Η Πολυάννα, τώρα και σε ....Bright Side

Όταν πριν καιρό είδα την ανάρτηση του Bright Side of Mom ότι ψάχνουν για νέους συνεργάτες, σκέφτηκα "γιατί όχι; τι έχω να χάσω". Έστειλα μήνυμα και η απάντηση που πήρα από την Αρετή ήταν πέρα από τις προσδοκίες μου!!! Ήξερε το blog μου (πρώτο σοκ), ήταν από τα αγαπημένα της μου είπε (δεύτερο σοκ) και συμφώνησε αμέσως να μπω στην ομάδα τους :) :) :) Όταν δε τη γνώρισα κι από κοντά, σιγουρεύτηκα ακόμη περισσότερο μιας και είναι γλυκύτατη και μου έκανε αμέσως κλικ! 

Έτσι, από σήμερα και κάθε μήνα, η Πολυάννα θα κάνει εμφανίσεις και στο Bright Side of Mom. Μα κι από τον τίτλο και μόνο του portal καταλαβαίνει κανείς ότι δε μπορούσα να μην! Ξεκινάω λοιπόν με μια ταξιδιάρικη ανάρτηση που μπορείτε να διαβάσετε εδώ:

Ευχαριστώ πολύ Bright Side of Mom - καλωσόρισα στην ομάδα σας! 

Τζαντζιέρεβλάτ...

Μη με ρωτήσετε την ακριβή μετάφραση. Κάτι μεταξύ σπλάχνο μου και συκώτι μου μάλλον, στα τούρκικα. Κι όμως όταν μας το έλεγε εκείνη ήταν η πιο γλυκιά κουβέντα... Μέρες τώρα την έχω στο μυαλό μου. 

Ίσως είναι που από τότε που "κόλλησα" με τη ραπτομηχανή και το πάτσγουορκ, σκέφτομαι συχνά πυκνά πόσο θα ήθελα να με βλέπει και να με καμαρώνει. Και θυμάμαι τα καλοκαιρινά μεσημέρια στον Ωρωπό που γκρίνιαζα για την υποχρεωτική ξεκούραση και μου λεγε: "Ε βέβαια βαριέσαι, δεν έχεις ένα κέντημα, ένα πλεκτό, κάτι να ράβεις, πώς να μη βαριέσαι" και ξανάπιανε το χαρτομάντηλο γιατί ήταν η ώρα του Ξανθόπουλου κι όσο να πεις λίγο κλάμα το έριχνε. 

Ή πάλι μπορεί να είναι που που όποτε είμαστε και οι τρεις μέσα στο εργαστήριο της Μάνιας και ράβουμε ή κάνουμε κάποια άλλη χειροτεχνία, σκέφτομαι πως τελικά κάτι περνάει στο dna και κάπως έτσι ήταν κι εκείνη με τη γιαγιά μου στο εργαστήρι στην Καρόρη. 

Είναι τόσα που θα ήθελα να έχει προλάβει να δει και να κάνει. Τον αδερφό μου να ανοίγει φύλλο που συναγωνίζεται πια το δικό της κι ας μην είχε ποτέ υπομονή να μας δείξει την τέχνη της. Τη Λένα, που τόσο μοιάζει στην αδερφή της αλλά και τα αγόρια μου. Τη Μάνια που ράβει σα να το έκανε από πάντα. Το Γιάννη που ενώ αναρωτιόμαστε αν θα ξαναπερπατήσει, τώρα κάνει 70 χλμ. ποδήλατο χωρίς σχεδόν να ιδρώνει. Τα εγγόνια της που μεγαλώνουν, το Θοδωρή, το σπίτι μας στη Τζιά, ένα σωρό.... 

Κι είναι και τόσα που θυμάμαι εγώ... Μπορεί να ήταν θεία (αδελφή της γιαγιάς μου) αλλά ήταν τόσο κοντά μας και τόσο μέσα στην καθημερινότητά μας (ειδικά μετά το θάνατο της γιαγιάς). Η θεία που όταν τα καλοκαίρια πήγαινε Κομοτηνή, μας έλεγε μόλις δούμε το αεροπλάνο να βγούμε στη βεράντα γιατί θα μας πετάξει τσίχλες. Κι όταν γύρναγε, έκρυβε τς τσίχλες στο παρτέρι και μας μάλωνε που "τάχα μου" δεν την ακούσαμε! Η θεία που έβλεπε Λάμψη και Καλημέρα Ζωή και παλιές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες και μιλούσε στους ήρωες. Η θεία που μας μιλούσε τούρκικα, που έφτιαχνε τα πιο νόστιμα κεφτεδάκια, την πιο ωραία μακαρονόπιττα και τις πιο ξεροψημένες πατάτες στα γεμιστά. Η θεία Ευδοκία μας!

