Οικογένεια εμπιστευτικό: Το συμβόλαιο

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα των δικαιωμάτων του παιδιού και ξεκίνησα τη μέρα μου με τον πρωινό καφέ μου και το πολύ ωραίο άρθρο της Πελιώς Παπαδιά στο Ταλκ για το θέμα. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ. Θυμήθηκα λοιπόν -πηδώντας στο μυαλό μου από θέμα σε θέμα κατά την προσφιλή μου συνήθεια- ότι καιρό τώρα ήθελα να σας γράψω για το οικογενειακό μας συμβόλαιο και τσουπ, να τη η σημερινή ανάρτηση: 

Πριν από κάνα μήνα η Λένα γύρισε από το σχολείο αποφασισμένη: "Λοιπόν μαμά! Άκου τι θα σου πω και μη με διακόψεις πριν τελειώσω -το κάνω αυτό συχνά η αλήθεια είναι, οπότε παίρνει τα μέτρα του το παιδί όταν θέλει να κάνει σημαντικές ανακοινώσεις - Θα κάνουμε συμβόλαιο. Θα γράψουμε τους κανόνες, θα υπογράψουμε και μετά ό,τι μα ό,τι λέει θα το κάνουμε εντάξει?" Εντάξει είπα κι εγώ και αποφασίστηκε μετά από μίνι οικογενειακό συμβούλιο να έχουμε 3 κανόνες για μεγάλους που θα αποφάσιζαν η Λένα με τον Προκόπη και θα έγραφε η Λένα και 3 κανόνες για παιδιά που θα αποφασίζαμε ο Βασίλης κι εγώ και θα έγραφα εγώ. Μετά θα υπογράφαμε όλοι και... ταρατατάμ! θε είχαμε τους βασικούς κανόνες του σπιτιού. 

Μετά από σύντομη σύσκεψη, κατέληξαν στους κανόνες τους και λέγοντας της γράμμα γράμμα, η Λένα έγραψε τους κανόνες των παιδιών: 

1. Οι μεγάλοι δεν πρέπει να φωνάζουν - ξεκάθαρο το μήνυμα νομίζω δε χρειάζεται να σας το μεταφράσω ;) 

2. Οι μεγάλοι να μην τσιμπάνε - προφανώς και τα έχουμε ταράξει στο γαργάλημα, ζουζούνισμα ΚΑΙ τσίμπημα και αποφάσισαν να κάνουν κάτι γι'αυτό

3. Κάθε Παρασκευή τα παιδιά ξενύχτι - δηλαδή καναπές, ταινία και καμιά σαβουρίτσα για μασούλημα και ύπνος όποτε τους έρθει και όχι όταν λέμε εμείς

Στη συνέχεια ήταν η σειρά μας για μίνι σύσκεψη και καταγραφή των κανόνων των γονιών:

1. Τα παιδιά πρέπει να είναι ευγενικά και να μιλάνε όμορφα (δηλ. πείτε και κανένα παρακαλώ στους γονείς σας βρε πουλάκια μου που έξω είστε με το σεις και με το σας και μέσα μόνο τα ρε που δε μας έχετε αρχίσει)

2. Τα παιδιά πρέπει να βοηθάνε στις δουλειές τους μεγάλους (δηλ. όχι η μαμά κι ο μπαμπάς δεν έχουν οχτώ χέρια ο καθένας και μπορεί να κάνουν πολλά πράγματα αλλά τα τουβλάκια θα τα μαζέψετε μόνα σας χρυσούλια μου)  

3. Τα παιδιά δεν πρέπει να τσακώνονται (δηλ. πρέπει να σταματήσετε να τσιρίζετε και να μωλωπίζετε ο ένας τον άλλον όσο είναι νωρίς και σίγουρα αν θέλετε οι δόλιοι οι γονείς σας να τηρήσουν το δικό σας πρώτο κανόνα)

