Το πλάνο είχε συμφωνηθεί από το καλοκαίρι, τα εισιτήρια είχαν κλειστεί και είχαμε δώσει τα χέρια. Το Δεκέμβρη στη ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΚΑ της Κρήτης, ο Προκόπης θα ήταν αυτός που θα με συνόδευε και θα βοηθούσε και με το περίπτερο. Η συμμετοχή του άλλωστε στην περσινή (αλλά και στη φετινή τελικά) της Αθήνας και η βοήθειά του ήταν πολύτιμη. Πέρα από αυτό όμως, ήταν και μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνει το πρώτο του ταξίδι με αεροπλάνο!
Με το που τέλειωσε η Χειροτέχνικα της Αθήνας, άρχισε να μετρά τις μέρες για την Κρήτη. Ρωτούσε τη Λένα που έχει μπει σε αεροπλάνο πώς θα είναι, σχεδίαζε τι θα βάλει στη βαλίτσα του, γενικά είχε μπει σε mood χαρούμενου ταξιδιώτη!
Φτάνει λοιπόν η βδομάδα του ταξιδιού, πάμε στο ΚΕΠ με πλήρη επισημότητα να βγάλει ταυτοπροσωπία και περήφανος που τώρα "έχω ταυτότητα μαμά!" αλλά και με την απορία "αφού έχω ετοιμάσει υπογραφή, γιατί δε μου ζήτησαν να υπογράψω;;;" ήταν πια πανέτοιμος να ταξιδέψει!!!
Παραμονή του ταξιδιού και φτιάχνει βαλίτσα, αφού έχει δηλώσει "δε με νοιάζει που είναι ροζ, στις βαλίτσες δεν υπάρχουν αγορίστικα και κοριτσίστικα χρώματα, εγώ πρώτη φορά θα μπω στο αεροπλάνο με βαλίτσα με ρο δά κια!!!" και "εγώ τα Σαββατοκύριακα φοράω ρόμπα, θα πάρω και τη ρόμπα μου μαζί!". Φτιάχνει και το σακιδιάκι του με βιβλία, μπογιές, τσίχλες για τα αυτιά και σημειωματάριο και πλέον είναι πανέτοιμος και φυσικά φουλ ανυπόμονος.
Παρασκευή απόγευμα λοιπόν και μας αφήνουν οι υπόλοιποι στο αεροδρόμιο. Τα χαμόγελα μέχρι τα αυτιά, τα μάτια διάπλατα ανοιχτά και φύγαμε για επιβίβαση! Με την "ταυτότητα" και το boarding pass στο χέρι περνάει το gate και τι τύχη! μπαίνει ΚΑΙ σε φυσούνα που τον οδηγεί κατευθείαν μέσα στο αεροπλάνο!!! Γεννημένος jet setter, ψάχνει τον αριθμό της θέσης του και αφού μου δίνει τη βαλίτσα του να τη βάλω στο ντουλαπάκι, κάθεται (εννοείται είχε παραγγείλει παράθυρο), δένεται κι αρχίζει να μελετάει την κάρτα με τις οδηγίες ασφαλείας! Κάπου εκεί κι επειδή έχει αρχίσει να περνάει η ώρα επικίνδυνα, αναρωτιέμαι αν όλα είναι οκ και πότε θα ξεκινήσουμε επιτέλους. Γκλιν! Το καμπανάκι κι αμέσως μετά ο ευγενέστατος πιλότος μας, που αφού μας καλησπέρισε μας είπε ότι λόγω έντονου αέρα στο Ηράκλειο, δεν έχουμε ακόμη άδεια για απογείωση και θα πρέπει να περιμένουμε μισή ώρα! Στο σημείο αυτό όσοι και όσες έχετε 6χρονα καταλαβαίνετε ότι με είχε ήδη λούσει κρύος ιδρώτας καθότι το μισή ώρα αναμονή σε κλειστό χώρο ενώ ανυπομονεί για το ταξίδι δεν ήταν και το καλύτερο του μικρού συνταξιδιώτη μου! Παρόλα αυτά προς τιμήν του, αοφάσισε ότι αυτό το μισάωρο είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να γράψει τις μέχρι τώρα εντυπώσεις του από το ταξίδι, οπότε και έβγαλε το σημειωματάριό του και ξεκίνησε.