Ε, είναι και οι μέρες βέβαια. Πάνω στην ισημερία έφυγε, την πρώτη επίσημη μέρα της Άνοιξης 21/3/2007. Δεν ήμουν εδώ, ήμουν στη Ρώμη εκδρομή με τη σχολή, το τηλεφώνημα με βρήκε στο δρόμο. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω για να νιώσω λίγο πιο κοντά της ήταν να μπω στην πρώτη Ορθόδοξη Εκκλησία που βρέθηκε μπροστά μου. Και σήμερα, να στολίσω το τραπέζι μας με φρέζες....   

Αχ αυτή η γκρίνια! (που τελικά είναι βαρεμάρα)

Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες: Γυρνάς με μια σχετική κούραση από τη δουλειά και με αρκετό άγχος γιατί τρέχουν διάφορα που πρέπει να προλάβεις. Έχεις να μαγειρέψεις, να τακτοποιήσεις (τα βασικά μη φανταστείτε τίποτα γενικές - οριακά όσα βλέπει η πεθερά). Τα τέκνα όμως λες κι έχουν φορτίσει όλη μέρα και με δεδομένο ότι όλα διεκδικούν ένα κομμάτι σου, επιδίδονται σε μπαράζ γκρίνιας και καυγάδων ενίοτε. 

Εκδοχή Ι: (και δυστυχώς επικρατέστερη στο σπίτι μας μέχρι πρότινος) 

Ανακοινώνεις ότι πρέπει πρώτα να γίνουν κάποιες δουλειές και το μαγείρεμα και μετά να παίξετε όλοι μαζί. Μέχρι εκείνη την ώρα τα δύο μεγάλα μπορούν να απασχοληθούν μεταξύ τους και επιπλέον να κρατήσουν και το Γιώργη απασχολημένο μπας και τελειώνεις. Μα πας καλά; Σε ποιόν πλανήτη αλήθεια περιμένεις να συμβεί κάτι τέτοιο; Εννοείται ότι δε συμφωνούν με την πρόταση και το δηλώνουν με κάθε μέσο που μπορούν: Ακροβατικά, καυγάδες, τσιρίδες, επίθεση στο μωρό, γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια!!!

Αποτέλεσμα: Νεύρα Πολυάννας τσατάλια, παιδιά με απίστευτη υπερένταση και ενέργεια που δεν έχει εκτονωθεί και πέρα από το φαγητό που το καταφέρνεις κουτσά στραβά, ένα σπίτι χειρότερο και από πριν αποπειραθείς να το μαζέψεις. Επιπλέον καταλήγεις να τους φωνάζεις, να τα απειλείς, να βάζεις και να βγάζεις τιμωρίες μπας και κάποια πιάσει και γενικά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. 

Bonus: Σε ανύποπτο χρόνο εκρήξεις θυμού της Λένας και καυγάδες με στόχο φυσικά τη μαμά που ξαφνικά δεν έχει τον ίδιο χρόνο με πριν για παιχνίδι.

Εκδοχή II:(στην οποία κατέληξα παρατηρώντας τη Λένα και συζητώντας μαζί της και την οποία εφαρμόζουμε το τελευταίο δεκαπενθήμερο)

Γυρνάμε από το σχολείο της με τον μικρό και της ανακοινώνω:

- Λένα μέχρι να έρθει ο Προκόπης δε θα κάνουμε καμία δουλειά, μόνο παιχνίδι, ό,τι παιχνίδι θες εσύ. 

- Ναιαιαιαιαιαιι επιτέλους Η μαμά όλη δική μου. Όχι μαγείρεμα! Όχι δουλειές! Θα κάνεις ένα διάλειμμα!!! 

Αφού λοιπόν βλέπω ότι η μέθοδος πιάνει κι αφού μία ώρα μέχρι να έρθει ο Προκόπης έχουμε λυσσάξει στο παιχνίδι, βάζω στα μουλωχτά το φαγητό την ώρα που τρώνε απογευματινό και τα προτρέπω να πάμε να παίξουμε στα δωμάτιά τους. Ε λοιπόν, ήταν η πρώτη μέρα εδώ και καιρό που δεν είχαμε γκρίνιες, δεν είχαμε εντάσεις και το καλύτερο..... έκανα τις περισσότερες δουλειές από ποτέ! Εντάξει δεν είναι και το πιο εύκολο να παίζεις bowling και παράλληλα να διπλώνεις και ρούχα όσο περιμένεις να έρθει η σειρά σου στο γύρο αλλά... είναι σίγουρα αποτελεσματικό! Και προσοχή, δεν εννοώ ότι μέχρι να έρθει η σειρά μου έκανα δουλειές χωρίς να τους δίνω σημασία αλλά, έβαλα τις δουλειές μέσα στο παιχνίδι και όλοι μας περιμένοντας τη σειρά μας βάζαμε κι ένα ρούχο στη θέση του.