Λίγο πριν ξεκινήσουν να υπογράφουν τους είπα: Πριν υπογράψουμε το συμβόλαιο θα πρέπει να έχουμε αποφασίσει και τι συνέπεια θα έχει όποιος δεν ακολουθεί τον κανόνα. Και για να κάνω την αρχή τους ενημέρωσα ότι για τα παιδιά η ποινή αθέτησης του συμβολαίου θα ήταν να χαθεί το ξενύχτι και η ταινία της Παρασκευής.Μετά, τους είπα να αποφασίσουν ποιά θα είναι η ποινή για τους γονείς αν δεν ακολουθήσουν κάποιο από τους κανόνες τους. Η Λένα άρχισε να σκέφτεται για να έρθει η απάντηση - καταπέλτης του Προκόπη: θα σας παίρνουμε για μια μέρα τις ταμπλέτες σας!!! 

Αφού λοιπόν είχαμε έτοιμες και τις ποινές και συμφωνήσαμε και οι τέσσερις, βάλαμε τις "υπογραφές" μας φαρδιές - πλατιές και ιδού το οικογενειακό μας συμβόλαιο: 

Και κάπως έτσι απασχολούμενοι με το Οικιακό Συμβόλαιο της οικογένειας, περάσαμε ένα απόγευμα κατά το οποίο μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε για κανόνες, δικαιώματα, υποχρεώσεις αλλά και συνέπειες. Στάθηκα αρκετά στην επιλογή του πρώτου κανόνα τους, να μη φωνάζουμε δηλαδή γιατί συνειδητοποίησα ότι αν και σε γενικές γραμμές δεν φωνάζουμε, αυτές οι λίγες φορές που (άνθρωποι είμαστε) ξεφεύγουμε και ανεβάζουμε τους τόνους, τους μένουν. Μένει τώρα να βρω τρόπους να μην το χάνουμε αν και ομολογώ -όπως ξέρετε κι εσείς- ότι μερικές φορές είναι απλά α - δ ύ - ν α -τ ο ν. Οπότε μάλλον θα το ρίξουμε στη γιόγκα ή στην άτακτη υποχώρηση για ανασύνταξη εκτός χώρου. Ε, και τι να κάνουμε θα χάσουμε και για καμιά - δυό μέρες τις ταμπλέτες μας :P

Το οποίο με φέρνει στο δεύτερο σημείο που στάθηκα στην όλη διαδικασία. Η φυσικότητα με την οποία ο Προκόπης επέλεξε την "τιμωρία μας" δε θα έπρεπε να με εκπλήξει παρόλα αυτά με έκανε να σκέφτομαι δύο και τρεις φορές πριν πιάσω την ταμπλέτα στα χέρια μου ώρες που είμαι μαζί τους. Πλέον ένα μήνα και κάτι μετά τη σύνταξη και υπογραφή του "συμβολαίου μας" μπορώ να πω ότι είμαι σε εξαιρετικά καλό δρόμο απεξάρτησης. 

Τώρα όσο για το αν έπιασε τόπο το συμβόλαιο ή όχι επί του πρακταίου; Λοιπόν.... Οι μεγάλοι προσπαθούν να μη φωνάζουν καθόλου (τα είπαμε παραπάνω άλλωστε). Οι μεγάλοι δεν τσιμπάνε πιά. Όποτε κάνει κίνηση ο Βασίλης να τα τσιμπήσει του λένε: "το συμβόλαιοοοο ... έχεις υπογράψειιιιιι"  και γλυτώνουν!!! Και εννοείται ότι κάθε Παρασκευή τα παιδιά ξενυχτάνε ΜΑΖΙ με τους μεγάλους. Διαλέγουμε ταινία και σαβουρίτσα και.... family movie night!!! Τα παιδιά τώρα: Στο οικογενειακό τραπέζι είναι δύο μικροί Ζαμπούνηδες (λέμε τώρα) και χρησιμοποιούν πλέον 9 στις 10 φορές ευχαριστώ και παρακαλώ αυθορμήτως. Το καθιστικό κάθε μα κάθε απόγευμα μετά το φαγητό είναι άδειο από τουβλάκια κλπ. Εντάξει βοήθησε και μια ανακατάταξη πραγμάτων που κάναμε πρόσφατα αλλά... βοηθάνε. Η δε Λένα, τα Σάββατα βοηθάει και στη γενική καθαριότητα. Ε, δε θα σας πω ότι σταμάτησαν να τσακώνονται γιατί μεταξύ μας αδέρφια είναι δε θα τα σταματήσει ένα ψωροσυμβόλαιο, όμως σίγουρα μόλις πω "Σταματήστε το καυγά τώρα γιατί σύμφωνα με το συμβόλαιο θα χάσετε το ξενύχτι της Παρασκευής" ο καυγάς σταματάει! 

