Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Όταν η Polyanna συνάντησε τον Teacher Tom

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι ο τίτλος αδικεί τους άλλους δύο εξίσου χαρισματικούς ομιλητές της προχθεσινής εκδήλωσης, αλλά η χαρά μου που αυτή τη φορά εκτός από το να τον ακούσω είχα και την ευκαιρία να γνωρίσω τον Teacher Tom και να έχω μια πεντάλεπτη κατ' ιδίαν συνομιλία μαζί του, είναι αρκετά μεγάλη ώστε ο τίτλος του ποστ να του είναι αφιερωμένος. Στο κείμενο θα είμαι αντικειμενική όμως το υπόσχομαι :)  

Για όσους δεν το είχαν πάρει χαμπάρι, προχθές το πρωί στο Ρομάντσο, συνέβη κάτι μαγικό με πρωτοβουλία του Dorothy Snot preschool


Ο Teacher Tom, ο Σπύρος Κασιμάτης και ο Άγγελος Πατσιάς (ή ο Έλληνας Teacher Tom όπως εύστοχα παρατήρησε ο Γιάννης) αφού μίλησαν λίγα λεπτά ο καθένας συμμετείχαν σε μια συζήτηση με το κοινό που κράτησε πάνω από 2 ώρες με αμείωτο ενδιαφέρον και πολύ πάθος. Μπορείτε να δείτε βίντεο της συζήτησης στο κανάλι του Dorothy Snot στο youtube εδώ. Εγώ θα σας πω μόνο κάποια σημεία στο οποία στάθηκα λίγο περισσότερο: 

Όλα ξεκινάνε από το παιχνίδι και καταλήγουν σε αυτό. Η φράση - μότο του Teacher Tom που δεν υπάρχει μέρα που να μη συνειδητοποιήσω πόσο αληθινή είναι. Είναι εκπληκτικό πόσα μπορούμε να μάθουμε παρακολουθώντας απλά ένα παιδί ή ακόμη καλύτερα μια ομάδα παιδιών να παίζει.

Εκπαιδεύτηκα για να ψαλιδίζω μυαλά... Αυτή η φράση του Σπ. Κασιμάτη (clip ήταν το ρήμα που χρησιμοποίησε στα αγγλικά) μου καρφώθηκε στο μυαλό. Να ακούς ένα δάσκαλο, με αγάπη και για τους μαθητές του και γι' αυτό που κάνει να σου λέει ότι το σύστημα ήταν και παραμένει τέτοιο 35 χρόνια τώρα που αντί ο δάσκαλος να μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να ανοίξουν τα φτερά τους, τον αναγκάζει να τους τα κόβει.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ο εαυτός μου, είπε ο Άγγελος Πατσιάς στην αναμενόμενη ερώτηση για το ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που συνάντησαν με τους συναδέλφους του όταν ξεκίνησαν την καταπληκτική δουλειά τους στο Φουρφουρά. Έχει σου λέει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα του το "εκπαιδευτικό" μας σύστημα, που ενώ έχει περάσει μια καταπληκτική μέρα και άκρως παραγωγική με τα παιδιά στο σχολείο, γυρνάει σπίτι και τον βασανίζει το ερώτημα: "μα τι δάσκαλος είμαι που δεν τους έβαλα ούτε μια εργασία για το σπίτι;;;"     

photo credits to Christos Loufopoulos 
Η συζήτηση που ακολούθησε μου προξένησε πολλές σκέψεις (αυτός ήταν και ο στόχος άλλωστε) αλλά και πολλά συναισθήματα:

Θυμό που δυστυχώς ακόμη στην Ελλάδα, τα αυτονόητα και τα θετικά παραδείγματα όπως αυτό του Φουρφουρά αποτελούν ακόμη τις εξαιρέσεις. Φωτεινές μεν, εξαιρέσεις δε...