Εξελίσσοντας λοιπόν τα απογεύματα την εκδοχή ΙΙ και καθώς σήμερα ήθελαν να μου μάθουν κουτσό παίξαμε τα εξής καταπληκτικά παιχνίδια:

- Διαγωνισμό ποιός θα βάλει τα περισσότερα παιχνίδια στο καλάθι για να ανοίξει ο χώρος.

- Ποιος θα τρέξει και θα κρυφτεί για να μην τον ρουφήξει η ηλεκτρική σκούπα, γιατί πώς θα παίξουμε σε βρώμικο πάτωμα; (αυτό ενθουσίασε και το Γιώργη που κυνηγούσε τη σκούπα που κυνηγούσε τα μεγάλα)

- Ποιός θα βάλει πιο πολλά μαχαιροπίρουνα στη θέση τους από το πλυντήριο; 

Η συνέχεια μας ενθουσίασε όλους και μερικούς ακόμη περισσότερο:

Αυτό που ουσιαστικά θέλω να μοιραστώ μαζί σας σήμερα, πέρα από την καθημερινή μας παιδική χαρά (πιστή στο πνεύμα των τελευταίων ποστ βεβαίως βεβαίως), δεν είναι καμιά πρωτοτυπία, είναι όμως μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Εννιά στις δέκα φορές που τα παιδιά έχουν επαναλαμβανόμενη γκρίνια, νεύρα, κλπ. κλπ. την αιτία πρέπει να την αναζητήσουμε στη δική μας συμπεριφορά και στάση. Και ναι, δεν είναι πάντα εύκολο να τα κάνουμε όλα παιχνίδι, ούτε όλες τις μέρες έχουμε την υπομονή και το κέφι. Σήμερα ας πούμε δύο γύρους στο κουτσό τους έπαιξα προσπαθώντας να συνεννοηθώ με την κουμπάρα μου στο τηλέφωνο, το μισό φαγητό το έφτιαξα με τον Προκόπη στην πλάτη, το άλλο μισό τραγουδώντας το Θούριο και τα Δέκα παλληκάρια, στο πίσω μέρος του μυαλού μου συνέχεια είχα όσα πρέπει αύριο να προλάβω να κάνω στο γραφείο αλλά..... είχαμε ένα απόγευμα χωρίς καυγάδες, χωρίς φωνές, χωρίς τιμωρίες και χωρίς γκρίνιες. Επίσης ξεκαμώθηκαν και με συνοπτικές διαδικασίες κοιμήθηκαν στην ώρα τους κι εγώ εξοικονόμησα 2 ωρίτσες δικές μου πριν τον ύπνο :) Win - Win σας λέω το σύστημα και δοκιμασμένο!

Καληνύχτα από το Πολυαννόσπιτο!       

Σπίτι σε ..... τάξη - Μαμά ....εντάξει;;;;

Δεν πιστεύω να περιμένατε ανταπόκριση από το μέτωπο κομμώτρια την Τετάρτη και να σας απογοήτευσα; Ε λοιπόν, η Τετάρτη ήταν μια καλή μέρα, τα μεγάλα πήγαν κολυμβητήριο και ο Γιώργης την ώρα της κομμώτριας κοιμήθηκε! Οπότε είπα να τα πούμε λίγο πιο ρεαλιστικά σήμερα. Αν ο σημερινός μου εαυτός έβλεπε αυτή την ανάρτηση θα γέλαγε μέχρι δακρύων μιας και μπροστά στο χάος που καλούμαι να αντιμετωπίζω πλέον και στην οργάνωση που χρειάζεται το σπίτι, ο Ιούλιος του 2012 φαντάζει παιχνιδάκι. Anyway, στα τωρινά μας λοιπόν:

Από το Νοέμβρη ακόμη, πριν επιστρέψω στο γραφείο είχα αρχίσει να "δουλεύω" στο μυαλό μου το θέμα της οργάνωσης του σπιτιού, των δουλειών κλπ. κλπ. ώστε να είμαι προετοιμασμένη κατάλληλα. (λέμε τώρα) Επιπλέον ήμουν αποφασισμένη, φέτος θα έφτιαχνα family binder. Αν αναρωτιέστε τι είναι τούτο να σας πω ότι στην ουσία είναι ένα ντοσιέ οργάνωσης σπιτιού κι αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες η αγαπημένη craftaholic τα έχει γράψει ωραιότατα εδώ. Βρήκα λοιπόν τις λίστες που με βολεύουν, ημερολόγια, μενού για να μη ζω το δράμα του "τι θα φάμε σήμερα", budget για να κρατάμε λογαριασμό, και έφτιαξα και μερικές δικές μου checklist - είναι και το χούι του επαγγέλματος στη μέση βλέπετε - για να έχω συγκεντρωμένα τα πράγματα που πρέπει να γίνουν π.χ. πριν πέσω για ύπνο για να μην παλεύω με το χάος την άλλη μέρα. Α, και να μην ξεχάσω το Ε - Κ - Π - Λ - Η -Κ - Τ - Ι - Κ - Ο εκτυπώσιμο με ιδέες για κολατσιό από τις Ανθομελένιες. Αν κι εσείς αντιμετωπίζετε το "Μαμάααα, τι μπορώ να φάω τώρα" συχνότερα απ' ότι θα θέλατε, θα σας λύσει τα χέρια.  

Ομολογώ ότι σε ένα βαθμό, με έχει βοηθήσει το binder. Τα έχω όλα μαζεμένα, είναι πάντα ανοιχτό το ημερολόγιο και (συνήθως) δεν ξεχνάμε όσα πρέπει να γίνουν και πότε. Κάποιον οι checklists μπορεί να τον αγχώνουν, εμένα με βοηθάνε πολύ να νιώθω και να έχω τον έλεγχο της κατάστασης. Εννοείται ότι δε χρειάζομαι λίστα για να θυμηθώ να ντύσω τα παιδιά ή να ετοιμάσω ταπεράκια για γραφεία και σχολεία, παρόλα αυτά με βοηθάει που υπάρχει.

Πίσω στη σκληρή πραγματικότητα, για να μη λέμε κιόλας ότι στα blogs όλα τα γράφουμε ρόδινα και οι πενταμελείς οικογένειες είναι όλες σαν τις διαφημίσεις του Βιτάμ :) Ναι, η αλήθεια είναι ότι το προσπαθούμε και αρκετές φορές είμαστε έτσι και καμαρώνω πολύ γι'αυτό. Υπάρχουν όμως και επίσης αρκετές φορές που η κατάσταση εδώ μέσα είναι σα να παρακολουθείς επεισόδιο της Νταντάς με αφιονισμένα πιτσιρίκια να τρέχουν παντού, μωρό να κλαίει απαρηγόρητο και γονείς σε κρίση. Και γι' αυτές τις μέρες είναι που προσπαθoύμε να εφεύρουμε το σύστημα που θα τις ελαχιστοποιήσει. Πότε το πετυχαίνουμε και  πότε όχι. Ευτυχώς με το Βασίλη κάνουμε καλό team κι έχουμε και δυνατό support (εδώ είναι που σαν τα Όσκαρ ευχαριστώ τη μαμά μου, το μπαμπά μου, τον κουνιάδο μου κλπ. κλπ.) :)  

Είναι μέρες λοιπόν σαν την προχθεσινή, που με το που άνοιξα την πόρτα ήθελα απλά να γυρίσω την πλάτη, να την ξανακλείσω και να φύγω, μέρες σαν τη χθεσινή που μπήκα σπίτι αποφασισμένη να λιώσω στη φασίνα και τα κατάφερα, μέρες που γυρνάω από τη δουλειά και εκτός από ένα φαγητό θέλω μόνο να παίξω με τα παιδιά και τίποτα άλλο και μέρες σαν τη σημερινή που ξύπνησα (νωρίτερα απ' ότι θα ήθελα) σε ένα σπίτι τακτοποιημένο και ήπια καφέ με ησυχία, πριν αρχίσει το Σαββατιάτικο τρέξιμο. Όλες καλοδεχούμενες και όλες στο τέλος τους κυρίως καλά μου αφήνουν. Γιατί όταν καθόμαστε το βράδυ να φάμε όλοι μαζί κι ακούω τον Προκόπη να λέει: "Ωραία, ποιός θα πει πρώτος τα νέα του;", ή έχω τη Λένα να θέλει να με βοηθήσει στο στρώσιμο και το Γιώργη να με τραβάει από το μανίκι για να καθίσει κι αυτός μαζί μας στο τραπέζι,  ευτυχώς, ένα εσωτερικό σφουγγάρι σβήνει ό,τι ένταση και απελπισία μπορεί να με έχει πιάσει - κυρίως βέβαια για να κάνει χώρο για τις επόμενες που έρχονται. Οπότε μέσα στο γενικό ομορφοχαμό για να δανειστώ και την ατάκα της αγαπημένης Έφης Ανέστη για μένα ισχύει το εξής: 