Το μόνο που μου μένει τώρα είναι να κάνω λίγο scrapbooking και να βάλω το συμβόλαιό μας σε κάδρο να μπει μαζί με το μηνιαίο μας πλάνο αλλά αυτά είναι θέμα άλλου ποστ. 

Υ.Γ. Αν αναρωτιέστε γιατί δεν υπέγραψε και ο Γιώργης το συμβόλαιο, όπως αναρωτήθηκε και η Λένα, η απάντηση είναι απλή. Πρέπει πρώτα να μεγαλώσει, να του το διαβάσουμε για να ξέρει τι υπογράφει κι αν συμφωνεί και μετά :P  

Ιστορίες Νηπιαγωγείου - Το Κουτί: Τιμώμενο πρόσωπο για μια μέρα

Η γοργονίτσα μας φέτος είναι νηπιάκι. Και έχουμε την τύχη να είναι σε ένα εξαιρετικό νηπιαγωγείο του δήμου μας, με δασκάλες γεμάτες όρεξη και ιδέες. Στην πρώτη συνάντηση γονέων που έγινε το Σεπτέμβρη, οι δασκάλες μας ενημέρωσαν για την ύπαρξη του "Κουτιού". Το "Κουτί" είναι ένα χαρτονένιο κουτί - σπιτάκι (ένα απλό κουτί και τίποτα παραπάνω σαν το Μορμόλη μαμά, όπως με διόρθωσε πρόσφατα η κόρη μου) το οποίο παίρνει ένα από τα παιδάκια κάθε βδομάδα μαζί με τις οδηγίες χρήσεις του. Είναι ένας τρόπος για να ανοιχτούν όλα τα παιδάκια και να μιλήσουν για τον εαυτό τους και τα αγαπημένα τους πράγματα στους συμμαθητές τους και τις δασκάλες τους και να μοιραστούν λίγο παραπάνω από τη ζωή τους. Το παιδάκι που έχει το κουτί, τη μέρα που το πηγαίνει στο σχολείο είναι το "Τιμώμενο Πρόσωπο", βοηθάει τη δασκάλα και στο τέλος της ημέρας, οι συμμαθητές του γράφουν από μια φιλοφρόνηση σε ένα μεγάλο χαρτόνι που το παίρνει σπίτι του για να θυμάται τη μέρα του ως "Τιμώμενο Πρόσωπο". Το Κουτί μοιράζεται κάθε Παρασκευή και Δευτέρα με κλήρωση και όλα τα παιδάκια περιμένουν πώς και πώς να φτάσει η σειρά τους :) Καταλαβαίνετε λοιπόν τη χαρά της Λένας όταν πριν δέκα μέρες ΤΟ ΚΟΥΤΙ έφτασε στα χέρια της: 

 

Μαμάαα μου έτυχε το κουτί!!!

