Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Παπιά, ρομπότ και ... ζόρια - Ιστορίες προσαρμογής: Το Πολυαννάκι πάει δημοτικό!

Ένα συνηθισμένο απόγευμα στην προπόνηση του τένις. Από τα εύκολα μιας και το μωρό κοιμάται στο καρότσι οπότε μπορώ να την καμαρώνω με την ησυχία μου. Παίζει στο μικρό δίχτυ με τη φίλη της σα να είναι στην παραλία κι όχι στην προπόνηση. Τη βλέπω και θέλω να της κάνω παρατήρηση, κρατιέμαι… Προχωράνε στην επόμενη άσκηση και πάλι είναι αλλού, σχεδόν δεν κοιτάει την προπονήτρια. Πάλι κρατιέμαι…. Θυμάμαι κάτι γονείς όταν πήγαινα τον αδερφό μου το μπάσκετ, να φωνάζουν να κοκκινίζουν, να μην αφήνουν ούτε τα παιδιά να χαρούν κι ούτε τον προπονητή να δουλέψει. Αρνούμαι να κάνω τα ίδια… Σε δυο λεπτά η προπονήτρια έχει τελειώσει με το προηγούμενο ζευγάρι και πάει κοντά τους. Της λέει δυο κουβέντες και ξαφνικά μεταμορφώνεται στην πιο υπάκουη αθλήτρια! Τελειώνει την προπόνηση πανευτυχής! Μαζί κι εγώ γιατί κατάφερα να συγκρατηθώ και δεν ακύρωσα στα μάτια της την προπονήτρια, την άφησα μόνη της να καταλάβει ότι εκείνη είναι ο "αρχηγός" στο γήπεδο. 

Είναι αυτή η ηλικία, που πρέπει να καταρρίψει μέσα της το μύθο ότι η μαμά είναι η αυθεντία για όλα (έχω τις αμφιβολίες μου βέβαια για το αν έτσι κι αλλιώς πιστεύει κάτι τέτοιο αλλά άλλο είναι τώρα το θέμα μας). Και καλά, με το τένις καλά τη βγάλαμε με το σχολείο όμως τι κάνω;;;

Τρίτη μεσημέρι μετά το φαγητό, το πρωτάκι μου κάθεται να διαβάσει. Ή μάλλον ΔΕΝ κάθεται να διαβάσει. «Μαμά, εγώ δε διαβάζω. Είναι βαρετό. Μια σελίδα με τη λέξη παπί στο σχολείο κι άλλη μια στο σπίτι γιατί?!?!?! Άλλος τρόπος δεν υπάρχει να μάθουμε? Όλο τα ίδια και τα ίδια?????» Και ο διάλογος συνεχίζει:

Μ: Μα Λένα μου τον πρώτο καιρό πρέπει να τα γράφετε αρκετές φορές για να συνηθίσει το χέρι σας. Είστε πολλά παιδάκια και δεν ξέρετε όλα τα ίδια πράγματα οπότε και η κυρία θέλει το χρόνο της για να σας μάθει κι εσείς το χρόνο σας για να εξασκηθείτε. 
Λ: Εγώ βαριέμαι και δεν τα κάνω! Θα πάω στο μπαλκόνι να λιώσω το παλιό air condition, θα πω και στο μπαμπά να μου φέρει ένα τσιπακι από τη δουλειά και θα φτιάξω ένα ρομπότ να τα κάνει. Αυτές είναι ασκήσεις για ρομπότ όχι για παιδιά ακούς?!?!?! (αμ δεν ακούω η δόλια μάνα, ακούω…. και το κακό είναι ότι συμφωνώ αλλά και τι να κάνω?)
Μ: Είμαι σίγουρη ότι μια μέρα θα καταφέρεις να φτιάξεις ένα ρομπότ και θα είναι τέλειο αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να ξέρεις να γράφεις και να διαβάζεις οπότε πρέπει να κάνεις τις ασκήσεις σου.
Λ: Ξέρω να γράφω!!!!
Μ: Για γράψε μου σκουληκομυρμιγκότρυπα (ε δε θα με τρελάνει εσύ)
Λ: Μόνο το σκου δεν ξέρω και κάτι λίγα ακόμη…. Ουφ, καλά!!!!















Η σελίδα με το παπί γέμισε όπως κι αυτή με το 9, παρόλα αυτά γέμισε και η δόλια μάνα με σκέψεις και άγχη. 