Το θέμα βέβαια έχει αρκετές προεκτάσεις όπως καταλαβαίνετε γιατί δεν είναι μόνο το όσα πρέπει να γίνουν στο σπίτι και η πρακτική μας οργάνωση που απαιτούν ικανότητες ζογκλέρ αλλά μη σας πάρω κι από τα μούτρα με μια μόνο ανάρτηση. Αυτή την εβδομάδα αυτό με απασχόλησε κυρίως οπότε και αυτό μοιράστηκα μαζί σας. Επόμενος στόχος: εξοικονόμηση λίιιιγο περισσότερου προσωπικού χρόνου. Γιατί βλέπετε είμαι και υπναρού και τον ύπνο μου δεν τον θυσιάζω εύκολα, χιχιχιχιχι! Stay tuned γιατί αυτό είναι δυσκολότερο task και θα με απασχολήσει λίγο παραπάνω νομίζω.

Παραμύθι χωρίς όνομα για μικρούς και μεγάλους

Εντάξει, δεν πήγαινα με ιδιαίτερο άγχος για το αν θα είναι καλό, μιας και για μας τουλάχιστον οι παραστάσεις που έχει βάλει το χέρι της η "κυρία Κάρμεν" (όπως τη λέει η Λένα) είναι εγγυημένα καλές. Παρόλα αυτά για ακόμη μια φορά, η παράσταση ήταν ακόμη καλύτερη από αυτό που περίμενα.

Μιλάω φυσικά για το "Παραμύθι χωρίς όνομα", της Πηνελόπης Δέλτα που φέτος παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Κάρμεν Ρουγγέρη - Χριστίνας Κουλουμπή στο θέατρο Κιβωτός. Με απόλυτο σεβασμό στο αγαπημένο βιβλίο (που περιμένει υπομονετικά στη βιβλιοθήκη μας τα παιδιά να μάθουν να διαβάζουν για να το "περιποιηθούν"), αλλά και με το δικό της μοναδικό τρόπο, ταξιδέψαμε για δύο ώρες στο βασίλειο των Μοιρολατρών, που το βασιλόπουλο ο Συνετός και η μικρή αδερφή του η Ρηνούλα αγωνίστηκαν να ξαναζωντανέψουν, μετά τα βάσανα που το βρήκαν εξαιτίας του Βασιλιά Αστόχαστου και της Βασίλισσας Παλάβως.

Αντιγράφω από το πρόγραμμα, τα λόγια της κυρίας Κάρμεν για την παράσταση: "Το παραμύθι χωρίς όνομα είναι για μένα ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα της παιδικής μας λογοτεχνίας. Με μεγάλο θαυμασμό πήρα λοιπόν αυτό το υπέροχο κείμενο και το έκανα θέατρο, προσπαθώντας να σεβαστώ απόλυτα την αρχική δημιουργό. [.....] Διαβάζοντάς το η Χριστίνα μου πρότεινε να το δούμε εικαστικά σαν ένα παιχνίδι. Σαν ένα παιχνίδι που ανάλογα με τις ανάγκες της παράστασης θα παίρνει διάφορες μορφές. Ύστερα σχεδίασε και τα κουστούμια κάνοντάς τα πολύχρωμα, αφαιρετικά αλλά και παραμυθένια. (Αυτή τη φορά τα κουστούμια μας είναι εμπνευσμένα από τη Θράκη μας) [......] Η μουσική της παράστασης είναι επιλογή από απλά παιδικά τραγουδάκια, γνωστά σε όλους, που βέβαια με τους στίχους και την ενορχήστρωση ταίριαξαν απόλυτα στολίζοντας την παράσταση

Τα κουστούμια ήταν πράγματι εξαιρετικά, όπως πάντα βέβαια θα συμπλήρωνα εγώ, ενώ η χρήση των κλασσικών παιδικών τραγουδιών όπως π.χ. το Ένα μικρό καράβι ή το Χαρωπά τα δυό μου χέρια τα χτυπώ αλλά με τους στίχους προσαρμοσμένους στην παράσταση ήταν μια ιδέα που βρήκα ε-ξαι-ρε-τι-κή! 