Η Λένα ήταν η τυχερή της κλήρωσης της Δευτέρας και έπρεπε να επιστρέψει το κουτί Παρασκευή, οπότε αφού διαβάσαμε τις οδηγίες και είδαμε και το εφημεριδάκι που έπρεπε να συμπληρώσουμε, είχαμε 4 μέρες άκρατου ενθουσιασμού για να διαλέξει ποια πράγματα θα πάρει μαζί της για να μοιραστεί με τους φίλους της. Συμφωνήσαμε μέχρι την Πέμπτη το απόγευμα ότι θέλει να το βάζει σε μια άκρη και την Πέμπτη να τα δούμε μαζί και να αποφασίσει τελικά ποιά 5-6 πράγματα θα πάρει μαζί της. Άλλωστε οι οδηγίες που είχαμε από τις δασκάλες της ήταν κατατοπιστικότατες: 

  

Είχα αποφασίσει να την αφήσω τελείως ελεύθερη να διαλέξει ό,τι θέλει και απλά να γράψω ότι μου πει τόσο στο εφημεριδάκι, όσο και στη μικρή "εκθεσούλα" που έπρεπε να πάρει μαζί της για να διαβάσει η δασκάλα στην τάξη. Την Πέμπτη το απόγευμα λοιπόν, αφού της εξήγησα το νόημα του Κουτιού και της είπα ότι ήρθε η ώρα να ξεχωρίσει τι απ' όλα θα πάρει τελικά κατέληξε στη σύνθεση του κουτιού (στην παρένθεση τα σχόλιά της): 

1. Το εφημεριδάκι και η "εκθεσούλα" που μου υπαγόρευσε

2. Μια μπομπονιέρα από τη βάφτισή της (για να δουν ότι είμαι γοργόνα από μωρό μαμά)

3. Τα καπέλα από το Πήτερ Παν πάρτυ γενεθλίων της (γιατί ήταν τέλειο και παίζουμε ακόμη)

4. Ένα βαζάκι με σποράκια νυχτολούλουδου (να τα φυτέψουμε στην αυλή)

5. Το φορμάκι που φορούσε ο Γιώργης στην αρχή της βάφτισής του. Το καραβάκι το έραψε μόνη της και μετά στερεώθηκε πάνω στο φορμάκι (για να δούνε το καραβάκι που του έραψα μαμά)

6. Το βιβλίο Η αχόρταγη Ψαρού (που μου χάρισε η κυρία Μαργαρίτα μαμά να το διαβάσουμε όλοι μαζί)

7. Το αγαπημένο της μωρό (κανονικά δεν επιτρέπονται τα παιχνίδια μας μαμά αλλά σήμερα που είμαι τιμώμενο πρόσωπο μπορώ να το πάρω ε???)

8. Τα αλμπουμάκια της για τα οποία σας έχω πει εδώ (Έτσι μαμά θα τους δείξω όλους μου τους αγαπημένους και τη Τζιά και όλα τα ωραία που κάνουμε. ΟΚ άρα τον έχουν πετύχει το σκοπό τους τα αλμπουμάκια σκέφτηκα η μάνα και επ' ευκαιρία θυμήθηκα ότι πρέπει να φτιάξω και τα φετινά, ουπς!) 

Στην εκθεσούλα μου ζήτησε να γράψω ότι τη φωνάζουμε γοργονίτσα, το αγαπημένο της φαγητό δηλαδή παστίτσιο, το αγαπημένο της τραγούδι, ότι της αρέσει να κάνει ζαχαροπλαστική και τυροπιτάκια με τη μαμά και τον αδερφό της τον Προκόπη, ότι της αρέσει να παίζει με την ξαδέρφη της την Ευγενία, ότι το καλοκαίρι στη θάλασσα κάνει βουτιές από τα βράχια και ότι μαθαίνει να ράβει στη ραπτομηχανή με τη μαμά και τη γιαγιά της. Διάλεξε και φωτογραφίες για να στήσουμε και την εφημεριδούλα της και πανευτυχής έπεσε για ύπνο με το κουτί γεμάτο κι έτοιμο δίπλα στην τσάντα της. Ευχάριστες εκπλήξεις για μένα στις απαντήσεις της και σε αυτά που μου υπαγόρευσε ήταν: ότι της αρέσει να ζωγραφίζει (θα τους πω ότι θα γίνω σαν τον Λεονάρντο όταν μεγαλώσω μαμά. Όχι το Λίο το χελωνονιντζάκι τον άλλο με τη Μόνα Λίζα!!!) και ότι όταν μεγαλώσει θέλει να πάει στο Παρίσι να δει τον πύργο του Άιφελ!!!