Χαρά & Ανακούφιση γιατί είδα μια αίθουσα γεμάτη τόσο με γονείς όσο και με εκπαιδευτικούς, στο ίδιο μήκος κύματος, με ανησυχία για τα παιδιά τους και τα πνευματικά αλλά και συναισθηματικά εφόδια που τους δίνονται (όλα ξεκινούν από τη συναισθηματική ισορροπία όπως εύστοχα τόνισε ο Σπύρος Κασιμάτης)

Προβληματισμό γιατί ενώ σε άλλες χώρες οι αλλαγές στην παιδεία ξεκινάνε από τη βάση της, δηλαδή τα νηπιαγωγεία, εδώ όλοι αλλάζουν το Λύκειο και για την ακρίβεια το εξεταστικό σύστημα, αφήνοντας όλα τα άλλα ίδια κι απαράλλαχτα. 

Ελπίδα γιατί συνειδητοποίησα (για ακόμη μια φορά γιατί έχω και φίλες δασκάλες που είναι στο ίδιο μήκος κύματος) ότι πλέον ο Άγγελος δεν είναι ο μόνος. Υπάρχουν κι άλλοι, ο διευθυντής του 4ου Δημοτικού Νέας Σμύρνης , όλοι οι εκπαιδευτικοί που ήταν στο κοινό το Σάββατο, και πόσοι άλλοι σε διάσπαρτα σχολεία σε όλη την Ελλάδα που πασχίζουν να "παρακάμψουν" το σύστημα χωρίς να βγουν εκτός του "εγκεκριμμένου προγράμματος" (αυτό μας μάρανε....)  

Μεγαλώνοντας είχα την τύχη (μην τα ξαναλέμε στην Ελλάδα δυστυχώς από την τύχη εξαρτάται), να έχω εξαιρετικούς δασκάλους, ξεκινώντας από το δημοτικό και φτάνοντας μέχρι και το Λύκειο. Έτσι έχω και ίδια πείρα από το πόσο βοηθητικό και καλό είναι ο δάσκαλος να κεντρίζει και το συναίσθημα του μαθητή, να τον διδάσκει βιωματικά και να είναι πραγματικά δίπλα του. Απλό παράδειγμα: με τη δασκάλα των τριών τελευταίων τάξεων του δημοτικού, τη Μαρία (πλέον για όλους μας καθώς το κυρία το χάσαμε κάπου στη διαδρομή των ετών), συνεχίσαμε να μαζευόμαστε η μισή και παραπάνω τάξη και να πηγαίνουμε σε θεατρικές παραστάσεις και σε όλο το γυμνάσιο.    

Σκέφτηκα αρκετά και συζήτησα και με 2-3 ανθρώπους τι, πώς και πόσο μπορεί να συμβάλει ο καθένας μας για να γίνουν πράγματα και για τα δικά μας και για όλα τα παιδιά από δω και πέρα, προς αυτή την κατεύθυνση. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μια βασική παράμετρος είναι και οι γονείς. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε τα παιδιά μας, ούτε την εκπαίδευση αν δεν αλλάξουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Ο Teacher Tom σε σχετική ερώτηση είπε ότι αν και συνεργατικό σχολείο, δηλαδή σχολείο που κάθε μέρα κάποιοι γονείς είναι εκεί και βοηθάνε το δάσκαλο, όλοι ο γονείς είναι εργαζόμενοι, που όμως βρίσκουν το χρόνο να είναι και εκεί. Καταλαβαίνω ότι μπορεί στην Ελλάδα της κρίσης αυτό να ακούγεται ουτοπικό, αλλά μπορούμε να ξεκινήσουμε από τα πιο απλά, τι λέτε; Με το χέρι στην καρδιά, πόσοι πάτε κάθε μήνα στη συνάντηση του παιδικού σταθμού και μάλιστα και οι δύο; (μπαμπάς και μαμά μαζί). Ελάτε τώρα μια φορά το μήνα είναι, είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να το ρυθμίσετε :) 

