Το προβλημά μου είσαι εσύ..... (ή μήπως εγώ τελικά?!?!)

Ψυχολογία: Το πρόβλημά μου είσαι εσύ..... (ή μήπως εγώ τελικά?!?!) 

Όπου πρόβλημα βάλτε Λένα, η 2,5 ετών και καθ' όλα αξιολάτρευτη κόρη μου ή για να γίνω πιο συγκεκριμένη ο μεσημεριανός της ύπνος! Που απλούστατα δυο μέρες τώρα είναι άφαντος. Εν συντομία η χθεσινή μας μέρα από το μεσημέρι και μετά ήταν κόλαση. Με τη Λένα σε έξαλλη κατάσταση να τρέχει, να φωνάζει και να μην ακούει κανένα, εμένα με τον 7 μηνών Προκόπη να την κυνηγάμε, υστερίες, χαμός, γνωστή ίσως σκηνή σε πολλούς και πολλές. Το κακό για μένα ξεκίνησε όμως όταν από την τσίτα και τα νεύρα μου της έβαλα μια φωνή που τρόμαξε ακόμη κι εμένα. Η Λένα (φαινομενικά τουλάχιστον) δεν έδειξε να πτοείται, εμένα όμως το ηθικό έπιασε πάτωμα..... "Μα είναι δυνατόν εγώ, που είμαι τόσο υπομονετική, που της μιλάω πάντα τόσο ήρεμα, που περηφανεύομαι ότι έχω βρει τα κουμπιά της κι έχω το πιο βολικό παιδί, ΕΓΩ να της φώναξα έτσι?!?!", "Και τι κατάλαβα που φώναξα? Και τσίτωσα χειρότερα και το μωρό νευρίασε κι έκλαιγε κι αυτό και εκείνη ποιος ξέρει πώς το πήρε μέσα της και τι θα σκέφτεται?" και άλλα τέτοια πολλά τριβέλιζαν όλο το βράδυ το μυαλό της δόλιας μάνας

Ένα μεγάλο μέρος του πρωινού μου σήμερα πέρασε κάνοντας σκέψεις του τύπου: "Μήπως να την αφήνω να μην κοιμάται και ο Θεός βοηθός? Μήπως να τη βάλω καμιά τιμωρία? Μήπως τη βάζω πολύ τιμωρία?" και διάφορα άλλα τέτοια ψυχανώμαλα και κουλά που σκέφτεται κάθε (Ελληνίδα) μάνα που σέβεται τον εαυτό της. Μετά, αφού είχα βάλει τη Λένα να κοιμηθεί για μεσημέρι και ενώ την άκουγα να ψιθυρίζει στα κουκλάκια της έπεσα πάνω σε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση http://www.slideshare.net/TheSoFGr/ss-11701455 και αποφάσισα να δω το θέμα διαφορετικά και κυρίως ψύχραιμα. ΄

Μιάμιση ώρα μετά που φυσικά είχε ξεκουραστεί έστω και χωρίς ύπνο και είχε αρχίσει να κλαίει και να φωνάζει αλησμόνητες ατάκες με αποκορύφωμα: "Θέλω κάτι να πιώωωωωωωω!!!!!!!!!!!! Όχι νερό!!!!! Κάτι άλλο, κάτι άλλο μανούλααααααα" έβαλα το νέο μου σχέδιο σε εφαρμογή: της είπα ότι αφού δε νυστάζει μπορεί να σηκωθεί αλλά να ξέρει ότι μόλις της πω ότι έχει κουραστεί πολύ και είναι βράδυ θα πρέπει να πάει για ύπνο. Από κει και πέρα πήγαμε στο καθιστικό, βάλαμε μουσική και ξεκινήσαμε τη ρουτίνα μας αλλά..... μόλις η κατάσταση πήγαινε να ξεφύγει και ένιωθα την πίεση να φτάνει 20, αντί για φωνή, τιμωρία ή άσχημο τρόπο έβρισκα κάτι να της τραβήξει την προσοχή ή αποφάσιζα ότι είναι ώρα για ένα χορό γιατί το τραγούδι με εμπνέει κλπ. κλπ. Δεν έκανα τίποτα σπουδαίο, δεν ανακάλυψα την Αμερική, απλά έβγαλα στην επιφάνεια το απόθεμα υπομονής μου και δοκίμασα μια προσέγγιση χωρίς τιμωρίες και φωνές. Το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό, περάσαμε σούπερ και τώρα που σας γράφω ήδη κοιμάται χαρούμενη κι εγώ χαλαρώνω ήρεμη και χωρίς τύψεις.

Σκέφτομαι λοιπόν πώς τελικά πολλές φορές το πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι και κυρίως το πως βλέπουμε εμείς αυτό που μας συμβαίνει. Αν και πώς θα το αντιμετωπίσουμε είναι στο χέρι μας. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ προτιμώ χίλιες φορές το χαμογελαστό της προσωπάκι πριν κοιμηθεί που μαρτυράει πως πέρασε άλλο ένα τέλειο απόγευμα μαζί μου.....