Περίμενα με μεγάλη αγωνία να σχολάσει την Παρασκευή να μου πει πώς πήγε η παρουσίασή της και να μου δείξει τις φιλοφρονήσεις της.Ήρθε τρέχοντας με ένα πλατύ χαμόγελο και ξεκίνησε να μιλάει ασταμάτητα. Πώς τους τα έδειξε, τι της είπαν, τι συζήτησαν, πώς βοήθησε τις δασκάλες και τι ωραίες φιλοφρονήσεις της έκαναν οι φίλοι της και: ξαναδιάβασέ τες μου μαμά, να δες εδώ τις έχουν γράψει οι κυρίες για να τις κρατήσω:

Θα μου επιτρέψετε να ξεχωρίσω τη φιλοφρόνηση του Βαγγέλη που (απ' ότι μου είπε η Λένα) επί λέξη είπε: Έχεις αγγέλους στην καρδιά σου και η δασκάλα το μετέφρασε σε Έχεις φτερωτή καρδιά!!!

Δεν ξέρω αν "Το Κουτί" είναι κάτι που συνηθίζεται στα νηπιαγωγεία, το βρήκα πάντως εξαιρετική ιδέα και μάλιστα όχι μόνο για την κοινωνικοποίηση των παιδιών μέσα στη σχολική ομάδα αλλά και γιατί με αφορμή το κουτί είχα την ευκαιρία να κάνω μια μίνι - συνέντευξη στη Λένα, να δω τι σκέφτεται, τι της αρέσει, τι θεωρεί σημαντικό κι αγαπημένο! Ευχαριστώ πολύ λοιπόν τις δασκάλες της για αυτή την ευκαιρία :) :) :)      

  

Η Πολυάννα μαμά - και τώρα που τα αγόρια έγιναν δύο part II

Στο Πολυαννόσπιτο μερικούς μήνες τώρα που έχουμε να τα πούμε είμαστε παιδική χαρά. Ο Μπούμπης έγινε πλέον Γιώργης και αισίως είναι 7 μηνών, η Λένα είναι ένα νηπιαγωγάκι με τα όλα του και ο Προκόπης είναι πια μεγάλος αδερφός! Τις ανησυχίες μου για κείνον ως μεσαίο παιδί, τις είχα μοιραστεί μαζί σας τον Ιούνιο στο part I. Μεταξύ τους τα πιτσιρίκια τα πάνε περίφημα και ο Προκόπης εξακολουθεί να διεκδικεί το χώρο του και το χρόνο του αλλά να είναι πολύ καλός και τρυφερός με το μικρό. 

Πριν από ένα μήνα στην πρώτη μας συνάντηση με τη δασκάλα του στο σχολείο (άλλαξε κι εκείνος φέτος σταθμό και πήγε σε καινούριο) έφυγα πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου και πολύ προβληματισμένη! Η δασκάλα του ήταν ενθουσιασμένη μαζί του, μου είπε πόσο "δουλεμένο" παιδί της έχει φανεί, ότι παρόλο που είναι ο μικρότερος της τάξης όχι μόνο ακολουθεί αλλά και δείχνει στα υπόλοιπα παιδάκια, ότι είναι πολύ ευγενικός και υπάκουος κι άλλα τέτοια ωραία που κάνουν εμάς τις μαμάδες να ψηλώνουμε δέκα πόντους από υπερηφάνια. Θα μου πείτε και καλά εσύ γιατί θύμωσες και προβληματίστηκες; Ε λοιπόν, θα σας πω γιατί. Αν όλα αυτά τα είχα ακούσει σε συνάντηση για τη Λένα, θα τα περίμενα και θα τα θεωρούσα δεδομένα μη σας πω, για τον Προκόπη όμως έπιασα τον εαυτό μου να εκπλήσσεται, ευχάριστα μεν αλλά να εκπλήσσεται.