Γιατί, (στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον) έχει δίκιο!!! Δε θέλω να είμαι από τους γονείς που βλέπουν οι δάσκαλοι και λένε «Ωχ, πάλι αυτή με τις παρατηρήσεις της» και ξεκάθαρα το μήνυμα που θέλω να περάσει στη Λένα είναι ότι στην τάξη και στο σχολείο το πρόσταγμα είναι της δασκάλας. Από την άλλη όμως ομολογώ ότι την προέτρεψα αν συνεχίσουν να της φαίνονται βαρετές οι ασκήσεις να το συζητήσει και με τη δασκάλα της (οι φίλες μου δασκάλες μη βαράτε αλήθεια πιστεύω ότι μπορεί και να τη βοηθήσει) όπως και να ρωτήσει και τις φίλες της αν κι αυτές έχουν το ίδιο ή αντίστοιχο πρόβλημα (ελπίζοντας ότι από τις απαντήσεις θα καταλάβει ότι δεν ξέρουν όλα τα παιδάκια τα ίδια πράγματα και δεν είμαι εγώ και η δασκάλα μόνο που το λέμε αυτό). Σωστές συμβουλές, λάθος, δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι δε μπορούσα με τίποτα να της πω ένα ξερό, "θα τα κάνεις γιατί έτσι θα μάθεις"! Διαβάζω και χθες την ανάρτηση της Μάγδας και ενώ χαίρομαι τόσο μα τόσο πολύ για τον Άρη και τους συμμαθητές του με πιάνει κι ένα παράπονο...

Την αμαρτία μου θα σας την πω, έχοντας ακούσει τον Άγγελο Πατσιά να λέει ότι το σύστημα μπορείς να το «παρακάμψεις» μένοντας στην ύλη απλά προσαρμόζοντάς το μάθημα στα μέτρα και τις ανάγκες των παιδιών, αναρωτιέμαι…. Πώς γίνεται να είναι τόσοι οι γονείς που συμμερίζονται και είναι πρόθυμοι να στηρίξουν τέτοιους δασκάλους κι όμως αυτοί οι δάσκαλοι να είναι ακόμη η εξαίρεση; Γιατί ακόμη να πρέπει να εύχεσαι να πέσεις σε ένα τέτοιο δάσκαλο; Ίσως η επετηρίδα, ο τρόπος που γίνονται οι διορισμοί κλπ. να είναι ένας λόγος και απλά να περιμένουν τη σειρά τους. Ίσως πλέον τα προβλήματα της κοινωνίας μας να είναι τόσα που κάνεις πια δεν αντέχει να κάνει το κάτι παραπάνω πόσο μάλλον σε μια δουλειά απαιτητική όσο αυτή. 

Ίσως απλά έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρω, τι να πω?!? Ουφ…. Δύσκολα για τα πρωτάκια αλλά κι οι μάνες πρωτακίων δεν πάμε πίσω! Αγωνιστικούς Χαιρετισμούς :)



2 σχόλια:

  1. Νομίζω πως της έδωσες την καλύτερη συμβουλή. Και ίσως πρέπει να την αφήσεις να πάει αδιάβαστη και να καταλάβει τι σημαίνει αυτό. Όχι ως τιμωρία, αλλά ως φυσική συνέπεια της απόφασης που πήρε. Νομίζω πως ένα παιδί που ξέρει τι θέλει, αργά ή γρήγορα θα το διαχειριστεί. Θυμάμαι κι εγώ τον Άγγελο εκείνη την ημέρα και έχω κρατήσει και κάτι ακόμη από όσα μου είπε στο τέλος της κουβέντας "Άλλα τόσα πράγματα μαθαίνει το παιδί στο σπίτι, δεν είναι μόνο το σχολείο.". Και παίρνω θάρρος όταν το σκέφτομαι αυτό! Θα τον βρει τον δρόμο της, προφανώς είναι ενα παιδί που πατάει καλά στα πόδια του και μόνο τους πρέπει να καταλάβει και α πιστέψει γιατί πρέπει να μάθει μέσα από αυτό το αστείο και ανόητο σύστημα. Αγωνιστικούς χαιρετισμούς από μια ακόμη μαμά πρωτάκι. Σταθερότητα στις αρχές μας και η λύση θα βρεθεί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι αν δεν την είχα πείσει με τη σκουληκομυρμιγκότρυπα, ήταν το επόμενο που θα έκανα, θα την άφηνα να πάει έτσι για να το συνειδητοποιήσει μόνη της. Ευχαριστώ για τη συμπαράσταση :)

      Διαγραφή