Είχα ένα άγχος για το αν τα παιδιά θα καταλάβαιναν την ιστορία και μήπως ήταν λίγο μικρά, ειδικά ο Προκόπης, αλλά όσο εξελισσόταν η παράσταση και έβλεπα τις αντιδράσεις τους και φυσικά από τη χαμηλόφωνη κουβέντα που πάντα έχουμε όταν τους εξηγούσα ή τους τόνιζα κάτι κατά τη διάρκεια της παράστασης, κατάλαβα ότι όχι μόνο παρακολουθούσαν αλλά είχαν μπει για τα καλά στο κλίμα. Η Λένα, την ώρα που εκτυλίσσονταν οι μάχες και ο Συνετός κινδύνευσε για να σώσει το βασίλειο, παρόλο που δεν έδειχνε ούτε στρατό, ούτε τίποτα, μόνοαπό τη μουσική και το φωτισμό καταλάβαινες τον πόλεμο, είχε τσιτωθεί και παρακολουθούσε όλο αγωνία. Φύσαγε και ξεφύσαγε κι έλεγε: "Ήταν ανάγκη αυτός ο Αστόχαστος μόνο να ξοδεύει?!?!?! Ορίστε τώρα!!!" Ο δε Προκόπης, όταν φεύγοντας τους ρώτησα ποιά ήταν η αγαπημένη τους στιγμή στην παράσταση μου είπε: "Τότε που ο Αστόχαστος κατάλαβε ότι έπρεπε επιτέλους να κάνει κάτι για το λαό του κι έδωσε την κορώνα του να την πουλήσει το βασιλόπουλο!". Εντάξει, είχαμε και τα προβλέψιμα, δηλαδή της Λένας η αγαπημένη της ήταν ο γάμος στο τέλος, αφήνω που περνώντας το βασιλόπουλο από δίπλα της κάποια στιγμή της έκλεισε το μάτι και καταλαβαίνετε υπήρξε ένας έρωτας μεγάλος:) :) :)

Όπως κάθε φορά, στο τέλος η Λένα πήγε στην κυρία Κάρμεν να της υπογράψει το πρόγραμμα και να μιλήσουν λιγάκι. Της είπε ότι είδε και την Οδύσσεια με το σχολείο και ήταν πολύ ωραία και ότι και η σημερινή παράσταση της άρεσε πολύ. Σήμερα όμως ήταν η πρώτη φορά που ρώτησε αν θα μπορούσε να πάει να δει τους ηθοποιούς. Και πήγαμε φυσικά κι ενώ έλεγα ότι θα την πιάνανε οι ντροπές της εκείνη ήταν πολύ ευγενική, είπε ευχαριστούμε για την παράσταση, οτι της άρεσε πολύ, σύστησε και τον αδερφό της στον ηθοποιό που έκανε το βασιλόπουλο (Λευτέρης Βασιλάκης), πήρε και την καραμελίτσα που την κέρασε και έφυγε κυρία και με τα βλέφαρα να πεταρίζουν!

Μου αρέσει πολύ να πηγαίνω με τα παιδιά στο θέατρο. Βλέπω τις παραστάσεις μέσα από τα μάτια τους, συζητάμε για αυτά που βλέπουμε, συζητάμε με αφορμή αυτά που βλέπουμε και γενικά πιστεύω ότι εκτός από έναν καλό τρόπο για να περάσουμε δυο - τρεις ώρες ευχάριστα, είναι και ένα καλό εφόδιο για εκείνα. Το πόσο πολύ θα το χρησιμοποιήσουν, εξαρτάται κυρίως από το πως εμείς τα βοηθάμε να βιώσουν αυτό που βλέπουν, να μιλήσουν γι΄αυτό, πόσο τα βοηθάμε να κάνουν δικό τους όλο αυτό που είδαν. Παραστάσεις σαν τη σημερινή, είναι εξαιρετικές γιατί σου δίνουν και το κίνητρο και το υλικό να μιλήσεις με τα παιδιά για πράγματα, να χρησιμοποιήσεις παραδείγματα και να προβληματιστείς μαζί τους πάνω σε κάτι εξαιρετικά όμορφο και προσεγμένο. Πέρα από την παράσταση αυτή καθαυτή, εμείς πάντα συζητάμε μετά τις αγαπημένες μας σκηνές, αν δεν έχει έρθει ο μπαμπάς τους μαζί τα ρωτάει και του διηγούνται αυτό που είδαν, λέμε την ιστορία ξανά το βράδυ πριν κοιμηθούν, τραγουδάμε τα τραγούδια κλπ. κλπ. Το καλύτερο είναι όταν σε ανύποπτο χρόνο συνειδητοποιώ ότι η μέθοδος πιάνει. Οτι δεν περνάνε απλώς καλά εκείνη την ώρα αλλά θυμούνται, συγκρίνουν, σχηματίζουν άποψη και χαρακτήρα. Όπως σήμερα, που την ώρα που το βασιλόπουλο αγωνιζόταν σκύβω και ψιθυρίζω στον Προκόπη, "είδες Προκόπη μου πόσο γενναίο είναι το βασιλόπουλο;" και μου απαντάει: "Ναι μαμά, σαν τον Ερωτόκριπτο!!!!" που είχαμε δει το Νοέμβριο.

Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ

Πολυάννα και Πολυαννάκια ευχαριστούμε πολύ εκτός από την κυρία Κάρμεν τους ηθοποιούς: Λ. Βασιλάκη, Α. Κομπόγιωργα, Κ. Λιναρδάτου, Ν. Μητρούδη, Γ. Νικολάου, Α. Σοφιανοπούλου & Μ. Χρυσανθοπούλου αλλά και όλους τους συντελεστές για την υπέροχη παράσταση που είδαμε!

Η Πολυάννα μαμά - Ιστορίες καθημερινής οικογενειακής τρέλας 5.3.2015

Τετάρτη 15:30 το μεσημέρι κατεβαίνω τη Βουκουρεστίου και μιλάω με τον πατέρα μου στο τηλέφωνο: "Έλα, τώρα μπαίνω στο μετρό, πήγαινε πάρε πρώτα τη Λένα γιατί δε θα είμαι στην ώρα μου κι ελάτε μετά να πάρετε εμένα"

16:30, είμαστε πλέον φορτωμένοι στο αμάξι των δικών μου, η Λένα, εγώ, οι γονείς μου, η Ρ. που μας φτιάχνει τα νύχια (δε θέλω χαζά τύπου το νύχι σε μάρανε - είπαμε και η μάνα έχει ψυχή-), ο Γιώργης μέσα στο καθισματάκι του, το σκυλί στο πορτ μπαγκάζ και φυσικά οι τσάντες όλων μας! Αφήνουν εμάς με τη Ρ. σπίτι μας και συνεχίζουν γιατί η μαμά μου έχει μάθημα. Τυχεροί, έπρεπε να σκεφτώ αν ήξερα τι θα ακολουθούσε. Βλέπετε μέχρι τώρα τη μέρα που είχαμε Ρ. στο πρόγραμμα, η μαμά μου δεν είχε μάθημα και ήμαστε όλοι μαζί. Χθες όμως, η αποστολή ήταν επικίνδυνη: μανικιούρ - πεντικιούρ με τα 3 βλαστάρια μου και ώρα επιστροφής του Βασίλη αργούτσικα.

Μπαίνουμε σπίτι και παρακαλώ τη Ρ. μέχρι να ετοιμάσει τα πράγματα να βάλω το φαγητό να γίνεται ώστε να μη μείνουμε νηστικοί χάριν του καλλωπισμού μου. Εν τω μεταξύ, έχει πάει 17:00, κορνάρει το σχολικό και κατεβαίνω να παραλάβω και τον Προκόπη, ο οποίος φαίνεται κατάκοπος διότι αποφάσισε αυτή τη μέρα από όλες να κοιμηθεί ελάχιστα στο σταθμό και να έρθει σπίτι κομμάτια. Ανεβαίνουμε πάνω, τους βάζω λίγα παιδικά για να κερδίσω χρόνο και ξεκινάμε. Πρώτο χέρι τσεκ, επιτυχία, ας το βουτήξουμε στο μπολάκι. ¨Μαμάαααα! Πεινάω, μπορείς να μου κάνεις απογευματινό;;;;", "Μαμάααα κι εγώ θέλω απογευματινό, το δικό μου πρώτο"! Βγαίνει το χέρι από το μπολάκι, πιατάκια, απογευματινό, τσεκ! "Μαμάαα αργείς, γιατί αργείς;" Καταπίνω τις πιθανές απαντήσεις που έχω στο μυαλό και με περισσή χάρη ξαναβουτάω το χέρι στο μπολάκι. "Μαμ! Μαμ! Μαμ!" κι ένα χέρι μου τραβάει το μπατζάκι. Εμ, δε θα ήθελε κι ο Γιώργης το κάτι τι του; Κερνάω κι ένα - δυο μπισκοτάκια το Γιώργη και συνεχίζουμε ακάθεκτες! Τελειώνουμε το δεύτερο χέρι (δε βάψαμε εννοείται, δε θέλω αστεία) κι έρχεται η ώρα της λεκάνης για τα πόδια. Εν τω μεταξύ στον καναπέ δίπλα μας εκτυλίσσονται σκηνές απείρου κάλλους μιας και η κούραση χτυπάει κόκκινα!

Με το που βλέπει τη λεκάνη ο Γιώργης εννοείται ότι παράτησε τα αδέρφια του και ήρθε για βουτιά με το κεφάλι, οπότε και με μια αποφασιστική κίνηση τον βούτηξα και τον κράτησα αγκαλιά (καταλάβατε τώρα γιατί δε βάψαμε τα χέρια έτσι;) μέχρι την άγια ώρα που άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο Βασίλης όπου και σχεδόν του τον πέταξα μπας και καταφέρω ένα χαλαρό δεκάλεπτο beaute. Τώρα θα μου πεις, κοπελιά δε φτάνει που ρύθμισες το beaute, το θες και χαλαρό; Όχι, εντάξει, δε θα παραπονεθώ. Φεύγει λοιπόν η Ρ. και λέμε να κάτσουμε να φάμε, να παίρνουν και σειρά για ύπνο σιγά σιγά. Ο Γιώργης έχει κοιμηθεί και τον έχουμε στο καλάθι του και τα άλλα δύο δηλώνουν ότι δε θέλουν να φάνε φασολάδα. Μετά η Λένα αλλάζει γνώμη και θέλει "πέντε φασόλια μαμά, πέντε μόνο!". Σερβίρω 5 φασόλια σε μπολάκι μια σταλιά λες και σερβίρω μοριακή κουζίνα, τα τρώει και μετά: "άλλα πέντε παρακαλώ μαμά!" και μετά πάλι τα ίδια για να καταλήξουμε στο τέλος να φάει ένα πιάτο και να γλύφει τα δάχτυλά της. Ο Προκόπης πιστός στην απόφασή του να μη φάει ζητάει χυμό ανάμεικτο (δηλαδή λίγο χυμό μύλο και λίγο motion) και κάνω το μοιραίο λάθος: βάζω πρώτα τη motion κι από πάνω το χυμό μήλο, ενώ είναι παγκοσμίως γνωστό οτι πρώτα μπαίνει το μήλο! Μέγα σφάλμα, που οδήγησε σε μπαράζ κλάματος και γκρίνιας άρα και σε ξύπνημα του Γιώργη, άρα και διακοπή του φαγητού μου για ηρωική έξοδο του Προκόπη από το καθιστικό και πέσιμο για ύπνο με συνοπτικές διαδικασίες. Καλά το συνοπτικές μην το πάρετε και τοις μετρητοίς, το φάγαμε το μισαωράκι με κλάμα, γκρίνια κλπ. κλπ.

Το αποκορύφωμα της βραδιάς, την ώρα που έχω πάρει το Γιώργη για να τον κοιμίσω η Λένα περνάει σφαίρα το διάδρομο φωνάζοντας στο Βασίλη: "Μπαμπάαα, μπαίνω να λουστώ! Έλα να μου κάνεις παρέα και μετά να μου τυλίξεις με ρόλει τα μαλλιά!!!!!"

Υ.Γ. 1) Σχόλια του τύπου "εμ, τρία παιδιά δεν ήθελες" κόβονται :) Δε σας τα λέω για να γκρινιάξω, αλλά γιατί μέρες σαν τη χθεσινή ένα φιλικό έστω και διαδικτυακό πατ πατ είναι πάντα ευπρόσδεκτο! Επίσης να ξέρετε, ότι παρά την τσίτα που κάποιες στιγμές επικράτησε κατά τα άλλα το καταδιασκεδάσαμε (η Ρ. είναι εκπαιδευμένη και μέλος της οικογένειας μετά από τόσα χρόνια). Και ναι, μπορείς να έχεις τρία παιδιά αλλά να κάνεις και τα πράγματα που έκανες πριν για τον εαυτό σου. 

2) Εγώ πότε θα γίνω αυτή η μαμά που ποτέ δεν τρώει ολόκληρη μερίδα γιατί τη διακόπτουν για κάτι τα παιδιά και δε γυρνάει ποτέ στο φαγητό της; Θα σας την πω την αμαρτία μου αφού τα κοίμισα, μια χαρά επέστρεψα στο φαγητό μου, μη σας πω από την τσίτα έφαγα και κάτι παραπάνω!

Το ποστ δεν έχει σκοπό να σας τρομάξει, δεν είναι πάντα τόσο καλτ οι μέρες μιας τρίτεκνης με πιτσιρίκια, είναι όμως ενδεικτικό του τι μπορεί να συμβαίνει κι έχω να γράψω ποστ από το Δεκέμβρη ενώ θα θελα να γράφω πολύ πολύ συχνότερα. Μην ανησυχείτε όμως, την άλλη Τετάρτη έχουμε ΚΑΙ κομμώτρια!

Αφιερωμένο στην Ιωαννούλα με αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Ξέρει αυτή :)