Και θύμωσα με μένα! Γιατί ενώ ξέρω ότι ποτέ ποτέ ποτέ δεν πρέπει να συγκρίνουμε τα παιδιά άφησα την εικόνα της Λένας να "καπελώσει" αυτή του Προκόπη. Γιατί (προφανώς) απορροφήθηκα από το μωρό λίιιγο παραπάνω και δεν πρόσεξα τον Προκόπη να ανθίζει δίπλα μου. Έπρεπε να μου το πει η δασκάλα του για να το παρατηρήσω, για να βρω το χρόνο να κάνω κάτι μαζί του κι όχι με τη Λένα και να μας βοηθάει κι εκείνος. Όταν μου είπε δε η κυρία Ε. ότι ποτέ δε μιλάει για κανέναν εκτός από τη Λένα κατάλαβα ότι προφανώς μας χρειάζεται περισσότερο ή ουσιαστικότερα. 

Μπορεί και να αντέδρασα υπερβολικά (το' χω το drama queen λίγο άλλωστε). Πάντως στο μήνα που μεσολάβησε μέχρι την επόμενη συνάντηση γονέων, είχα το νου μου, κάναμε πράγματα μόνοι μας ή και όλοι μαζί αλλά με γνώμονα τις δικές του προτιμήσεις και ξαφνικά είδα μπροστά μου ένα αντράκι που: 

- είναι πολύ καλό στα παζλ και μάλιστα από κει που είναι αεικίνητος, όταν ασχολείται με αυτά αφιερώνει όλη του την προσοχή

- μπορεί πια να ντυθεί μόνος του (ακόμη κι αν μερικές φορές μου βγάζει την ψυχή μέχρι να διαλέξει τι)

- έμαθε να χειρίζεται ψαλίδι καθώς όπως λέει "κάνει εξάσκηση" στο σχολείο 

- είναι απίστευτος θεατρίνος και πολύ πολύ εκφραστικός (εντάξει το ότι μεγαλώνουμε ένα μικρό Δημήτρη Χόρν το ήξερα από τη βρεφική του ακόμη ηλικία δεν το συνηδειτοποίησα τώρα) 

Επιπλέον και με μεγάλη μου χαρά στη συνάντηση αυτού του μήνα η κυρία Ε. μου είπε ότι ζωγράφισε για πρώτη φορά το μωρό εκτός από τη Λένα. Για την ακρίβεια έκανε ένα τόσο δα κυκλάκι που ήταν το καρότσι και μέσα μια τελίτσα που ήταν ο Γιώργης αλλά... είναι κι αυτό μια αρχή :) 

Χθες μάλιστα το απόγευμα ζωγράφισε όλη την οικογένεια. Όταν τον ρώτησα ποιός είναι ποιός άφησε το μωρό τελευταίο και μου είπε "Και ο μπούμπης είναι εδώ, ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ!". Και βλέπω εγώ ότι και έχει κάνει τον εαυτό του μικρότερο από τα τρία τους και ότι σκόπιμα τον έχει βάλει το μικρό να του "κάθεται στο σβέρκο":

Προκόπης - Η οικογένειά μας 4.11.14

 

Ε και κάπου εκεί η μάνα κουράγιο που με λέει και η φιλενάδα μου η Ε. σηκώνει τα χέρια ψηλά. Πού θα μου πάει, θα τις βρούμε τις ισορροπίες μας. Άλλωστε η σοφή μαμά μου λέει και δίκιο έχει ότι κάθε παιδί αργά ή γρήγορα τη βρίσκει τη θέση του και το χώρο του μέσα στην οικογένεια.

Α, και πού είστε μη νομίζετε ότι όλο αυτό το μεγάλωμα και άνθισμα του Προκόπη αφήνει τη Λένα αδιάφορη, αλλά λέω να αφήσω και κάβα για επόμενο ποστ μπας και επανέλθω η τρίτεκνη ;)