Όταν είπα στον Teacher Tom τον καημό μου, που κατάλαβα αργά την κλίση μου και τώρα έτσι όπως είναι τα συστήματα στην Ελλάδα δε μπορώ να γίνω νηπιαγωγός και να δουλέψω με παιδιά μου είπε αυτό που είχε πει και στην ομιλία του λίγο πριν: Τίποτα δεν είναι αδύνατο! Join these people, they have something really good going on :). Ο Γιάννης, έκλεισε την εκδήλωση με μια ευχή: Να γίνουμε μια κοινότητα, κάτι χειροπιαστό, κάτι που θα μπορέσει να δώσει ώθηση στα πράγματα να αλλάξουν προς το καλύτερο, να απ-εκπαιδευτούμε (DE-educate) για να επαν-εκπαιδευτούμε (RE-educate)! 

Εγώ είμαι μέσα - εσείς;;;

11 σχόλια:

  1. Μαριαλέννα μου καλημέρα! Ωραία που θα περάσατε!!! Ωστόσο μας έδωσες μια εικόνα και αυτό είναι πολύ ωραίο! Μακάρι όλοι μας να βάζαμε το χεράκι μας για ένα καλύτερο αύριο αλλά στην Ελλάδα έχουμε πολύυυυυ δρόμο ακόμα! Συμμετοχή απόλους και ελπίδα. Φιλάκια. Κάλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι Κάλη μου όπως το λες, συμμετοχή από όλους νομίζω είναι το κλειδί για μια καλή αρχή αν μη τι άλλο!!!

      Διαγραφή
  2. Μέσα με τα χίλια! Αν και έχω κάποια σημεία που με προβλημάτισαν, από την συνάντηση αυτή φύγαμε νομίζω όλη με μια αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν αυτό που κάνουν, σέβονται τα παιδιά και μπορούν να γίνουν η φωνή τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα ναι, εμένα ίσως αυτό με χαροποίησε περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα. Σιγά σιγά παύουν να είναι εξαίρεση οι εκπαιδευτικοί που πραγματικά αγαπάνε αυτό που κάνουν :)

      Διαγραφή
  3. Κρίμα που αυτή τη φορά δεν τα κατάφερα να έρθω. Πάντως πήρα μία πολύ καλή γεύση μέσα από την ανάρτησή σου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ασπασία μου αν βρεις χρόνο δες λίγο τα βιντεάκια, ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον. Νομίζω το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να μεταφέρω όσο μπορώ το κλίμα :)

      Διαγραφή
  4. Και εγώ στεναχωρέθηκα τώρα που δεν 'πήρα χαμπάρι" αυτή την εκδήλωση. Είναι καλό που πλεον προβληματιζόμαστε. Εμείς οι "μικροί" μπορούμε να κάνουμε την αρχή για αλλάγή, αν είμαστε εκεί να ζητήσουμε το αυτονόητο και να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις για να γίνει πραγματικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα αυτό ακριβώς είναι το θέμα, από τα μικρά πρέπει να ξεκινήσουμε μπας και φτάσουμε ποτέ και στα μεγάλα :)

      Διαγραφή
  5. Πόσο ζηλεύω! Θα ήθελα να είμαι εκεί!!! Σε ευχαριστώ που ένιωσα πως ήμουν σε μια γωνίτσα. Πόσο σημαντικό είναι αλήθεια το να γίνουμε εμείς οι γονείς συνεργατικοί και να αποτινάξουμε από πάνω μας νοοτροπίες απαρχαιωμένες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά το πιστεύω ότι η εκπαίδευση των γονιών είναι δυσκολότερη και πιο απαραίτητη προκειμένου να έρθουν και τα υπόλοιπα :)

      Διαγραφή
  6. Ήταν πολύ θετικό που μαζευτήκαμε τόσος μεγάλος αριθμός γονιών και εκπαιδευτικών στο Ρομάντσο. Μου άρεσε που μου θύμισες το σχόλιο του Κασιμάτη για τα μυαλά των παιδιών. Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή