Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Η Πολυάννα και ο Ελληνικός Στρατός :-)

Κυριακή βράδυ ανεβάζουμε ποστ με τις εμπειρίες μας από τις θητείες των αγαπημένων μας, έλεγε το μήνυμα που μου έστειλε η γλυκύτατη και αγαπημένη nefosis του Rubies and Clouds. Θέλεις να συμμετέχεις με ένα ποστ? Όπως καταλαβαίνετε άλλο που δεν ήθελα :-) Ομολογουμένως δεν είχα δραματικές εμπειρίες μιας και τα έφεραν έτσι οι συγκυρίες αλλά γενικά έζησα διάφορα και σε διάφορες θητείες αγαπημένων. Σας παρουσιάζω λοιπόν την Πολυάννα και τον Ελληνικό Στρατό σε διάφορες φάσεις και ηλικίες:

10 ετών - ο θείος μου ο πεζοναύτης!

Η μαμά μου δεν έχει αδέρφια, έχει όμως 2 ξαδέρφια με τα οποία μεγάλωσαν μαζί και είναι σαν αδέρφια. Ο μικρότερος από αυτούς, ο Θοδωρής, όταν γεννήθηκα εγώ ήταν 15 χρονών οπότε καταλαβαίνετε ότι εύκολα αναπτύξαμε μια αδυναμία ο ένας για τον άλλο. Στα 10 μου λοιπόν, ο Θοδωρής πήγε στρατό και μάλιστα στους πεζοναύτες. Ουάου, με στολή, με μπερέ με τα όλα του. Θεός στα παιδικά μου μάτια. Περίμενα με αγωνία τον ταχυδρόμο να μου φέρει γράμμα και διάβαζα για ασκήσεις, σκηνάκια, μπάνιο στη θάλασσα μέσα στο καταχείμωνο με χιόνι γύρω γύρω και ήμουν σίγουρη ότι ο Θοδωρής μας είναι τουλάχιστον σούπερ ήρωας που αντέχει τα πάντα!!! Εννοείται ότι σε κάθε άδεια και έξοδο τον έβαζα να έρχεται με τη στολή να με παίρνει από το σχολείο. Φρόντιζα μάλιστα να το διαφημίσω στις φίλες μου από το πρωί κι έτσι την τελευταία ώρα στην τάξη μου χαζεύαμε όλες από το παράθυρο ποιά θα δει πρώτη τη στολή. Στο δρόμο μέχρι το σπίτι κορδωνόμουν δίπλα του και μασούλαγα γαλέτες που τον έβαζα να μου φέρνει και που για κάποιο ανεξήγητο λόγο μου φαίνονταν η καλύτερη νοστιμιά του κόσμου.... Η δε φωτογραφία που βγάλαμε στο επισκεπτήριο στο Μεγάλο Πεύκο μπήκε σε περίοπτη θέση στο γραφείο μου και έμεινε εκεί μέχρι σχεδόν που έφυγα από το σπίτι. 

15 ετών - η Πολυάννα στο Ναυτικό!

Μερικές φορές πραγματικά απορώ με την ψυχραιμία των γονιών μου κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου. Παράλληλα βέβαια ομολογώ ότι τους θαυμάζω και ελπίζω να τους μοιάσω για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν κάποια γεγονότα. Ένα από αυτά είναι και η..... θητεία μου στο Ναυτικό και συγκεκριμένα σε μια μικρή μονάδα, βάση του ΝΑΤΟ στη Σαλαμίνα :-) Ο τότε καλός μου όπως όλοι καταλαβαίνουμε από τον πρόλογο, υπηρετούσε τη θητεία του στη συγκεκριμένη μονάδα κι εγώ κάθε Σάββατο ή Κυριακή- μιας και η μονάδα ήταν χαλαρή- ως άλλη Αλίκη ζωνόμουν τα ταπεράκια που με βοηθούσε η μαμά μου να γεμίσω, έπαιρνα εξοπλισμό παραλίας καθότι καλοκαίρι και τσουπ... τρενάκι για Πειραιά, λεωφορείο για Πέραμα και καραβάκι για Παλούκια Σαλαμίνας. Όπως καταλαβαίνετε, η μονάδα ήταν κάτι παραπάνω από χαλαρή κι έτσι σ' αυτές τις επισκέψεις μου έκανα βόλτα και είδα όλες τις απομακρυσμένες σκοπιές με θέα, έκανα μπάνιο σε μια φανταστική παραλιούλα του στρατοπέδου, έφαγα με τους υπόλοιπους ναύτες, πήγα βόλτα με καναδέζα και γενικά ήμουν τελείως Βουγιούκλω!!!! Επίσης κατά τη διάρκεια εκείνης της θητείας, το Πάσχα βάψαμε αυγά μπλε με φατσούλες και φτιάξαμε άσπρα καπελάκια που γράφανε Κ.Ε. Πόρος και στα γενέθλια του καλού μου φτιάξαμε τούρτα που έλεγε Ζήτω το Π.Ν.! Ναι ήταν μια τρελλή τρελλή θητεία που εγώ λόγω της αθωότητας των 15 μου χρόνων την καταδιασκέδασα και με το παραπάνω. Απ' ότι έμαθα αργότερα κι από το Λευτέρη όλη αυτή η μούρλα μου τον βοήθησε κι εκείνον να την περάσει πιο χαλαρά :-)

21 ετών - Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα...

Γενάρης 2002. Ο τότε καλός μου και νυν άντρας μου, έχει μόλις 4 μήνες που έχει επιστρέψει από Αγγλία (που μας φάγαν τα πήγαινέλα) και μόλις έχω ξανασυνηθίσει να τον βλέπω συνέχεια και τσουπ! Να σου ο Ελληνικός Στρατός έρχεται να μας τα χαλάσει όλα. Κι έτσι την αποφράδα Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2002, μπαίνουμε στο σταρλετάκι μου, φορτωνόμαστε και τον πάω στο κέντρο Διαβιβάσεων στο Χαϊδάρι να παρουσιαστεί. Μπαίνουμε μέσα και με το που ανοίγει η πόρτα για να κατέβει, από τα μεγάφωνα του στρατοπέδου ακούγεται Σάκης (ναι ο γνωστός) στη διαπασών: "Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα". Κάπου εκεί σκέφτηκα για πρώτη φορά την παροιμία "Εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει ο Ε.Σ." Όσο ήταν στο Χαϊδάρι ήταν καλά, πρώτο επισκεπτήριο και κάθε φορά που βλέπω με τι μαλλί κομμωτηρίου έσκασα μύτη σκάω και στα γέλια. Τριάδα φοβερή ο πεθερός μου, ο αδερφός του Βασίλη κι εγώ, φορτωμένοι με όλες τις παραγγελίες και ο καθένας με την αγωνία του. Διάσπαρτες παρέες στο στρατόπεδο αλλά όλες οι "αγαπημένες" ξεχωρίζαμε από την ανυπομονησία στο βλέμμα, από το μαλλί και από το πόσο προσεγμένες ήμαστε. Ομαδικές φωτογραφίες που το χακί εναλλάσσεται με χρώμα ανά ζεύγος :-) Κάποια στιγμή έφτασε κι η πολυπόθητη άδεια ορκομωσίας και φύγαμε άρων άρων για Ναύπλιο, τι ωραία εκδρομή. Μετά πάλι μέσα κι εγώ να μετράω τις μέρες και τις ώρες. Όλο το πρόγραμμα της εβδομάδας φτιαχνόταν φυσικά με τις εξόδους του Βασίλη. Πάσχα, μέσα και μάλιστα σε άλλο στρατόπεδο στην Κατεχάκη. Άρων άρων έφυγα από Λαγονήσι εκείνη την Κυριακή του Πάσχα για να τον δω δέκα λεπτά. 

Και μετά ήρθε ο Έβρος, η Λυκόφη για την ακρίβεια για την οποία όπως μου είπε ο καλός μου όταν του είπα για το ποστ που θα γράψω δεν δικαιούμαι να μιλήσω μιας και σε κείνη τη φάση, we were on o break (όχι τύπου Ρος και Ρέιτσελ αλλά κανονικό) κι έτσι ομολογουμένως έφαγε το πακέτο μόνος του. Βέβαια επειδή η ιστορία μας δεν είναι συνηθισμένη (αλλά αυτό είναι θέμα άλλου ποστ) μιλάγαμε συνεχώς και τον καιρό της Λυκόφης και εννοείται ότι σε κάθε άδεια που κατέβαινε Αθήνα ο πρώτος καφές ήταν μαζί μου.

Το τελευταίο διάστημα της θητείας του που ήρθε πάλι Αθήνα, σχεδόν τα είχαμε ξαναβρεί (επίσημα τα ξαναβρήκαμε κανα μήνα αφού απολύθηκε). Τη μέρα που πήρε απολυτήριο τη θυμάμαι με πολύ χαρά και μια ωραία νυχτερινή βόλτα γεμάτη εξομολογήσεις :-)

Υ.Γ. 1) Θα ήθελα να είχα να σας γράψω κι ένα κομματάκι για την εμπειρία της αδελφής του φαντάρου, αλλά ο αδερφούλης μου αντιστέκεται πεισματικά... 

2) Mental note: Να θυμηθώ να επιστρέψω σε 20 χρόνια να συμπληρώσω το κομμάτι με την εμπειρία της ελληνίδας μάνας του φαντάρου :-)
     

10 σχόλια:

  1. Ηταν στον Εβρο το παιδι και χωρισατε; Ντροπη.Αμ γι'αυτο ο δικος μου με αρραβωνιαστηκε πριν μπει.Να εχει τον Γαιδαρο του (ουπς) δεμενο.Φιλακια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μμμμάλιστααα.
    Παράλληλες θητείες κάνατε όλες σας μου φαίνεται. Γλαφυρότατη η αφήγησή σου. Η ιδιαιτερότητά της περίπτωσής σου τα "πήγαιν-έλα". Εννοώ σε σχέση με τις υπόλοιπες του αφιερώματος που γράφανε σαν συγγραφείς γράμματα, γράμματα, γράμματα.

    ΥΓ: Το αφιέρωμά σας είχε αφορμή ένα αντίστοιχο "αγορίστικο" αφιέρωμα που κάναμε πριν μια εβδομάδα. Νομίζω πως το συμπληρώνει ιδανικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το αγορίστικο αφιέρωμα θα είναι το βραδινό μου ανάγνωσμα :-) Είπα να γράψω ανεπηρέαστη το κομμάτι μου βλέπεις!

      Διαγραφή
  3. Το πρώτο κείμενο μου θύμισε την ιστορία του φίλου του μικρού Νικόλα, αλλά εσείς είχατε καλή κατάληξη ;)

    Όταν λες Καναδέζα; Εδώ εννοούν τα πυροσβεστικά υδροπλάνα :)

    Όσο γι ατο αφιέρωμα συμμετέχουν κι άλλες κοπελιές :

    Η RoubinakiM http://rubycloud.blogspot.gr/2012/07/blog-post_16.html,
    η Σίλια http://silia.wordpress.com/2012/07/16/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B1-%CE%BA%CE%B9-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%83-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%83/ ,
    η Ιφιμέδεια http://iphimedea.blogspot.gr/2012/07/blog-post_16.html ,
    η Elfinexile http://motheringdays.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καναδέζα εκεί έλεγαν τα φορτηγά τα μεγάλα :-)

      Επίσης, έκανα edit μετά κι έβαλα στο τέλος και τα υπόλοιπα ποστ γιατί όταν το πρωτοανέβασα δεν ήξερα ποιές άλλες συμμετέχουν :-)

      Διαγραφή
  4. είχα κάνει κι εγώ ταξιδάκια "με το στρατό"... Σουφλί, Μαρώνεια, Λαμία, Ναύπλιο, Καρπενήσι...
    ... τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες! και λένε οτι οι υναίκες δεν πάνε φαντάροι! χα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή