμείς λέγαμε τη Σφεντόνα και τα Ματόκλαδα σου Λάμπουν) και έχω περάσει στην ανάγνωση :-) Και εννοείται πως είναι στο χέρι μας, λίιιιγη επιμονή θέλει :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχαχαχα! Λοιπόν κατά τις 20:30 είναι καλά για να τα πούμε κιόλας μόλις κοιμηθούν :-)

      Διαγραφή