Στο μισάωρο πάνω, ξανά γκλιν και νάτα τα μαντάντα: "Ο κακός καιρός στο Ηράκλειο, μας εμποδίζει να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας, θα πρέπει να περιμένουμε άλλη μισή ώρα!" Ε, πόσο να σημειώσει ο δόλιος, άρχισε ελαφρά να δυσανασχετεί. Βγάλαμε τα βιβλία του να διαβάσουμε, μασήσαμε καμιά τσίχλα και τσούκου τσούκου πέρασε η ώρα. Έλα μου όμως που στο επόμενο γκλιν, μας είπαν ότι επειδή εξακολουθεί να λυσσομανάει ο αέρας, θα πρέπει να βγούμε από το αεροπλάνο και να περιμένουμε μια ώρα στο gate για το επόμενο ανακοινωθέν!
Εκεί λοιπόν, είχα την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω, πως όταν είναι κάτι που πραγματικά τα ενδιαφέρει, τα παιδιά έχουν αστείρευτη υπομονή, και φυσικά πόσο έχει δουλέψει ο Προκόπης με τον εαυτό του τον τελευταίο χρόνο. Ενώ είχα προετοιμαστεί για Επιδαύρειες ερμηνείες δράματος, για ποταμούς δακρύων κλπ., αντί αυτών, είχα ένα συνταξιδιώτη σα να ταξίδευε από πάντα και να ήξερε ακριβώς τι να κάνει. Λίγο ζωγραφική, λίγο διάβασμα, λίγο χαλάρωση με υποπόδιο τη βαλίτσα και τσουπ! πέρασε και η μια ώρα για να έρθει καταπέλτης η ΑΚΥΡΩΣΗ τελικά της πτήσης. Το βλέμμα του όταν του είπα ότι τελικά ΔΕΝ θα ταξιδέψουμε καθόλου, με έκανε για λίγο να σκέφτομαι ότι ίσως τελικά θα ήταν καλύτερα να με είχε λυσσάξει στην γκρίνια, απογοητεύτηκε τόσο πολύ ο καημένος μου. Παρόλα αυτά, συζητήσαμε και καταλήξαμε (και οι δυο γιατί κι εγώ μη νομίζετε είχα σκιαχτεί να πετάξω με κακό καιρό μαζί με το παιδί) ότι μάλλον ήταν καλύτερα που δεν ταξιδέψαμε. Για να τον γλυκάνω λίγο του υποσχέθηκα ότι θα διαλέξει το πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου και ότι φυσικά αφού μείναμε Αθήνα θα στολίσουμε κιόλας κι έτσι αναίμακτα, ο Προκόπης είναι πλέον ένας ταξιδιώτης με εμπειρία, χωρίς καν να έχει "γράψει" ένα λεπτό πτήσης! 
Αυτό το παιδί, πιστεύω και εύχομαι ότι δε θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει! Ο τρόπος που διαχειρίστηκε όλη αυτή την αναποδιά, την αναμονή, το ότι άλλαξε το πρόγραμμά του (κάτι που γενικά τον αναστατώνει πολύ), το ότι βρήκε τρόπους μόνος του να περάσουμε καλά την ώρα που περιμέναμε! Κι αν γράφω τέτοιου τύπου "ημερολογιακές" αναρτήσεις, είναι γιατί θέλω κάποια στιγμή αργότερα, να μπορεί να δει όλη την απόσταση που έχει διανύσει με τα δικά μου μάτια. Καλά μας ταξίδια λοιπόν, είτε ολοκληρωμένα είτε μισά γιατί από όλα κάτι μαθαίνουμε και σε όλα βρίσκουμε πράγματα για να περνάμε καλά!!!
Είναι αλήθεια ότι η απουσία σας ήταν αισθητή! Παρ'όλα αυτά προέχει η ασφάλεια σε όποιο ταξίδι κάνουμε! Η περιγραφή μέσα από τα μάτια της μαμάς είναι τόσο δυνατή σαν να είμασταν δίπλα και να περιμέναμε μαζί! Με το καλό στην επόμενη χωρίς απρόοπτα!
ΑπάντησηΔιαγραφή